จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1872

แม้ว่าคำพูดของหลินหยุนจะสมเหตุสมผล แต่หมังเซิงก็เห็นได้ชัดว่ายังมีท่าทางค่อนข้างไม่ค่อยพอใจ

แต่ว่าเขากลับทำอะไรถูก

แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาและหลินหยุนได้ใช้กำลังทั้งหมดแล้ว ไม่มีการกักเก็บอะไร แต่เปรียบเทียบกับจ้าวครองห้าเต๋าทั้งสามคนนั้น นั่นก็ไม่เพียงพอ!

ทันใดนั้น หมังเซิงมองไปทางหลินหยุนอย่างกะทันหัน และพูดอย่างหายใจเหนื่อยออกว่า “พี่หลิน พี่คงไม่ได้คิดถึงว่าจะเป็นสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่แรกใช่ไหม? งั้นพวกเรา……ฉันรู้แล้ว พี่หลินจงใจทำเช่นนี้ใช่ไหม เพื่อที่จะให้พวกเขาใช้เรี่ยวแรงมากที่สุดเหรอ?”

หลินหยุนไม่ได้ปริปากว่าใช่หรือไม่ “ตอนนี้ พวกเราไม่ต้องเร็วขนาดนั้น ฉวยโอกาสใช้ระยะทางนี้ พวกเราฟื้นตัวอย่างช้าๆ!”

เมื่อได้ยินหลินหยุนเช่นนี้ หมังเซิงก็มั่นใจในการคาดเดาได้มากยิ่งขึ้น

หลินหยุนก็คือจงใจ!

ลองคิดดูก็ถูก จ้าวครองห้าเต๋าทั้งหมดสามคน ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าจะบรรลุหนึ่งเดียว สถานการณ์แบบนี้ ถ้าหากไม่ทำให้พลังของอีกฝ่ายหมดลง งั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่มีโอกาสเลยสักนิด!

ส่วนหลายคนที่อยู่ข้างหลังนั้น ก็ไม่ได้ถูกเขาเล่นงานอยู่ในนั้นด้วยซ้ำ

นี่ก็เหมือนกับความคิดของจ้าวครองห้าเต๋าทั้งสามคนที่ปฏิบัติต่อพวกเขาสองคน พวกเขามองดูหลายคนข้างหลัง ก็เป็นเช่นเดียวกัน

ทันทีที่กลอกตา หมังเซิงก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบว่า “พี่หลิน ในเมื่ออยากจะทำให้พลังของพวกเขาหมดลง พวกเราเพียงแค่บีบคั้นให้พวกเขาไม่กักเก็บในการเพิ่มความเร็วอย่างเดียวยังไม่พอ! ต้องคิดหาทางไปแยกพวกเขาถึงจะได้!”

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เรื่องนี้พวกเราไม่ต้องกังวล ถ้าเกิดโชคดีที่ใหญ่มากจริงๆอยู่ข้างหน้า ถึงเวลานั้น แม้ว่าพวกเราไม่ได้ไปทำอะไร พวกเขาก็จะแยกออกจากกัน! พวกเราคอยสังเกตความเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆก็พอ ถ้าหากพบเจอกับโอกาสที่ดีเยี่ยม ก็เป็นไปตามน้ำก็พอ!”

หลังจากที่หมังเซิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้า มองไปทางหลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “พี่หลินคิดรอบคอบกว่าจริงๆ!”

ขณะที่พูดคุยกัน ทั้งสองก็ดีขึ้นไม่น้อย

ยังไงซะบนตัวของพวกเขาก็มีเม็ดยาระดับสูง อย่างน้อยๆในเวลานี้ไม่ได้หมดหนทางขนาดนั้น

หลังจากที่ทั้งสองชะลอตัวลงอย่างสมบูรณ์ ระยะห่างผู้แข็งแกร่งจ้าวครองห้าเต๋าทั้งสามคนตรงหน้านี้ ก็ห่างออกไปในทันที

แต่ว่ายังอยู่ในขอบเขตที่จิตญาณสามารถรับรู้ได้

หลังจากที่ปีนขึ้นไปในสถานที่อันตรายแห่งหนึ่งแล้ว หลินหยุนถอนหายใจยาวๆ และพูดขึ้นมาว่า “ตอนนี้ พวกเราน่าจะมาถึงที่อยู่ของหัวแล้ว! ด้านบนยังมีปากอยู่ ยังไงซะ ดวงตา และไม่ได้มีที่ที่อันตราย!”

“ดังนั้นต้องการหลีกเลี่ยงมันให้มากที่สุด ฉันแนะนำให้ไปด้านข้าง ก็คือตำแหน่งที่อยู่ของหู!”

“แต่ว่าหนทางนี้พูดได้เพียงว่าง่ายต่อการเดินทางในจินตนาการเล็กน้อย สถานการณ์เฉพาะจะเป็นอย่างไร ยังคาดเดาไม่ได้ว่า สหายหมังเซิงคิดอย่างไร?”

หมังเซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ว พยักหน้าพูดขึ้นมาว่า “พี่หลินพูดถูก แต่ว่าพี่หลินลืมบอกไปอย่างหนึ่ง นั่นก็คือผม ถ้าหากมีผม เกรงว่าหนทางนี้อาจจะไปได้ยากจริงๆ แต่ว่า ลองดูกันเถอะ!”

หลังจากที่นิ่งไป เขามองขึ้นไปแล้วพูดว่า “พวกเขาทั้งสามดูเหมือนจะคิดอย่างพวกเรา เดินไปจากด้านข้าง!”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “งั้นพวกเราก็เดินกันต่อไปเถอะ!”

ทั้งสองคนก็เริ่มเดินอ้อมอีกครั้ง เดินถึงด้านข้างของตัวเขา

ต่อจากนั้นถึงได้ปีนป่ายขึ้นต่อไป

ในไม่ช้าก็เจอกับช่องว่างขนาดใหญ่

ก็ราวกับเป็นเหวลึกแห่งหนึ่ง!

หมังเซิงพูดด้วยความประหลาดใจทันทีว่า “ดูเหมือนว่าตำแหน่งที่อยู่ของหูก็คือที่นี่! พวกเราต้องเดินอ้อมไปทางขวา แบบนี้ถึงจะหลีกเลี่ยงไม่เจอตำแหน่งที่อยู่ของผม!”

หลินหยุนพยักหน้า ทั้งสองเดินอ้อมปีนป่ายต่อไป

ถ้าหากเข้าสู่ในนั้น อันตรายนั้นไม่สามารถจินตนาการได้จริงๆ

หมังเซิงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดอีกครั้งด้วยใบหน้าที่จริงจัง “พี่หลิน ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด อันตรายเกินไป! จะอาศัยการคาดเดาแค่เล็กน้อยก็กระทำการอันตรายแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด”

หลินหยุนสายตาสั่นไหว และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “สหายหมังเซิงไม่ต้องกังวล ฉันแค่คิดดูวูบหนึ่งเท่านั้นเอง ถ้าหากทำแบบนี้จริงๆ ยังคงไม่ได้มีความกล้ามากขนาดนั้น!”

การกระทำที่อันตรายมากเช่นนี้ ถ้าหากหลินหยุนไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง บางทีอาจจะทำการลองดูจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้ ในใจหลินหยุนเป็นห่วงเย่เยว่ ตอนนี้ยังคงไม่รู้ว่าเย่เยว่อยู่ที่ไหน ถ้าเกิดตัวเองตกอยู่ในอันตราย ไม่ต้องพูดถึงตาย ต่อให้ถูกกักขังอยู่ในนั้น นั่นก็เป็นสิ่งที่หลินหยุนไม่สามารถที่จะยอมรับได้!

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหลินหยุน หมังเซิงถึงได้โล่งใจเล็กน้อย เมื่อกี้นี้เขากังวลจริงๆว่าเข้าไปในคอเคลียนั้นโดยตรง……

หลังจากที่ทั้งสองคนหยุดอยู่สักพักหนึ่งแล้วก็ปีนป่ายต่อไป

หลังจากผ่านหูไปไม่นาน ป่าสีดำขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่าเป็นต้นไม้อะไรก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าทางข้างซ้าย

และมีอากาศที่เป็นพิษน่าสะพรึงกลัวไม่มีที่สิ้นสุดแทรกซึมอยู่ในนั้น

อากาศที่เป็นพิษเหล่านี้มีกลิ่นแปลกมาก

แม้ว่าไม่ได้เข้าสู่ในนั้น ก็ทำให้คนทนไม่ไหว

ทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจ หมังเซิงขมวดคิ้วพูดขึ้นมาว่า “พี่หลิน กลิ่นนี้ช่างน่ารังเกียจเช่นนี้ น่าขยะแขยงจริงๆ!”

เมื่อหลินหยุนได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และพูดขึ้นมาว่า “สหายหมังเซิงรู้หรือไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามนุษย์เราไม่สระผมหลายวัน?”

เมื่อหมังเซิงได้ยินเช่นนี้ก็นิ่งอึ้ง ต่อจากนั้นก็เข้าใจในทันที อดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าฮ่า และพยักหน้าพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ฉันรู้แล้ว ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง! หรือว่านี่จะเป็นเพราะว่าไม่ได้สระผมมาเป็นเวลานาน ดังนั้นถึงได้เกิดกลิ่นงั้นเหรอ? พูดเช่นนี้ การสร้างบันไดสวรรค์นี้เกินจริงไปจริงๆ!”