จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1708

เมื่อเห็นชายผู้นั้นมาถึง จี้ฝานซิงก็พูดขึ้นว่า “พี่ชาย ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ล่ะ? ”

ชายผู้นั้นหัวเราะและพูดขึ้นว่า “เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้พบเจอกับน้องสาว ดังนั้นผู้เป็นพี่ชายจึงกลับมาหาสักหน่อย ทำไม ไม่เห็นจะแนะนำคนที่อยู่ด้านข้างผู้นี้หน่อยเหรอ? ”

จี้ฝานซิงพูดขึ้นว่า “นี่คือคุณชายหลินหยุน คุณชายหลินหยุน นี่คือจี้ฮ่าวเป็นพี่ชายของฉัน”

หลินหยุนพยักหน้าไปทางอีกฝ่ายหนึ่งเล็กน้อย เพื่อเป็นการทักทาย

จี้ฮ่าวเองก็มองมาทางหลินหยุน พร้อมกับหัวเราะและพูดขึ้นว่า “ที่แท้คนผู้นี้ก็คือคุณชายหลินหยุน คุณชายหลิน คฤหาสน์หลังนี้ของน้องสาวของฉัน ยังไม่เคยมีคนนอกเข้ามาด้านในเลยสักคน ที่เธอยอมให้นายอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ดูเหมือนว่า ความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสองจะไม่ธรรมดาเลย! ”

จี้ฝานซิงได้ยินดังนั้น ก็พูดขึ้นว่า “พี่ชาย พูดไร้สาระอะไร? ”

จี้ฮ่าวพูดว่า “หรือว่าฉันพูดผิดไป? เพื่อคุณชายหลินหยุน แม้แต่ป่าไม้หมึกของพวกเราตระกูลจี้เธอยังจะยอมตัดใจส่งมอบให้กับตระกูลเสิ่นได้ ความสัมพันธ์ของพวกเธอนี้ ยังจะปกติธรรมดาอยู่อีกเหรอ? ”

จี้ฝานซิงพูดขึ้นว่า “พี่ชาย ฉันเป็นคนที่จัดการดูแลป่าไม้หมึก ฉันจะจัดการอย่างไร ก็เป็นเรื่องของฉัน พี่ชายอย่าได้พูดมากเกินไปนัก! ”

จี้ฮ่าวยิ้มและพูดขึ้นว่า “แน่นอนอยู่แล้ว แต่ฉันก็จะกลับมาดูหน่อยว่า คุณชายหลินหยุนผู้นี้ มีลักษณะเป็นอย่างไรกันแน่ ที่สามารถทำให้น้องสาวของฉันยอมเสียสละได้มากขนาดนี้เลย! ”

เห็นได้ชัดว่าจี้ฝานซิงไม่อยากให้จี้ฮ่าวพูดเรื่องเหล่านี้อีก จึงพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจว่า “ถ้าหากพี่ชายไม่มีธุระอย่างอื่นแล้ว ก็เชิญกลับไปได้แล้ว! ”

จี้ฮ่าวหัวเราะขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมองไปที่หลินหยุนและพูดว่า “คุณชายหลินหยุน นายเห็นแล้วล่ะสิว่า ต่อให้เป็นพี่ชายอย่างฉันนี้ หากต้องการที่จะพักอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน เธอเองก็ยังไม่อนุญาตเลย! ”

ขณะที่พูด จี้ฮ่าวก็หันหน้ามองไปที่จี้ฝานซิงและพูดว่า “ครั้งนี้ที่ฉันมา นอกจากจะมาพบเจอกับคุณชายหลินหยุนแล้ว แน่นอนว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง ในวันขึ้นเก้าค่ำเดือนหน้านี้ คือวันเกิดของคุณแม่ น้องสาวอย่าได้ลืมจัดเตรียมของขวัญด้วยล่ะ อีกทั้ง อย่าลืมที่จะกลับไปก่อนล่วงหน้าด้วย! ”

“ไม่อย่างนั้นแล้ว จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้! ”

“พวกเราที่เป็นบ้านหลักนั้นมีเพียงแค่เธอกับฉันสองพี่น้อง ตอนนี้ภายในตระกูล ตัวพี่เองยิ่งรู้สึกว่าจะไร้เรี่ยวแรงลงไปทุกที ยืนหยัดคนเดียวต่อไปไม่ไหวแล้ว! ”

“น้องสาว พี่เองก็เคยได้พูดกับเธอก่อนหน้านี้แล้ว หวังว่าเธอจะกลับมาที่ตระกูลในเร็ววัน! ”

“ไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังตัวพี่เองคนเดียว เกรงว่าคงอีกไม่นาน ก็จะไม่อาจรักษากิจการทั้งหมดนี้เอาไว้ได้แล้ว ซึ่งกิจการเหล่านี้ในตอนนั้นคุณพ่อถึงกับต้องแลกมันมาด้วยชีวิต! ”

“ฉันไม่ต้องการที่จะให้กิจการเหล่านี้ ถูกแย่งชิงไปจากพวกเรา! ”

“เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ใช่จะเพียงถูกแย่งชิงไปอย่างง่ายดายเท่านี้แล้ว เธอกับฉันสองพี่น้อง จะยังคงสามารถอยู่ในตระกูลได้อย่างปลอดภัยหรือไม่นั้น ก็ยังคงเป็นคำถามอยู่! ”

“หวังว่าเธอจะตั้งใจพิจารณาไตร่ตรองปัญหาเหล่านี้! ”

ขณะที่พูด จี้ฮ่าวก็หันหลังเพื่อจะเดินจากไป แต่ก็ยังหันกลับมาพูดอีกว่า “ใช่แล้ว เมื่อถึงตอนนั้น ก็พาคุณชายหลินหยุนไปด้วยสิ! เพื่อให้คุณชายหลินหยุนได้รับทราบว่า ถ้าหากคิดที่จะอยู่ด้วยกันกับเธอ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ได้รับการดูแลอะไรจากตระกูลจี้แล้ว ยังจะต้องประสบกับความกดดันอันมหาศาลด้วย! การที่ให้คุณชายหลินหยุนรับรู้ถึงแรงกดดันนี้ก่อนล่วงหน้านั้น ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี! ”

เมื่อพูดจบ ไม่ทันรอให้จี้ฝานซิงชี้แจงอะไร ร่างของจี้ฮ่าวก็กระพริบ หายวับไปกับที่ทันที

เมื่อเห็นว่า จี้ฮ่าวจากไปแล้ว จี้ฝานซิงก็รีบมองไปทางหลินหยุน และพูดขึ้นว่า “คุณชายหลิน พี่ชายของฉันไม่รับรู้อะไร คุณอย่าได้ใส่ใจกับคำพูดของเขาเลย! ”

หลินหยุนส่ายศีรษะไปมา และพูดว่า “เมื่อครู่นี้พี่ชายของคุณพูดว่า บ้านหลักเหลือเพียงแค่พวกคุณสองพี่น้องแล้ว มันหมายความว่าอย่างไร? ”

เขาไม่ได้สอบถาม เรื่องที่เกี่ยวกับการส่งมอบป่าไม้หมึกให้กับตระกูลเสิ่น

ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่เรื่องเท็จแต่อย่างใด

โดยป่าไม้หมึกนั้น ก็น่าจะเป็นสถานที่ที่มีทรัพยากรที่ไม่เลวแห่งหนึ่ง

เรื่องนี้จึงไม่มีอะไรที่ต้องพูดถึงอีกแล้ว

หลินหยุนรับรู้เพียงว่า ตนเองจะต้องจดจำเอาไว้ก็พอแล้ว

สิ่งที่เขาแปลกใจนั้นก็คือ คำพูดที่ว่าทำไมบ้านหลัก ถึงได้หลงเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนพี่น้อง

“ก็เป็นเพราะ พวกเขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ภายในตระกูลนั้นฉันและพี่ชายของฉัน มีสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดี ถ้าหากเป็นช่วงหลายปีก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่กล้าโดยเด็ดขาด! ”

หลินหยุนพยักหน้า “มีอะไรที่ฉันสามารถช่วยเหลือได้ ก็บอกมาเลยโดยไม่ต้องเกรงใจ! ”

จี้ฝานซิงยิ้มเล็กน้อย ส่ายศีรษะ และพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องของฉันและพี่ชายของฉัน ซึ่งไม่สมควรที่จะนำนายเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะมีสถานการณ์ที่ย่ำแย่ขนาดที่พี่ชายของฉันพูดหรอก อย่างมากที่สุดพวกเราก็แค่ออกมาจากตระกูลจี้ก็เท่านั้น! ”

หลินหยุนพยักหน้า โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก

เวลาหนึ่งเดือนก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันที่จะได้จับปลาแรดอีกครั้ง หากตอนนี้จะยังคงจับอยู่อีก ก็ไม่มีทางที่จะไปเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับพลังกฎเกณฑ์ได้แล้ว เหมือนว่าปลาแรดนั้นจะสูญสิ้นพลังไปจนหมดเกลี้ยงอย่างสิ้นเชิง

ขึ้นหกค่ำ

หลินหยุนเดินออกมาจากลานบ้าน เพื่อไปหาจี้ฝานซิง

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ในเมื่อพี่ชายของคุณได้เชิญฉันเอาไว้แล้ว อย่างนั้นฉันก็จะเดินทางไปที่ตระกูลของพวกคุณพร้อมกันกับคุณก็แล้วกัน! ”

จี้ฝานซิงพูดว่า “ไม่จำเป็นหรอก คุณอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ! ”

ในเมื่อจี้ฝานซิงไม่เต็มใจ หลินหยุนเองก็ไม่ได้ที่จะยืนกรานต่ออีก

พยักหน้า แล้วก็เดินกลับไปยังที่พัก

เห็นหลินหยุนกลับมาถึง ฉินหลันก็ถามขึ้นว่า “ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ? ”

หลินหยุนพูดว่า “สหายจี้ไม่อยากให้ฉันไปด้วย ฉันเองก็ไม่ได้ยืนกรานอะไร โดยเคารพในความคิดของหล่อนก็แล้วกัน ฉันคิดดูแล้วว่า รอให้สหายจี้เดินทางกลับมา พวกเราก็จะไปจากที่นี่! ”

ฉินหลันพูดว่า “เสี่ยวหยุน แม่นางฝานซิงคนนี้ ฉันเห็นว่ากี่วันมานี้ ยิ่งจะดูเหมือนมีเรื่องหนักอกหนักใจมากขึ้น ก่อนหน้านี้ที่นายได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลของพวกหล่อนให้ฟังนั้น ฉันว่าในใจของแม่นางฝานซิง มีความกดดันไม่น้อย ฉันคิดว่า ไม่อย่างนั้นนายควรที่จะเดินทางไปกับหล่อนเพื่อดูสถานการณ์หน่อยว่าเป็นอย่างไร? ”