จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1793

ถูกต้อง ต้าเต๋าจำเป็นจะต้องไปบุกเบิกขึ้นด้วยตนเอง!

ส่วนกฎเกณฑ์นั้น ก็คือตัวนำ

จะอธิบายอย่างไรดี ถ้าหากพูดว่าสามพันต้าเต๋าของหมื่นจักรวาลคือเค้กหนึ่งก้อน ส่วนกฎเกณฑ์ก็คือร่องรอยของวัตถุดิบต่าง ๆ ที่ใช้ในการทำขนมเค้ก

ถ้าหากพูดว่าสามพันต้าเต๋าคือแม่น้ำหนึ่งสาย ส่วนกฎเกณฑ์นั้นก็คือน้ำหนึ่งหยด อืม การอุปมาแบบนี้ถือว่าเหมาะสมมากกว่า!

กล่าวโดยสรุปก็คือ กฎเกณฑ์สามารถที่จะนำพาไปสู่การบุกเบิกต้าเต๋าได้!

พลังแห่งกฎเกณฑ์ของหลินหยุนในตอนนี้ ทั้งเข้าถึงและผสมผสานได้เป็นจำนวนมากแล้ว

ถ้าหากต้องการที่จะบุกเบิกต้าเต๋าแล้ว ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้

เพียงแต่เขาไม่มีพลังความสามารถในการเปิดพื้นที่ว่างนั้นได้!

พื้นที่ว่างอะไร?

พื้นที่ว่างนั้นสามารถที่จะบุกเบิกต้าเต๋าได้!

หรือว่า ก็คือแม่น้ำแห่งกฎเกณฑ์ที่เขาเคยได้พบเห็นในตอนนั้น!

แน่นอนว่านี่คือการคาดเดาของเขา

เพราะว่าชาติที่แล้วตอนที่เขาบุกเบิกต้าเต๋านั้น เพียงแค่ฉีกให้เกิดเป็นช่องว่าง จากนั้นกฎเกณฑ์ก็อาศัยช่องว่างนี้เข้าไปสู่พื้นที่ว่างนั้น และทำการบุกเบิกต้าเต๋าจนสำเร็จ

เวลานี้เขาไม่อาจแน่ใจได้ว่า ช่องว่างที่เขาเคยทำการเปิดขึ้นนั้น จะใช่แม่น้ำแห่งกฎเกณฑ์ที่เขาเห็นก่อนหน้านี้หรือไม่!

ถ้าหากใช่......

อย่างนั้นการคาดเดาในใจของเขา ก็จะถูกต้องตามจังหวะและเป็นขั้นตอนไป!

เรื่องราวเหล่านี้ เอาไว้ค่อยพูดกันตอนหลัง

ตอนนี้ ปัญญาหลักจริง ๆ ที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้น ก็คือต่อให้เขาต้องการที่จะนำเต๋าเข้าสู่ร่างกาย แต่ก็ไม่สามารถฉีกช่องว่างนั้นได้

แน่นอนว่า เมื่อเปรียบเทียบกับขั้นที่เหนือกว่าแดนสู่ธรรมะแล้ว เขาไม่ต้องไปเข้าถึงต้าเต๋าก็ได้

อย่างเช่นในชาติที่แล้วที่เขาเข้าใจและใช้งานต้าเต๋าแห่งกระบี่ได้

ซึ่งก็ไม่เป็นปัญหาอะไรเลย!

หลินหยุนถอนหายใจยาว และพูดพึมพำกับตนเองว่า “การฉีกช่องว่างหนึ่งช่อง ถ้าหากกลับไปยังโลกชางฉองแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำไม่ได้ ซึ่งจากการที่ตนเองเข้าถึงต้าเต๋าแห่งกระบี่ได้แล้ว การบุกเบิกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด! ”

“เพียงแต่ตอนนี้ฉันต้องการจะนำเต๋าเข้าสู่ร่างกาย ไม่รู้ว่าจะสามารถทนไหวหรือไม่! ”

“นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นกังวล! ”

“พลังของต้าเต๋า เทียบกันไม่ได้กับพลังแห่งกฎเกณฑ์โดยสิ้นเชิง! ”

“นั่นคือความแตกต่างห่างชั้นกันอย่างมาก! ”

“หากตอนนี้เข้าสู่โลกกำลังภายในตัว โลกกำลังภายในตัวของฉันคงจะไม่สามารถทนรับไหวแน่! ”

“ถ้าไม่สามารถนำเต๋าเข้าสู่ร่างกายได้ การเพิ่มระดับพลังในตัวฉัน ก็จะมีขีดจำกัด! เพราะจากพลังบำเพ็ญของฉันในตอนนี้ สามารถที่จะต่อสู้กับขั้นที่เหนือกว่าแดนสู่ธรรมะได้แล้ว! ”

ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ หลินหยุนก็ส่ายศีรษะ

นอกจากตอนนี้เขาจะไม่สามารถอดทนได้แล้ว

ยังจะมีอีกเหตุผลหนึ่ง

นั่นก็คือจะเป็นการทำลายความสมดุลของกฎเกณฑ์ของเขาในตอนนี้ด้วยหรือไม่

เพราะว่าเขายังไม่ได้เข้าถึงและผสมผสานกฎเกณฑ์ทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์!

หากว่าไปเพิ่มระดับขึ้นอีกขั้นหนึ่ง

จะทำให้เกิดผลกระทบในอนาคต อย่างที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้เลย!

ดังนั้นในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ หลินหยุนตกอยู่ในสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก กังวลกลุ้มใจอย่างที่สุด!

สิ่งที่หนักหนาที่สุดก็คือ ผ่านมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่สามารถใช้ประสบการณ์มากมายในชาติที่แล้วของเขาได้เลย

นำมาเป็นเพียงแค่ข้อมูลอ้างอิงเปรียบเทียบเท่านั้น

หลายครั้งที่แม้แต่นำมาเป็นข้อมูลอ้างอิงก็ยังไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย

เพราะว่าเขาได้เดินเข้าสู่เส้นทางการบำเพ็ญเต๋าที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

โดยสิ่งนี้เขาเองก็ไม่สามารถที่จะคาดการณ์ได้!

หลินหยุนถอนหายใจ และพูดอย่างจำใจว่า “รอดูไปก่อนแล้วกัน! ถ้าหากไม่ได้จริง ๆ ก็ค่อยตัดสินใจบุกเบิกเต๋าเลย”

“ตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นที่จะต้องเร่งรีบขนาดนั้น! ”

“ย้อนกลับไปยังโลกชางฉองก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกครั้ง! ”

จากนี้ไป เขาต้องการที่จะไปยังโลกเล็กที่มีพวกเผ่ามนุษย์อาศัยอยู่เป็นหลักดูบ้าง

แบบนี้จึงจะสามารถแสวงหารากทิพย์ชั้นยอดได้ง่ายขึ้น

ในจักรวาล หากต้องการที่จะแสวงหารากทิพย์ชั้นยอดนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย!

เรื่องแบบนี้ จะต้องไปที่โลกเล็ก

ที่จริงแล้วยังมีอีกวิธีหนึ่ง นั่นก็คือไปซื้อกับทางหอซิวซิน

เพียงแต่หอซิวซินแม้ว่าจะมีความสามารถและรอบรู้อย่างกว้างขวาง

ส่วนใหญ่จะเป็นเผ่ามนุษย์

แน่นอนว่า เผ่าอื่น ๆ ก็มีอยู่ไม่น้อย

แต่เวลานี้ล้วนเป็นรูปร่างลักษณะของมนุษย์

เพราะว่า ในจักรวาลนี้เผ่ามนุษย์นั้น ยึดครองหัวหาดและส่วนที่สำคัญไปทั้งหมดแล้ว

ถ้าจะพูดว่าจักรวาลให้ความเคารพต่อเผ่ามนุษย์นั้น ก็ไม่เกินเลย

เพียงแต่ไม่เหมือนกับในยุคโบราณกาล ที่เผ่ามนุษย์เป็นเผ่าหลักที่รวมทุกชนเผ่าอย่างแท้จริง!

ถึงขนาดที่ยังมีราชวงศ์ ฮ่องเต้ปกครองจักรวาล

หลินหยุนเดินหน้าไปยังหอซิวซิน

ในฐานะที่เป็นสำนักงานใหญ่ของหอซิวซินแห่งภพศักดิ์สิทธิ์มังกรฟ้า ก็คงจะไม่ไปตั้งอยู่ที่อื่นเป็นแน่ จะต้องตั้งอยู่ในใจกลางของเมืองศักดิ์สิทธิ์

ไม่นานนัก หลินหยุนก็มาถึงที่หน้าประตูของหอซิวซิน

ซึ่งสมแล้วที่เป็นสำนักงานใหญ่แห่งเมืองศักดิ์สิทธิ์นี้

เพราะมีอาณาเขตครอบคลุมที่กว้างขวาง!

อีกทั้งยังหรูหราโดดเด่นและสวยงามมากอีกด้วย!

เพียงแต่เวลานี้มีผู้คนจำนวนมากโอบล้อมอยู่ที่หน้าประตูของหอซิวซิน!

ด้านหน้าสุดนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดคลุมยาวสีเหลืองยืนอยู่

ชายหนุ่มคนนี้ มีพลังบำเพ็ญขั้นที่เหนือกว่าแดนสู่ธรรมะ

ท่าทางองอาจสง่างาม พร้อมกับแสดงสีหน้าที่มีความหยิ่งผยอง

ส่วนฝั่งตรงข้ามของชายหนุ่มคนนี้ ก็คือหญิงรับใช้ที่งดงาม เมื่อมองจากเสื้อผ้าแล้ว ก็คือคนรับใช้ของหอซิวซิน

ทั้งสองคนกำลังประจันหน้ากันโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา

จึงทำให้มีผู้คนมาโอบล้อมมุงดูกันเป็นจำนวนมาก

ชายหนุ่มคนนี้ กล้าที่จะมายืนขวางอยู่ที่หน้าประตูหอซิวซิน แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน!

หลินหยุนเห็นเหตุการณ์ดังนั้น ก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปดู

เห็นว่าหญิงคนนั้นกำลังมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้นด้วยสีหน้าที่หนักใจและพูดขึ้นว่า “คุณชายเซี่ยซิง ท่านแน่ใจนะว่าจะกระทำแบบนี้? ที่นี่คือหอซิวซินของพวกเรา! ไม่ใช่สถานที่แห่งอื่นสักหน่อย! ”

ชายหนุ่มที่ชื่อเซี่ยซิงได้ยินดังนั้น ก็พลันหัวเราะเยาะ และพูดด้วยสีหน้าท่าทางเหยียดหยามว่า “เธอก็แค่คนต้อนรับทั่วไปคนหนึ่ง มีคุณสมบัติอะไรที่จะมาพูดกับคุณชายอย่างฉัน? ”

“ต่อให้เจ้าหอของพวกเธออย่างหวูเหวย เมื่อพบเจอกับฉันแล้วก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร เธอเป็นใครกัน? ”