จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 234

แหวนเก็บของนี้ไม่สามารถป้องกันค่ายกล และไม่สามารถป้องกันพลังงาน หากแรงภายนอกมีมากเกินไป จะทำให้แหวนวงนี้เสียหาย

หลินหยุนกำลังจะส่งเสียงดังขัดขวาง พอดีโทรศัพท์มือถือของเทพฟ้าผ่าดังขึ้น

เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรบนหน้าจอ ใบหน้าของเทพฟ้าผ่าก็เคร่งเครียดทันที

เหมือนกับท้องฟ้าที่สดใส จู่ๆก็ปกคลุมไปด้วยเมฆ

หลายคนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเทพฟ้าผ่า และถามอย่างกังวลว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เทพฟ้าผ่าเหลือบมองพวกเขาแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร มีเรื่องนิดหน่อย ฉันจะออกไปข้างนอก พวกนายศึกษาค้นคว้าต่อไป ถ้าฉันกลับมา หวังว่าจะได้เจอคุณปู่”

พวกจางซือจู่ต่างจ้องมองหน้ากัน

“เทพฟ้าผ่า ช่างมันเถอะ คนอย่างนายโกหกใครไม่ได้หรอก นายดูหน้าตัวเองสิหน้าดำคร่ำเครียดขนาดนั้น?” จางซื่อจู่พูดล้อเล่น

“ต้องเป็นคนที่ทำร้ายนายแน่ๆ! เขาต้องการทำอะไร?

เทพฟ้าผ่ารู้ว่าเขาไม่สามารถปิดบังพวกเขาได้อีกแล้ว และยอมรับง่ายๆว่า ใช่ แต่ว่าเรื่องนี้พวกนายคงช่วยอะไรไม่ได้ เชื่อฟังฉัน อย่าเข้าไปยุ่ง!”

หลังจากพูดจบ เทพฟ้าผ่าก็หันหลังกลับและเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน! เทพฟ้าผ่า อาการบาดเจ็บของนายเพิ่งหาย ตอนนี้ยังไปไม่ได้!” จางซื่อจู่ตะโกนอย่างกังวล

“ไม่ต้องห่วง หลินหยุนรักษาอาการบาดเจ็บของฉันจนหายแล้ว!” เทพฟ้าผ่ายิ้ม

“ไม่ได้ นี่มันเวลาเพียงไม่กี่นาที! นายไปไม่ได้!” จางซื่อจู่และคนอื่นวิ่งมา และขวางอยู่ตรงหน้าเทพฟ้าผ่า

เทพฟ้าผ่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “พวกนายออกไปให้พ้น ฉันต้องไปแล้ว!”

อารมณ์ที่ดื้อรั้นของพวกจางซื่อจู่และคนอื่นๆก็แสดงออกมา “ไม่ พวกเราไม่สามารถทนดูนายไปหาที่ตายได้!”

เทพฟ้าผ่ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ และพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “พี่น้อง ขอบคุณสำหรับความหวังดีของทุกคน แต่ฉันต้องไปแล้ว! มิฉะนั้น แม้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ก็เหมือนเต่าหดหัวอยู่ในกระดองเท่านั้น!”

“เรื่องนี้อยู่เหนือการควบคุมของพวกนาย ฟังฉันนะ อย่ามายุ่ง รออย่างเงียบๆ!”

“ไม่ได้!” จางซือจู่และพวกยังคงไม่ขยับเขยื้อน

ในเวลานี้ เสียงของหลินหยุนดังขึ้น “ปล่อยเขาไป!”

จางซือจู่ขมวดคิ้ว จ้องไปที่หลินหยุน และตะโกนว่า “หลินหยุน นายไม่ช่วยไม่ว่า ยังจะมาเพิ่มความโกลาหล!”

“ถ้าครั้งนี้เขาไปอีก จะต้องตายแน่ๆ!”

“ไอ้หินก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ใช่ ไปไม่ได้!”

หลินหยุนยิ้มจางๆ “วางใจ ฉันรับรองว่าเทพฟ้าผ่าต้องไม่เป็นไร ฉันสัญญา พวกเราไปด้วยกัน!”

“ไปด้วยกัน?” เทพฟ้าผ่าขมวดคิ้วและมองไปที่หลินหยุน

“นี่ ไม่ค่อยดีมั้ง?” เทพฟ้าผ่ารู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

คู่ต่อสู้ของเขาในครั้งนี้ เป็นสมาชิกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ด้วย และเขาไม่แน่ใจว่าจะปกป้องคนธรรมดาอย่างจางซือจู่ได้

จางซือจู่กลอกตา และอุทาน “หลินหยุนพูดถูก ถ้าคุณต้องการไปจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเราไปกับนาย! มิเช่นนั้นนายก็อยู่ตรงนี้แหละ!”

เทพฟ้าผ่ามองไปที่หลินหยุน หลินหยุนพยักหน้าไม่พูดอะไร สีหน้ามั่นใจ

เทพฟ้าผ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่หลินหยุน และทบทวน

“แม้ว่าในร่างกายของหลินหยุนเขาจะไม่รู้สึกถึงชี่แท้แม้แต่น้อย แต่ว่า ในเมื่อเขาสามารถเอายาวิเศษที่ดีที่สุดออกมาได้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา!”

“บางทีเขาอาจมีความมั่นใจที่จะรับประกันความปลอดภัยของทุกคน”

เทพฟ้าผ่าคิดอย่างนั้น ฉะนั้น เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “โอเค ถ้าอย่างนั้นทุกคนไปด้วยกัน แต่ว่า พวกนายต้องเชื่อฟังฉัน ถ้าฉันไม่พูด แม้ว่าพวกนายจะเห็นฉันถูกทุบตีจนตายก็ห้ามมาวุ่นวาย!”

“ตกลง เราสัญญา!” จางซื่อจู่ไม่คิดอะไรก็ตอบตกลงทันที

เทพฟ้าผ่าพูดไม่ออก คำสัญญานี้ยิ่งพูดได้ง่ายดาย มันก็ยิ่งไม่น่าไว้วางใจ!

“ไปกันเถอะ!” เทพฟ้าผ่าหันหลังและจากไป

ที่หน้าประตูมหาลัย ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปี พร้อมกับลูกน้องของเขาสองคน ยืนรออยู่ตรงใต้ต้นเมเปิลข้างถนน

เมื่อเห็นเทพฟ้าผ่าและคนอื่นๆมาถึง ใบหน้าที่หยิ่งผยองของชายหนุ่ม ก็แสดงความประหลาดใจ

“เทพฟ้าผ่า นายยังมีชีวิตอยู่! เฮ้ ไม่ใช่สิ ดูเหมือนว่าพิษในร่างกายของนายถูกถอนแล้วใช่ไหม? นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”