จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 298

“ฮ่าๆๆ...” นักศึกษาพากันหัวเราะดังลั่นสนั่นห้อง

ชายหนุ่มสีหน้าอับอายสุดขีด ก้มหน้าพูดจาตะกุกตะกักว่า “จะ...จะเป็นไปได้ยังไงกัน!”

แต่เสียงพูดของเขา เบาซะยิ่งกว่าเสียงยุงบินเสียอีก

หลินหยุนไม่สนใจเขา หยิบปากกากับกระดาษบนโต๊ะของเขาขึ้นมา แล้วเริ่มเขียนใบสั่งยาทันที

“ในฐานะนักศึกษาแพทย์ นายไม่รู้ถึงอันตรายของการเจ็บป่วย แต่ไม่ยอมรับการวินิจฉัยของหมอทั้งยังไม่ยอมรับการรักษาเลยรึยังไง?”

หลินหยุนเขียนใบสั่งยาแล้วพูดเรียบ ๆ ว่า "วันละสามครั้ง เคี่ยวในน้ำร้อนแล้วดื่ม สามวันเห็นผล!"

สีหน้ายินดีฉายเกลื่อนเต็มใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น รีบหยิบใบสั่งยาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วอ่านอย่างจริงจัง

หลินหยุนยังคงเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ คนนี้เป็นนักศึกษาหญิง มองหลินหยุนด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งท้าทาย

“สะบัดร้อนสะบัดหนาว ประจำเดือนผิดปกติ มีอาการเดียวกันกับผู้หญิงคนก่อนหน้า”

ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของหญิงสาวหายวับไปทันที มองหน้าหลินหยุนด้วยความตกตะลึงพรึงเพริศ

แม้ว่าคนเหล่านี้จะไม่ยอมรับอาการของพวกเขา แต่สีหน้าที่แสดงออกมา กลับทรยศพวกเขาทั้งหมด ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่า การวินิจฉัยของหลินหยุนนั้นแม่นยำถูกต้องทุกประการ

ความรังเกียจ และความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของพวกนักเรียนค่อย ๆ จางหายไป แต่เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังขึ้นมาแทนที่ ที่นี่มีคนกว่าห้าสิบคน ไม่รู้ว่าหลินหยุนจะสามารถมองออกได้กี่คน

หลินหยุนเดินไปพลางพูดไปพลาง: “เธอ รูม่านตาเป็นสีเหลือง ริมฝีปากบนเป็นสีดำ นี่เป็นสัญญาณของโรคตับ!”

"เธอ ร่างกายซูบผอม มีปัญหาเรื่องระบบอาหารไม่ย่อย!"

“เธอ ไม่ต้องดูแล้ว เป็นโรคอ้วน!”

หลินหยุนเดินจากซ้ายไปขวา ตลอดทางที่ผ่าน ก็ชี้ให้เห็นถึงอาการเจ็บป่วยของนักเรียนไปทีละคนๆ และแม้แต่โรคที่ซ่อนเร้นบางอย่าง ซึ่งกระทั่งตัวนักเรียนเองก็ยังหาสาเหตุไม่พบ หลินหยุนก็สามารถชี้ให้เห็นถึงความผิดปกติทั้งหมดได้อีกด้วย

ไม่เพียงเท่านั้น หลินหยุนยังสามารถให้วิธีรักษาอาการป่วยของแต่ละคนได้ ในทันทีที่เห็น

ในเวลานี้ สายตาของพวกนักเรียนที่มองเขา แต่ละคนต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงทึ่งสุดขีด ทั้งยังชื่นชมจากใจแล้วจริงๆ!

สายตาของพวกนักศึกษา เริ่มมองตามการเคลื่อนไหวของหลินหยุนทุกฝีก้าว ทุกครั้งที่หลินหยุนชี้ให้เห็นความเจ็บป่วยของใครสักคน ก็จะทำให้เกิดความรู้สึกทึ่งในฝูงชนไปด้วยทุกครั้ง

นักศึกษาพวกนี้ ล้วนเป็นนักศึกษาหัวกะทิของมหาวิทยาลัยแพทย์ทั้งสิ้น ทักษะทางการแพทย์ของพวกเขานั้นอยู่ในระดับที่ไม่เลว ถึงขั้นที่ว่า มีทักษะสูงกว่าหมอเถื่อนบางคนที่ปะปนอยู่ในสังคมมากทีเดียว

ดังนั้น หลังจากที่หลินหยุนได้ให้แผนการรักษาไปแล้ว พวกเขาก็จะนำมาหารือกัน ถึงความเป็นไปได้ของแผนการรักษานี้

แน่นอนว่าแผนการรักษาของหลินหยุนนั้น ดีกว่าทักษะทางการแพทย์ในโลกปัจจุบันมาก นักศึกษาที่มีความสามารถเหล่านี้ต่างก็ค้นพบว่า พวกเขาไม่เคยได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาก่อน

แต่พวกเขาต่างก็เป็นนักศึกษาระดับหัวกะทิของมหาวิทยาลัยแพทย์ หลังจากพูดคุยกันเพียงเล็กน้อย พวกเขาก็ค้นพบความมหัศจรรย์อันแข็งแกร่งทรงคุณค่า ของแผนการรักษาที่หลินหยุนมอบให้

ชั่วขณะนั้น ความประหลาดใจ ความชื่นชม และความปีติยินดี ก็แพร่กระจายไปจนทั่วห้องเรียน

รอจนกระทั่งหลินหยุนเดินไปหาคนสุดท้าย ที่นั่งข้างชายหนุ่มที่มีสิวเขรอะบนใบหน้า แล้วช่วยเขาแก้ปัญหาเรื่องความผิดปกติของต่อมไร้ท่อ มีนักศึกษาทั้งสิ้นกว่าห้าสิบคนในห้องเรียน เกือบทุกคนในนั้น ได้รับการตรวจวินิจฉัยกันถ้วนหน้า

แต่หลินหยุนเว้นนักศึกษาหกคนที่มาจากปักกิ่งนั้นไว้ ไม่ได้ตรวจดูอาการให้ และแน่นอนว่า รวมไปถึงเซี่ยหยู่เวยด้วย

เกี่ยวกับสถานที่อย่างปักกิ่งนั่น ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือชาตินี้ หลินหยุนก็ไม่เคยมีความรู้สึกดี ๆ อะไรเกี่ยวกับมันเลยแม้แต่น้อย

ซูชิงเหยียนเผยสีหน้าชื่นชมเต็มที่ อดใจไม่ไหว จนต้องหัวเราะอย่างยินดีออกมา: "ช่างเป็นทักษะที่ยอดเยี่ยมอะไรอย่างนี้! ยอดเยี่ยมเหลือเกินแล้ว!"

“ทักษะทางการแพทย์ของหมอเทพหลินช่างวิเศษจริง ๆ พวกเราได้เปิดหูเปิดตาแล้ว!”

“อาจารย์หลิน พวกเรายอมแล้ว!” ชายหนุ่มคนแรกที่ยืนขึ้นตั้งคำถามกับหลินหยุน ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก้มหัวลงด้วยท่าทางเคารพชื่นชมจากใจ

“ใช่ อาจารย์หลินร้ายกาจสุดยอด พวกเรายอมแล้ว!”

"พวกเรายอม!"

จางเหยียนก็ตกตะลึงมากเช่นกัน นักศึกษากว่าห้าสิบคนในห้องเรียน หลินหยุนกลับวินิจฉัยอาการได้ถูกต้องทั้งหมด

ระดับความยากขั้นนี้ จางเหยียนเองก็รู้ดี ว่ามันทำได้ยากมากขนาดไหน

ใบหน้าอันงดงามของจงเฟยหยู่ ยังคงแดงเรื่ออยู่บ้างเล็กน้อย เธอมีปัญหาเรื่องปวดประจำเดือนไม่หาย เมื่อเธอได้รับใบสั่งยาที่หลินหยุนมอบให้ เธอก็สามารถมองเห็นความเฉลียวฉลาดของการจัดยาเหล่านี้ได้ในทันที

คิดไม่ถึงเลยว่า ยาสามัญที่เห็นจนชินตาเหล่านี้ ถึงกับสามารถจับคู่ด้วยวิธีนี้ได้!

เธอเริ่มจะรู้สึกชื่นชมยกย่องหลินหยุน มากกว่า50%แล้ว

ใบหน้าของเซี่ยหยู่เวยมืดมนเล็กน้อย เมื่อหลินหยุนเดินมาถึงข้างตัวเธอ ในใจของเธอเกิดปฏิกิริยาต่อต้านขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ เพราะกลัวว่าหลินหยุนจะวินิจฉัยอาการป่วยของเธอให้คนอื่นรู้

แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ เมื่อถึงตาของเธอเข้าจริง ๆ หลินหยุนกลับจงใจข้ามเธอไปซะเฉย ๆ