จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1750

ชายชราคนนั้นหน้าซีดขาว มองไปยังชายวัยกลางคนสามสี่คนที่ถูกทำให้ตกใจจนหวาดกลัว สามสี่คนนี้รีบวาร์ปตัวออกไปจากคฤหาสน์เลยทันที

ชายชรามองไปยังหลินหยุนอีกครั้ง เผยสีหน้าที่ตื่นตระหนกออกมาจากนัยน์ตา

ก่อนหน้านี้เขาก็ทราบมาว่าหลินหยุนเคยลงมือในคฤหาสน์มาก่อน ครั้งนี้ที่มา ก็เพราะอยากจะเอาน้ำมันมาจากในกระเป๋าของหลินหยุน

เดิมทีจากผลฝึกตนของเขา เขากลับไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องที่สุดยอดอะไรเลย

แต่หลังจากที่ประมือกับหลินหยุน ถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริงว่า ผู้บำเพ็ญเซียนที่เพิ่งมาในเมืองแห่งโทษฐานคนนี้ มีความน่ากลัวมากแค่ไหน

จากพละกำลังที่แข็งแกร่งที่หลินหยุนแสดงออกมา

สำนักเที่ยวหล้าอยากจะจัดการล่ะก็ เกรงว่าจะต้องรวบรวมพละกำลังครึ่งปี การมีอยู่ของท่านผู้นำก็ไม่สามารถที่จะจัดการได้แน่นอน

ต้องการผู้อาวุโสสิบท่านของพวกเขา อย่างน้อยก็จะต้องออกมา5ท่าน ก็จะรับมือได้

ไม่เช่นนั้น ไม่มีทางมั่นใจที่จะทำสำเร็จได้แน่นอน

แต่อยากที่จะรวบรวมยอดฝีมือจำนวนมากภายในช่วงเวลาสั้นๆ งั้นก็เป็นเรื่องที่ทำได้ยาก

ประเด็นสำคัญก็คือ ใช้พละกำลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาจัดการกับไอ้หมอนี้ที่เพิ่งเข้าเมืองมาใหม่ งั้นสำหรับสำนักเที่ยวหล้า ได้ไม่คุ้มเสียแน่นอน

หลินหยุนก็มองไปยังชายชราเช่นกัน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ยังมีเวลาอยู่บ้าง ฉันขอสอบถามคุณสักหน่อย ตอบมาตรงๆ！”

ชายชราได้ฟังอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก พูดว่า “เพื่อนมีปัญหาอะไร พูดมาตรงๆเลยก็ได้ ถ้าหากฉันรู้ ก็ตอบให้ได้！”

หลินหยุนพยักหน้าแล้ว พูดถามว่า “เดิมทีคุณเป็นผู้บำเพ็ญเซียนในเมืองแห่งโทษฐานนี้ หรือว่าเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่มาจากด้านนอก？”

ชายชราพูดว่า “ผู้บำเพ็ญเซียนที่มาจากข้างนอก！”

หลินหยุนพูดถามต่อว่า “ทำไมออกไปจากเมืองแห่งโทษฐานนี้ ทำได้เพียงเดินผ่านหมอกนั้นเท่านั้น และไม่สามารถเดินผ่านทางกระแสน้ำวนของนอกเมืองตอนตะวันออกได้？”

ชายชราพูดว่า “เพราะว่ากระแสน้ำวนนั้นลงมาเท่านั้น แต่ขึ้นไปไม่ได้ เกี่ยวกับเรื่องนี้ มีคนจำนวนมากที่ไม่เชื่อ เคยเข้าไปลอง แต่ว่าไม่มีข้อยกเว้น ถูกกระแสน้ำวนรัดตายหมดแล้ว！”

“ฉันจำได้ว่าตอนนั้น มียอดฝีมือที่ไร้เทียมทานที่เหนือสู่ธรรมะคนหนึ่ง”

“เขาไม่อยากเดินออกจากหมอก ก็เดินออกจากกระแสน้ำวน ก็ถูกรัดตายเลย ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง！”

หลินหยุนสีหน้าเปลี่ยนไป พูดถามต่อว่า “คุณรู้ไหมว่า มีคนออกจากเมืองแห่งโทษฐานนี้ได้สำเร็จ？”

ชายชราพิจารณาครู่หนึ่ง พูดว่า “จากที่ฉันทราบมา ไม่เคยมีใครมีชีวิตรอดออกไปจากเมืองแห่งโทษฐานนี้ได้！”

สีหน้าท่าทางของหลินหยุนจริงจังขึ้นมา “ไม่มีเลยสักคนเหรอ？”

ชายชราพยักหน้า “ไม่มีเลยสักคน！”

สีหน้าของหลินหยุนก็เคร่งขรึมแล้ว หลังจากที่ลังเลตัดสินใจไม่ได้ครู่หนึ่ง มองไปที่ชายชราพร้อมพูดถามอีกครั้ง “ได้ยินมาว่าเมืองแห่งโทษฐานมีสามสำนักใหญ่ สำนักพญาทะเลคือเผ่าทะเล แม้แต่เผ่าทะเลก็ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้？”

ชายชราพยักหน้า พูดว่า “เผ่าทะเลของสำนักพญาทะเลนี้ ล้วนแต่เป็นการมีอยู่ของการทำผิดโทษฐานร้ายแรงที่ข้างนอก ถูกวังมังกรเนรเทศมายังเมืองแห่งโทษฐานนี้แล้ว！”

“เกี่ยวกับเมืองแห่งโทษฐาน มีตำนานอย่างหนึ่ง”

หลินหยุนได้ฟังรีบพูดถามทันทีว่า “ตำนานอะไร？”

ชายชราสูดลมหายใจเข้าลึกพูดว่า “ว่ากันว่า ในทะเลมีเมืองแห่งโทษฐานสามแห่ง เมืองแห่งโทษฐานสามแห่งนี้ สร้างขึ้นมาโดยวังมังกร”

“เป้าหมายอื่น ก็เพื่อที่จะขังและคุมขังเผ่าทะเลที่กระทำความผิดร้ายแรง”

“แต่ว่าเป็นเมืองแห่งโทษฐาน ก็ไม่ได้ห้ามตระกูลเขาเข้า！”

“นานเข้า ก็ก่อตัวเป็นพละกำลังบ้างแล้ว！”

“เพียงแต่ว่าก่อนเข้ามา ไม่ได้รู้อะไรเลยว่า นี่คือสถานที่ที่ไม่สามารถออกไปได้！”

“สหายชางฉอง ฉันมีประโยคหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีหรือไม่？”

หลินหยุนพูดเสียงขรึมว่า “พูดมา！”

ชายชราพูดว่า “สหายชางฉอง ในเมื่อมาถึงเมืองแห่งโทษฐานแล้ว จริงๆทุกคนล้วนแต่อยากออกมา เพียงแต่ว่าไม่มีใครออกไปได้！”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นยังจะทำอย่างไรได้อีกล่ะ？”

“ไม่ว่ายังไง จะต้องมีชีวิตรอดต่อไป！”

“เพราะงั้น จริงๆแล้วสหายจะต้องพิจารณาในอนาคตข้างหน้าของตัวเองด้วยนะ！”

ชายชราได้ฟัง สายตาเปล่งแสงทันที แต่ว่าสำหรับคำพูดของหลินหยุน กลับว่าไม่ได้หวาดกลัวอะไรมากมาย

ถึงยังไง ถ้าหากต้องต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่ายจริงๆ

สำนักเที่ยวหล้ามีพละกำลังในการสับฆ่าหลินหยุนได้！

เพียงแต่ว่าไม่ถึงสุดวิสัย ทางที่ดีอย่าทำแบบนี้ก็พอแล้ว

สูดลมหายใจเข้าลึก ชายชรามองไปยังหลินหยุนพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจะส่งต่อคำสั่งอาวุโสทันที เมื่อเรื่องนี้เกิดจากการกระทำของสำนักเที่ยวหล้าจริงๆ ไม่ว่าใคร พวกเราก็จะส่งตัวให้สหายชางฉอง！”

พูดแล้ว ในมือของชายชราก็เกิดประกายแสง แสงสีขาวยิงลอยออกไป บนคฤหาสน์

เมื่อยิงแสงมา ไม่นาน นักบำเพ็ญเซียนจำนวนมากก็มาถึงในคฤหาสน์ทั้งหมดแล้ว

ในนั้นมีผู้บำเพ็ญเซียนดนจิตปฐม มีแดนดั่งเทพ แล้วก็มีผู้บำเพ็ญเซียนแห่งแดนสู่ธรรมะ ก็คือเนี่ยหยู่ชายวัยกลางคนชุดขาวที่เคยประมือกับหลินหยุนมาก่อนหน้านี้

เห็นหลินหยุนพาเด็กผู้หญิงมา ชายวัยกลางคนชุดขาวก็หดรูม่านตา มองไปชายชราทันที พูดว่า “ผู้อาวุโสเจียวเหอ เรียกฉันและพวกมา มีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ？”

เจียวเหอพูดว่า “เนี่ยหยู่ ก่อนหน้านี้คุณกับสหายชางฉองนี้ เคยเกิดเรื่องที่ไม่พอใจกันใช่ไหม？”

เนี่ยหยู่กวาดสายตามองหลินหยุนแวบหนึ่ง พยักหน้าแล้ว

ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องที่ไม่พอใจขึ้น และได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่แล้ว

เพราะงั้นหลังที่หลินหยุนจากไป เขาก็จากไปทันที

เจียวเหอพูดว่า “คุณเคยแก้แค้นสหายบำเพ็ญเซียนชางฉองนี้？อีกอย่างส่งคนสับฆ่าคุณย่าของเด็กสาวข้างๆคนนี้？”

เนี่ยหยู่ได้ฟัง รีบพูดปฏิเสธทันทีว่า “ผู้อาวุโสเจียวเหอ ฉันเนี่ยหยู่จะทำเรื่องแบบนี้เหรอ？ฉันก็แค่นำเรื่องนี้ไปบอกกับผู้อาวุโสฉีเย่ว หลังจากนั้นก็ไม่เคยถามอะไรอีก！ผู้อาวุโสฉีเย่วก็ไม่ได้ให้คำตอบใดๆกับฉันเลย！”

เจียวเหออดไม่ได้ที่เคร่งขรึม “คำพูดนี้เป็นเรื่องจริง？”

เนี่ยหยู่พูดว่า “จริงแน่นอน！”

เขาไม่ใช่คนโง่ มองออกว่าที่หลินหยุนพาเด็กผู้หญิงมา เพื่อมาไถ่ถามเอาความผิด อีกอย่างเคยลงไม้ลงมือกับผู้อาวุโสเจียวเหอมาก่อน