จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 253

เนื่องจากหยางหยิงหวงแหนชื่อเสียงของตนเอง ดังนั้น แม้ว่าจะถูกเฉียนเจียเหากลั่นแกล้ง ก็ยังไม่โทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากนายท่านเสี้ยงเลย

บางทีคนภายนอกอาจจะมองว่า หยางหยิงนั้นโง่เขลา หรือว่าเสแสร้งมากเกินไป

แต่ หลินหยุนเข้าในหยางหยิงได้เป็นอย่างดี เพราะว่าชาติที่แล้วหลินหยุนเองก็มีประสบการณ์เช่นเดียวกันกับหยางหยิง

เขาทราบดีถึงความไม่เป็นธรรมจากการผ่านประสบการณ์ที่แสนยากลำบาก ก่อนที่จะมีผลงานประสบความสำเร็จ แต่กลับไม่ได้รับจากยอมรับจากผู้คน

ดังนั้น เขาจึงชื่นชมในการเลือกปฏิบัติของหยางหยิง

หยางหยิงมองไปที่หลินหยุนด้วยความซาบซึ้ง ในดวงตาถึงขนาดมีน้ำตาคลอ: “ขอบคุณ ขอบคุณคุณหลินอย่างมาก!”

ขณะนั้น ในใจของหยางหยิง แอบถือว่าหลินหยุนนั้นคือคนสนิทที่รู้ใจเธอ

เฉียนเจียเหาไม่ได้รับคำตอบจากหยางหยิง จึงตะโกนย้ำถามอีกว่า: “บอกมาสิ ทำไมคุณถึงได้รู้จักโจวต่งแห่งบริษัท Emperor เอ็นเตอร์เทนเมนท์ กรุ๊ปด้วยล่ะ?”

“ในเมื่อคุณรู้จักโจวต่งแห่งบริษัท Emperor เอ็นเตอร์เทนเมนท์ กรุ๊ป ทำไมคุณถึงไม่พูดบอกกันตั้งแต่แรก ถ้าแบบนั้นฉันจะไปกล้าลงมือรังแกคุณได้อย่างไรกันล่ะ!”

“หยางหยิง คุณจงใจที่จะให้ร้ายฉัน!คุณไอ้คนหลอกลวง!”

เฉียนเจียเหาแทบอยากจะบ้าตาย เดิมทีคิดว่าคู่ต่อกรของตนเป็นเพียงกระต่ายขาวตัวน้อย สามารถลงมือกลั่นแกล้งได้อย่างสบายใจเฉิบ

แต่ที่ไหนได้ คู่ต่อกรของตนเองนั้นกลับเป็นสัตว์ประหลาดขนาดมหึมา เพียงแค่ขยับเคลื่อนไหวนิ้วมือเล็กน้อยก็สามารถขย้ำตนเองให้ถึงกับตายได้

“ไอ้คนหลอกลวง พวกคุณต่างก็เป็นคนหลอกลวงกันทั้งหมด!” เฉียนเจียเหาเจ็บปวดรวดร้าว ในใจของเขาชัดเจนอย่างมาก ว่าหากไปล่วงเกินบริษัท Emperor เอ็นเตอร์เทนเมนท์ กรุ๊ป พ่อของเขาคงจะเอาเขาถึงตายแน่นอน

เฉียนกวงเย่ามองไปที่หลินหยุน โค้งคำนับอย่างระมัดระวัง: “คุณหลิน สามารถปล่อยให้ข้าจัดการลูกชายชั่วช้าคนนี้เองได้หรือไม่?ข้ารับรองว่าคุณหลินจะพึงพอใจอย่างแน่นอน!”

หลินหยุนทำเหมือนกับโยนทิ้งขยะ โยนตัวของเฉียนเจียเหากลับออกไปให้

เสียงดังฟุบ เฉียนเจียเหากระเด็นตกลงที่พื้น ล้มกองลงไปอย่างไม่เป็นท่า

เฉียนกวงเย่ามีท่าทีโหดเหี้ยม เข้าไปทุบตีเตะต่อยเฉียนเจียเหาที่ยังไม่ได้สติ ซึ่งทั้งเตะต่อยและดุด่าไปพร้อมกัน

“ไอ้เดรัจฉาน นายก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายไปทั่ว วันนี้ข้าจะลงมือจัดการไอ้เดรัจฉานนี้ให้ตายไปด้วยมือข้าเอง!”

“โอ้ย......เจ็บโอ้ย!คุณพ่อ หยุดทุบตีได้แล้ว ท่านฆ่าฉันให้ตายเลยสิ!หยุดทุบตีได้แล้ว......” บนดาดฟ้าของเรือสำราญ เสียงโอดครวญของเฉียนเจียเหาดังก้องอยู่นานเป็นครึ่งชั่วโมง

ท้ายที่สุด เฉียนเจียเหาถูกทุบตีจนหน้าตายับเยิน ต่อให้อยู่ต่อหน้าตรงข้ามกัน หากหลินหยุนไม่ใช้การรับรู้ทางจิตก็ไม่สามารถมองออกได้ว่านั่นคือเฉียนเจียเหา ซึ่งตอนนี้เฉียนกวงเย่าก็ได้หยุดมือลง

“คุณหลิน ท่านคิดว่าเพียงพอแล้วหรือยัง?” เฉียนกวงเย่าสอบถามอย่างระมัดระวัง

หลินหยุนเหลือบมองผ่านไป เหมือนกับมองดูไก่และสุนัขทำนองนั้น แล้วพูดขึ้นว่า: “ข้าบอกว่าให้โยนเขาลงไปในทะเล ไม่ได้บอกว่าให้คุณทุบตีเขาเสียหน่อย ต่อให้คุณทุบตีเขาจนตาย สุดท้ายก็ยังคงต้องโยนเขาทิ้งลงไปในทะเลอยู่ดี”

ได้ยินดังนี้ เฉียนเจียเหาเดิมทีก็แทบจะหมดลมหายใจอยู่แล้ว ก็กระอักเลือดออกมาโดยพลัน แล้วก็สลบไป

เฉียนกวงเย่าจิตใจสับสนวุ่นวายไปหมด คุณต้องการให้ข้าโยนเขาลงไปในทะเลก็ควรบอกกันตั้งแต่แรก โดยที่ข้าทุบตีเขามาตั้งนาน ก็เป็นเพราะไม่คิดที่จะโยนเขาลงไปในทะเลอย่างไงล่ะ?

แต่ แม้ว่าเขาจะบ่นอยู่ในใจ ก็ไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีอะไรออกมา

“ในเมื่อคุณหลินพูดออกมาแบบนี้แล้ว งั้นข้าก็จะจับเขาโยนทิ้งลงไปในทะเล”

พูดจบ เฉียนกวงเย่าก็ตะโกนพูดกับลูกน้องสองคนว่า: “พวกนายสองคนมาที่นี่ จับตัวไอ้สารเลวนี้โยนทิ้งลงไปในทะเลเดี๋ยวนี้!”

ลูกน้องสองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน หากว่าเฉียนเจียเหาได้สติฟื้นขึ้นมา ทราบว่าพวกเขาทั้งสองจับตัวเขาโยนทิ้งลงไปในทะเล ถ้าอย่างนั้นพวกเขาคงจะไม่รอดชีวิตเป็นแน่

“จะมัวชักช้าอะไรกัน รีบจัดการสิ!” เฉียนกวงเย่าตะโกนใส่

“รับทราบ!”

ทั้งสองคนฝืนใจกระทำ ยกตัวของเฉียนเจียเหาขึ้น แล้วโยนทิ้งลงไปในทะเล

“พวกนายทั้งสองคนก็กระโดดลงไปพร้อมกับคุณชายด้วย!” เฉียนกวงเย่าพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“อะไรกัน!” ชายหนุ่มทั้งสองคนท่าทางงุนงง

“รีบกระโดดลงไปสิ หรือว่าพวกนายจะให้คุณชายลอยอยู่ในทะเลหรืออย่างไรกัน?” เฉียนกวงเย่าตะโกนใส่

ชายหนุ่มสองคนนั้นหน้าตาซีดเซียว ทำได้เพียงกระโดดตามลงไปในทะเล

ดูเหมือนว่า เฉียนกวงเย่าก็ยังคงเป็นห่วงเป็นใยลูกชายของตนเองอยู่