จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 259

ฉินหลันตระหนกตกใจ เหลือเพียงความหวังสุดท้าย จึงถามขึ้นด้วยเสียงสั่นว่า: “ที่คุณบอกว่าคุณชายส้งนั้น คือส้งอันหมิงใช่หรือไม่?”

เหยียนรุ่ยเหวินหัวเราะเหอะๆ: “นอกจากส้งอันหมิงแล้ว ที่จงโจวยังจะมีใครกล้าเรียกตนเองว่าคุณชายส้งอีกล่ะ?”

ฉินหลันนั่งลงไปบนโซฟาด้านหลังด้วยสภาพที่หมดอาลัยตายอยาก

ส้งอันหมิง คุณชายแห่งบริษัท หัวอัน กรุ๊ปผู้มีอิทธิพลอำนาจในจงโจว!

หากไปล่วงเกินส้งอันหมิง ต่อให้ทั้งบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป ก็ปกป้องหลินหยุนไม่ได้

ฉินหลันจ้องไปที่หลินหยุน ด้วยท่าทางที่ไม่ได้ดั่งหวัง: “หลินหยุน ครั้งนี้นายก่อความวุ่นวายใหญ่ขึ้นแล้ว!”

หลินหยุนไม่เห็นด้วยตามนั้น และพูดด้วยสีหน้าเมินเฉยว่า: “พี่ฉินหลัน ไม่ต้องกลัว!ฉันเป็นคนทำฉันรับผิดชองตัวฉันเอง หากตระกูลส้งต้องการจะหาเรื่อง ก็ปล่อยให้พวกเขามาหาฉันได้เลย”

ฉินหลันโมโหมาก ดุด่าเสียงดัง: “หลินหยุน นายเป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดธรรมดาคนหนึ่ง นายคิดว่านายเป็นใครกัน?หากว่านายล่วงเกินต่อตระกูลส้งแล้ว แม้แต่ตัวฉันเองก็คงจะปกป้องตัวเองได้ยาก แล้วนายจะสามารถรับผิดชอบอะไรได้อย่างไรกัน?”

โดนฉินหลันเข้าใจผิด หลินหยุนก็ไม่โกรธเคืองอะไร ยิ้มแย้ม และพูดขึ้นอย่างน่าแปลกว่า: “มันก็ไม่แน่เสมอไป หากว่าฉันสามารถรับผิดชอบเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ล่ะ?”

ฉินหลันโมโหจนถึงกับยิ้มออกมา มองไปที่หลินหยุนแล้วพูดอย่างเยาะเย้ย: “พอได้แล้ว อย่าฝันไปอีกเลย รีบคิดดีกว่าว่าเดี๋ยวจะทำอย่างไรกันดี?”

หลินหยุนถามย้ำอีกว่า: “คุณยังไม่ตอบมาเลย?ถ้าหากฉันสามารถรับผิดชอบไหวล่ะ คุณสามารถที่จะสัญญาอะไรกับฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?”

“ได้ตกลง รอให้ผ่านพ้นวิกฤตตรงหน้านี้ไปให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาพูดกัน!” ฉินหลันพูดอย่างขอไปที โดยไม่เคยคิดว่าหลินหยุนจะสามารถรับผิดชอบความโกรธแค้นของตระกูลส้งในครั้งนี้ได้

เหยียนรุ่ยเหวินหัวเราะฮ่าฮ่าขึ้นโดยพลัน: “ไอ้หนุ่มน้อย ใกล้จะตายแล้วยังจะมาทำเป็นปากแข็งอีก!คุณชายส้งใช่คนที่แกสามารถล่วงเกินได้ที่ไหนกันล่ะ?”

หลินหยุนมองไปที่เหยียนรุ่ยเหวิน พูดขึ้นว่า: “เหตุการณ์ทั้งหมดนี้นายเป็นคนวางแผนใช่ไหม?”

ฉินหลันตกใจ รับรู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง มองไปที่เหยียนรุ่ยเหวินอย่างแค้นเคือง ตะโกนขึ้นว่า: “เหยียนรุ่ยเหวิน ฉันว่านายคงจะเปลี่ยนนามสกุลไปแล้วจริง ๆ คิดไม่ถึงว่านายจะร้ายกาจถึงเพียงนี้!กล้าถึงขนาดที่จะยืมดาบฆ่าคน!”

เหยียนรุ่ยเหวินกระหยิ่มยิ้มย่อง: “ผู้ช่วยฉิน ตอนนี้เพิ่งจะคิดออกอย่างนั้นเหรอ มันสายเกินไปแล้วหรือเปล่า?ไอ้หนุ่มน้อย นายเตรียมรอที่จะรับมือกับความโกรธแค้นของคุณชายส้งก็แล้วกัน!”

“ไอ้ชั่วช้าสารเลว!” ฉินหลันดุด่าด้วยความโมโห

“เกิดเหตุการณ์อะไรกันขึ้นเหรอ?” เสียงอันอ่อนโยนของชายผู้หนึ่ง ดังขึ้นกระทันหัน

วัยรุ่นผู้หนึ่งในชุดสูทสีดำ หน้าตาหล่อเหลา ท่าทางสง่างาม มีลูกน้องติดตามจำนวนหนึ่ง ค่อย ๆ เดินจากประตูใหญ่เข้ามายังโซนพักผ่อน

เมื่อเห็นวัยรุ่นผู้นี้ พวกคุณชายลูกเศรษฐีทั้งหมดในโซนพักผ่อน ต่างลุกขึ้นยืน แล้วโค้งคำนับอย่างสุภาพ และเรียกขานขึ้นว่า: “คุณชายส้ง!”

“ทุกคนไม่ต้องเกรงใจ เชิญนั่งลง!” ส้งอันหมิงยิ้มแย้มและพูดคุยอย่างสุภาพ โดยในทุกท่วงท่าอาการ ต่างก็เป็นบุคคลิกลักษณะของผู้ดีมีตระกูล

“ขอบคุณคุณชายส้ง!”

ดูออกว่า ความเคารพนอบน้อมของทุกคนออกมาจากใจจริง

หลินหยุนมองไปที่ส้งอันหมิง ทันใดนั้นดวงตาก็เปล่งประกายแววตาอันน่าทึ่งน่าสะพรึงกลัวขึ้น

เวลาผ่านพ้นไปแปดร้อยปี ศัตรูตัวฉกาจในชาติที่แล้ว ในที่สุดก็ได้พบเจอกันอีกครั้ง

หลินหยุนทราบดีว่า ภายใต้ท่าทางที่เป็นมิตรของส้งอันหมิงนี้ ซ่อนเร้นกลอุบายร้ายอะไรอยู่

แต่ว่า ส้งอันหมิงกลับไม่เหมือนเหยียนรุ่ยเหวินและพวกคนอื่น ๆ การปฏิบัติตัวของเขา มั่นคงหนักแน่น และอ่อนน้อมถ่อมตน

ปฏิบัติตัวไม่เหมือนกับคุณชายลูกเศรษฐีที่โด่งดังทั่วไป แต่กลับเหมือนผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่ใครต่างก็นับหน้าถือตา

แต่เมื่อลงมือทำอะไร วิธีการของเขากลับโหดเหี้ยมเด็ดขาดอย่างที่สุด หรือทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ

ชาติที่แล้ว หลินหยุนไม่ทราบแน่ชัดว่าถึงระยะห่างและความแตกต่างระหว่างตนเองกับส้งอันหมิง ยังคิดว่าที่พ่ายแพ้ต่อส้งอันหมิง ก็เพราะตนเองโชคไม่ดี

แต่ว่า สายตาของหลินหยุนในวันนี้ ย้อนมองกลับไปถึงระยะห่างและความแตกต่างระหว่างตนเองกับส้งอันหมิงแล้ว จึงพบว่า ชาติที่แล้ว เขาพ่ายแพ้อย่างชอบธรรม

ไม่ว่าจะเป็นความสามารถหรือความคิดการวางแผนของส้งอันหมิงแล้ว ต่างก็ยอดเยี่ยมกว่าเขาเป็นไหน ๆ หลายเท่านัก

ฉินหลันก็รีบโค้งคำนับ เรียกขานว่า: “คุณชายส้ง!”