จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 296

ทันใดนั้น เย่เทียนเหาก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง ตัวสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกหนาวเยือก

“เอ่อ... ฮะๆ ๆ คือว่าชิงฉัน ฉันไม่ได้พูดถึงเธอหรอกนะ เธอเป็นผู้หญิงซะที่ไหนล่ะ....” หลังจากพูดประโยคนั้นออกไป พริบตานั้น เย่เทียนเหาก็เห็นคล้ายว่าสายตาของซ่างกวงชิงฉันจะลุกเป็นไฟขึ้นมาได้อยู่แล้ว จึงรีบยิ้มอย่างแหยๆแล้วแก้ตัวเป็นพัลวันว่า: "ไม่! ไม่! เธอเป็นผู้หญิง เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในมหาลัยของเราด้วย ฉันหมายถึง คาแรคเตอร์ของเธอทั้งแข็งแกร่ง ทั้งเด็ดขาดซะยิ่งกว่าผู้ชายเลยต่างหาก!"

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของซ่างกวงชิงฉันค่อย ๆ ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว เย่เทียนเหาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขากลัวซ่างกวงชิงฉันมาก ไม่ใช่เพราะตระกูลของเขาด้อยกว่าเธอ ในทางตรงกันข้าม ตระกูลของเย่เทียนเหานั้น มีฐานะสูงกว่าตระกูลซ่างกวงไปขั้นหนึ่ง

แต่เพราะซ่างกวงชิงฉัน เป็นดาวมหาลัยประจำมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่ง!

ขอแค่เธอยกมือขึ้นร้องเรียกสักคำ ก็จะมีบรรดาคุณชายน้อยใหญ่ในเมืองหลวงจำนวนนับไม่ถ้วน ที่จะบุกกันมารุมประชาทัณฑ์พวกเขาให้ตายในทีเดียว

ต่อให้เป็นเย่เทียนเหา ก็ยังมีสิทธิ์ถูกฆ่าไม่เหลือซากได้อย่างแน่นอน

นี่คือสิทธิพิเศษของการเป็นสาวงาม!

ชายหนุ่มสองคนที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นเย่เทียนเหาที่ปกติมักยโสโอหัง เย่อหยิ่งไม่เห็นหัวใครมีสภาพหวาดกลัวจนหัวหด ก็ระเบิดเสียงหัวเราะก๊ากออกมาอย่างสะใจ

“โย่ว! คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย ว่าคุณชายเย่จะรู้จักกลัวกับเขาด้วย!”

เย่เทียนเหาหันไปจ้องทั้งสองคน: "ไปไกล ๆ เลยไป๊ ฉันแค่รักหยกถนอมบุปผาหรอกโว้ย!"

“ถือว่านายมีไหวพริบไปละกัน!” ซ่างกวงชิงฉันยอมเลิกแล้วเพียงเท่านี้

ตอนที่หลินหยุนเดินเข้าไปในห้องเรียนชั่วคราว สภาพทั้งห้องเรียนก็วุ่นวายอลหม่านไปแล้ว

ถึงขั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกอดผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ในขณะที่ข้าง ๆ ก็มีคนคอยส่งเสียงโห่เชียร์ดังลั่น

จู่ ๆ หลินหยุนก็ได้รับสายตาแสดงความเห็นใจจากอาจารย์กั๋ว ผู้ช่วยสนับสนุนการสอน

ไม่ผิดหรอก นักเรียนเหล่านี้เป็นพวกหัวกะทิ เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะทุกคน แต่ในขณะเดียวกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษา ที่มีปัญหาซึ่งแตกต่างกันไปตามทางของตัวเอง และส่วนใหญ่ เป็นพวกที่มาจากตระกูลที่มีภูมิหลังไม่เลวกันเกือบทั้งนั้น

ดังนั้นนักเรียนเหล่านี้ จึงเป็นนักเรียนที่จัดการได้ยากที่สุด

คิดจะเป็นวิทยากรให้กับพวกนักเรียนเหล่านี้ ถ้าไม่มีความสามารถในการเรียนรู้ น่ากลัวว่าคงยากที่การเรียนการสอน จะก้าวหน้าไปได้แน่ ๆ

“เฮ้! ทำไมเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ถึงดูแปลกหน้าจัง ?” ผู้ชายคนหนึ่งได้เจอเข้ากับหลินหยุน

“แปลกหน้า? นักศึกษาหลี่ นายตาบอดเรอะ! เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคุ้นตาซะขนาดนี้! นี่ไม่ใช่สามีเศษสวะของดาวมหาลัยเซี่ยหรอกเหรอ ? ครั้งที่แล้วเขายังมาที่มหาลัยเราอยู่เลย นายลืมไปแล้วรึไง?” หญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยสิวพูดขึ้นอย่างแสบสัน

ชายหนุ่มตบต้นขาตัวเองดังเพี๊ยะ! : “ใช่เลย ถึงว่าสิ ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้น ๆ ตา ปรากฏว่าเป็นสามีของดาวมหาลัยเซี่ยนี่เอง!”

“ดาวมหาลัยเซี่ย สามีของคุณมาหาคุณที่นี่แล้ว!”

ผู้หญิงบางคนมองไปที่เซี่ยหยู่เวย พลางยกยิ้มเย้ยหยัน

สายตาที่บรรดาชายหนุ่มมองไปที่หลินหยุน ลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉาริษยา

เซี่ยหยู่เวยก็มองหลินหยุนพลางขมวดคิ้วน้อย ๆ คิดในใจกับตัวเองว่า: "เขามาทำอะไรที่นี่?"

"คงจะไม่……"

เซี่ยหยู่เวย พลันบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด

ในงานเลี้ยงวันเกิดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ครั้งก่อนนั้น เธอก็ได้เห็นสถานะอันไม่ธรรมดาของหลินหยุน ในแวดวงการแพทย์ด้วยตาตัวเองมาแล้ว

แม้แต่รองประธานสมาคมการแพทย์จีน ก็ยังคิดจะดึงเขามาเป็นพวก ถ้าอธิการบดีซูออกไปเชิญคนจากข้างนอกมาจริง เช่นนั้นแล้วคนที่เขาเชิญมา ก็มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นหลินหยุนจริง ๆ

แม้แต่จางเหยียนกับจงเฟยหยู่ ก็ยังอดตกตะลึงไม่ได้

“ทำไมถึงเป็นเขาไปได้ล่ะ!”

แม้ว่าจงเฟยหยู่กับจางเหยียน จะไม่รู้เรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรของหลินหยุน แต่พวกเขาได้เห็นความจริงเรื่องที่ตอนแรก คนในงานประชุมมหาวิทยาลัยแพทย์ฉินโจวมาท้าทาย และหลินหยุนเพียงคนเดียว สามารถปราบคนพวกนั้นจนอยู่หมัด ซึ่งพวกเขาได้เห็นกับตากันเลยเชียว

“เขามาทำอะไรที่นี่น่ะ?” จงเฟยหยู่รู้สึกงุนงงเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหลินหยุนจะเป็นวิทยากรที่ซูชิงเหยียนไปเชิญมา

เย่เทียนเหาก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง แล้วมองหลินหยุนด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “เจ้าหนูเอ๊ย นี่ต้องเรียกว่าโลกมันกลมซะจริงๆนะเนี่ย!”

หลินหยุนปรายตามองเย่เทียนเหาอย่างเฉยเมย ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจใด ๆ เลยแม้แต่น้อย เขาขึ้นไปยืนบนแท่นบรรยาย แล้วมองดูกลุ่มนักศึกษาอย่างเงียบ ๆ

เขาแค่ยืนอยู่บนโพเดียมแบบนั้นนิ่งๆ มองทุกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

เสียงในห้องเรียนค่อย ๆ เงียบลงทีละน้อย ความสนใจของนักศึกษาทุกคนถูกหลินหยุนดึงดูดไปจนหมด

“เด็กคนนี้เป็นใครเหรอ?”