จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 260

ชาติที่แล้ว ส้งอันหมิงให้ร้ายหลินหยุนจนบ้านแตกสาแหรกขาด อีกทั้งยังทำความอัปยศอดสูจนฉินหลันเสียชีวิต

ในชาตินี้ หลินหยุนจะยอมก้มหัวต่อหน้าเขาได้อย่างไร?

ฉินหลันเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ เธอกำลังแอบดีอกดีใจที่ ส้งอันหมิงพูดให้เข้าใจได้ง่ายดายเหลือเกิน นึกไม่ถึงว่าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับหลินหยุน

เพียงแค่บอกให้หลินหยุนแสดงความขอโทษ ซึ่งนี่มันคือการเข้าข้างพวกเราโดยสิ้นเชิง

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ฉินหลันคาดคิดไม่ถึงนั่นก็คือ หลินหยุนกลับปฏิเสธที่จะแสดงความขอโทษ!

และยังจะว่ากล่าวดูถูกอีก!

“หลินหยุน นายบ้าไปแล้วงั้นเหรอ?ห้ามพูดซี้ซั้วเด็ดขาด รีบกล่าวคำขอโทษเดี๋ยวนี้!” ฉินหลันกระวนกระวายใจถึงขนาดคิดที่จะกดศีรษะของหลินหยุนลง เพื่อบังคับให้เขาก้มศีรษะ

คุณชายหลี่คือคนที่สองที่ตั้งสติได้ สีหน้าท่าทางดีใจและพูดขึ้นทันทีว่า: “ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายส้ง เขาปฏิเสธแล้ว!เขาปฏิเสธแล้ว!แบบนี้ก็คงไม่สามารถกล่าวโทษอะไรฉันได้อีกแล้วนะ!”

เหยียนรุ่ยเหวินและคนอื่น ๆ ต่างก็ตั้งสติได้กันทั้งหมด และ มองไปยังหลินหยุนด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ และวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้น

“แม่ง ไอ้หนุ่มนี้สมองคงจะมีปัญหาเป็นแน่!บอดี้การ์ดกระจอกอย่างเขา กลับกล้าที่จะปฏิเสธความหวังดีของคุณชายส้ง!นี่มันไม่ใช่รนหาที่ตายเหรอยังไง?”

“บ้าไปแล้ว นี่มันรนหาที่ตายชัด ๆ!”

เหยียนรุ่ยเหวินดีอกดีใจเป็นอย่างมาก: “ไอ้หนุ่มผู้นี้มันมีนิสัยที่เด็ดเดี่ยวเสียจริง เขากล้าถึงขนาดปฏิเสธความหวังดีของคุณชายส้ง!เดิมทีฉันเองยังรู้สึกเสียดาย โอกาสที่ดีขนาดนี้ ซึ่งทำให้ไอ้หนุ่มนี้สามารถเอาตัวรอดได้อีก ตอนนี้กลายเป็นดีไปแล้ว ไอ้หนุ่มนี้รอความตายสถานเดียว!”

หลินหยุนไม่ได้ตอบกลับอะไรฉินหลัน เพียงแค่จ้องมองไปยังส้งอันหมิงอยู่นิ่ง ๆ

ส้งอันหมิงเองก็กำลังมองหลินหยุนอยู่เช่นกัน รอยยิ้มบนใบหน้าได้เลือนรางหายไปแล้ว

หากตามนิสัยของเขาแล้วนั้น หลินหยุนได้ละเมิดกฎระเบียบของคลับไดนาสตี้ ซึ่งเขาไม่สามารถจะอดทนยินยอมได้

แต่ว่า พวกเขากำลังดำเนินการตามแผนการที่วางไว้สำหรับจัดการบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป ซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงที่สำคัญ โดยเขาไม่อยากที่จะก่อเรื่องใด ๆ เพิ่มในช่วงเวลานี้

โดยเฉพาะ ฉินหลันเป็นคนสนิทใกล้ตัวของหวางซูเฟิน ถ้าตอนนี้ลงมือกระทำการใด ๆ กับฉินหลันลงไป ซึ่งหากหวางซูเฟินรับรู้ได้ถึงแผนการของพวกเขาแล้ว จะได้โดยไม่คุ้มเสียอย่างมาก

แต่ว่า คิดไม่ถึงว่าบอดี้การ์ดข้างกายของฉินหลัน จะหยิ่งผยองได้ถึงขนาดนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ไว้หน้าเขาแล้ว ยังจะทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าของทุกคน

ส้งอันหมิงไม่สามารถทนยอมได้เป็นแน่ มิเช่นนั้นเหมือนจะเป็นการปกปิดซ่อนเงื่อนงำอะไรบางอย่าง

“ในเมื่อนายไม่ยอมที่จะแสดงความขอโทษ อย่างนั้นก็ทำตามกฎระเบียบที่กำหนดไว้แล้วกัน!”

ส้งอันหมิงมองไปยังชายวัยกลางคนที่มีดวงตาดวงเดียวที่ยืนอยู่ด้านข้าง พูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “โจวหลิน นายมาจัดการ!”

คุณชายหลี่กับคุณชายเฉินและคนอื่น ๆ แสดงท่าทีตื่นเต้นดีใจขึ้นโดยพลัน

“ในเมื่อให้คุณโจวเป็นคนลงมือ ดูเหมือนว่าครั้งนี้คุณชายส้งคงจะโมโหมากเลยทีเดียวเขียว !ไอ้หนุ่มนั้นเตรียมรอที่จะแขนหักขาหักได้เลย!”

ฉินหลันขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจถึงกฎระเบียบของคลับไดนาสตี้ จึงรีบถามขึ้นว่า: “คุณชายส้ง นี่มันหมายความว่าอย่างไร?”

ส้งอันหมิงยังคงมีท่าทางสุภาพต่อฉินหลัน ยิ้มและพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า: “สำหรับผู้ที่ฝ่าฝืนกฎระเบียบของคลับแล้ว จะมีอยู่สองข้อให้เลือก”

“ข้อแรก ตัดแขนขาของตนเองข้างใดข้างหนึ่ง จึงสามารถกลับออกไปได้!”

“ข้อสอง เอาชนะลูกน้องของฉัน ก็สามารถกลับออกไปได้เช่นกัน!”

“แน่นอน หากพ่ายแพ้แล้ว ก็จะต้องตัดขาดตัดขาข้างใดข้างหนึ่ง แต่ฉันจะเป็นผู้เลือกเอง”

ฉินหลันได้ฟังดังนี้แล้วถึงกับตื่นตระหนกหวาดกลัว มิน่าล่ะเมื่อได้ยินหลินหยุนปฎิเสธที่จะขอโทษ พวกลูกเศรษฐีเหล่านี้ต่างก็ดีอกดีใจกัน

เดิมทีการลงโทษมันช่างรุนแรงหนักหนาอะไรเช่นนี้!

“คุณชายส้ง สามารถให้โอกาสเขาอีกสักครั้งได้ไหม ให้เขาแสดงความขอโทษต่อท่าน?” ฉินหลันลองสอบถามขึ้น

ส้งอันหมิงส่ายศีรษะ: “ขออภัยต่อคุณฉินด้วย แม้ว่าฉันจะชื่นชมในตัวคุณ แต่ หากไม่ปฏิบัติตามกฎระเบียบแล้วก็คงจะเกิดความวุ่นวาย ฉันเองก็เคยได้ให้โอกาสกับเขาแล้ว เขาต่างหากที่ปฎิเสธ”

ฉินหลันมองไปที่หลินหยุนด้วยความโกรธเคือง เหมือนกับจะพูดบอกว่า: “ไอ้หนุ่มน้อย ฉันได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว นายช่วยเหลือตนเองเอาก็แล้วกัน!”

ส้งอันหมิงมองไปที่หลินหยุน พูดขึ้นว่า: “ที่นี่มีเครื่องเล่นกิจกรรมนันทนาการมายมายหลากหลายประเภท เพียงแค่นายเอาชนะโจวหลินได้ นายก็จะออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย!”

“มิเช่นนั้น จะต้องถูกตัดขาทิ้งข้างหนึ่ง!”

ส้งอันหมิงพูดอย่างเฉยเมย แต่ปรากฏออกมาถึงความน่าเกรงขามอย่างไม่ต้องสงสัย

ท่าทางลักษณะเช่นนี้ พวกลูกเศรษฐีทุกคนในที่แห่งนี้ไม่มีกันอย่างแน่นอน

ฉินหลันแอบอธิษฐานในใจอยู่ตลอดว่า อย่าได้เลือกยิงธนูเลย อย่าได้เลือกยิงธนูเลย เพราะว่าฉิน หลันเองก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกัน ในบรรดาเครื่องเล่นนันทนาการทั้งหมดนี้ การยิงธนูเป็นไปได้มากที่สุดว่าจะออกผลเสมอ

สุดท้าย โจวหลินก็คงจะคิดถึงจุดนี้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเลือกการยิงธนู

หากเป็นเช่นนี้ ต่อให้หลินหยุนยิงตรงใจกลางเป้า ก็ถือว่าแพ้

ฉินหลันปิดตาลงด้วยความหมดหวัง แล้วก็มองไปที่หลินหยุนอย่างหมดหนทาง: “หลินหยุน นายช่วยเหลือตัวของนายเองก็แล้วกัน!”

กำเริบเสิบสาน ในที่สุดก็จะต้องรับการลงโทษในสิ่งที่ตนเองได้ก่อขึ้นเอาไว้!

คุณชายหลี่หัวเราะฮ่าฮ่า: “ดีเลย ผู้ฝึกสอนโจวฝีมือยอดเยี่ยมเก่งกาจขนาดนี้ ไอ้หนุ่มต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”

“ใช่สิ เมื่อสักครู่ใครให้เขาอวดเก่งกันล่ะ?ต่อให้เขากับผู้ฝึกสอนโจวยิงเข้าเป้าเหมือนกัน ก็คือผลเสมอ!ซึ่งเขาพูดเองว่า หากเสมอก็ถือว่าเขาแพ้!”

“ฮ่าฮ่า ช่างน่าขันสิ้นดี ไอ้หนุ่มน้อยนี้ช่างโง่เง่าอะไรอย่างนี้!”

พวกคุณชายลูกเศรษฐีรู้สึกว่าหลินหยุนเป็นคนโง่เง่าคนหนึ่งเท่านั้น!

หลินหยุนไม่ได้สนใจอะไรกับพวกเขา แล้วมองไปยังโจวหลินที่มีสีหน้าเย็นชาและพูดขึ้นว่า: “นายเริ่มก่อน!”

“ไอ้หนุ่มน้อย นายรนหาที่ตายเองนะ อย่ามาหาว่าข้ารังแกเด็ก!” โจวหลินพูดจบ ก็เดินไปยังสนามยิงธนู

ส้งอันหมิงและคนอื่นก็เดินตามไปด้วยเช่นกัน ฉินหลันเดินอยู่ด้านหลังของหลินหยุน ซึ่งยังคงมีความใจอ่อนอยู่บ้าง: “หลินหยุน หรือไม่ก็ยกเลิกแข่งขันก็แล้วกัน ฉันคิดหาวิธีการอื่นแทน!”

หลินหยุนยิ้มขึ้นอย่างเชื่อมั่น: “พี่ฉินหลัน คุณไม่เชื่อมั่นในตัวฉันเลยอย่างนั้นเหรอ?”

ฉินหลันมีสีหน้าจำยอม: “แม้ว่านายคือผู้ที่ฉันจ่ายเงินว่าจ้างมา แต่ในเมื่อนายเรียกฉันว่าพี่สาว ฉันจะปล่อยให้นายตกอยู่ในภัยอันตรายได้อย่างไรกันล่ะ?”

“ยกเลิกการแข่งขันเถอะ ฉันคิดหาวิธีอื่นแทน!”

หลินหยุนยิ้มอย่างเฉยเมย: “พี่ฉินหลัน คุณยังคงมีจิตใจที่ดีงามไม่เคยเปลี่ยน แต่คุณวางใจได้......”

หลินหยุนหยุดชะงักชั่วครู่ แล้วก็กวาดสายตามองไปยังส้งอันหมิงและคนอื่น ๆ ด้วยสีหน้าท่าทางที่เหยียดหยาม

“มีข้าอยู่ พวกนายมันก็แค่มดเท่านั้น!”