จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 301

น้ำเสียงของเย่เทียนเหานั้นธรรมดามาก ราวกับว่าไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย ก็แค่เชื่อใจทักษะทางการแพทย์ของหลินหยุนเท่านั้น ดังนั้นจึงได้แนะนำผู้ป่วยมาให้หลินหยุนทำการรักษา

ในห้องอาหาร นักศึกษาส่วนใหญ่ไม่ได้คิดไปในทิศทางอื่นเลย มีเพียงแต่จงเฟยหยู่กับเซี่ยหยู่เวย ยังมีจางเหยียนและเพื่อนร่วมชั้นบางคน มีความสงสัยแวบเข้ามาในแววตาของพวกเขา

แววตาของเซี่ยหยู่เวยแฝงไว้ด้วยความสะใจ “หลินหยุน ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว เย่เทียนเหาไม่มีปล่อยนายไปง่ายๆหรอก แม้แต่คุณชายเย่แห่งเจียงหนานนายยังกล้าที่จะล่วงเกิน นายก็รอให้เขาเอาคืนเถอะ!”

สำหรับฐานะของเย่เทียนเหานั้นจงเฟยหยู่กับจางเหยียน ไม่ได้รู้ลึกเหมือนเซี่ยหยู่เวย พวกเขาเพียงแต่สงสัยพฤติกรรมของเย่เทียนเหา รู้สึกว่าเย่เทียนเหาไม่น่าที่จะแนะนำผู้ป่วยให้กับหลินหยุนอย่างจริงใจ น่าจะมีแผนการอย่างอื่น

ฉู่หมิงเฉิงกับซ่างกวงชิงฉันและคนอื่นๆ แอบมองหลินหยุนโดยที่ไม่พูดไม่จา แววตาแฝงนั้นไว้ด้วยความเย้ยหยัน

นักศึกษาแพทย์ของมหาวิทยาลัยการแพทย์หลินโจวที่ไม่รู้ความจริง ยังตะโกนด้วยความภาคภูมิใจ “อาจารย์หลินออกโรงเอง ด้วยทักษะการแพทย์ที่ล้ำเลิศก็ต้องรักษาได้อยู่แล้ว!”

“ใช่ อาจารย์หลินมีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม มีเขาลงมือรักษา ก็ต้องรักษาได้อย่างแน่นอน!”

นักศึกษาคนอื่นก็ร่วมส่งเสียงตาม

เย่เทียนเหามองดูหลินหยุน กล่าวด้วยใบหน้าที่เคารพนับถือ “อาจารย์หลิน ยังต้องขอให้คุณช่วยลงมือรักษาเอง!”

ชายหนุ่มที่บุกเข้ามาอย่างกะทันหัน ก็กรีดร้องอย่างให้ความร่วมมือ “โอ๊ย หมอเทพ รีบช่วยผมเถอะ ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว”!

หลินหยุนเหลือบมองเย่เทียนเหาอย่างเย็นชา ก็กล่าวอย่างเรียบเฉย “ให้เขาเข้ามา”

เย่เทียนเหามองชายหนุ่มคนนั้นแวบหนึ่ง แววตากะพริบผ่านไปด้วยแสงของการสมรู้ร่วมคิด

ชายหนุ่มพยักหน้าโดยไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็น ก้มตัวเดินไปทางหลินหยุน

มือข้างหนึ่งของหลินหยุนไปวางอยู่บนข้อแขนของชายหนุ่ม ออกแรงเพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นชายหนุ่มคนนี้ก็ร้องเหมือนหมูถูกเชือด

“โอ๊ย เจ็บๆๆๆ รีบปล่อยมือ”!

หลินหยุนไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ กลับจ้องมองชายหนุ่มคนนี้โดยไม่กะพริบสายตา ถามอย่างเรียบเฉย “พูดมา ใครเป็นคนส่งนายมา?”

ในห้องอาหาร คนจำนวนมากก็อึ้งกันไปทันที

“คำพูดของอาจารย์หลินหมายความว่ายังไง?”

นักศึกษาหลายคนไม่เข้าใจ ทำไมหลินหยุนถึงได้ปฏิบัติกับผู้ป่วยเช่นนี้

จงเฟยหยู่กับจางเหยียนและคนอื่นๆ ก็มองเย่เทียนเหาด้วยสีหน้าที่เย็นชาทันที พวกเขาคิดไว้แต่แรกแล้ว จุดประสงค์ที่เย่เทียนเหาเลี้ยงข้าวนั้นต้องไม่บริสุทธิ์ คนผู้นี้ คาดว่าน่าจะเป็นคนที่เย่เทียนเหาจ้างมา

ฉู่หมิงเฉิงกับซ่างกวงชิงฉันและคนอื่นๆ สายตาที่มองหลินหยุน เผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ คิดไม่ถึง เพียงเวลาไม่นานหลินหยุนก็รู้ว่าผู้ป่วยคนนี้มีปัญหา

สีหน้าของเย่เทียนเหาดิ่งลง แต่พริบตาเดียวก็กลับสู่ปกติ กล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “อาจารย์หลิน คำพูดของคุณหมายความว่าอย่างไร? เขาก็เป็นเพียงผู้ป่วยคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ?”

ซูชิงเหยียนและกลุ่มอาจารย์ ก็มองหลินหยุนอย่างไม่เข้าใจ พวกเขานั้นมองไม่ออกว่าชายหนุ่มคนนี้มีความผิดปกติอะไร

ชายหนุ่มคนนี้เจ็บจนเหงื่อออก รู้สึกเพียงว่ามือของหลินหยุนเหมือนคีมเหล็ก จะหนีบข้อมือของเขาขาดแล้ว

“ปล่อยมือ!" ชายหนุ่มกัดฟันแล้วตะโกนลั่น

หลินหยุนที่ใบหน้าไร้ความรู้สึก มุมปากมีรอยยิ้มที่เย็นชา “พวกเราสังสรรค์กันอยู่ตรงนี้ เขาที่เป็นคนนอก ทำไมถึงรู้ว่าที่ตรงนี้มีคุณหมอ?”

ใช่ คนอื่นทำไมถึงรู้ว่าที่ตรงนี้ของเรามีหมอ?

คำพูดเพียงประโยคเดียวของหลินหยุน ก็ได้กระตุ้นความสงสัยของนักศึกษาหลายคน

เย่เทียนเหาพูดด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์หลิน ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นผู้ป่วยคนหนึ่ง คุณปล่อยเขาก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ!”

ซูชิงเหยียนก็กล่าวเตือน “ใช่ หมอเทพหลิน ต่อให้เขาไม่ใช่ผู้ป่วย ก็ยังไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ไม่ดี ยังไงคุณก็ปล่อยเขาก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ!”

ในสายตาของซูชิงเหยียน หลินหยุนทำแบบนี้ มันคือการก่ออาชญากรรมอย่างไม่ต้องสงสัย

หลินหยุนมองหน้าผากของชายหนุ่มที่ไหลเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ จึงได้ปล่อยมือ

ชายหนุ่มคนนี้รีบถอยไปอยู่ข้างๆทันที จ้องมองหลินหยุนอย่างดุร้าย “ไอ้หนุ่ม แกรออยู่ตรงนี้เลย!”