จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1707

จี้ฝานซิงเห็นเหตุการณ์ดังนั้น ก็รีบพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “คุณชายหลิน คุณคิดจะทำอะไร? หรือว่า คุณยังต้องการจะทดลองต่อไปอีกเหรอ? ”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดว่า “แน่นอน! ”

ขณะที่พูดนั้น ก็ได้นำสิ่งรองรับไผ่ม่วงตักน้ำในทะเลสาบออกมา และก็ได้เทราดลงไปบนกฎเกณฑ์แห่งดาบสั้น

กฎเกณฑ์แห่งดาบสั้น ไม่ได้ด้อยไปว่ากฎเกณฑ์แห่งมีดเลย แต่เมื่อบรรลุเข้าใจมันแล้ว กลับไม่ได้เพิ่มระดับความแข็งแกร่งใด ๆ ขึ้น

เวลานี้หลังจากที่ถูกเทราดด้วยน้ำในทะเลสาบ ก็แทบจะกลายเป็นลักษณะโปร่งใสขึ้นมาทันที

พลังอานุภาพแทบจะสูญสิ้นไปทั้งหมด

ผ่านไปครู่หนึ่ง พลังแห่งกฎเกณฑ์ก็ฟื้นคืนกลับขึ้นมาบ้าง จึงได้เห็นลักษณะที่ชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

หลินหยุนยังไม่หยุดเท่านี้ ครั้งนี้ เขาได้แสดงกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ที่ทรงอานุภาพที่สุดออกมา

และก็ใช้น้ำในทะเลสาบ เทราดลงไปบนกฎเกณฑ์แห่งกระบี่

พลังอานุภาพของกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ก็ลดน้อยลงไปในพริบตา พลังแห่งกฎเกณฑ์ก็ถูกหลอมละลายไปอย่างรวดเร็ว

พลังแห่งกฎเกณฑ์ที่เดิมทีอยู่ในสภาวะบริบูรณ์นั้น ได้ถูกหลอมละลายลงไปหนึ่งในสามส่วนแล้ว

หลินหยุนเห็นดังนั้น ไม่เพียงแต่จะไม่เจ็บปวดใจอะไร กลับยังตื่นเต้นดีใจขึ้นเสียด้วยซ้ำ

โดยรีบหันหน้ามองไปที่จี้ฝานซิงและพูดว่า “สหายจี้ คุณเห็นแล้วใช่ไหม? น้ำในทะเลสาบเพียงนิดเดียว ก็มีพลังการหลอมละลายขนาดนี้แล้ว! ”

“ถ้าเวลาที่เผชิญหน้ากับศัตรู แล้วพลันสาดน้ำในทะเลสาบนี้ออกไป เทราดลงบนกฎเกณฑ์ของฝ่ายตรงข้าม จะเกิดผลอย่างไรขึ้น? ”

“หรือว่าสหายจี้ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย? ”

จี้ฝานซิงพูดว่า “เคยคิดมาก่อนอยู่แล้ว แต่ว่า น้ำนี้ไม่ใช่ว่าจะบรรจุใส่ในอะไรก็ได้ ฉันเองก็ไม่ได้มีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวอย่างคุณชายหลินหยุน ที่ถึงขนาดยอมสละนำสิ่งรองรับนี้ออกมาใช้! ”

“อย่างที่ทราบกันดีว่า ทั้วทั้งจักรวาลนี้ สิ่งรองรับนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าที่หาได้ยากมาก”

“อีกทั้ง สิ่งรองรับก็ไม่ใช่ทรัพยากรที่แดนดั่งเทพจำเป็นต้องใช้เพียงเท่านั้น! ”

“ในอนาคตเมื่อเข้าสู่แดนธรรมะ ที่จริงแล้วก็จำเป็นต้องใช้เหมือนกัน! ”

“ใครจะตัดใจยอมลสะสิ่งนี้กันล่ะ? ”

“อีกทั้งคุณชายหลินก็น่าจะเห็นแล้วว่า ต่อให้เป็นสิ่งรองรับของคุณชาย อันที่จริงก็ถูกหลอมละลายด้วยน้ำในทะเลสาบนี้เช่นกัน”

“เพียงแต่ว่าอัตราความเร็วในการหลอมละลายนั้นช้าลงไปอย่างมาก! ”

“แต่ถ้าหากคุณชายจะใช้สิ่งรองรับนี้ไปบรรจุน้ำในทะเลสาบโดยตลอดจริง ๆ แล้วล่ะก็ อย่างน้อยน่าจะหนึ่งปี อย่างมากประมาณสองปี ก็จะถูกหลอมละลายลงไปอย่างสิ้นเชิงเช่นกัน! ”

หลินหยุนพยักหน้า

เรื่องนี้ถูกต้องแน่นอน

สำหรับผู้บำเพ็ญเซียนแล้ว โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญเซียนระดับขั้นแดนอย่างพวกเขานั้น

เวลาหนึ่งปี หรือสองปี แทบจะเป็นช่วงเวลาเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

ต่อให้จะเป็นสิบปีหรือหนึ่งร้อยปี ก็เป็นแบบนี้เช่นกัน

ในเวลาสองปี สิ้นเปลืองสิ่งรองรับไปหนึ่งชิ้น

ช่างเป็นการสิ้นเปลืองโดยไร้เหตุผลอย่างมาก!

ไม่ต้องพูดถึงผู้บำเพ็ญเซียนแดนดั่งเทพหรอก ต่อให้เป็นแดนสู่ธรรมะ ก็จะไม่ทำแบบนี้อย่างเด็ดขาด

แต่หลินหยุนนั้นไม่มีความกังวลอะไร

ไม้ตายอันเด็ดขาดแบบนี้ เก็บเอาไว้ที่ตัวเป็นเวลาหนึ่งปีถึงสองปี ต่อให้จะต้องสิ้นเปลืองสิ่งรองรับไปหนึ่งชิ้น นั่นก็ยังถือเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าอย่างที่สุด!

สิ่งรองรับมีความล้ำค่าอย่างมาก นี่คือเรื่องจริง

แต่มีสิ่งรองรับเก็บอยู่ในตัว มีประโยชน์อะไรบ้างไหมล่ะ?

ไม่มีประโยชน์อะไรแม้แต่น้อยเลย!

แต่เมื่อบรรจุน้ำในทะเลสาบแล้ว ก็จะมีท่าไม้ตายที่แข็งแกร่งทรงพลังอย่างมาก!

นี่เป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่า!

แต่ไหนแต่ไรหลินหยุนก็ไม่ใช่ผู้ที่ตระหนี่ถี่เหนียว

โดยได้นำทรัพยากรทั้งหมดออกมาใช้ เพื่อเพิ่มระดับพลังความสามารถของตัวเขาเอง นี่ก็คือบัญญัติความเชื่อแห่งชีวิตของหลินหยุนที่ได้กำหนดขึ้นมาตั้งแต่ในชาติที่แล้ว

มีคำกล่าวอยู่คำหนึ่งว่ามีเงินแล้วก็ใช้จ่ายออกไปให้เกิดประโยชน์ถึงจะเรียกว่าเป็นเงินของตนเอง ซึ่งก็คือหลักเหตุผลนี้

กี่วันถัดมา หลินหยุนก็เริ่มใช้ไผ่ม่วงผสมกับหินตัวกลาง หล่อหลอมของวิเศษสมมุติขึ้นหนึ่งชิ้น

เพื่อคิดที่จะนำมาบรรจุน้ำในทะเลสาบโดยเฉพาะ

ระดับความแข็งแกร่งและทนทานของสิ่งรองรับชิ้นนี้ เกินกว่าที่จะจินตนาการได้

เดิมทีหลินหยุนก็ได้เตรียมใจพร้อมที่จะพบกับอุปสรรคความยากลำบากแล้ว แต่เมื่อลงมือกระทำจริง ๆ นั้น ระดับของความยากลำบากก็ยังคงมากเกินกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้อีก

หลังจากที่ได้หล่อหลอมมาเป็นเวลาหนึ่งปี

ในที่สุดไผ่ม่วงของเขาก็ละลายลงไปทั้งหมดแล้ว และถูกเขาหล่อหลอมขึ้นในรูปทรงขวด

อีกทั้งเป็นเพราะได้มีการผสมเข้ากับหินตัวกลาง

ช่องว่างภายในขวดนั้นก็มีขนาดที่ไม่เล็ก

โดยมีพื้นที่ว่างหนึ่งลูกบาศก์

หลินหยุนไม่ได้ตัดสินใจที่จะทำให้มีพื้นที่ใหญ่เกินไป

เพราะเขากังวลว่าหากมีพื้นที่ใหญ่เกินไป ก็จะลดอายุการใช้งานลงไปอีก

วันนี้ ในที่สุดไผ่ม่วงของหลินหยุนก็หล่อหลอมขึ้นสำเร็จแล้ว

หลินหยุนอดใจรอไม่ไหวที่จะบรรจุน้ำในทะเลสาบเข้าไปแล้ว

เป็นไปตามนั้นจริง

ตรงกับที่เขาคาดคิดเอาไว้ส่วนหนึ่งว่า อัตราความเร็วในการหลอมละลายนั้น ก็ยังคงรวดเร็วเกินไปหน่อย

จี้ฝานซิงเห็นดังนั้น จึงพูดขึ้นว่า “ทำแบบนี้มันจะคุ้มค่าหรือไม่? สิ่งรองรับดี ๆ ชิ้นหนึ่ง เกรงว่าในตอนนี้คงยากที่จะยืนหยัดใช้งานได้ถึงหนึ่งปีแล้ว! ”

หลินหยุนหัวเราะ สูดหายใจยาว และพูดขึ้นว่า “คุ้มค่าแน่นอน แบบนี้ถึงจะเรียกว่าใช้สิ่งของให้เกิดประโยชน์สูงสุด! ”

จี้ฝานซิงถึงกับพูดอะไรไม่ออก แล้วพูดขึ้นว่า “ใช้เวลาหล่อหลอมทั้งสิ้นหนึ่งปี แต่เวลาการใช้งานกลับไม่ถึงหนึ่งปี และยังจะสิ้นเปลืองสิ่งรองรับไปชิ้นหนึ่งด้วย คุณยังจะรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันคุ้มค่า ซึ่งไม่รู้จริง ๆ เลยว่าคุณคิดอย่างไรอยู่! ”

หลินหยุนไม่ได้โต้แย้งอะไร ทุกคนก็จะมีทางเลือกการตัดสินใจของแต่ละคนเอง นี่ก็คือความแตกต่างกันของแต่ละคน!

บรรจุน้ำในทะเลสาบจนเต็ม

หลินหยุนได้นำขวดไผ่ม่วงแนบชิดไว้ที่อ้อมอก

ในขณะนั้นเอง ด้านนอกของคฤหาสน์ ก็มีลำแสงพุ่งตรงมาจากทางทิศใต้ของเมืองเจวี้ยน โดยคนยังมาไม่ถึง แต่เสียงได้มาถึงก่อนแล้ว

“น้องสาว พี่มาเยี่ยมหาเธอแล้ว! ”

เมื่อพูดจบ เงาแสงก็มาถึงในระยะใกล้ โดยหยุดลงอยู่ที่บริเวณไม่ไกลออกไปจากหลินหยุนกับจี้ฝ่ายซิง

คนผู้นี้คือชายหนุ่มที่มีรูปร่างกำยำ แข็งแกร่งบึกบึน คิ้วคมเข้ม หน้าตาคมคายคนหนึ่ง ซึ่งมองดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณสามสิบปี

แต่ในเมื่อเรียกขานตนเองว่าเป็นพี่ชายของจี้ฝานซิง ถ้าอย่างนั้นอายุก็คงจะไม่ใช่เหมือนอย่างกับที่มองเห็นเป็นแน่