จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1696

ตอนนี้ จื่อหยุนหายใจเข้าลึกๆ และโค้งคำนับจิ้งซือด้วยความเคารพและพูด "ขอบคุณประมุขจิ้งซือที่ไว้ชีวิตฉัน! ประมุขเขาจื่อหยุนจากสำนักบูรพาขอยืมพลังกฎเกณฑ์ห้าสายจากสำนักจินต์! ขอให้ประมุขจิ้งซืออนุญาตด้วย!"

จิ้งซือมองหน้าหลินหยุนหนึ่งครั้ง จากนั้นก็มีแสงสว่างปรากฏที่มือของเขา มีขวดยานัตถุ์หยกสองอันพุ่งไปหาจื่อหยุนทันที

จื่อหยุนยื่นมือออกมารับไว้ จากนั้นก็หยิบไม้ไผ่อันหนึ่งออกมา

เธอโยนขวดยานัตถุ์และไม้ไผ่ไปให้หลินหยุน

หลินหยุนยื่นมือออกมารับเอาไว้ เขาไม่ได้สนใจไม้ไผ่เลย ในสายตาของเขา ของพวกนี้ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

ไม้ไผ่คือสิ่งรองรับ มันไม่ได้ด้อยกว่าสิ่งรองรับที่เขาระเบิดทิ้งเลย

และมันแข็งแกร่งมากกว่าด้วยซ้ำ

ด้านในของขวดยานัตถุ์หยกสองอันนั้น มีกฎเกณฑ์สองอันอยู่

มันเป็นกฎเกณฑ์ห้าสายจริงๆ

จื่อหยุนพูดอย่างเคร่งขรึม "ปล่อยคนได้แล้ว!"

หลินหยุนสะบัดมือ ทำให้ค่ายกลบนยอดเขาหยุดทำงาน และมู่อี้ก็ปรากฏตัวอีกครั้ง มู่อี้ในตอนนี้มีบาดแผลเต็มไปหมด ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดสดและบาดแผลก็น่ากลัวมากๆ

หลินหยุนบินไปบนยอดเขาและจับมู่อี้ขึ้นมา ตอนนี้มู่อี้เหลือพลังชีวิตแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น

หลินหยุนมองหน้าจื่อหยุนแล้วพูด "อย่าพูดว่าฉันไม่ให้โอกาสแก ในเมื่อพวกเราทำข้อตกลงกันแล้ว ฉันก็จะไม่ทำผิดคำพูดอย่างแน่นอน!"

เมื่อพูดจบ หลินหยุนก็โยนมู่อี้ไปให้จื่อหยุน

จื่อหยุนรีบรับร่างกายของมู่อี้เอาไว้ จากนั้นพลังของเธอก็ปะทุออกมา "หลินหยุน ในเมื่อพวกเราทำขอตกลงเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็คือเวลาตายของแกแล้ว!"

มีกฎเกณฑ์แห่งไม้ไผ่สีม่วงปรากฏทันที นี่คือพลังกฎเกณฑ์ของจื่อหยุน

พลังกฎเกณฑ์เจ็ดอันหลอมรวมกัน พลังของมันสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน

พลังกฎเกณฑ์ของจื่อหยุนโจมตีลงมา และพุ่งมาหาหลินหยุน

หลินหยุนเปล่งเสียงเย็นชาออกมา กฎเกณฑ์เก้าอันพุ่งเข้าไปในกระบี่เฮ่าเทียบ เพลงกระบี่พลังผกผันโจมตีออกไป พลังกฎเกณฑ์ปะทะกันกลางอากาศ ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นทันที

พลังกฎเกณฑ์ของหลินหยุนแตกสลายในชั่วพริบตา แต่ก็ทำให้พลังกฎเกณฑ์ของจื่อหยุนไม่สามารถโจมตีลงมาได้อีก

เมื่อมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ทุกคนหายใจเร็วด้วยความตกใจ

จิ้งซือที่ยืนนิ่งๆและมองดูอยู่กลางอากาศ เธอก็คาดคิดไม่ถึงจริงๆว่าหลินหยุนจะแข็งแกร่งขนาดนี้

ถึงแม้การปะทะของพลังกฎเกณฑ์ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลินหยุนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

จื่อหยุนก็ไม่ได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา เรื่องนี้เธอมองออกอย่างชัดเจนอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม หลินหยุนเป็นคนที่น่ากลัวมากๆ ครั้งที่แล้วที่เธอเจอหน้าหลินหยุน เวลาผ่านไปไม่นานเลย

แต่เธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน การเจอหน้าหลินหยุนแต่ละครั้ง ดูเหมือนหลินหยุนเปลี่ยนแปลงไปตลอด ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

สุดยอดอัจฉริยะแบบนี้ ไม่สามารถสรรหาคำมาอธิบายได้

เธอไม่เคยมองเห็นสุดยอดอัจฉริยะแบบหลินหยุนมาก่อน

อันที่จริงเธอก็เป็นสุดยอดอัจฉริยะเหมือนกัน!

มิฉะนั้น เธอไม่สามารถฝึกฝนถึงแดนสู่ธรรมะก่อนอายุห้าร้อยปีและกลายเป็นเจ้าสำนักของสำนักจินต์

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ทั่วทั้งดาวบูรพา ในระยะเวลาพันปีที่ผ่านมา พรสวรรค์ของเธออย่างน้อยก็อยู่สิบอันดับแรกอยู่แล้ว นี่คือการพูดแบบถ่อมตน ถ้าพูดแบบไม่ถ่อมตน พรสวรรค์ของเธออาจจะอยู่ห้าอันดับแรกก็ได้!

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เธอก็ถามตัวเองเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับหลินหยุน เธอเทียบไม่ติดเลย!

เธอรู้สึกว่าพรสวรรค์ของหลินหยุนน่ากลัวมากๆ!

ตอนนี้เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจน การตัดสินใจก่อนหน้านี้ เธอน่าจะคิดผิด!

ส่วนจื่อหยุนก็คิดแบบนี้เช่นกัน!

เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆ หลินหยุนสามารถรับมือพลังเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของเธอได้อย่างง่ายดาย

ใช้แล้ว พลังเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น

มันเป็นพลังเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของเธอจริงๆ

ในเวลานี้ มีพลังที่แข็งแกร่งและทรงพลังมากๆ ราวกับมันออกมาจากอากาศ

มันทำลายพลังกฎเกณฑ์ของจื่อหยุนจนแตกสลายภายในชั่วพริบตา

อย่างไรก็ตาม หลินหยุนก็ตกลงมาจากท้องฟ้า เขากระอักเลือดสดออกมาไม่หยุด

แม้แต่ในจมูก ในใบหู ในดวงตาก็มีเลือดสดไหลออกมา

การฝืนย่ำก้าวที่หกออกไป พลังย้อนกลับทำร้ายตัวเอง มันน่ากลัวมากๆ!

ย่ำก้าวที่หก อย่างน้อยต้องฝึกฝนถึงแดนสู่ธรรมะ ถึงจะสามารถทำได้

สำหรับเขาในตอนนี้ มันยากเกินไปจริงๆ!

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองจื่อหยุนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ตอนนี้เธอก็กระอักเลือดสดออกมาเหมือนกัน

ในสายตาอันเย็นชาของเธอ เมื่อมองหลินหยุนอีกครั้ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เธอเหลือเชื่อมากๆ ขนาดตัวเองปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาแล้ว แต่อีกฝ่ายก็สามารถต่อสู้กับตัวเองได้อย่างสูสี

ถึงแม้อาการบาดเจ็บของเธอจะดีกว่าหลินหยุนหน่อย อย่างไรก็ตาม มันจะทำอะไรได้? เพราะเธอรู้ตัวดีว่าตัวเองสังหารหลินหยุนไม่ได้อยู่แล้ว!

เธอแข็งแกร่งกว่าหลินหยุน

เรื่องนี้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ!

จื่อหยุนจ้องมองหลินหยุน แต่สีหน้าของเธอแย่มากๆ "ดีมากๆ! คิดไม่ถึงจริงๆว่าวันนี้ แกจะทำให้ฉัน‘เซอร์ไพรส์’ได้ถึงขนาดนี้! แกรอดูละกัน ถ้าฉันไม่สามารถสังหารแกได้ ฉันก็คงไม่ใช่จื่อหยุนอีกแล้ว!"

เมื่อพูดจบ เธอก็จับมู่อี้และจากไปทันที

สีหน้าของหลินหยุนขาวซีดมากๆ เขาเงยหน้าและทานโอสถจำนวนมากเข้าไป จากนั้นก็กลับไปที่ภูเขาเสี่ยวหยุน

หลินหยุนพาฉินหลันจากไปทันที

เมื่อมองเห็นหลินหยุนจากไป จิ้งซือกระซิบเบาๆ "ตอนนี้นายบาดเจ็บสาหัสอยู่ ถ้านายจากไปตอนนี้ ระหว่างทางคงเจอเรื่องอันตรายมากๆอย่างแน่นอน!"