จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 251

ท้องฟ้ามีเมฆดำปกคลุมหนาแน่น บนท้องทะเลอันกว้างใหญ่ เรือประมงลำเล็กของหลินหยุนมีโอกาสพลิกคว่ำได้ทุกเมื่อ

เฉินซีเฟิ่งเห็นเฉียนเจียเหาและพวกพ้อง กำลังขึ้นไปบนเรือสำราญลำใหญ่ที่อยู่ด้านหน้านั้น

“คุณหลิน พวกเขาขึ้นไปยังเรือสำราญแล้ว!ทำอย่างไรกันดี?ต่อให้พวกเราไล่ตามพวกเขาได้ทัน แต่ก็ขึ้นไปไม่ได้อยู่ดี!”

“ไม่เป็นไร” หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมย แล้วก็พายเรือมุ่งไปข้างหน้าต่อด้วยความเร็วสูงสุด

บนเรือสำราญลำใหญ่โตนั้น หยางหยิงได้ถูกดึงเทปกาวที่ปิดปากออก

เฉียนเจียเหาพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า: “ลูกน้องของคุณทั้งสองคนนี้จงรักภักดีต่อคุณมากเลยจริงเชียว นึกไม่ถึงว่าจะอาศัยแค่เรือประมงลำเล็กก็ไล่ตามมาถึงที่นี่ได้!”

“แต่ว่า อีกสักครู่พวกเขาก็คงจะจบชีวิตลงกลางทะเลใหญ่นี้แล้ว!”

หยางหยิงพูดขึ้นอย่างตึงเครียดว่า: “พวกแกคิดจะทำอะไร?”

เฉียนเจียเหาหัวเราะแหะแหะ: “คุณทราบไหมว่าเรือสำราญลำนี้เป็นของใคร?”

“มันคือของตระกูลฉันเอง!รอจนเรือประมงของพวกเขาพายเข้ามาใกล้ ฉันก็จะให้เรือสำราญพุ่งชนเรือประมงของพวกเขาให้จมดิ่งลงสู่ทะเลลึก!”

“ปล่อยให้พวกเขาทั้งสองคนไปเป็นอาหารของฉลาม!”

หยางหยิงเกิดความหวาดกลัว เพราะที่นี่คือกลางทะเลใหญ่ เธอทราบดีว่าหากเฉียนเจียเหากล้าที่จะพูดแล้วเขาก็กล้าที่จะทำเช่นกัน

มองเห็นเรือประมงของพวกหลินหยุนทั้งสองคนที่ยิ่งลอยใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หยางหยิงจึงรีบตะโกนพูดกับหลินหยุนว่า: “ไม่ต้องเข้ามาใกล้ รีบหนีไป!พวกเขาต้องการจะพุ่งชนเรือของพวกคุณ!”

เฉียนเจียเหาไม่ได้ขัดขวาง พูดขึ้นอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า: “ตะโกนไปเลย ที่นี่คือทะเลอันกว้างใหญ่ พวกเขาไม่มีทางที่จะได้ยินหรอก!”

“ขอร้องฉันสิ เพียงแค่คุณขอร้องอ้อนวอนฉัน และเชื่อฟังคำพูดของฉัน ฉันก็จะยอมปล่อยให้พวกเขากลับไป!”

หยางหยิงแทบจะหมดหวังแล้ว โดยอยู่ท่ามกลางท้องทะเลที่กว้างใหญ่ และตกอยู่ในความยากลำบาก เรียกหาความช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่มีผู้ใดช่วยเหลือได้เลยจริง ๆ

“เฉียนเจียเหา ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่า เพียงเพื่อต้องการที่จะครอบครองในตัวฉัน นายถึงกับต้องลงทุนลงแรงทำกันขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?”

เฉียนเจียเหาพูดขึ้นอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า: “หยางหยิง ที่ข้าทำเช่นนี้ไม่ได้เพียงเพราะต้องการคุณหรอก!แต่ข้าต้องการที่จะแสดงให้คนอื่นได้ทราบว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้านั้นต้องการและพึงพอใจ ข้าจะต้องได้มันมาให้ได้อย่างแน่นอน!”

หยางหยิงหมดคำพูดจริง ๆ หลงเหลือเพียงสองคำที่สามารถนำมาบรรยายเฉียนเจียเหาได้นั่นก็คือไอ้บ้า!

เรือประมงของหลินหยุนเข้ามาใกล้กับเรือสำราญแล้ว โดยระยะห่างที่เหลือนี้เกินขอบเขตระยะห่างในการป้องกันรักษาความปลอดภัยแล้ว หากเมื่อเรือสำราญพุ่งเข้าชน พวกเขาคงไม่มีแม้แต่เวลาในการหลบหนี

เฉินซีเฟิ่งพูดอย่างหวาดกลัวว่า: “พอได้แล้ว อย่าเข้าใกล้ไปมากกว่านี้แล้ว!”

บนเรือสำราญลำใหญ่ เฉียนเจียเหามองลงมาที่เรือประมงขนาดเล็กที่อยู่ด้านล่าง พูดขึ้นด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องว่า: “ไอ้หนุ่มน้อย นายนี่มันสุดยอดจริงเชียว นึกไม่ถึงว่าจะไล่ตามมาถึงที่นี่ได้!”

“แต่ว่า อีกไม่นานนายก็คงต้องจบชีวิตลงแล้ว มีคำพูดหรือเรื่องอะไรที่ต้องการจะสั่งเสียเอาไว้หรือไม่?”

หลินหยุนหยุดพายเรือ ลุกยืนขึ้น แหงนหน้ามองไปยังเฉียนเจียเหาที่ยืนอยู่ข้างราวกั้นของเรือสำราญ

“ผลลัพธ์จะลงเอยอย่างไร ใครก็มิอาจทราบได้ นายอย่าดีใจไปเสียก่อน”

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย แต่เฉียนเจียเหากลับได้ยินอย่างเสียงดังฟังชัด

เฉียนเจียเหาไม่ได้ใส่ใจอะไรเหล่านี้ หัวเราะและพูดขึ้นอย่างกำเริบเสิบสานว่า: “ไอ้หนุ่มน้อย เพียงแค่ข้าออกคำสั่ง เรือประมงลำเล็กของนายก็จะถูกพุ่งเข้าชน แม้ว่านายจะมีฝีไม้ลายมือในการต่อสู้ แต่ท่ามกลางทะเลใหญ่นี้ก็คงจะต้องตายสถานเดียวเท่านั้น!”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ไม่แน่เสมอไป!”

เฉียนเจียเหาหัวเราะอย่างเย็นชา: “ขนาดใกล้จะตายแล้ว นายยังมาทำเป็นปากแข็งอยู่อีก!นอกเสียจากว่า นายสามารถก้าวกระโดดข้ามผ่านผืนทะเลหลายสิบเมตรนี้ ลอยตัวมาบนเรือสำราญของข้าได้!”

“เป็นไปตามที่นายต้องการ!”

เมื่อหลินหยุนพูดจบ ทันใดนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งดึงตัวเฉินซีเฟิ่งขึ้น พร้อมกับกระโดดลงไปกลางทะเล

“คุณหลิน!หยางหยิงตกใจตะโกนเสียงดัง”

“คุณชายเฉียน เขาบ้าไปแล้วใช่ไหม?ถึงได้กระโดดลงไปในทะเล!” ลูกน้องคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความตกใจ

แต่ว่า ในเวลาต่อมา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึงอึ้งไปทั้งหมด!

หลินหยุนใช้แขนข้างหนึ่งหิ้วตัวของเฉินซีเฟิ่ง สองเท้าเหยียบย่ำอยู่บนคลื่นทะเล และกำลังมุ่งหน้าตรงมายังเรือสำราญด้วยความรวดเร็ว

“นี่มันอะไรกัน!ข้ามองเห็นอะไรเนี่ย!” ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างหวาดผวา

“นึกไม่ถึงว่าไอ้หนุ่มน้อยนี้สามารถเหาะเหินได้!นี่มันอะไรกัน หรือว่าเป็นวิชาตัวเบาในหนังจอมยุทธ์อย่างนั้นเหรอ?”

“พระเจ้า นึกไม่ถึงว่าข้าจะได้เห็นคนเหาะเหินบนท้องทะเล!”

เฉียนเจียเหาก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง แสดงสีหน้าท่าทางที่ไม่อยากที่จะเชื่อ

“นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!ไอ้หนุ่มน้อยนี้มันยังเป็นคนอยู่อีกหรือไม่?”

“หยางหยิง คุณไปหาคนประหลาดผู้นี้มาจากที่ไหนกัน?” เฉียนเจียเหามองไปที่หยางหยิงด้วยท่าทางที่หวาดผวา

หลินหยุนส่ายศีรษะ เงาร่างเคลื่อนไหวแวบหนึ่ง ก็มาอยู่ที่ด้านข้างของหยางหยิง

เปรี๊ยะเปรี๊ยะตบไปสองฉาด ทำให้ชายหนุ่มสองคนที่ควบคุมตัวหยางหยิงกระเด็นออกไป

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หลินหยุนถามขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน

หยางหยิงลืมที่จะตอบคำถาม มองไปที่หลินหยุนด้วยความตกตะลึง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังฝันไปอย่างไรอย่างนั้น

เฉียนเจียเหาตะโกนเสียงดังด้วยความหวาดผวา แล้วก็หันหลังวิ่งตรงเข้าไปยังห้องโดยสารในเรือ โดยวิ่งไปพลางตะโกนเสียงดังไปพลาง: “คุณพ่อ รีบมาช่วยฉันด้วย!”

หลินหยุนมองไปยังเฉินซีเฟิ่ง: “ดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

เฉินซีเฟิ่งพยักหน้าด้วยท่าทีเคารพยำเกรง: “ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“ฝากคุณดูแลเธอด้วย” เมื่อหลินหยุนพูดจบ เงาร่างก็เคลื่อนไหวแวบหนึ่ง มุ่งหน้าไล่ตามเฉียนเจียเหาไปอย่างรวดเร็ว

เฉียนเจียเหาวิ่งยังไม่ทันถึงห้องผู้โดยสาร เบื้องหน้าก็ปรากฏเงาดำแวบขึ้น ถูกหลินหยุนขัดขวางเอาไว้แล้ว

“ฟุบ!”

เฉียนเจียเหาตกใจจนทรุดตัวนั่งลงไปที่พื้น

“ไอ้หนุ่มน้อย นายคิดจะทำอะไร?”

“ข้าขอบอกนายเอาไว้ว่า หากนายกล้าที่จะทำร้ายข้าแม้เพียงเล็กน้อย พ่อของข้าไม่มีทางที่จะปล่อยนายไปเป็นแน่!”

“พวกนายทั้งสามคนจะต้องตายอย่างน่าอเนจอนาถเป็นแน่!”

หลินหยุนยิ้มอย่างเหยียดหยามและพูดขึ้นว่า: “ครั้งหน้าก่อนที่จะข่มขู่ผู้อื่นนั้น ต้องดูสถานะภาพของตนเองให้ดีเสียก่อน”

พูดจบ มือข้างหนึ่งจับไปที่คอเสื้อของเฉียนเจียเหา ยกตัวของเฉียนเจียเหาขึ้นเหมือนกับว่ายกนกตัวน้อยขึ้นอย่างไรอย่างนั้น แล้วเดินไปยังที่กั้นด้านข้างของเรือสำราญ

“นายคิดจะทำอะไร?” เฉียนเจียเหาตะโกนขึ้นด้วยความหวาดกลัว

หลินหยุนพูดว่า: “เมื่อครู่นายไม่ใช่บอกว่าจะพุ่งชนข้าให้ตายแล้วปล่อยเป็นเหยื่อของปลาไม่ใช่เหรอ?นายลองบอกมาสิว่าข้าคิดจะทำอะไร?”

เฉียนเจียเหาหน้าเขียวขึ้นในทันที

“อย่าเลย ท่านพี่ จอมยุทธ์ ไว้ชีวิตข้าเถอะ!เมื่อครู่ข้าเพียงแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น ท่านอย่าได้ถือสาหาความอะไรเลย!”