จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 232

หลินหยุนออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาอันควร

หลังจากเซี่ยหยู่เวยและเว่ยเทียนหมิงได้ผ่านการก่อกวนของกู่เซิงยู่ แม้ว่าจะตกใจแต่สุดท้ายก็ปลอดภัย แต่ทั้งสองคนก็เกิดช่องว่างในหัวใจ

เซี่ยหยู่เวยเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เว่ยเทียนหมิงอยู่ในช่วงเวลาวิกฤติ ไม่ได้ปกป้องเธอ แต่กลับเอาความผิดพลาดของคุณปู่มาโทษเธอ

แม้ว่าสิ่งนี้จะสอดคล้องกับสไตล์ของเว่ยเทียนหมิง แต่ว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่คาดหวังช่วงเวลาที่เผชิญอันตราย จะมีผู้ชายคนหนึ่งที่ออกมาปกป้องตัวเองอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ

แต่ว่า ท้ายที่สุดกลับเป็นหลินหยุนไอ้เศษสวะที่เซี่ยหยู่เวยเคยทอดทิ้ง เป็นคนมาช่วยเหลือหยู่เวย

นี่มันเหมือนประชดกันจริงๆ!

รองประธานถถังพาผู้คนออกไป เนื่องจากเซี่ยเจี้ยนโก๋สัญญาว่าหลังจากหนึ่งเดือน จะส่งหนังสือทักษะการฝังเข็มให้พวกเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

สำหรับผู้ที่อยู่ในตระกูลโจว หลังจากตกใจอย่างสุดๆกับทักษะทางการแพทย์ของหลินหยุน พวกเขาจึงเกลี้ยกล่อมโจวเฟิน ต้องยื้อหลินหยุนไว้

และยังแสดงให้เห็นว่าก่อนหน้านี้เขามีความเข้าใจผิดมากมายเกี่ยวกับหลินหยุน และทัศนคติของเขาที่มีต่อหลินหยุนนั้นมันแย่เล็กน้อย และหวังว่าหลินหยุนจะไม่เข้าใจผิด

โจวเฟินไม่สนใจกับการแสดงละครของญาติเหล่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นญาติกัน แต่ก่อนหน้านี้สิ่งที่พวกเขาทำต่อหลินหยุน โจวเฟินยังฝังอยู่ในใจตลอด

ในเมื่อพวกคุณไม่ถือว่าฉันเป็นญาติ ฉันก็จะไม่ถือว่าพวกคุณเป็นญาติเหมือนกัน

หลังจากหลินหยุนออกจากงานเลี้ยง ก็กลับไปที่วิลล่าทะเลสาบเยว่หยา

คราวนี้ เขาเตรียมตัวเก็บตัวฝึกฝน เพื่อให้บรรลุแดนแด่เทพเจ้า

ซูหนันเริ่มฝึกฝนวิชาพินาศไม่สูญสิ้นที่หลินหยุนมอบให้ รู้สึกเหมือนไม่ได้สติ แม้แต่ตอนที่หลินหยุนกลับมา เธอก็ไม่ทันสังเกตเห็น

ซูจื่อเหลียงดูเหมือนจะเที่ยวเตร่อยู่ข้างนอกตลอดเวลา มักจะผุดๆโผล่ ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่

หลินหยุนมาถึงห้องบนชั้นสอง และเริ่มเก็บตัวฝึกฝน

ในขณะนี้ ค่ายกลรวมพลังห้าธาตุพรสวรรค์ ได้เปิดดำเนินการมาระยะหนึ่งแล้ว และชี่ทิพย์ในพื้นที่ทะเลสาบทั้งหมด ได้เหนือกว่าในเมืองหลายร้อยเท่า

โดยเฉพาะบริเวณรอบๆตึกว่างเยว่ ชี่ทิพย์นั้นเข้มข้นมาก เหมือนแดนสวรรค์

หลินหยุนใช้วิชากลืนสวรรค์ ราวกับปลาวาฬกลืนกิน ดูดซับชี่ทิพย์ฟ้าดินที่อยู่บริเวณโดยรอบอย่างบ้าคลั่ง

เดิมทีซูหนันที่กำลังฝึกฝนอยู่ สิ่งที่สามารถดูดซับชี่ทิพย์ฟ้าดินจู่ๆก็ลดลง ถูกวิชากลืนสวรรค์ที่มีพลังอำนาจครอบงำอย่างไม่ต้องสงสัย

หากคุณสามารถมองด้วยกล้องจุลทรรศน์ จะพบว่ามีหลุมดำอยู่ในร่างกายของหลินหยุน ที่กำลังกลืนกินชี่ทิพย์ฟ้าดินโดยรอบๆอย่างเมามัน

สามวันต่อมา ซูหนันรู้สึกหดหู่และมีสติขึ้นมาจากการฝึกฝน เพราะเขาไม่สามารถดูดซับชี่ทิพย์จากฟ้าดินได้เลย

หนึ่งเดือนต่อมา ชี่ทิพย์ในร่างกายของหลินหยุนถึงระดับอิ่มตัว และได้บรรลุเป้าหมายด้วยดี

ใช้เวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ และในที่สุดเมื่อทุกอย่างพร้อมหลินหยุนก็ประสบความสำเร็จ

อากาศเริ่มเย็นลง และฤดูใบไม้ร่วงก็สดชื่น

ขณะนี้ เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และพืชพรรณก็เริ่มเหี่ยวเฉา

ลมกระโชกแรงพัดผ่าน ใบไม้ที่แห้งร่วงหล่นปลิวไสว ทำให้รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

สถานที่ที่หลินหยุนฝึกฝน ได้ย้ายจากภายในบ้าน ขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้ว

ลมกระโชกแรงพัดนำใบไม้ที่แห้งตายแล้วจำนวนมาก ตกลงมาบนตัวหลินหยุนราวกับผีเสื้อ เพียงแต่ว่า ทันทีที่เข้าไปใกล้ภายในหนึ่งเมตรจากร่างกายหลินหยุน ก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นสกัดกั้นไว้

ลมน้ำแข็งฝนและหิมะ ล้วนเป็นเช่นนี้

หลินหยุนนั่งบนดาดฟ้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่กลับไม่มีฝุ่นปกคลุมตามร่างกาย ราวกับเป็นเทวดาตกลงมาจากสวรรค์

มีคลื่นพลังออกจากร่างกายหลินหยุน แต่พลังนี้อ่อนโยนมาก ไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้

ร่องรอยของพลังงานแปลกๆ จากฟ้าดินมาบรรจบกับร่างของหลินหยุนอย่างรวดเร็ว

บนจุดหนึ่งในหัวของหลินหยุน ทันใดนั้นก็เปล่งแสงสีทองออกมา

ราวกับว่าเป็นประตูลึกลับที่เชื่อมต่อกันระหว่างสวรรค์และโลก ถูกเปิดออก

ในท้องฟ้าแจ่มใส ดวงตาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้น

มีแสงขึ้นมาแล้วหายวับ!

ดวงตาของหลินหยุน เบิกโตขึ้นทันที

“แด่เทพเจ้า เปิดสมบัติเซียน กำเนิดอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์!”

ดวงตาคู่นี้ ไม่มีข้อสงสัย เพราะฉันรู้สึกได้ว่าอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ไม่มีข้อสงสัยใดๆ แต่ว่า อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้มีประโยชน์อะไร?”

เป็นถึงมหากษัตริย์ชางฉองผู้ยิ่งใหญ่ ไม่รู้ด้วยซ้ำอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่รู้สึกได้ในครั้งนี้ใช้ประโยชน์อย่างไร!

หลินหยุนใช้สมองของเขา หวนนึกถึงผู้บำเพ็ญเซียนนับหมื่นคนกับความคลาสสิกทั้งหมดที่เขาเคยเห็น แต่ไม่พบข้อมูลแม้แต่น้อยเกี่ยวกับดวงตาคู่นี้

“เป็นไปได้ไหมอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่รู้สึกได้ในครั้งนี้ เป็นเพียงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ขั้นพื้นฐานที่ไร้ประโยชน์ใช่ไหม?”

“ถ้าเป็นเช่นนี้ เรื่องตลกนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่แล้ว”

มหากษัตริย์ชางฉองสร้างความทรงจำใหม่ และอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์เจ้าแรกได้ปลุกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ขั้นพื้นฐานที่ไร้ประโยชน์ คนหนึ่ง ถ้าให้คนรู้ คงจะถูกหัวเราะจนฟันร่วง

ช่างมันเถอะ ค่อยๆคิดไป! ตอนนี้ฟื้นฟูพลังทิพย์ก่อน!”

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลินหยุนฝึกฝนได้คงที่ และได้สิ้นสุดการฝึกฝน

หลังจากเก็บตัวฝึกฝนไปได้สองเดือน ในที่สุดเขาก็เข้าสู่แดนแด่เทพเจ้า

เปิดโทรศัพท์มือถือ ข้อความเข้ามาเยอะมาก

หลินหยุนมองดูอย่างคร่าวๆ ส่วนมากก็คือการทักทาย ถามว่าทำไมถึงหายไปนานนัก

ยังมีล่าสุดที่จางซือจู่เพิ่งส่งและคนอื่นๆเพิ่งส่งมา

“เทพฟ้าผ่าเจอปัญหา ถูกคนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส เห็นข้อความแล้วรีบตอบกลับมาทันที!”

เมื่อเห็นข้อความที่ส่งโดยจางซือจู่ หลินหยุนก็รีบโทรกลับ

โทรศัพท์เชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว อีกฝั่งหนึ่ง มีเสียงของจางซือจู่ดังขึ้นทันที “หลินหยุน ในที่สุดก็ติดต่อกับนายได้แล้ว สองเดือนมานี้นายไปทำอะไรมา? หายสาบสูญแล้วเหรอ?”

หลินหยุนพูดว่า “พูดเรื่องสำคัญ เกิดอะไรขึ้นกับเทพฟ้าผ่า?”

แม้ว่าปกติเทพฟ้าผ่าจะชอบแกล้งหลินหยุนเสมอ เพียงแต่ว่า เมื่อใดที่หลินหยุนประสบปัญหา คนแรกที่ยืนอยู่ข้างหน้าหลินหยุน ก็คือเทพฟ้าผ่าเสมอ

จางซือจู่พูดว่า “สถานการณ์เฉพาะฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ เทพฟ้าผ่าไม่พูด อย่างไรก็ตามเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เทพฟ้าผ่าถูกไอ้หนุ่มที่เย่อหยิ่งและร้ายกาจทำร้ายจนบาดเจ็บ เขาไม่ยอมไปโรงพยาบาล และทนเจ็บปวดอยู่ในหอพัก”

“ยังดีที่ฉันรู้ทักษะทางการแพทย์เล็กน้อย ไม่อย่างนั้นนายอาจจะต้องไปที่หลุมศพเพื่อเผากระดาษเงินให้เขาแล้ว”