จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1695

มู่อี้รู้สึกขายหน้ามากๆ เขาเงยหน้ามองจื่อหยุนและพูด "อาจารย์ ลูกศิษย์ไร้ความสามารถเอง ทำให้เขาจื่อหยุนต้องขายหน้า และทำให้สำนักบูรพาขายหน้าด้วย อาจารย์ลงโทษฉันได้เลย!"

จื่อหยุนไม่ได้มองหน้ามู่อี้อีก สายตาอันเย็นชาของเธอมองไปที่ภูเขาเสี่ยวหยุน และพูดอย่างเคร่งขรึม "ใครคือหลินหยุน? ถ้ายังไม่ยอมปรากฏตัว ฉันจะทำลายภูเขาเสี่ยวหยุนให้ราบเป็นหน้ากลอง!"

ภายในวิมาน หลินหยุนรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าอีกฝ่ายมาถึง

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูด "ไม่ธรรมดาจริงๆ! ฉันคิดว่าค่ายกลของภูเขาเสี่ยวหยุนที่ถูกฉันสร้างขึ้นใหม่มาแล้วสองครั้ง ถ้าไม่ใช่ยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะมาด้วยตัวเอง คงไม่สามารถทำลายค่ายกลได้อยู่แล้ว แต่ค่ายกลภูเขาเสี่ยวหยุนเมื่ออยู่ต่อหน้าคนๆนี้ มันกลับถูกทำลายด้วยการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว!"

เจียซินหายใจเข้าลึกๆและพูดอย่างเคร่งขรึม "เธอแข็งแกร่งกว่าที่พวกเราคาดการณ์เอาไว้อีก!"

หลินหยุนพยักหน้า เขาเคลื่อนไหวและออกจากห้องลับ เขาปรากฏตัวบนท้องฟ้า

ด้านบนท้องฟ้า ทั้งสองคนยืนประจันหน้ากัน

ร่างกายของจื่อหยุนมีพลังที่เยือกเย็นมากๆปะทุออกมา พลังของเธอน่ากลัวมากๆ ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมนั้น มีดวงตาที่เย็นชามากๆกำลังจ้องมองหลินหยุนอยู่

"แกคือหลินหยุนใช่ไหม?"

หลินหยุนพยักหน้าและพูดเบาๆ "ใช่แล้ว ฉันชื่อหลินหยุนและเป็นผู้ฝึกอิสระ!"

จื่อหยุนเปล่งเสียงเย็นชาออกมา "ไม่ต้องมาพูดเรื่องที่แกเป็นผู้ฝึกอิสระต่อหน้าฉัน ในเมื่อแกกล้าดูถูกเหยียบหยามลูกศิษย์ของฉัน แกก็เตรียมใจรับความตายได้เลย ฉันเห็นแก่ความกล้าที่ของแก หลายสิบวันนี้ไม่ยอมหนีไปไหน ฉันจะให้โอกาสแกได้สั่งเสียก่อนตาย!"

หลินหยุนหัวเราะเสียงดังออกมาทันที "ประมุขเขาจื่อหยุนเป็นคนเย่อหยิ่งเอาแต่ใจจริงๆ! สำนักบูรพาชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่จริงๆ! ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็จะขอพูดตามตรง เอาสิ่งรองรับสองอันมาให้ฉัน เพื่อแลกกับชีวิตของลูกศิษย์! แกได้เอาสิ่งรองรับมาให้ฉันไหม?"

เมื่อจื่อหยุนได้ยิน พลังของเธอก็เยือกเย็นมากขึ้น "แกหาเรื่องตายอยู่ใช่ไหม! บนโลกใบนี้ ยังไม่มีใครกล้ามาข่มขู่ฉัน!"

หลินหยุนไม่ได้สนใจเลย เขาพูด "นั้นเป็นเพราะแกไม่เคยเจอฉันไง ถ้าแกเจอฉันก่อนหน้านี้ แกก็คงโดนฉันข่มขู่ไปนานแล้ว! ใครบอกให้แกรับลูกศิษย์ไร้ประโยชน์พวกนี้ละ?"

สายตาของจื่อหยุนเย็นชามากๆ เธอลงมือทันที เมื่อหลินหยุนมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม "ทำแบบนี้ แปลว่าแกไม่อยากได้ชีวิตของลูกศิษย์คืนแล้วใช่ไหม?"

หลินหยุนสะบัดแขนทันที บนยอดเขา มีค่ายกลกระบี่ปรากฏตัวและล้อมรอบมู่อี้เอาไว้ด้านใน

และร่างกายของมู่อี้ก็ถูกซ่อนเอาไว้ในค่ายกล

แสงของค่ายกลเคลื่อนไหวทันที ทำให้มู่อี้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

สีหน้าของจื่อหยุนเปลี่ยนไป เธอพูดอย่างเคร่งขรึม "แกกล้าเหรอ!"

หลินหยุนพูดอย่างเย็นชา "ทำไมฉันถึงไม่กล้า? มีแต่พวกแกที่รังแกคนอื่นได้ แต่ไม่อนุญาตให้คนอื่นตอบโต้กลับบ้างเหรอ? พวกแกมาที่ภูเขาเสี่ยวหยุนของฉัน และอยากจะฆ่าฉัน แต่กลับโดนฉันจับตัวเอาไว้ ตอนนี้ฉันไม่ได้สังหารเขา ฉันแค่ต้องการให้พวกแกเอาสิ่งรองรับสองอันมาแลกเปลี่ยน ถ้าเทียบกับการกระทำของพวกแกแล้ว การกระทำของฉันถือได้ว่าเมตตามากๆแล้ว?"

"อย่าคิดว่าการรังแกคนอื่นๆนั้นเป็นเรื่องปกติ และอย่าคิดว่าการตอบโต้ของคนอื่นเป็นเรื่องชั่วร้ายมากๆ มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ฉันยังคงพูดคำเดิม เอาสิ่งรองรับสองอันมาแลกชีวิตของเขา ถ้ายอมแลกก็พาเขากลับไปได้เลย!"

"ฉันได้ยินมาว่าประมุขเขาจื่อหยุนหวงลูกศิษย์มากๆ ตอนนี้มองเห็นลูกศิษย์คนสำคัญของตัวเองโดนทรมานแบบนี้ ไม่รู้ว่าแกยังสามารถทนดูต่อไปได้อีกนานแค่ไหน!"

"แน่นอนว่าถ้าแกยอมมอบสิ่งรองรับสองอันให้ฉัน หลังจากที่ฉันปล่อยลูกศิษย์ของแกไปแล้ว แกจะลงมือต่อสู้กับฉันก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว?"

"ด้วยพลังของแกในตอนนี้ ถ้าต่อสู้กับฉัน คงสามารถเอาชนะฉันได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว"

"เงื่อนไขง่ายๆแบบนี้ แกยังไม่ยอมรับปากอีกเหรอ?"

"แกคงเป็นอาจารย์ที่ล้มเหลวมากๆ!"

สายตาอันเย็นชาของจื่อหยุนราวกับจะสังหารหลินหยุนให้ตายทันที เธอนิ่งเงียบไปสักพักและได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของมู่อี้ที่ดังออกมาจากค่ายกล เธอมองหน้าหลินหยุนแล้วพูด "สิ่งรองรับสองอัน แกกล้าขอได้ยังไง! ฉันมีสิ่งรองรับแค่อันเดียวเท่านั้น ถ้าแกอยากได้ก็ปล่อยคนเดี๋ยวนี้ ถ้าแกไม่อยากได้ ก็สังหารเขาได้เลย!"

"แต่ถ้าแกสังหารเขาแล้ว ฉันก็จะสังหารแกเหมือนกัน!"

ตูม——