จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 302

เหล่านักศึกษาแม้จะไม่พูด แต่ใบหน้านั้นได้แสดงอารมณ์ความรู้สึกที่ที่ผิดหวังอย่างชัดเจน

นักศึกษาเหล่านี้เพิ่งจะถูกทักษะทางการแพทย์ของหมอหลินทำให้ยอมรับนับถือ ในใจของพวกเขา ได้ให้สถานะหลินหยุนเป็นหมอที่มีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและเป็นคนที่มีจรรยาบรรณของแพทย์อย่างดีเยี่ยม

แต่ว่าตอนนี้การกระทำที่เผด็จการไร้มารยาทของหลินหยุนที่แสดงออกมา ทำให้จินตนาการที่สวยงามในใจของพวกเขาพังทลายลง

ในใจของนักศึกษาเหล่านี้ จู่ๆก็มีความรู้สึกเหมือนกับไอดอลที่ถูกภาพลักษณ์พังทลาย

นักศึกษาในหลินโจว แม้จะไม่ได้ตะโกนต่อว่าหลินหยุน แต่ก็มีบางส่วนอดไม่ได้ที่จะวิจารณ์อย่างเสียงเบา “อาจารย์หลินเผด็จการเกินไปแล้ว!”

“ใช่ เดิมฉันนึกว่าอาจารย์หลินเป็นหมอเทพที่มีความสามารถและคุณธรรม คิดไม่ถึงว่าจะเผด็จการแบบนี้ เฮ้ย มีทักษะทางการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์ แต่จรรยาบรรณของแพทย์นั้นไม่ไหวเลย มันก็ไม่เกิดประโยชน์แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“แม้ว่าคนผู้นั้นจะไม่ใช่ผู้ป่วยก็ตาม แต่เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อาจารย์หลินเป็นคนลงมือกับเขาก่อน อาจารย์หลินปฏิเสธการขอโทษที่เป็นเรื่องพื้นฐานของมนุษย์ ทำให้ผู้อื่นผิดหวังจริงๆ!”

พวกนักศึกษาเริ่มเข้าข้างชายหนุ่มคนนี้กันแล้ว พวกเขารู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้อ่อนแอกว่าหลินหยุน

จิตใจของคนก็เป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่คิดไม่ดีก่อน แกล้งทำตัวป่วยเพื่อมาที่นี่ ถูกหลินหยุนจับได้

แต่ว่าตอนนี้ความเผด็จการของหลินหยุน กลับทำให้เหล่านักศึกษาเริ่มเห็นใจคนชั่ว

“เป็นใครที่กล้าแตะต้องคนของฉัน!”

ในเวลานี้ เสียงตะโกนที่เย็นเฉียบจู่ๆก็ดังมาจากทางประตู

เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่พาลูกน้องมาสี่คน เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม สายตาที่ดุร้ายกวาดมองนักศึกษาที่อยู่โดยรอบ

เหล่านักศึกษาถูกสายตาที่ดุร้ายทำให้ตกใจจนถอยหลังไปสองสามก้าว หลีกทางให้พวกเขาอย่างรู้ตัว

ชายหนุ่มคนนั้นเห็นคนมา ทันใดนั้นก็ตะโกนด้วยความดีใจ “พี่ดาว พี่มาแล้ว!”

“อืม ไหนใครลงมือทำร้ายแก? พี่ดาวถามด้วยสีหน้าที่ดุดัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังมองเลือกเหยื่อเพื่อที่จะกลืนกิน”

แต่ว่าเมื่อสายตาของเขา มองเห็นหลินหยุนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ฝีเท้าก็ได้หยุดลงทันที ใบหน้าปรากฏอาการที่หวาดกลัว!

ในเวลานเดียวกัน พี่ดาวก็แอบภาวนาในใจ “ปรมาจารย์หลินทำไมถึงอยู่ตรงนี้? ขออย่าได้เป็นเขา ขออย่าได้เป็นเขาเลยนะ!”

เพียงครู่เดียว พี่ดาวก็ได้อธิษฐานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มีทั้งหมดแล้ว

แต่ว่า ความจริงกับความปรารถนานั้นสวนทางกัน คนที่ชายหนุ่มชี้ก็คือหลินหยุน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ลำพองใจ “พี่ดาว ก็คือมัน!”

พี่ดาวหลับตาลงทันที หัวใจหลุดลงไปถึงตาตุ่ม คนทั้งคนรู้สึกไม่ดีอย่างมาก

เย่เทียนเหามองพี่ดาวไปแวบหนึ่ง แล้วก็ขยิบตาให้กับฉู่หมิงเฉิงกับซ่างกวงชิงฉัน พร้อมกับใบหน้าที่สะใจ

เซี่ยหยู่เวยมองไปที่พี่ดาว ยิ้มเยาะอยู่ในใจ “ลูกน้องของท่านเจี่ยง เห่อๆ ฉันรู้ว่าหลินหยุนกับเจี่ยงสงนั้นมีไมตรีต่อกัน เพียงแต่ครั้งนี้ฉันจะดูว่านายจะเลือกตระกูลเย่แห่งเจียงหนาน หรือเลือกหลินหยุน”

จางเหยียนตกใจทันที กล่าวด้วยสีหน้าที่หนักใจ “ไม่ดีแล้ว คนนี้เป็นลูกน้องคนสนิทของท่านเจี่ยง ท่านดาว!”

“ชายหนุ่มคนนี้เป็นลูกน้องของท่านดาว!”

ฐานะของพี่ดาว แม้ว่าตอนที่อยู่ต่อหน้าเจี่ยงสงจะเป็นแค่ลูกน้องคนหนึ่ง แต่เมื่ออยู่ข้างนอก คนอื่นต่างเคารพเรียกเขาว่าท่านดาว

ลูกน้องของพี่ดาว ยังมีลูกน้องของลูกน้องของลูกน้อง ดังนั้น ฐานะทางสังคมของพี่ดาว สูงมากทีเดียว

ชาติตระกูลของจางเหยียนไม่เลว โชคดีที่เคยเจอเจี่ยงสงพร้อมกับพ่อของเขาครั้งหนึ่ง ก็เลยจำพี่ดาวได้

เพื่อนนักศึกษาข้างกายของจางเหยียน เมื่อได้ยินชื่อของเจี่ยงสง ทันใดนั้นใบหน้าก็ซีดขาว “ไม่ใช่มั้ง เขาก็คือลูกน้องของท่านเจี่ยงที่ชื่อท่านดาว!”

“อาจารย์หลินนั้นกลับไปล่วงเกินพี่ดาว ตอนนี้จะทำยังไง?”

เพียงครู่เดียว ฐานะของพี่ดาวก็ถูกกระจายไปในหมู่นักศึกษาทั้งหมด

ตกใจ โกรธ เสียใจ เขียนอยู่บนใบหน้าของเหล่านักศึกษา

“เมื่อกี้บอกให้อาจารย์หลินขอโทษ เขายังจะให้คนเขาไสหัวไป ตอนนี้ดูสิว่าเขาจะทำยังไง?”

หลินหยุนเหลือบมองซูชิงเหยียบแวบหนึ่ง แววตากะพริบ เขาคิดไม่ถึงว่าซูชิงเหยียนจะออกมาปกป้องเขา!

เวลานี้พี่ดาวยังอยู่ในภาวะตกใจ ในหัวสมองมีเพียงเสียงเดียว “จบกัน จบกัน เป็นปรมาจารย์หลินจริงๆ เป็นปรมาจารย์หลินจริงๆ......”

ในสายตาของพี่ดาว เหมือนจะมีเพียงหลินหยุนคนเดียว เหมือนกับว่ามองไม่เห็นซูชิงเหยียนยังไงอย่างงั้นเลย

ซูชิงเหยียนเห็นพี่ดาวไม่ตอบ ก็หนักใจทันที แอบคิดในใจแล้วกล่าว “ดูแล้วท่าทางของพี่ดาวจะเด็ดขาดมากเลย!”

หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบเฉย “ผู้อำนวยการซู คุณกลับมาเถอะ เรื่องของผม คุณไม่ต้องยุ่ง”

ซูชิงเหยียนนึกว่าหลินหยุนไม่อยากให้เขาติดร่างแหไปด้วย ก็หันหน้าไปยิ้มแล้วพูด “หมอเทพหลินวางใจเถอะ ไม่ว่ายังไง ผมที่เป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยการแพทย์หลินโจว ต่อให้เป็นท่านเจี่ยงก็ต้องไว้หน้าผมบ้าง”

หลินหยุนเข้าใจความคิดของซูชิงเหยียน ก็เลยไม่พูดอีก ไม่ว่ายังไงพี่ดาวก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรซูชิงเหยียน

เวลานี้จงเฟยหยู่ ก็มาถึงข้างกายเสิ่นจงซูแล้ว

เสิ่นจงซูมองใบหน้าที่งดงามของเธอ แววตาลุกไปด้วยไฟ เพียงแต่เขาก็ได้กดทับมันลงไป แล้วยิ้มด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน “เสี่ยวหยู่ มีอะไร?”

จงเฟยหยู่มองเขา แม้ว่าเสิ่นจงซูจะแสดงตัวเป็นสุภาพบุรุษตลอดเวลา แต่ในใจเธอกลับมีความรู้สึกที่ขยะแขยงโดยธรรมชาติ เหมือนกับว่าสิ่งที่เสิ่นจงซูแสดงออกมานั้นเหมือนแกล้งทำ จอมปลอมอย่างมาก

จงเฟยหยู่ทำหน้าเศร้า กล่าวอย่างจริงจัง “ฉันอยากให้นายช่วยอาจารย์หลิน!”

เสิ่นจงซูแปลกใจเล็กน้อย “คิดไม่ถึงว่าดาวมหาวิทยาลัยที่เยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง กลับมาขอร้องคนอื่น อีกทั้งยังเป็นการช่วยเหลือวิทยากรที่เพิ่มจะมาบรรยายที่มหาวิทยาลัยเป็นการชั่วคราวอีกด้วย!”

“เสี่ยวหยู่ เธอกับอาจารย์หลินคนนี้เมื่อก่อนรู้จักกันหรือเปล่า?”

จงเฟยหยู่มองแววตาที่เปล่งประกายของเสิ่นจงซู สีหน้าดิ่งลง “เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง นายแค่พูดว่านายยินดีจะช่วยหรือเปล่า?”

จงเฟยหยู่ที่ไม่เคยขอร้องคนอื่นมาก่อน ครั้งนี้กลับมาขอร้องคนอื่นด้วยตัวเอง มันทำให้เธอลำบากใจมาพอสมควรแล้ว

เสิ่นจงซูก็ต้องเข้าใจจุดนี้อยู่แล้ว ดังนั้น มันเลยทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยความสัมพันธ์ของจงเฟยหยู่กับหลินหยุน