จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1901

เถ่หนิวพยักหน้า เพิ่งจะออกไป ฟางก็พูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า “เดี๋ยวก่อน เถ่หนิวอย่างแก ไร้สมองจริงๆ!”

เถ่หนิวหันกลับมาจ้องมองฟางอย่างโหดร้าย และพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็นว่า “ด้วยผลการฝึกตนตอนนี้ของแก ถ้าหากไม่ต้องการให้ร่างกายทุกข์ทรมาน ทางที่ดีแกควรจะหุบปากไว้ซะ!”

ฟางก็พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “เถ่หนิวอย่างแก ตอนนี้ข้าก็แค่ได้รับบาดเจ็บ ไม่เช่นนั้น ข้าจะตบแกสิบครั้งด้วยมือข้างเดียว!”

เถ่หนิวแสยะยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ฉันตบแกยี่สิบครั้ง!”

ฟางโกรธจัด “ฉันตบแกสามสิบครั้ง!”

เถ่หนิว “ฉันตบแกสี่สิบครั้ง!”

เจียซิน “……”

ชิงฮุย “……”

ความรู้สึกแรกเริ่มเดิมทีที่เถ่หนิวมอบให้กับพวกเขา ก็เป็นคนสำรวมกิริยา

แต่คาดไม่ถึงว่า จะมีฉากแบบนี้ในเวลานี้

อันที่จริงหลินหยุนในชาติก่อนนั้น หลังจากที่เถ่หนิวถูกสร้างขึ้นมา วิญญาณก็ถือกำเนิดขึ้น ก็ได้รู้จักกับฟาง และอยู่กับฟางในสภาพแบบนี้

เถ่หนิวแรกเริ่มเดิมที ก็ไม่ได้เป็นอย่างในตอนนี้

เป็นเพราะว่าเขาอยู่ในโลกชางฉองเพียงลำพังมาเป็นเวลาหลายพันปี และค่อยๆพัฒนาเป็นแบบนี้

เมื่อเห็นฉากที่ทั้งสองมีปากเสียงกันแบบนี้ คนอื่นๆก็รู้สึกเหลือเชื่อ

แต่ว่าหลินหยุน ก็ยิ่งรู้สึกทอดถอนใจมากขึ้นในใจ

สูดหายใจเข้าลึกๆ หลินหยุนเอ่ยปากหักห้ามว่า “พอได้แล้ว ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว! เถ่หนิว ภพศักดิ์สิทธิ์เต่ามังกรได้ลงมือแล้ว นายกลับไปที่โลกชางฉองต้องระวังหน่อยจริงๆ แต่ฉันคิดว่าพวกเขาไม่กล้ากระทำการเหิมเกริมกับนายหรอก ดังนั้นไม่ต้องกังวลมากเกินไป!”

เถ่หนิวพยักหน้า ก็จ้องมองไปที่ฟางแวบหนึ่ง จากนั้นก็หายตัว และก็ออกจากโลกเล็ก

มองดูเถ่หนิวจากไป เจียซินที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นมาว่า “หลินหยุน ฉันว่าโลกนี้ ก็ต้องมีชื่อด้วย นายคิดว่าน่าจะชื่ออะไร?”

หลินหยุนกลับไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง และพูดขึ้นมาว่า “โลกนี้ของฉัน ไม่ใช่โลกเผ่าอื่นๆ ในอนาคต จะต้องกลายเป็นเหมือนกับจักรวาล”

“ก็ไม่จำเป็นต้องตั้งชื่อใหม่อะไร ฉันว่า ยังคงเรียกโลกชางฉองต่อไปเถอะ!”

“ชางคือสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ฉองคือฟ้าดิน”

“สำหรับโลกนี้ ก็เป็นเช่นนี้พอดี!”

“โลกชางฉอง!”

เจียซินพยักหน้า

หลินหยุนหายตัวไป และปรากฏตัวที่สุดหล้าทะเลอีกครั้ง

และเริ่มทำความเข้าใจต้าเต๋าแห่งความเป็น

ต้าเต๋าแห่งความเป็นก็ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับเขา

ประสบความสำเร็จในไม่ช้า

และในโลกชางฉอง การปรากฏตัวของต้าเต๋าแห่งความเป็น ก็ทำให้ต้าเต๋าเพิ่มขึ้นอีก

แต่ว่า หลังจากที่ทำความเข้าใจต้าเต๋าแห่งความเป็น หลินหยุนก็นึกถึงต้าเต๋าแห่งความตาย

ถ้าหากต้องการที่จะสร้างโลกชางฉองให้เป็นจักรวาลแห่งที่สอง งั้นก็ต้องชำนาญต้าเต๋าแห่งความตาย

ถ้าหากไม่มีความเป็นความตาย งั้นก็ย่อมไม่สามารถเรียกว่าสำเร็จได้เป็นธรรมดา

แต่ว่า นี่กลับทำให้หลินหยุนลำบากใจ

เพราะว่าเขาตั้งแต่ชาติก่อนจนถึงชาตินี้ ก็ไม่เคยทำความเข้าใจต้าเต๋าแห่งความตายมาก่อน ถึงกับไม่ได้ทำความเข้าใจต้าเต๋าแห่งความตาย

ในเวลานี้ไม่สามารถที่จะลงมือได้

เขานึกถึงต้าเต๋าศพฟ้า

แต่ต้าเต๋าศพฟ้าก็เป็นแค่เพียงต้าเต๋าศพฟ้าเท่านั้นเอง

แม้ว่าดูไปแล้วจะค่อนข้างคล้ายกับต้าเต๋าแห่งความตาย แต่อันที่จริงกลับยังห่างไกลกันมาก

นั่นไม่ใช่ต้าเต๋าแห่งความตายอย่างแท้จริง

ตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบัน ดูเหมือนว่าก็ไม่เคยมีต้าเต๋าแห่งความตายที่แท้จริงปรากฏขึ้นก่อน

หลินหยุนนั่งขัดสมาธิอยู่บนกลางอากาศ และครุ่นคิดถึงคำถามนี้อยู่ตลอดเวลา

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว

ความคิดดีๆก็ผุดขึ้นในหัวของเขา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยสัมผัสกับความตายมาก่อน

เขาไม่เพียงแต่เคยสัมผัสมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นยังประสบมันด้วยตัวเองด้วย

ชาติก่อนเขาเผชิญหน้ากับเต๋าสวรรค์ ก็ตายอยู่ใต้ต้าเต๋าสวรรค์

หลินหยุนเริ่มพยายาม ระลึกถึงภาพและลมหายใจที่เสียชีวิตอยู่ใต้เต๋าสวรรค์นั้นทีละเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่า

ต้าเต๋าแห่งความตายไม่ได้อยู่ภายนอกร่างกาย แต่อยู่ภายในร่างกาย

ด้วยการทำความเข้าใจหนทางของต้าเต๋าไหน ก็เป็นไม่ได้ที่จะเข้าใจการมีอยู่ของต้าเต๋าแห่งความตายอย่างแน่นอน