จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 200

ไอ้หินไม่ได้คิดอะไรมาก มองไปที่หลินหยุนด้วยความตื่นเต้น เขารู้ว่าหลินหยุนทนไม่ได้ที่ผู้ฝึกสอนลำเอียงเอาใจหลิ่วซิงมากเกินไป ดังนั้นต้องการที่จะทวงคืนความยุติธรรมแทนเขา

“หลินหยุน ขอบคุณนายมาก! ” ไอ้หินแอบพูดอยู่ในใจ คำพูดที่ซึ้งใจแบบนี้ ไม่มีทางที่ไอ้หินจะพูดออกมาจากปากเป็นแน่

เถียนชุ่ยชุ่ยเดิมทีก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ได้แสดงท่าทางดีใจขึ้นอย่างหนักหน่วง “ฮ่าฮ่า ดีจริง ๆ เลย! เขา เขากล้าที่จะท้าประลองกับผู้ฝึกสอน! ยังคงรนหาที่ตายต่อไปอย่างไม่จบสิ้น! ”

หวางหยู่หันก็แสดงท่าทีที่ดีใจเช่นกัน มองไปที่กู้ซิวหรั่นแล้วพูดว่า “คุณชายกู้ คุณอย่าได้โมโหอีกเลย หลินหยุนที่ไร้ความสามารถผู้นั้นหลงระเริงอย่างที่สุดแล้ว กล้าที่จะท้าประลองกับผู้ฝึกสอน! ผู้ฝึกสอนจะต้องลงมือสั่งสอนเขาอย่างแน่นอน พวกเรารอดูเรื่องราวที่น่าติดตามกันต่อไป! ”

กู้ซิวหรั่นค่อย ๆ หรี่ตาลง พลังหมัดของหลินหยุนที่ร้ายกาจเมื่อสักครู่นั้น เขาคือผู้ที่เข้าใจเป็นอย่างดีที่สุด

ผู้ฝึกสอน จะสามารถเอาชนะหลินหยุนได้ไหม?

ผู้ฝึกสอนสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย มองไปที่หลินหยุนด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

เดิมทีเขาคิดจะลงมือสั่งสอนหลินหยุนสักหนึ่งยก แต่ใครจะคาดคิดว่าหลินหยุนกล้าที่จะพูดว่าสิ่งที่เขาได้อบรมสั่งสอนนั้นเป็นเพียงของเล่นสำหรับเด็ก

แต่ว่า เมื่อเห็นหมัดของหลินหยุนที่ใช้เอาชนะกู้ซิวหรั่นนั้น ผู้ฝึกสอนเองก็ตกตะลึงไม่น้อยเลยทีเดียว

จากนั้น ผู้ฝึกสอนจึงคิดที่จะถอยร่นกลางคัน

แต่ เขาคาดไม่ถึงว่า หลินหยุนกลับที่จะเป็นฝ่ายขอท้าประลองกับเขาเอง!

ผู้ฝึกสอนพาลโกรธเคืองขึ้นทันควัน

เมื่อครู่เขาเพียงกังวลว่า ถ้าหากไม่สามารถเอาชนะหลินหยุนได้ อาจจะถูกนักเรียนเยาะเย้ยเอาได้

แต่ นี่ไม่ได้แสดงว่าเขาไม่มีความมั่นใจ เพราะแม้ว่าหลินหยุนจะเก่งกาจเพียงใดก็เป็นเพียงแค่นักเรียนคนหนึ่ง ส่วนตัวเขา ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างเชี่ยวชาญมาสิบกว่าปี

“เจ้าหนุ่มน้อย ข้ายอมรับว่านายมีฝีมือไม่เบา พวกนักเรียนเหล่านี้ไม่มีใครที่จะมาเป็นคู่ต่อสู้กับนายได้อีกแล้ว! ต่อให้เป็นผู้ฝึกสอนทั่วไปก็ไม่สามารถเอาชนะนายได้”

“แต่ว่า นายมันหลงระเริงเกินไปแล้วจริง ๆ! ตอนนี้ ข้าจะสั่งสอนนาย ให้นายรู้ว่าเหนือคนยังมียอดคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า! ”

ผู้ฝึกสอนสีหน้าเย็นชา ค่อย ๆ เดินเข้าไปตรงหน้าหลินหยุน “เริ่มกันเถอะ! ”

“นายเป็นนักเรียน ข้ายอมให้นายก่อนสามกระบวนท่า” ผู้ฝึกสอนอยู่ในท่าทางที่ไม่มีใครอยู่สายตา

หลินหยุนยิ้มเยาะ พูดขึ้นว่า “ไม่จำเป็นหรอก ให้เกียรติในฐานะที่ท่านเป็นผู้ฝึกสอน ข้าให้โอกาสท่านลงมือก่อนได้เลย”

“หยิ่งผยองนัก! ” ผู้ฝึกสอนตวาดใส่เสียงดัง “ในเมื่อนายต้องการที่จะถูกโจมตีก่อน งั้นข้าก็จะไม่เกรงใจกันแล้ว และอย่ามาพูดว่าข้ารังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าก็แล้วกัน! ”

ผู้ฝึกสอนกระทืบเท้าลงไปอย่างแรง ร่างกายเปรียบเสมือนเสือชีตาห์ พริบตาเดียวก็พุ่งเข้ามายังเบื้องหน้าของหลินหยุน

“ฮึบ! ”

ผู้ฝึกสอนตวาดเสียงใส่ แล้วก็ชกหมัดไปที่หน้าอกของหลินหยุน

เพื่อนนักเรียนด้านล่างเวทีต่างพากันโห่ร้องเป็นระยะ “สมแล้วที่เป็นผู้ฝึกสอน หมัดนี้เสียงดังกึกก้องทะลุอากาศ ฝีมือเก่งกาจจริง ๆ!”

“ฉันรู้สึกว่าฝีมือของผู้ฝึกสอนเหมือนกับนักบู๊ผู้เก่งกาจในนิยายต่อสู้อย่างไรอย่างนั้น นายคิดว่าผู้ฝึกสอนมีวิชาตัวเบาเหาะเหินได้หรือไม่? ” ผู้หลงใหลในนิยายต่อสู้คนหนึ่งถามขึ้นด้วยความเลื่อมใส

“หากหลินหยุนถูกหมัดนี้ของผู้ฝึกสอนเข้าที่ร่างกาย เกรงว่าจะต้องนำตัวส่งโรงพยาบาล! ”

กู้ซิวหรั่นแววตาเป็นประกาย ผู้ฝึกสอนมีพลังความสามารถที่แข็งแกร่งมากทีเดียว เดิมทีเขาคิดว่าระดับความสามารถของตนเองต่อให้เป็นรองผู้ฝึกสอน แต่คงจะเป็นรองเพียงไม่มาก

แต่ทว่า ที่เห็นอยู่ในขณะนี้ เขาเป็นรองอยู่มากโขทีเดียว

แต่ ทางผู้ฝึกสอนก็คงใช้พลังที่มีอยู่ทั้งหมดแล้ว ทว่า เหมือนกับยังเทียบไม่ได้กับพลังหมดของหลินหยุนเมื่อสักครู่นี้

หวางหยู่หันพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “คุณชายกู้ ผู้ฝึกสอนออกอาวุธอย่างเต็มกำลัง หลินหยุนที่ไร้ความสามารถคงจะโชคร้ายเป็นแน่ คุณสามารถระบายความอัดอั้นนั้นออกมาได้แล้ว! ”

กู้ซิวหรั่นไม่ได้สนใจในตัวเธอ สายตาของเขามีเพียงอีหลิง ซึ่งเมื่อเทียบกับหวางหยู่หันและจางเหมิงที่มีเพียงรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามนั้น มีเพียงอีหลิงเท่านั้นที่เป็นนางฟ้าในดวงใจของเขา

ท่ามกลางเวทีประลอง หลินหยุนจ้องไปยังพลังหมัดของผู้ฝึกสอน ส่ายศีรษะ “ท่าน อ่อนแอเหลือเกิน! ”

เมื่อพูดจบ หลินหยุนก็ชกหมัดออกมา โดยไม่มีพลังน่าเกรงขามอะไร เหมือนกับชกหมัดออกไปตามสบายอย่างนั้น

แต่ว่า ในสายตาของผู้ฝึกสอนแล้ว กลับรู้สึกว่าหมัดที่ชกออกมาของหลินหยุนนั้นเหมือนกับฟ้าดินกำลังมากดทับตัวเขา เขาเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ จะสามารถเผชิญหน้าต่อกรกับพลังที่น่าเกรงขามของฟ้าดินได้อย่างไรกัน!

สำหรับระดับความสามารถของหลินหยุนแล้ว ขณะที่ออกอาวุธแสดงท่าทาง ต่างก็สมเหตุสมผลตามความเป็นจริง แม้ว่าจะเป็นเพียงหมัดธรรมดาหนึ่งหมัด แต่ ผู้ฝึกสอนก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป ซึ่งแรงสั่นสะเทือนของหมัดนั้นเขาไม่สามารถที่จะทนรับไหวได้อย่างแน่นอน