จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1861

หลังออกจากสถานที่แห่งนี้แล้ว หลินหยุนไม่ได้เปลี่ยนทิศทางเลย เขายังคงตรงไปทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ไหมจัญไรไร้เงาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและหายตัวไปแล้ว

หลินหยุนก็ไม่ได้สนใจมันอีกแล้ว

ในสมองของหลินหยุนในตอนนี้ ยังคงนึกถึงคำพูดของสุดยอดฝีมือจากเผ่าคนยักษ์ในยุคบรรพกาลที่พูดกับเขาเมื่อสักครู่

แผนการหลอกลวง!

รีบตื่นได้แล้ว!

ซู่!

คำถามต่างๆเกิดขึ้นในสมองของเขาตลอดเวลา

หมื่นจักรวาลนี้ ดูเหมือนมันจะแปลกประหลาดมากขึ้นและลึกลับมากขึ้นเช่นกัน

เขาคือจุดเริ่มต้นของแผนการหลอกลวงในครั้งนี้เหรอ?

แล้วมันหมายความว่ายังไงกันแน่?

หลินหยุนส่ายหัวอย่างแรง สายตาของเขาแน่วแน่มากขึ้นและพูดพึมพำ "ไม่ว่าจะเป็นแผนการหลอกลวงอะไร ยังไงฉันก็ต้องแข็งแกร่งมากขึ้น มิฉะนั้น เมื่อถึงเวลานั้น ฉันอาจจะเป็นหมูที่รอให้คนเชือดเท่านั้น!"

หลินหยุนตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือตลอด

ครั้งนี้เขาไม่ได้เจอสถานที่โดนทำลายล้างหรือซากปรักหักพังเลย

หลังจากผ่านไปสองวัน ด้านหน้าของหลินหยุนเป็นพื้นที่รกร้างและไม่มีสิ่งมีชีวิตเลย

แต่เขากลับเห็นพื้นที่สีเขียว

แต่พื้นที่สีเขียวนั้นกลับมีสีขาวอยู่เล็กน้อย

สายตาของหลินหยุนเปล่งประกายทันที

คิดไม่ถึงจริงๆ ในสถานที่โดนทำลายและเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง กลับเจอต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวด้วย

สีเขียวคือสัญลักษณ์ของสิ่งมีชีวิต!

หลินหยุนรีบบินไปยังพื้นที่สีเขียวที่อยู่ด้านหน้าทันที

ในเวลาเดียวกัน หลินหยุนก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น

ดังคำที่ว่า เจอเรื่องแปลกๆต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินหยุนบินมาถึงด้านหน้าแล้ว แต่กลับไม่ได้เจอเรื่องอะไรแปลกๆเลย

มันคือภูเขาที่สูงเสียดฟ้า

บนยอดเขานั้น เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียว และมีพลังทิพย์เล็กน้อยอยู่

ถึงแม้พลังทิพย์จะมีไม่ค่อยมากนัก แต่มันก็ถือได้ว่าไม่เลวแล้ว

สถานที่แบบนี้ ถ้าอยู่ในหมื่นจักรวาล มันคงไม่ได้รับความสนใจจากทุกคน เพราะสถานที่แบบนี้ธรรมดามากๆ

แต่ตรงนี้คือด้านในของซากอารยธรรมราชวงศ์ ในสถานที่โดนทำลายล้างและเต็มไปด้วยซากปรักหักพังแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากๆ

บนภูเขาไม่มีค่ายกลใดๆเลย หลินหยุนเดินเข้าไปได้เลย

เมื่อสัมผัสพลังทิพย์ที่อยู่บริเวณรอบๆ ทำให้หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

สถานที่แห่งนี้เคยถูกทำลายไปแล้ว

แต่หลังจากถูกทำลายแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือเพราะเวลาผ่านไปนานมากๆ ทำให้มันเปลี่ยนแปลงไปและเป็นอย่างทุกวันนี้

เพราะด้านบนของภูเขาแห่งนี้ ถึงแม้จะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้ อย่างไรก็ตาม จากร่องรอยที่เหลืออยู่ในภูเขาแห่งนี้ สามารถมองออกว่ามันเคยโดนทำลายมาก่อน

หลังจากหลินหยุนเดินมาถึงกลางภูเขา

แผ่นศิลาหินที่ร่วงลงมาแต่ยังไม่ถูกทำลาย หลินหยุนสังเกตเห็นแผ่นศิลาหินทันที ด้านบนแผ่นศิลาหินมีสลักอักษรเอาไว้ สัทธรรมแก้วเจ็ดสมบัติ

หลินหยุนหายใจเข้าลึกๆ สายตาของเขาเปล่งประกาย

"ที่นี่คือสำนักสัทธรรมแก้วเจ็ดสมบัติเหรอ?"

"สัทธรรมแก้วเจ็ดสมบัติ……"

"สำนักปฏิบัติธรรมในยุคบรรพกาล?"

สำนักปฏิบัติธรรมสืบทอดมาจากยุคโบราณกาล

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ สำนักปฏิบัติธรรมไม่ได้เป็นเหมือนอย่างทุกวันนี้ เป็นสำนักพิเศษอิสระ