จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1708

เมื่อเห็นชายผู้นั้นมาถึง จี้ฝานซิงก็พูดขึ้นว่า “พี่ชาย ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ล่ะ? ”

ชายผู้นั้นหัวเราะและพูดขึ้นว่า “เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้พบเจอกับน้องสาว ดังนั้นผู้เป็นพี่ชายจึงกลับมาหาสักหน่อย ทำไม ไม่เห็นจะแนะนำคนที่อยู่ด้านข้างผู้นี้หน่อยเหรอ? ”

จี้ฝานซิงพูดขึ้นว่า “นี่คือคุณชายหลินหยุน คุณชายหลินหยุน นี่คือจี้ฮ่าวเป็นพี่ชายของฉัน”

หลินหยุนพยักหน้าไปทางอีกฝ่ายหนึ่งเล็กน้อย เพื่อเป็นการทักทาย

จี้ฮ่าวเองก็มองมาทางหลินหยุน พร้อมกับหัวเราะและพูดขึ้นว่า “ที่แท้คนผู้นี้ก็คือคุณชายหลินหยุน คุณชายหลิน คฤหาสน์หลังนี้ของน้องสาวของฉัน ยังไม่เคยมีคนนอกเข้ามาด้านในเลยสักคน ที่เธอยอมให้นายอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ดูเหมือนว่า ความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสองจะไม่ธรรมดาเลย! ”

จี้ฝานซิงได้ยินดังนั้น ก็พูดขึ้นว่า “พี่ชาย พูดไร้สาระอะไร? ”

จี้ฮ่าวพูดว่า “หรือว่าฉันพูดผิดไป? เพื่อคุณชายหลินหยุน แม้แต่ป่าไม้หมึกของพวกเราตระกูลจี้เธอยังจะยอมตัดใจส่งมอบให้กับตระกูลเสิ่นได้ ความสัมพันธ์ของพวกเธอนี้ ยังจะปกติธรรมดาอยู่อีกเหรอ? ”

จี้ฝานซิงพูดขึ้นว่า “พี่ชาย ฉันเป็นคนที่จัดการดูแลป่าไม้หมึก ฉันจะจัดการอย่างไร ก็เป็นเรื่องของฉัน พี่ชายอย่าได้พูดมากเกินไปนัก! ”

จี้ฮ่าวยิ้มและพูดขึ้นว่า “แน่นอนอยู่แล้ว แต่ฉันก็จะกลับมาดูหน่อยว่า คุณชายหลินหยุนผู้นี้ มีลักษณะเป็นอย่างไรกันแน่ ที่สามารถทำให้น้องสาวของฉันยอมเสียสละได้มากขนาดนี้เลย! ”

เห็นได้ชัดว่าจี้ฝานซิงไม่อยากให้จี้ฮ่าวพูดเรื่องเหล่านี้อีก จึงพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจว่า “ถ้าหากพี่ชายไม่มีธุระอย่างอื่นแล้ว ก็เชิญกลับไปได้แล้ว! ”

จี้ฮ่าวหัวเราะขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมองไปที่หลินหยุนและพูดว่า “คุณชายหลินหยุน นายเห็นแล้วล่ะสิว่า ต่อให้เป็นพี่ชายอย่างฉันนี้ หากต้องการที่จะพักอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน เธอเองก็ยังไม่อนุญาตเลย! ”

ขณะที่พูด จี้ฮ่าวก็หันหน้ามองไปที่จี้ฝานซิงและพูดว่า “ครั้งนี้ที่ฉันมา นอกจากจะมาพบเจอกับคุณชายหลินหยุนแล้ว แน่นอนว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง ในวันขึ้นเก้าค่ำเดือนหน้านี้ คือวันเกิดของคุณแม่ น้องสาวอย่าได้ลืมจัดเตรียมของขวัญด้วยล่ะ อีกทั้ง อย่าลืมที่จะกลับไปก่อนล่วงหน้าด้วย! ”

“ไม่อย่างนั้นแล้ว จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้! ”

“พวกเราที่เป็นบ้านหลักนั้นมีเพียงแค่เธอกับฉันสองพี่น้อง ตอนนี้ภายในตระกูล ตัวพี่เองยิ่งรู้สึกว่าจะไร้เรี่ยวแรงลงไปทุกที ยืนหยัดคนเดียวต่อไปไม่ไหวแล้ว! ”

“น้องสาว พี่เองก็เคยได้พูดกับเธอก่อนหน้านี้แล้ว หวังว่าเธอจะกลับมาที่ตระกูลในเร็ววัน! ”

“ไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังตัวพี่เองคนเดียว เกรงว่าคงอีกไม่นาน ก็จะไม่อาจรักษากิจการทั้งหมดนี้เอาไว้ได้แล้ว ซึ่งกิจการเหล่านี้ในตอนนั้นคุณพ่อถึงกับต้องแลกมันมาด้วยชีวิต! ”

“ฉันไม่ต้องการที่จะให้กิจการเหล่านี้ ถูกแย่งชิงไปจากพวกเรา! ”

“เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ใช่จะเพียงถูกแย่งชิงไปอย่างง่ายดายเท่านี้แล้ว เธอกับฉันสองพี่น้อง จะยังคงสามารถอยู่ในตระกูลได้อย่างปลอดภัยหรือไม่นั้น ก็ยังคงเป็นคำถามอยู่! ”

“หวังว่าเธอจะตั้งใจพิจารณาไตร่ตรองปัญหาเหล่านี้! ”

ขณะที่พูด จี้ฮ่าวก็หันหลังเพื่อจะเดินจากไป แต่ก็ยังหันกลับมาพูดอีกว่า “ใช่แล้ว เมื่อถึงตอนนั้น ก็พาคุณชายหลินหยุนไปด้วยสิ! เพื่อให้คุณชายหลินหยุนได้รับทราบว่า ถ้าหากคิดที่จะอยู่ด้วยกันกับเธอ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ได้รับการดูแลอะไรจากตระกูลจี้แล้ว ยังจะต้องประสบกับความกดดันอันมหาศาลด้วย! การที่ให้คุณชายหลินหยุนรับรู้ถึงแรงกดดันนี้ก่อนล่วงหน้านั้น ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี! ”

เมื่อพูดจบ ไม่ทันรอให้จี้ฝานซิงชี้แจงอะไร ร่างของจี้ฮ่าวก็กระพริบ หายวับไปกับที่ทันที

เมื่อเห็นว่า จี้ฮ่าวจากไปแล้ว จี้ฝานซิงก็รีบมองไปทางหลินหยุน และพูดขึ้นว่า “คุณชายหลิน พี่ชายของฉันไม่รับรู้อะไร คุณอย่าได้ใส่ใจกับคำพูดของเขาเลย! ”

หลินหยุนส่ายศีรษะไปมา และพูดว่า “เมื่อครู่นี้พี่ชายของคุณพูดว่า บ้านหลักเหลือเพียงแค่พวกคุณสองพี่น้องแล้ว มันหมายความว่าอย่างไร? ”

เขาไม่ได้สอบถาม เรื่องที่เกี่ยวกับการส่งมอบป่าไม้หมึกให้กับตระกูลเสิ่น

ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่เรื่องเท็จแต่อย่างใด

โดยป่าไม้หมึกนั้น ก็น่าจะเป็นสถานที่ที่มีทรัพยากรที่ไม่เลวแห่งหนึ่ง

เรื่องนี้จึงไม่มีอะไรที่ต้องพูดถึงอีกแล้ว

หลินหยุนรับรู้เพียงว่า ตนเองจะต้องจดจำเอาไว้ก็พอแล้ว

สิ่งที่เขาแปลกใจนั้นก็คือ คำพูดที่ว่าทำไมบ้านหลัก ถึงได้หลงเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนพี่น้อง