จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 295

เมื่อเผชิญกับข้อโต้แย้งของเย่เทียนเหา ฉู่หมิงเฉิงสีหน้ามืดครึ้มดำทะมึนลงทันที

“ศาสตร์การฝังเข็มปราณไท่ชิงนั่น ถึงกับทำให้พ่อของฉันยังต้องตกตะลึง นายคิดว่าการฝังเข็มที่วิเศษขนาดนั้น ต้องใช้โชคแบบไหนกัน ถึงสามารถสร้างวิชาที่มหัศจรรย์พันลึกแบบนั้นขึ้นมาได้?”

“หรือว่า นายจะไปเดินเล่น แล้วเก็บเคล็ดวิชาแบบเดียวกันนี้มาให้ฉันสักเล่ม?”

เย่เทียนเหาพูดไม่ออกแล้วตอนนี้ แต่ยังบ่นพึมพำอย่างไม่ยอมแพ้ว่า : "แต่นายก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่าสิ่งที่พวกนี้ได้เรียน เป็นแค่ความรู้พื้นฐานที่พวกเราก็เคยได้เรียนไปตั้งนานแล้ว นายเองก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ยเล่า?"

ฉู่หมิงเฉิงไม่พูดอะไรออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เย่เทียนเหามองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นหญิงสาวผมยาวคนหนึ่ง ดวงตาก็เป็นประกายเร่าร้อนขึ้นมาทันที: "แม้ว่ามหาลัยนี้มันจะเป็นขยะก็จริง แต่สาวสวยของที่นี่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ามหาลัยของเราทางโน้นเลยแฮะ!"

ราวกับว่ารู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาของเย่เทียนเหา จงเฟยหยู่ที่นั่งอยู่ในห้องเรียนจึงมองกลับมาอย่างเย็นชา

“ฮาย!” เย่เทียนเหาโบกมือผ่านหน้าต่างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทักทายไปทางจงเฟยหยู่

จงเฟยหยู่ขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นจู่ ๆ เธอก็ยกมือขึ้น

“นักศึกษาคนนี้ มีอะไรรึเปล่า?” อาจารย์ที่สอนอยู่บนแท่นถาม

จงเฟยหยู่ ปรายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ยกมุมปากโค้งขึ้น: "อาจารย์ขา มีพวกบ้ากามอยู่ข้างนอกค่ะ!"

เย่เทียนเหาไม่ได้ยินว่าเจ้าหล่อนพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างขึ้นในใจอย่างประหลาด

ผลสุดท้าย อาจารย์หญิงที่สวมแว่น ก็ลุกมายืนเท้าเอวอยู่ตรงประตูห้องเรียน แล้วจ้องมองทั้งสองอย่างโกรธเคือง

“พวกเธอสองคนอยู่คณะไหน? ไม่ต้องไปเรียนเหรอ?”

เพื่อนร่วมชั้นต่างพากันวิ่งออกไปเป็นฝูง แล้วล้อมรอบพวกเย่เทียนเหาทั้งสองไว้ทันที

ฉู่หมิงเฉิง หันไปจ้องหน้าเย่เทียนเหาด้วยสีหน้ามืดทะมึน พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "อาจารย์ครับ ผมไม่รู้จักเขานะครับ"

เย่เทียนเหาถึงกับเซ่อไปเลย ตะโกนใส่อย่างฉุนจัดว่า "ฉู่หมิงเฉิง ทวดเอ็งสิ! ไอ้...!"

“ว่ามา พวกเธออยู่คณะอะไร?” อาจารย์ผู้สอน จ้องพวกเย่เทียนเหาด้วยสายตาประหนึ่งว่าพวกเขาเป็นขโมยที่แอบย่องเข้ามาขโมยของ

เย่เทียนเหาพูดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง: “ผมไม่ใช่นักศึกษาในมหาลัยคุณ”

“อะไรนะ!” อาจารย์หญิงมีสีหน้าตกใจมาก รีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาทันที: “ฮัลโหล ห้องรักษาความปลอดภัยใช่ไหม? ทางนี้มีคนจากข้างนอกบุกเข้ามาในม.ของเรา…”

“เดี๋ยวก่อน! พวกเรามาจากมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่ง!” เย่เทียนเหารีบเปิดเผยสถานะของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“พูดจาเหลวไหล คนจากมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่ง จะมาถึงในอีกหนึ่งชั่วโมงจากนี้ต่างหาก พวกนายสองคนเป็นใครกันแน่?” จงเฟยหยู่ร้องถามอย่างเย็นชา

เย่เทียนเหามีแต่ต้องเก็บสีหน้าเย่อหยิ่งจองหองเข้าไป แล้วอธิบายว่า: “พวกเราล่วงหน้ามาที่นี่กันก่อน ถ้าพวกเธอไม่เชื่อ รอจนพวกเขามาถึง เธอไปถามดูก็รู้แล้ว”

นักเรียนต่างพากันนึกสงสัย

อาจารย์หญิงก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรดี

จงเฟยหยู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “อาจารย์คะ อย่าไปฟังเขานะคะ เอาพวกเขาไปไว้ที่ห้องรักษาความปลอดภัยก่อน รอให้คนจากมหาวิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งมาถึง ค่อยว่ากันอีกทีดีกว่าค่ะ!”

“อื้ม เป็นความคิดที่ดีมาก!” อาจารย์พยักหน้าเห็นด้วย

จงเฟยหยู่กดโทรศัพท์: "ฮัลโหล ห้องรักษาความปลอดภัยใช่มั้ยคะ? มีคนนอกสองคนบุกเข้ามาในห้องเรียนฝังเข็ม รบกวนพวกคุณช่วยมาจัดการหน่อยค่ะ!"

เย่เทียนเหาโทสะพวยพุ่ง ชี้ไปที่จงเฟยหยู่ กัดฟันแล้วพูดว่า: "ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

ในห้องรปภ เย่เทียนเหานั่งยอง ๆ อยู่ที่มุมห้องด้วยท่าทางมืดมน ปากก็ก่นด่าสาปแช่งไม่หยุด

“แมร่งเอ๊ย! คนในม.เล็กกระจิริดนี่มันโคตรป่าเถื่อน ! ถึงกับเอาพวกเรามาขังไว้ที่นี่ รอให้ฉันออกไปได้ก่อนเถอะ! คอยดูนะว่าฉันจะจัดการกับพวกมันยังไง!”

ฉู่หมิงเฉิงแสดงสีหน้าเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็ก ให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้: “อย่าทำให้มันวุ่นวายจะได้มั้ย? นี่ยังขายหน้าไม่พออีกรึไงหา? เดิมทีกะว่าจะล่วงหน้ามาตรวจสอบสภาพจริงซะหน่อย แต่กลับต้องมาถูกขังอยู่ในห้องรปภนี่ซะอีก รอจนพวกชิงฉันมาถึง พวกเราจะอธิบายกับพวกเธอยังไงไม่ทราบ?”

เย่เทียนเหากลอกตาไปมา ปากก็ก่นด่าไป: “หึ พวกนั้นมันทำให้เราเป็นตัวตลก อีกเดี๋ยวพวกเราจะทำให้พวกมันเป็นตัวตลกดูบ้าง! แม้แต่อาจารย์ของพวกมัน ฉันก็จะไม่ละเว้น! รอพวกเราเข้าไปฟังบรรยายนะ ฉันจะยืนขึ้นแล้วทำให้อาจารย์ของพวกมันต้องลำบากใจ นายก็ฉวยโอกาสถ่ายวิดิโอ แล้วเอาไปอัพลงบนอินเทอร์เน็ต ทำให้พวกมันอับอายขายหน้าคนทั้งโลกไปเลย!”

“ดี!” ฉู่หมิงเฉิงพยักหน้า

สิบโมงเช้า ในห้องเรียนชั่วคราว