จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 297

นักศึกษาต่างก็ตกใจมาก ทุกคนแทบไม่เคยเห็นอธิการบดีซูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้มาก่อน

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจยิ่งกว่า นั่นก็คือ หลินหยุนเป็นอาจารย์พิเศษที่ซูชิงเหยียนไปเชิญมาจริงๆ

“คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กคนนี้ จะเป็นวิทยากรพิเศษ ที่อธิการบดีซูไปเชิญมาจริง ๆ!”

“ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน แต่กล้าพูดได้เลยว่าในห้องนี้ ไม่มีใครคิดได้ถึงแน่ ๆ! เด็กคนนี้มีการใช้เส้นสายอะไรกับอธิการบดีซูหรือเปล่า ? โอกาสสำคัญแบบนี้ ท่านอธิบดีซูถึงได้ไปเชิญให้เขามาเป็นวิทยากรของพวกเราแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกไปทั้งประเทศเหรอครับ?”

แม้ว่าพวกนักศึกษาจะกลัวอธิการบดีซู แต่ถึงยังไง ทุกคนต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ทั้งยังมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง

ต่อให้ทุกคนจะกลัวว่าอธิการบดีซูจะโกรธ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมประนีประนอมกันง่าย ๆ

“อธิการบดีซู คุณบอกว่าเขาเป็นวิทยากรที่คุณเชิญมา แต่เท่าที่เรารู้ เขาเป็นนักเรียนของสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์ แถมเขาก็ไม่ได้รู้อะไรในเรื่องการแพทย์เลย วันนี้ทั้งที่เป็นโอกาสสำคัญมากขนาดนี้ คุณกลับให้เขามาเป็นวิทยากร เกิดถ้าเขาทำพังขึ้นมา หน้าตาของมหาวิทยาลัยแพทย์หลินโจวเรา จะไม่อับอายเสื่อมเสียไปหมดหรอกเหรอครับ!”

“พวกเราไม่มีวันยอมตกลงด้วยหรอก!”

“เว้นแต่คุณจะให้เขาพิสูจน์ให้เราเห็น ว่าเขาเป็นอาจารย์ของพวกเราได้!”

ชายหนุ่มจากมหาวิทยาลัยแพทย์หลินโจวคนหนึ่งยืนขึ้น พูดอย่างแสดงเจตจำนงอันชอบธรรมเต็มที่

เวลาปกติ ชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างเป็นที่ได้รับการชื่นชม และมีเกียรติในมหาวิทยาลัยอยู่บ้าง เมื่อเขาออกหน้าถามอธิการบดีซู พวกเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็ลุกขึ้น แล้วสนับสนุนความเห็นของเขาด้วยทันที

“ใช่แล้ว ท่านอธิการบดีซู ถ้าเขาคิดจะเป็นวิทยากรของเรา ก่อนอื่นต้องพิสูจน์ว่าเขารู้เรื่องศาสตร์การแพทย์จริงๆ!”

“ให้คนที่ไม่รู้ศาสตร์การแพทย์สักนิด มาเป็นวิทยากรให้เรา พวกเราไม่ยอมรับ!”

“ใช่! พวกเราไม่ยอมรับ! คนอย่างเขา น่ากลัวว่าใบรับรองแพทย์ที่ถูกต้องสักใบก็ยังไม่มีด้วยซ้ำมั้ง!”

เย่เทียนเหา มองไปที่บรรดานักศึกษาของมหาวิทยาลัยแพทย์หลินโจวที่กำลังโกรธเคือง พลางยิ้มอย่างมีความสุข

“ฮะๆๆ ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แล้วล่ะ ไม่ต้องให้ชั้นออกโรง ก็มีคนออกมาเปิดโปงแกเรียบร้อย!”

ฉู่หมิงเฉิงกับซ่างกวงชิงฉัน หันไปมองหลินหยุนด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แม้ว่าเวลานี้หลินหยุนจะถูกความคับข้องใจของนักศึกษา ทำให้น้อยเนื้อต่ำใจแค่ไหน แต่พวกเขากลับมองไม่เห็นความกังวลใด ๆ บนใบหน้าของหลินหยุนเลยแม้แต่น้อย

“หึ! เจ้าหนูนี่ สรุปว่าเขามีความสามารถจริง ๆ หรือว่าแค่ตบหน้าตัวเองให้บวมเพื่อ

ให้ดูอ้วนกันแน่นะ?” ฉู่หมิงเฉิงเยาะเย้ยในใจ (เป็นสุภาษิต ความหมายคือ ทำเป็นหน้าใหญ่ใจโต ใช้เปรียบเทียบคนที่ไม่มีความสามารถ เงินทอง แต่กลับทำเป็นใจป้ำทุ่มให้คนอื่นเห็น สุดท้ายก็ต้องมานั่งเจ็บเอง)

ซ่างกวงชิงฉันแอบรู้สึกดูถูกเล็กน้อยในใจ: "ในสถานที่เล็ก ๆ อย่างหลินโจวนี่ จะมีใครกันที่สามารถสร้างเทคนิคการฝังเข็มที่มหัศจรรย์ขนาดนั้นได้v ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะมีพรสวรรค์อยู่จริง แต่ด้วยอายุของเขา เขาก็ไม่น่าจะแข็งแกร่งอะไรได้มากมายขนาดนั้นหรอก!"

“มหาวิทยาลัยแพทย์หลินโจวอันทรงเกียรติ กลับหาชายหนุ่มที่อายุน้อยขนาดนี้มาเป็นวิทยากรพิเศษ ช่างเป็นเรื่องที่เหลวไหลไร้สาระได้อย่างน่าเหลือเชื่อเลยจริงๆ!”

ฉู่หมิงเฉิงกับซ่างกวงชิงฉัน ไม่ได้หยิ่งผยองเหมือนเย่เทียนเหา แม้ว่าพวกเขาจะมาจากครอบครัวที่ไม่ธรรมดา แต่พวกเขาก็เป็นเพียงผู้มาเยือนหลินโจว หากไม่ถึงช่วงเวลาสำคัญจริงๆ พวกเขาก็ไม่เหมาะที่จะยืนขึ้นตั้งคำถามเรื่องของหลินหยุนนัก

ซูชิงเหยียนมองไปที่กลุ่มนักศึกษา คนกลุ่มนี้ล้วนเป็นนักศึกษาชั้นยอดที่สร้างความภาคภูมิใจให้แก่เขาที่สุด แต่ในตอนนี้ นักศึกษาที่ทำให้เขาภาคภูมิใจที่สุด ต่างพากันตั้งคำถามต่อการตัดสินใจของเขา

ซูชิงเหยียนรู้สึกผิดหวังไม่น้อย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

“หมอเทพหลิน ผมต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ ผมไม่คิดเลยว่าเด็กพวกนี้จะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเลยด้วยซ้ำ! ต่อให้ผมฝืนบังคับให้พวกเขาเลิกสงสัยในตัวคุณไป แต่ในใจพวกเขาก็อาจยังรู้สึกไม่พอใจคุณอยู่ดี ไม่สู้คุณกรุณาแสดงทักษะทางการแพทย์ออกมา ทำให้พวกเขาเชื่อว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณนั้นยอดเยี่ยม จนไม่มีใครสามารถเทียบเทียมได้จะดีกว่าไหมครับ?!” ซูชิงเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดเต็มที่

ทันใดนั้น ผู้ชายคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นว่า: "ใช่ๆ ถ้าคุณมีทักษะจริง ก็แสดงออกมาให้พวกเราเห็นได้เลย!"

“จริงด้วย ถ้าคุณมีความสามารถ คุณก็แสดงทักษะที่แท้จริงออกมาให้ทุกคนประจักษ์หน่อย ถ้าคุณไม่มีทักษะจริง ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรให้มากไปกว่านี้ ฉันจะไม่ยอมให้คนประเภทนั้นมาเป็นอาจารย์ของฉันแน่!”

เซี่ยหยู่เวยยิ้มหยันเย็นชา แอบลำพองใจอยู่เงียบๆ : "หลินหยุน ฉันเคยพูดไว้ตั้งนานแล้วมั้ยล่ะ อย่างนายมันสมควรต้องให้เจอความอับอายกับตัวเองซะบ้าง!"

หลินหยุนกวาดสายตามองทุกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อยากให้ฉันพิสูจน์ยังไงล่ะ?”