จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 197

เสิ่นหย่งของทีมฝ่ายตรงข้าม มองไปยังหลินหยุนที่ขึ้นมาบนเวทีด้วยใบหน้าท่าทางที่เหยียดหยาม

“ไอ้คนไร้ฝีมือไร้ความสามารถเช่นนี้ยังจะไม่คำนึงถึงความสามารถของตนเองอีก แม้ว่าฝีมือความสามารถของหลิ่วซิงจะเทียบเท่าได้กับกู้ซิวหรั่น แต่ว่ามีพละกำลังที่แข็งแกร่งมากกว่าหลายเท่านัก”

“ส่วนนาย ก็เป็นแค่ผู้ไร้ความสามารถอันดับสุดท้ายในคาบเรียนวิชาต่อสู้มาโดยตลอด อยู่ในระดับเดียวกันกับหลี่หลิวเฉิงผู้นั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามาท้าทายเพื่อประลองกับหลิ่วซิง รนหาที่ตายชัด ๆ! ”

“มิน่าล่ะถึงได้ถูกยัยตัวแสบเถียนชุ่ยชุ่ยหลอกลวงไปนานตั้งหนึ่งปีกว่า และยังได้นำเงินจากการทำงานในช่วงหนึ่งปีกว่านี้ให้กับเถียนชุ่ยชุ่ยทั้งหมด สมน้ำหน้าเสียจริง! ”

นักศึกษาคนอื่นเห็นหลินหยุนขึ้นเวทีไปเอง ตอนแรกก็ตกตะลึง แต่จากนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ยกันยกใหญ่

หลินหยุนผู้ที่ไร้ฝีมือไร้ความสามารถคงจะเป็นบ้าไปแล้ว! ความสามารถของเขาก็คงจะเก่งกาจกว่าหลี่หลิวเฉิงเพียงเล็กน้อย ทุกครั้งในคาบเรียนเมื่อมีการประลองต่อสู้จริงเขาก็จะอยู่เป็นลำดับสุดท้าย แต่ครั้งนี้กลับกล้าที่จะออกมาท้าประลองฝีมือกับหลิ่วซิง!

“ฮาฮา ในเมื่อเขาต้องการรนหาที่ตาย งั้นก็จะลงมือจัดการให้ตามที่เขาต้องการ! ”

จางซือจู่และคนอื่น ๆ เห็นหลินหยุนออกมาท้าประลองฝีมือกับหลิ่วซิงอย่างกะทันหัน ก็ตกตะลึงไปชั่วครู่

“แย่แล้ว หลินหยุนคงอดทนเห็นภาพที่พวกเขากลั่นแกล้งรังแกไอ้หินไม่ได้ ทำให้เกิดความโมโหขึ้น จึงออกมาเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้ไอ้หินอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น! ” จางซือจู่กล่าวขึ้นอย่างท้อแท้

สิบแปดมงกุฎหยางเทียนโย่วกุมหน้ากุมตา ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ต่อให้เขาจะออกหน้าแทนไอ้หิน แต่เขาเองก็ต้องมีความสามารถถึงจะช่วยได้ไม่ใช่หรือ! ความสามารถของหลิ่วซิงจัดอยู่ในสิบอันดับแรก หลินหยุนคงจะทำได้เพียงแค่ตั้งรับการออกหมัด การออกหน้าท้าประลองในครั้งนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการสบประมาทเหยียดหยามตนเองหรือยังไงกัน? ”

ไอ้หินมองไปที่หลินหยุน ซาบซึ้งใจอย่างมาก แต่ว่าเขาไม่ต้องการให้หลินหยุนถลำเข้าไปในความผิดพลาดเดิม

“หลินหยุน ขอบคุณที่ออกหน้าเพื่อข้า! แต่ว่านายไม่มีทางเอาชนะเขาได้ นายกลับลงมาเถอะ! “ไอ้หินเป็นเด็กที่สัตย์ซื่อ พูดจาตรงไปตรงมา ไม่มีเลี้ยวลดคดเคี้ยวอะไร”

จางซือจู่เอามือกุมหน้า มองไปที่ไอ้หินด้วยแววตาที่ขมขื่น เด็กคนนี้ แกไม่รู้จักที่จะอ้อมค้อมหน่อยหรือไง? แกพูดออกไปอย่างนี้ หลินหยุนเพื่อต้องการเอาหน้า ก็คงไม่มีทางจะกลับลงมาอีกเป็นแน่

“หลินหยุน ไอ้หินไม่เป็นอะไรมากแล้ว นายอย่าบุ่มบ่าม กลับลงมาก่อน! ” จางซือจู่กล่าวเตือนขึ้น

หลินหยุนมองไปที่พวกเขาเหล่านั้น และยิ้มอย่างเฉยเมย “วางใจเถอะ ข้ารู้ตัวดีว่าอะไรควรอะไรไม่ควร! ”

ผู้ฝึกสอนมองไปที่หลินหยุน ไม่ปกปิดความเอือมระอาในจิตใจแม้แต่น้อย หลินหยุนและหลี่หลิวเฉิงทั้งสองเหมือนกัน คือเป็นผู้ที่รั้งท้ายในคาบเรียนวิชาต่อสู้

ผู้ฝึกสอนที่ชอบการเอาชนะอย่างเขานี้ จึงรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากกับนักเรียนลักษณะนี้

ผู้ฝึกสอนถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หลินหยุน นายแน่ใจนะว่าจะท้าประลองกับหลิ่วซิง? ”

“แน่นอน” หลินหยุนตอบ

“ตกลง” ผู้ฝึกสอนมองไปที่หลิ่วซิงที่มีท่าทางดีอกดีใจ และกังวลว่าหลิ่วซิงจะไม่แสดงความสามารถออกมาอย่างเต็มที่เหมือนเมื่อครู่ที่ผ่านมา

แม้ว่า เขาจะดูถูกหลินหยุน แต่ก็ไม่ต้องการให้ในคาบเรียนของเขา เกิดเหตุการณ์นักเรียนบาดเจ็บขึ้น

ผู้ฝึกสอนพูดตักเตือนว่า “หลิ่วซิง ห้ามประลองกันจนทำให้ได้รับบาดเจ็บล่ะ! ”

หลิ่วซิงหัวเราะแหะแหะ “ผู้ฝึกสอนวางใจได้ ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บแน่นอน! ”

หลิ่วซิงพูดในใจว่า “ข้าไม่ทำให้เขาบาดเจ็บ แต่ว่า ข้าจะทำให้เขาเข้าโรงพยาบาล”

จางซือจู่มีท่าทางโมโหขึ้น “หึ ผู้ฝึกสอนก็ทำเกินไปแล้ว ยังไม่ทันได้ลงมือประลอง เขาก็ตัดสินให้หลินหยุนพ่ายแพ้แล้ว! ”

หยางเทียนโย่วเบะปาก พูดพึมพำเบา ๆ ว่า “หรือนายคิดว่าหลินหยุนจะเป็นผู้ชนะล่ะ? ”

จางซือจู่ถึงกับสำลัก “ก็ได้ คำพูดเมื่อครู่นี้ก็ถือว่าข้าไม่ได้พูดแล้วกัน! ”

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงบัดนี้ กู้ซิวหรั่นผู้ที่นั่งอยู่บนแท่นอันดับหนึ่ง แทบจะไม่อยากมองดูหลินหยุนเลยแม้แต่น้อย

ผู้ฝึกสอนตะโกนขึ้นว่า “เริ่มต้นได้! ”

“ไอ้เด็กน้อย เตรียมรับมือกับหมัดของข้า! ” หลิ่วซิงหรี่ตาลง มองไปที่หลินหยุน รอยยิ้มเยาะเย้ยราวกับกระหายเลือดปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

สั่งสอนหลินหยุนเสร็จแล้ว หวางหยู่หันจะให้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนกับเขา? เพียงคิดก็ทำให้มีความหวังขึ้นอย่างมากแล้ว!

หลิ่วซิงดวงตาร้อนผ่าว บริเวณท้องน้อยก็เริ่มร้อนรุนแรงขึ้นเช่นกัน

ทันใดนั้น หลิ่วซิงก็ได้ยินเสียงร้องตกใจขึ้นจากบริเวณโดยรอบ จากสัญชาตญาณ เขารู้สึกได้ถึงพลังของลมหายใจที่มีความรุนแรงและอันตรายเป็นอย่างมาก

เมื่อเขาตื่นขึ้นจากอาการตกตะลึง ก็เห็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของหลินหยุน อยู่ใกล้กับตัวเขามาก

จางเหมิงที่กำลังทอดสะพานรักอยู่กับเหยียนเสวเหวิน เกือบที่จะสำลักน้ำลายเสียชีวิต “ไม่ใช่สิ นึกไม่ถึงว่าหลิ่วซิงจะพ่ายแพ้แล้ว! พ่ายแพ่ต่อหลินหยุนผู้ที่ไม่ได้เรื่องได้ราวนั้น! ”

เวลานี้ กู้ซิวหรั่นในที่สุดก็ได้ลืมตาขึ้น และมองไปที่หลินหยุน ในแววตาปรากฏความประหลาดใจขึ้นแวบหนึ่ง

สีหน้าของผู้ฝึกสอนสับเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง สายตาที่มองไปที่หลินหยุนปรากฏออกมาถึงความระมัดระวังบ้างเล็กน้อย

หลินหยุนยังยืนอยู่กับที่ เอามือไขว้หลัง และพูดขึ้นว่า “ผู้ฝึกสอน ได้เวลาประกาศผลแพ้ชนะแล้ว”

ผู้ฝึกสอนมีสีหน้าที่แปลกประหลาด และค่อย ๆ พูดขึ้นว่า “หลินหยุน เป็นผู้ชนะ! ”

ชายผู้หนึ่งที่วิ่งเข้าไปดูสภาพอาการของหลิ่วซิงได้ตะโกนขึ้นว่า “ผู้ฝึกสอน หลิ่วซิงได้รับบาดเจ็บสาหัส เกรงว่าจะต้องรีบนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยด่วน! ”

หวางหยู่หันยืนขึ้นอย่างกะทันหัน ตำหนิติเตียนหลินหยุนด้วยความโมโห “หลินหยุน เป็นเพียงแค่การประลองฝีมือเท่านั้น นายกลับใช้กำลังทำร้ายฝ่ายตรงข้ามจนบาดเจ็บสาหัส! จิตใจนายช่างโหดร้ายยิ่งนัก! ”

“ผู้ฝึกสอน คุณต้องทวงคืนความยุติธรรมให้กับหลิ่วซิงด้วย โดยการลงโทษหลินหยุน! ”

พวกเพื่อนนักเรียนต่างพากันแสดงสีหน้าท่าทางที่แปลกประหลาด คำพูดนี้ทำไมได้ฟังแล้วมันค่อนข้างคุ้นหู! ใช่สิ เมื่อครู่จางซือจู่ไม่ใช่พูดแบบนี้ขึ้นหรอกเหรอ? แต่ทว่าได้สลับสับเปลี่ยนตำแหน่งของทั้งสองฝ่ายแล้ว ฝ่ายที่ได้รับบาดเจ็บคือหลิ่วซิง

ผู้ฝึกสอนมองไปที่หลินหยุน ด้วยแววตาไม่เป็นมิตร “หลินหยุน ทำไมนายถึงลงมือกับเพื่อนนักเรียนรุนแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ! ”

“......” ตอนนี้ แม้แต่เพื่อนนักเรียนที่เข้าข้างหลิ่วซิงก็เริ่มทนดูเหตุการณ์ต่อไปไม่ไหวแล้ว

เมื่อสักครู่หลิ่วซิงชกโจมตีไอ้หินจนบาดเจ็บ ผู้ฝึกสอนบอกว่าเป็นการเข้าใจผิด ตอนนี้หลิ่วซิงถูกหลินหยุนทำร้ายจนบาดเจ็บ ผู้ฝึกสอนกลับตำหนิโทษหลินหยุน

ต่อให้มีการเข้าข้างลำเอียง มันก็แสดงออกอย่างชัดเจนออกนอกหน้าจนเกินไปแล้ว!

จางซือจู่และอีกหลายคนโมโหจนหน้าเขียว “เกินไปแล้ว ผู้ฝึกสอนเกินไปแล้วจริง ๆ ข้าจะไปฟ้องร้องเขาที่สำนักงานการฝึกสอน! ”

หลินหยุนมองไปที่ผู้ฝึกสอน จ้องสบตากับผู้ฝึกสอนอย่างไม่เกรงกลัว และพูดว่า “หมัดและเท้าไม่มีตา ใครสั่งให้เขากระจอกไร้น้ำยาเช่นนี้ล่ะ! ”

ทุกคนถึงกลับตะลึงขึ้นอีกครั้ง คำพูดนี้ ได้ฟังแล้วก็รู้สึกคุ้นหูอีกเช่นเดียวกัน