จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1920

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “อย่างนั้นฉันขอถามนายอีกว่า พวกนายมองว่าโลกของสรรพสัตว์ทั้งหลายเป็นทะเลแห่งทุกข์ หากว่ามีอยู่วันหนึ่ง พวกสรรพสัตว์ทั้งหลายนี้ต่างก็กลายเป็นพุทธะล่ะ? แล้วทะเลแห่งทุกข์นี้ ยังคงเป็นทะเลแห่งทุกข์อยู่อีกไหม? นี่ก็คือดินแดนนิพพานที่นายพูดถึงอยู่นั่นใช่หรือไม่? ”

ตูม----

อสุนีบาตอีกลูกหนึ่งได้ระเบิดสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งจักรวาลแล้ว!

ขณะที่หลินหยุนพูดจบลงนั้น ท้องฟ้าเหนือศีรษะก็เกิดลมพัดปั่นป่วน ไม่นานนัก เงาลางของแม่น้ำสีทองสายหนึ่งก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมา

แม่น้ำสีทองสายนี้กว้างใหญ่อย่างมาก เดิมทีสงบนิ่งอย่างที่สุด แต่เวลานี้กลับกระหน่ำซัดสาดขึ้นมาอย่างไม่หยุด เหมือนว่าเงียบสงัดไปเป็นเวลานาน ในที่สุดวันนี้ก็กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

ท่ามกลางแม่น้ำสีทองสายนี้ มีใบหน้าคนจำนวนนับไม่ถ้วน

มีทั้งเผ่ามนุษย์ และก็มีเผ่าอื่น ๆ ด้วย

สรรพสัตว์ทั้งหลายต่างก็กำลังชำระล้างร่างกายอยู่กลางแม่น้ำสายสีทองนี้

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ดังนี้ ไม่เพียงแต่อจละ แม้แต่ในแววตาของอมิตาพุทธเองก็แสดงออกถึงท่าทีที่น่าเหลือเชื่อขึ้น

ด้านนอกของโลกพุทธ ยอดฝีมือทั้งหมดต่างก็พากันเบิกตาโพลง

คิดไม่ถึงว่าคำพูดของหลินหยุน จะก่อให้เกิดภาพเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดเช่นนี้

นั่นแสดงว่า ที่หลินหยุนพูดนั้นคือความจริง!

คำพูดของเขา สอดคล้องตรงกับเต๋าสวรรค์!

(ตรงนี้จะขอชี้แจงสักเล็กน้อยว่า การที่สอดคล้องตรงกับเต๋าสวรรค์ ไม่ได้หมายความว่าจะสอดคล้องตรงกับจิตวิญญาณแห่งเต๋าสวรรค์)

อจละตื่นตะลึงอย่างที่สุด

ถึงขนาดที่ ขนลุกขนพองไปทั้งหมด

นับตั้งแต่ที่เขาสำเร็จการบำเพ็ญจนบรรลุเป็นฟูโด เมียวโอ ซึ่งก็คือพระโพธิสัตว์

จิตใจของเขาก็สงบนิ่งดั่งน้ำ ในจิตใจไม่มีความยินดียินร้ายอะไร

แต่ภาพเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้านี้ ถึงขนาดสร้างความปั่นป่วนให้กับจิตใจของเขาได้ ทำให้จิตใจพุทธะที่สงบนิ่งของเขานั้น ราวกับเกิดคลื่นยักษ์โหมกระหน่ำขึ้นในทันที

“แก่นแท้ของสำนักพระธรรม ก็แค่คำว่าพ้นทุกข์คำเดียว ใช่ไหม? ”

“ฉันขอถามหน่อยว่า ดินแดนนิพพานมีอะไร? ”

“พวกนายมองว่าโลกของสรรพสัตว์ทั้งหลายเป็นทะเลแห่งทุกข์ หากว่ามีอยู่วันหนึ่ง พวกสรรพสัตว์ทั้งหลายนี้ต่างก็กลายเป็นพุทธะล่ะ? แล้วทะเลแห่งทุกข์นี้ ยังคงเป็นทะเลแห่งทุกข์อยู่อีกไหม? นี่ก็คือดินแดนนิพพานที่นายพูดถึงอยู่นั่นใช่หรือไม่? “

ทุกประโยค ทุกคำพูดของหลินหยุน ล้วนมีเสียงที่ดังสนั่นกึกก้อง ทิ่มแทงไปยังจิตใจของ อจละ อย่างรุนแรง

เขาพูดพึมพำกับตนเองไม่หยุด และก็ขบคิดถึงความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้นของหลินหยุนอย่างต่อเนื่อง

ในขณะที่เขายังไม่ทันจะเข้าใจรายละเอียดทั้งหมดนั้น เสียงของหลินหยุนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “สำนักพระธรรมของพวกนายมีแก่นแท้อยู่ที่คำว่าพ้นทุกข์ แต่กลับฝักใฝ่ที่จะทำให้ตนเองพ้นทุกข์เพียงอย่างเดียว ฉันมองว่าเป็นเพียงแค่นิกายหินยาน ก็เท่านั้น การที่สละทิ้งจากการที่ตนเองพ้นทุกข์เพื่อไปโปรดสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์นั้น จึงจะเรียกว่าเป็นนิกายมหายานอย่างแท้จริง! “

เมื่อหลินหยุนพูดจบ จิตใจของอจละก็หวั่นไหวขึ้นอีกครั้ง

โดยเงาลางของแม่น้ำสีทองสายนั้นที่อยู่บนท้องฟ้า ก็ได้ซัดโหมกระหน่ำรุนแรงมากยิ่งขึ้นอีก

เหมือนว่ากำลังโห่ร้องแสดงความยินดี

ทันใดนั้น ลำแสงพุทธะสีทองก็เจิดจ้าขึ้น แล้วก็หันเหหักมุมลงมาทันใด โดยลำแสงสีทองนั้นได้ปกคลุมร่างของหลินหยุนเอาไว้ ทำให้ร่างกายของหลินหยุนกลายเป็นสีทองทั้งหมด

เห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ทุกคนต่างก็พากันตื่นตะลึงกันอย่างที่สุด

นี่กำลังจะทำการหล่อหลอมร่างทองให้กับหลินหยุน!

นี่คือความโชคดีอะไรกันเนี่ย!

และในขณะเดียวกัน หลินหยุนก็ได้ตะโกนขึ้น และได้ดูดซับพลังนี้เข้าไปเล็กน้อย แล้วก็ขจัดพลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดนั้นออกไป

ร่างทองเต๋าแห่งพุทธ?

เขาไม่ต้องการ!

นี่ไม่ใช่ต้าเต๋าที่เขาต้องการจะครอบครอง!

เขาสามารถที่จะบุกเบิกต้าเต๋าแห่งพุทธได้

เพื่อรวบรวมเข้าสู่โลกของตนเองได้ แต่ลำพังแค่เต๋าแห่งพุทธที่ธรรมดานี้ คิดที่จะครอบครองร่างกายของเขาโดยอิสระอย่างนั้นเหรอ?

หลินหยุนไม่ยินยอม!

ร่างกายของเขา จะกลายเป็นร่างกายแห่งหมื่นเต๋า

ขณะที่หลินหยุนกำลังทำลายพลังต้าเต๋าอยู่นั้น ยอดฝีมือทั้งหมดทั่วทั้งหมื่นจักรวาล ต่างก็พากันอุทานขึ้น!

นี่ก็คือต้าเต๋าหลอมร่าง!

แต่คิดไม่ถึงว่าหลินหยุนจะปฏิเสธไปแล้ว!

นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็ใฝ่ฝันที่จะครอบครองกันทั้งนั้น!

แต่เขากลับเลือกที่จะสละสิทธิ์นี้ไปแล้ว!

นี่เป็นการทำลายและสิ้นเปลืองทรัพยากรโดยสิ้นเชิงไม่ใช่เหรอ!

เวลานี้ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนต่างก็เจ็บปวดใจกันอย่างมาก!