จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 220

ไอ้แก่หยางดูไปด้วย ส่ายหัวไปด้วย สุดท้ายก็ยื่นหนังสือไปให้เซี่ยเจี้ยนโก๋ “น้องเซี่ย นายมาดูนี่สิ !”

“ฉันรู้สึกว่าไอเดียของหนังสือเล่มนี้ไม่เลวเลย แต่ว่า ทั้งหมดก็เป็นแค่เรื่องไร้สาระ เอาไว้เรียกเสียงหัวเราะได้เท่านั้นแหละ !”

เซี่ยเจี้ยนโก๋รับไปด้วยความสงสัย แล้วเปิดดูผ่านๆ น่าเสียดายที่เขาถูกขับไล่ออกจากครอบครัวแพทย์แผนจีนเร็วเกินไป จึงไม่ได้เรียนรู้วิชาแพทย์ในตระกูลมาเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเห็นถึงความวิเศษของวิชาการฝังเข็มปราณไท่ชิงแน่

“หึ ของแบบนี้ เอามาใช้เรียกความบันเทิงให้ผู้คนได้เท่านั้นแหละ เป็นไม่ได้มากกว่านั้นหรอก !”

พอพูดจบ เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็โยนหนังสือเล่มนั้นไว้บนโต๊ะ

ไอ้แก่อู๋ที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะสงสัยขึ้นมา เลยพูดว่า “พี่เซี่ย ขอฉันดูหน่อยได้ไหม ?”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ชี้นิ้วไปที่หนังสือเล่มนั้นด้วยสีหน้ารังเกียจ แล้วพูดว่า “ทุกคนเอาไปดูได้ตามใจเลย ไม่จำเป็นต้องมาถามฉัน”

“ขอบคุณครับพี่เซี่ย” ไอ้แก่อู๋เดินเข้ามา หยิบหนังสือแล้วนั้นไป แล้วเริ่มเปิดดู

“ไร้สาระ ไร้สาระสิ้นดี !”

ไอ้แก่อู๋ดูแค่ไม่กี่หน้า ก็ส่งต่อไปให้คนอื่น

“ไร้สาระ นี่มันเรื่องไร้สาระทั้งนั้น !”

“ไร้สาระสิ้นดี ! ไอ้นี่มันของเด็กเล่นชัดๆ !”

ทุกคนที่ดูแล้วต่างก็พากันส่ายหัว ทักษะทางการแพทย์ของคนเหล่านี้ต่างก็ด้อยกว่าไอ้แก่หยางกับไอ้แก่อู๋ทั้งนั้น ก็เลยมีส่วนที่ดูไม่เข้าใจมากกว่าพวกเขาเสียอีก

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะดูไม่รู้เรื่อง แต่พวกเขาก็ใช่ว่าจะยอมรับว่าตัวเองมีทักษะทางการแพทย์ที่ด้อยกว่า ดังนั้นได้แต่เป็นเพราะการฝังเข็มมีปัญหา

“คิดไม่ถึงจริงๆ ! เป็นถึงลูกเขย แต่กลับใช้ของเด็กเล่นแบบนี้มาหลอกพ่อตา หึหึ !”

“ถ้าฉันมีลูกเขยแบบนี้ ฉันคงลากคอออกไปตีให้ตายแล้ว !”

“ไม่รู้เลยว่าไอ้หนูนั่นมันจะหน้าด้านขนาดไหน ถึงได้มอบของเด็กเล่นแบบนี้ให้พ่อตาเป็นของขวัญวันเกิดอายุครบห้าสิบปี !”

ทุกคนพากันพูดจาเยาะเย้ยหลินหยุนคนละประโยคสองประโยค แต่นอนว่า พวกเขากับหลินหยุนไม่เคยมีความแค้นอะไรกันมาก่อน

เพียงแต่ ใครใช้ให้หลินหยุนยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคุณชายรองนายกเว่ยกันเล่า ?

การโจมตีหลินหยุน ก็เหมือนเป็นการเอาอกเอาใจคุณชายตระกูลเว่ย !

โจวเฟินหันไปมองหลินหยุนที่มีสีหน้าเรียบเฉยทีหนึ่ง แล้วหันไปตะคอกใส่พวกคนที่พูดจาเยาะเย้ยหลินหยุน “พวกนายไม่เคยได้ยินเหรอ ว่าของขวัญไม่สำคัญเท่าความรู้สึก ?”

“เสียวหยุน แค่ความรู้สึกของนายสื่อไปถึงก็พอแล้ว อย่าไปสนใจพวกไร้มารยาทเลย !”

โจวเฟินเป็นแม่งานของงานวันเกิด พอเห็นโจวเฟินโมโห ทุกคนก็เลยยอมหยุด

แต่ว่า จู่ๆเซี่ยหยู่เวยก็ทำเสียงเย็นในลำคอ “หลินหยุน วันนี้คุณพ่อฉันอายุครบห้าสิบปี นายอยู่ในฐานะลูกเขย แต่กลับเอาของไร้ค่าแบบนี้มาเป็นของขวัญวันเกิด นี่นายกำลังดูถูกพ่อของฉันอยู่เหรอ !”

หึ เกมสนุกเริ่มขึ้นแล้ว !

ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็ตั้งตารอชมกันทันที สีหน้าของผู้คนส่วนใหญ่เริ่มปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ย

โจวฝูเริ่มมีสีหน้าซับซ้อน หันไปมองหลินหยุนอย่างกังวล อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถึงแม้โจวจิ้งจะไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่แววตากลับกลบความตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิด เห็นได้ชัดว่า เขายังคงเคียดแค้นหลินหยุนอยู่

โจวเฟินเห็นว่าคนอื่นๆเริ่มเงียบไปแล้ว แต่ว่า ลูกสาวของตัวเองกลับโพล่งออกมากะทันหัน

“เวย ลูกทำอะไรของลูก ? หลินหยุนเป็นสามีของลูกนะ !” สีหน้าของโจวเฟินเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เซี่ยหยู่เวยหัวเราะเสียงเย็นแล้วพูดว่า “คุณแม่คะ ตอนนั้นที่หนูแต่งงานกับคนๆนี้ ก็เพราะไม่อยากให้พวกคุณเสียใจ ที่หนูแต่งงานกับเขา ก็เพื่อตามใจพวกคุณ”

“แต่งงานกันมานานขนาดนี้ แต่เขาก็นอนบนพื้นมาตลอด พวกเราไม่เคยมีความสัมพันอะไรกันเลย”

พอได้ยินคำพูดเหล่านั้น ฝูงชนก็เริ่มโกลาหลขึ้นมาทันที !

“ให้ตายเถอะ พี่ชาย นายนี่แน่จริงๆ ! ยัยหนูตระกูลเซี่ยคนนี้ยังไม่เคยเสียตัวจริงๆด้วย !”

“หึหึ แน่นอนสิ ฉันผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน เคยหรือไม่เคยเสียตัว แค่แวบเดียวฉันก็ดูออกแล้ว !”