จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1854

ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ก็โดนอีกฝ่ายใช้ดาบฟันจนขาดเป็นสองท่อน!

คาดคิดได้ยากจริงๆ

หลินหยุนไม่ได้ยืนอยู่บนเวทีที่โดนตัดขาดเป็นสองท่อน เพราะสถานที่แห่งนั้นเขาขึ้นไปไม่ได้

เขายืนอยู่บริเวณรอบๆเท่านั้น เขาตรวจดูสักพัก จากนั้นก็หันหลังและลงมานิดหน่อยและอ้อมไปทางด้านหลังภูเขา

เมื่อมาถึงหลังภูเขา หลินหยุนมองเห็นลำธารแห่งหนึ่งที่แห้งเหือด

อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่มีร่องรอยของน้ำไหล หลินหยุนก็คงมองไม่ออกว่ามันเคยเป็นลำธาร

ข้างๆลำธารที่แห้งเหือดนั้น มีบ้านพักที่พังทลายอยู่ วัสดุที่นำมาสร้างบ้านพักเหล่านี้ มันเป็นวัสดุที่ไม่ธรรมดาเลย แต่ตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์แล้ว

เพราะมันกลายเป็นซากปรักหักพัง

หลินหยุนยืนอยู่บนยอดเขา เขามองตีนเขาและมองสถานที่ที่ไกลออกไป

ทุกที่เต็มไปด้วยพลังแห่งการทำลายล้าง

หลินหยุนอดไม่ได้ก็เลยถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

สถานที่แห่งนี้ สมัยนั้นคงเกิดสงครามครั้งใหญ่และรุนแรงมากๆจนไม่สามารถหาคำไหนมาอธิบายได้!

อย่างไรก็ตาม ในด้านหน้าที่มีสถานที่ไกลมากๆนั้น ถึงแม้จะมีหมอกสีเทาปกคลุม แต่ก็มีแสงสีทองพุ่งทะลุขึ้นไปยังท้องฟ้า

และด้านในของแสงสีทองนั้น ดูเหมือนจะมีตัวอักษรอยู่ด้วย แต่เนื่องจากมันไกลมากๆ ทำให้หลินหยุนมองเห็นตัวอักษรไม่ค่อยชัดเจน แต่เขาดูไม่ออกว่ามันคืออักษรอะไร

หลินหยุนสนใจเรื่องนี้มากๆ เขารีบลงจากเขาชางหมิน และผ่านลำธารแห้งเหือดที่อยู่ด้านล่างตีนเขา เขาพุ่งไปยังทิศทางของแสงสีทอง

หลังจากบินมาแล้วสองสามวัน ในที่สุดหลินหยุนก็มองตัวอักษรออก

"ประตูสวรรค์ทางทิศใต้!"

สายตาของหลินหยุนเปล่งประกาย เขาไม่รู้ว่าตัวอักษรพวกนี้หมายความว่าอะไร เขาทำได้แค่บินไปข้างหน้าเท่านั้น

แต่ในเวลานี้ มีคนๆหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากด้านหลัง หลินหยุนหยุดบินทันที เขาหันหลังและมองเห็นชายชราคนหนึ่งกำลังบินลงมา

เมื่อมองเห็นหลินหยุน ชายชราโค้งคำนับและพูดด้วยรอยยิ้ม "นายน้อยหลินสวิน เชิญก่อนเลยครับ!"

หลินหยุนไม่ได้รู้จักคนๆนี้ และจากการแต่งกายของอีกฝ่าย หลินหยุนก็มองไม่ออกเหมือนกันว่าอีกฝ่ายเป็นคนของสำนักไหน

แต่ชายชราคนนี้มีพลังที่ไม่ธรรมดาเลย

เขาน่าจะแข็งแกร่งพอๆกับจื้อหั่ว เป็นยอดฝีมือจ้าวครองสามเต๋า

หลินหยุนโค้งคำนับให้อีกฝ่ายและเอ่ยปากพูด "ไม่ทราบว่าสหายคือ……"

อีกฝ่ายจำหลินหยุนได้ มันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดเลย เพราะก่อนที่หลินหยุนจะเข้ามา เขาเคยต่อสู้กับอริยปราชญ์ฟ้าจื้อหั่วมาแล้ว เหตุการณ์นี้ถูกคนจำนวนมากมองเห็น

หลินสวินที่เป็นนายน้อยโลกชางฉอง แน่นอนว่าชื่อเสียงของเขาถูกคนจำนวนมากจำได้ ถ้าอยากจะปิดบังฐานะคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เมื่อชายชราได้ยิน เขาก็พูดอย่างสุภาพ "ข้าน้อยชื่อหมังเซิงมาจากโลกไม้ห้าธาตุ!"

โลกห้าธาตุ

ในหมื่นจักรวาล พวกเขาก็เป็นสำนักระดับหนึ่ง ถึงแม้ไม่มีมหากษัตริย์ แต่ก็ถือได้ว่าแข็งแกร่งมากๆเช่นกัน

แค่โลกเดียวก็เป็นสำนักระดับหนึ่งแล้ว ถ้าโลกห้าธาตุร่วมมือกัน ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ถือได้ว่ายืนอยู่บนจุดสูงสุดของหมื่นจักรวาลแล้ว!

ห้าธาตุคือสุดยอดต้าเต๋า

พวกมันสามารถเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน และหักล้างกันด้วย

มันคือต้าเต๋าที่แข็งแกร่งมากๆ

โลกไม้ห้าธาตุ

หลินหยุนพยักหน้าเบาๆและพูด "เป็นสหายหมังเซิงนี่เอง!"

หมังเซิงพูด "นายน้อยกำลังจะบินไปที่ประตูสวรรค์ใช่ไหม? พวกเราสองคนเดินทางด้วยกันไหม? จะได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้!"

หลินหยุนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้าและพูด "ดีเลย เนื่องจากฉันไม่ค่อยคุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้ ถ้าสหายหมังเซิงรู้จักสถานที่แห่งนี้ ช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม? ใช่แล้ว ตรงนี้ไม่ใช่หมื่นจักรวาล คุณไม่ต้องเรียกฉันว่านายน้อยก็ได้ คุณเรียกฉันว่าหลินสวินก็พอ!"

หมังเซิงพูดด้วยความนอบน้อมและรอยยิ้ม "ได้ แต่ฉันจะเรียกคุณว่าสหาย อันที่จริงสถานที่แห่งนี้ ฉันพอรู้จักอยู่บ้าง แต่รู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น!"

"ถ้าจะพูดว่าคนที่รู้จักสถานที่แห่งนี้ คงจะมีแต่สุดยอดสำนักที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานเท่านั้น!"

ถ้างั้นมันต้องมี ประตูสวรรค์ทางทิศตะวันตก ประตูสวรรค์ทางทิศตะวันออก และประตูสวรรค์ทางทิศเหนือด้วย!

แต่ความจริงนั้น กลับไม่มีประตูสวรรค์อีกสามอันอยู่เลย มีเพียงแค่ประตูสวรรค์ทางทิศใต้อันเดียวเท่านั้น

ทั้งสองคนพูดไปด้วยและบินไปยังประตูสวรรค์ทางทิศใต้ด้วย

หลังจากผ่านไปสองวัน

ในที่สุดทั้งสองคนก็บินมาถึงป่าแห่งหนึ่ง

และแสงสีทองนั้นก็พุ่งออกมาจากส่วนลึกของป่าแห่งนี้!

เมื่อมองไปข้างหน้า ตอนนี้ด้านในของป่าแห่งนี้ เต็มไปด้วยซากปรักหักพังและมีรอยฝ่ามือที่ใหญ่มากๆ รอยฝ่ามืออันนี้ปกคลุมป่าแห่งนี้เอาไว้

สามารถมองออกอย่างชัดเจน สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่ตั้งของกองทัพทหารขนาดใหญ่มาก่อน

ตอนนี้เหลือเพียงแค่ซากปรักหักพังเท่านั้น!

ตอนนี้ด้านในของป่าแห่งนี้ ปรากฏฝ่ามือขนาดใหญ่มากๆอันหนึ่งออกมา

ฝ่ามืออันใหญ่นี้ มันได้ปกคลุมทั่วทั้งป่าพื้นนี้เอาไว้

และฝ่ามืออันนี้ต่างจากฝ่ามือของเผ่ามนุษย์และหมื่นชนเผ่า เพราะมันมีสิบสองนิ้ว

ตอนนี้รอยนิ้วมือทั้งสิบสองอันนั้น สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เมื่อมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้หลินหยุนกับหมังเซิงสบตากัน พวกเขาสองคนหายใจเร็วด้วยความตกใจ

หมังเซิงพูดด้วยความตกตะลึง "มันน่ากลัวมากๆ! มันเหลือเชื่อมากๆ!"

"คิดไม่ออกจริงๆ อสุรกายนอกจักรวาลพวกนั้นแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่!"

หลินหยุนพยักหน้า ตลอดระยะทางที่บินผ่านมา การถอนหายใจแบบนี้ ไม่รู้เกิดขึ้นมาแล้วกี่ครั้ง!

หลินหยุนพูด "ในเมื่อมารฟ้าแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่ก็ถูกสุดยอดฝีมือจากยุคบรรพกาลต้านรับเอาไว้ได้ ทำให้พวกมันเข้ามาในหมื่นจักรวาลไม่ได้!"

"มันแสดงให้เห็นอย่าชัดเจน หมื่นชนเผ่าในยุคบรรพกาลก็แข็งแกร่งมากๆจนน่าเหลือเชื่อเหมือนกัน!"