จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1853

เขาอยากจะรู้จริงๆ คำว่าสหายนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่

ใช้พลังทั้งหมดของตัวเอง ถึงแม้ต้องใช้เวลานานสักแค่ไหน แต่ทุกคนก็มีขีดจำกัดอยู่ มันเป็นขีดจำกัดที่เกิดมาพร้อมกับเรา

เหตุผลนี้มันง่ายมากๆเหรอ?

อันที่จริงมันง่ายมากๆเลย!

แต่นักบำเพ็ญเซียนสามารถทำได้เหรอ?

มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

ก็เหมือนกับตอนที่อยู่ดาวไกอา ประเทศจีนมีสุภาษิตคำหนึ่งที่พูดว่า คนหลายๆคนที่เดินมาด้วยกัน ในนั้นต้องมีสักคนที่เป็นครูของฉันได้!

แม้แต่คนแก่ที่มีอายุเยอะมากๆ

จนถึงเด็กน้อยที่ยังไม่ได้เข้าเรียน

ทุกคนต่างรู้จักสุภาษิตประโยคนี้ แต่ทุกคนสามารถทำได้เหรอ?

ทำไม่ได้อยู่แล้ว!

ขณะที่หลินหยุนกำลังคิดแบบนี้อยู่ จู่ๆจิตใจของเขาก็เปิดกว้างและมีความสุข

เรื่องนี้ทำให้เขาตื่นเต้นมากๆ

นี่เป็นสัญญาณว่าเขามีความคิดตรงกันกับเต๋าสวรรค์!

หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก หลินหยุนก็เดินไปข้างหน้าและผ่านหุบเขาแห่งนี้ไป

ด้านในหุบเขานั้น เขาเข้าไปไม่ได้อยู่แล้ว

ไม่เพียงเขาเข้าไปไม่ได้

แม้แต่ยอดฝีมือแดนกษัตริย์เซียนก็เข้าไปไม่ได้เหมือนกัน!

แม้แต่รังสีฆ่าฟันที่ถูกแพร่ออกมาจากมารฟ้ากับกิเลนก็ทำให้ทุกคนต้านรับไม่ไหวอยู่แล้ว

หลังจากผ่านหุบเขามาแล้ว หมอกสีเทาก็ค่อยๆหายไป ทำให้เขามองเห็นด้านหน้ามากขึ้น

แต่พลังจิตวิญญาณก็ไม่สามารถตรวจสอบสถานที่ไกลออกไปได้

ด้านหน้าของหลินหยุน มีซากปรักหักพังที่หนึ่งอยู่

ซากปรักหักพังแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก และมันก็ทรุดลงไปยังพื้นดิน

และมันอยู่ตรงกลางของหลุมลึก

และรูปร่างของหลุมลึกแห่งนี้ เป็นรูปวงรีที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบ ถ้าจะต้องอธิบายมัน มันก็เหมือนกันมีคนใช้หมัดอันใหญ่มากๆต่อยใส่ตำหนักพวกนี้

ทำให้มันแตกสลายทันทีและทำให้มันกลายเป็นหลุมลึกขนาดพันฟุต

ในขณะที่หลินหยุนกำลังมาถึงที่นี่ เขาได้ตรวจสอบแล้ว พื้นดินของที่นี่มีความพิเศษมากๆ เพราะพื้นดินพวกนี้แข็งแกร่งมากๆ

ด้วยพลังที่เขามีอยู่ในตอนนี้ ถ้าจะทำลายพื้นดินพวกนี้ มันก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปใช้มือขุดพื้นดินเลย

คนที่สามารถโจมตีจนพื้นดินกลายเป็นหลุมลึกพันฟุตได้ พลังของเขานั้น แม้แต่หลินหยุนก็คงพูดไม่ออก

หลินหยุนเดินไปอยู่บริเวณขอบๆของหลุมลึก ทำให้เขาสัมผัสพลังแห่งความตายอันแข็งแกร่งได้ทันที

เขามองไปข้างหน้า พลังแห่งความตายมีเยอะมากๆจนหาที่เปรียบมิได้ ราวกับด้านในยังมีเสียงโหยหวนแห่งความเจ็บปวดทรมานด้วย

หลินหยุนขมวดคิ้วทันที ในสมองของเขาได้จินตนาการถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากๆ

หลินหยุนเดินไปข้างหน้าต่อ ผ่านไปไม่นาน มีภูเขาหัวโล้นอันหนึ่ง ปรากฏตัวด้านหน้าของเขา

อย่างไรก็ตาม ภูเขาหัวโล้นอันนี้ก็แตกสลายเหมือนกัน

มันเป็นภูเขาที่ถูกตัดครึ่ง

เดิมทีมันเป็นภูเขาที่ใหญ่และสูงมากๆ แต่มันกลับถูกตัดออกไปครึ่งหนึ่ง

ดังนั้น ยอดเขาก็เลยไม่ค่อยสูงมากนัก และมันก็กลายเป็นเวทีขนาดใหญ่

และด้านล่างภูเขานั้น ยังมีศิลาหินที่แตกหักอันหนึ่งอยู่

และด้านบนศิลาหินยังมีร่องรอยของตัวอักษรด้วย

หลินหยุนรีบบินเข้าไป และยืนอยู่ด้านหน้าของศิลาหิน

ด้านบนของศิลาหินนั้น มีอักษรคำว่าหมินอยู่

และมีอักษรครึ่งหนึ่งที่เขียนว่าชางด้วย

ถ้าเอาอักษรสองตัวมารวมกัน มันน่าจะชื่อชางหมิน

สายตาของหลินหยุนเปล่งประกาย เขาไม่รู้จริงๆว่ามันหมายความว่ายังไง

เขาไม่รู้ว่าภูเขาที่ถูกตัดขาดแห่งนี้ มีชื่อว่าเขาชางหมิน หรือว่าบนภูเขาแห่งนี้ ยังมีสำนักแห่งหนึ่งที่ชื่อสำนักชางหมินกันแน่

สำหรับหมื่นจักรวาลในสายตาของนอกจักรวาล มันเป็นสถานที่ยังไงกันแน่?

ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง อสุรกายนอกจักรวาลที่แข็งแกร่งและน่ากลัวพวกนี้มาจากไหนกันแน่?

ในจิตใจของเขา เกิดคำถามเหล่านี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

สมัยนั้น มหากษัตริย์ของเขตไฟมีคำถามเหล่านี้อยู่ในจิตใจ ทำให้เขาออกจากเขตไฟ เพื่อออกไปตามหาดินแดนแห่งบรรพชนด้วยตัวเอง

การไปครั้งนี้ได้ผ่านไปแสนกว่าปีแล้ว จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยกลับมาเลย

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเสียชีวิตไปแล้วจริงๆหรือค้นหาดินแดนแห่งบรรพชนจนเจอ

หลินหยุนไม่อยากจะเลือกเส้นทางที่ออกไปค้นหาดินแดนแห่งบรรพชน

เขามีความคิดที่จะใช้กำลังของตัวเองทำลายขอบเขต และค้นหาความจริงของหมื่นจักรวาล จากนั้นก็ออกจากหมื่นจักรวาล

ดังนั้น ชาติที่แล้วเขาก็เลยเลือกที่จะต่อสู้กับเต๋าสวรรค์

หลินหยุนส่ายหัวเบาๆ เขาเดินไปบนยอดเขาอย่างช้าๆ และเขาก็สัมผัสได้ว่าพลังพวกนี้น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ!

หลินหยุนสูญเสียพลังมากมายทุกๆครั้งที่ก้าวออกไป แต่ตอนนี้หลินหยุนยังรับมือได้อยู่!

พลังของร่างกาย หลังจากผ่านการฝึกฝนมาสักระยะหนึ่งแล้ว ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งมากขึ้น

มิฉะนั้น เขาก็คงฝึกฝนต้าเต๋าแห่งมิติอันที่สามไม่ได้

เมื่อหลินหยุนเดินทางมาถึงยอดเขา มันเป็นยอดเขาที่ถูกตัดขาดออกจากกัน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

ภายใต้พลังกดทับอันรุนแรงนี้ ทำให้รูขุมขนของเขามีเลือดไหลออกมาตลอดเวลา

ร่างกายของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง

แต่เขายังคงอดทนอยู่ เขาถอนหายใจยาวๆออกมา เขาใช้พลังทำร้ายล้างที่อยู่ตรงนี้ทำให้ร่างกายของตัวเองแข็งแกร่งมากขึ้น

ผ่านไปสักพัก หลินหยุนถอนหายใจออกมายาวๆอีกครั้ง และพูดอยู่ในใจ "แข็งแกร่งมากจริงๆ! ถึงแม้จะผ่านไปหลายทศวรรษแล้ว แต่พลังของที่นี่ก็ยังคงน่ากลัวมากๆ!"

"ถ้าการต่อสู้พึ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน อย่าพูดถึงเขาในตอนนี้เลย แม้แต่ตัวเขาเองเมื่อชาติที่แล้ว เขาก็คงไม่สามารถขึ้นมาอยู่ในรัศมีหมื่นกิโลเมตรได้อย่างแน่นอน!"

"เขาคิดไม่ออกจริงๆ พลังโจมตีที่น่ากลัวขนาดนี้ สุดยอดฝีมือคนนั้นต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่!"

ภูเขาลูกนี้ใหญ่มากๆ และมันก็ไม่ใช่ภูเขาธรรมดาด้วย

ถ้าเก็บก้อนหินอันหนึ่งจากภูเขาแห่งนี้ มันคงเป็นสิ่งรองรับได้แล้ว