จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 302

เหล่านักศึกษาแม้จะไม่พูด แต่ใบหน้านั้นได้แสดงอารมณ์ความรู้สึกที่ที่ผิดหวังอย่างชัดเจน

นักศึกษาเหล่านี้เพิ่งจะถูกทักษะทางการแพทย์ของหมอหลินทำให้ยอมรับนับถือ ในใจของพวกเขา ได้ให้สถานะหลินหยุนเป็นหมอที่มีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและเป็นคนที่มีจรรยาบรรณของแพทย์อย่างดีเยี่ยม

แต่ว่าตอนนี้การกระทำที่เผด็จการไร้มารยาทของหลินหยุนที่แสดงออกมา ทำให้จินตนาการที่สวยงามในใจของพวกเขาพังทลายลง

ในใจของนักศึกษาเหล่านี้ จู่ๆก็มีความรู้สึกเหมือนกับไอดอลที่ถูกภาพลักษณ์พังทลาย

นักศึกษาในหลินโจว แม้จะไม่ได้ตะโกนต่อว่าหลินหยุน แต่ก็มีบางส่วนอดไม่ได้ที่จะวิจารณ์อย่างเสียงเบา “อาจารย์หลินเผด็จการเกินไปแล้ว!”

“ใช่ เดิมฉันนึกว่าอาจารย์หลินเป็นหมอเทพที่มีความสามารถและคุณธรรม คิดไม่ถึงว่าจะเผด็จการแบบนี้ เฮ้ย มีทักษะทางการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์ แต่จรรยาบรรณของแพทย์นั้นไม่ไหวเลย มันก็ไม่เกิดประโยชน์แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“แม้ว่าคนผู้นั้นจะไม่ใช่ผู้ป่วยก็ตาม แต่เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อาจารย์หลินเป็นคนลงมือกับเขาก่อน อาจารย์หลินปฏิเสธการขอโทษที่เป็นเรื่องพื้นฐานของมนุษย์ ทำให้ผู้อื่นผิดหวังจริงๆ!”

พวกนักศึกษาเริ่มเข้าข้างชายหนุ่มคนนี้กันแล้ว พวกเขารู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้อ่อนแอกว่าหลินหยุน

จิตใจของคนก็เป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่คิดไม่ดีก่อน แกล้งทำตัวป่วยเพื่อมาที่นี่ ถูกหลินหยุนจับได้

แต่ว่าตอนนี้ความเผด็จการของหลินหยุน กลับทำให้เหล่านักศึกษาเริ่มเห็นใจคนชั่ว

“เป็นใครที่กล้าแตะต้องคนของฉัน!”

ในเวลานี้ เสียงตะโกนที่เย็นเฉียบจู่ๆก็ดังมาจากทางประตู

เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่พาลูกน้องมาสี่คน เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม สายตาที่ดุร้ายกวาดมองนักศึกษาที่อยู่โดยรอบ

เหล่านักศึกษาถูกสายตาที่ดุร้ายทำให้ตกใจจนถอยหลังไปสองสามก้าว หลีกทางให้พวกเขาอย่างรู้ตัว

ชายหนุ่มคนนั้นเห็นคนมา ทันใดนั้นก็ตะโกนด้วยความดีใจ “พี่ดาว พี่มาแล้ว!”

“อืม ไหนใครลงมือทำร้ายแก? พี่ดาวถามด้วยสีหน้าที่ดุดัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังมองเลือกเหยื่อเพื่อที่จะกลืนกิน”

แต่ว่าเมื่อสายตาของเขา มองเห็นหลินหยุนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ฝีเท้าก็ได้หยุดลงทันที ใบหน้าปรากฏอาการที่หวาดกลัว!

ในเวลานเดียวกัน พี่ดาวก็แอบภาวนาในใจ “ปรมาจารย์หลินทำไมถึงอยู่ตรงนี้? ขออย่าได้เป็นเขา ขออย่าได้เป็นเขาเลยนะ!”

เพียงครู่เดียว พี่ดาวก็ได้อธิษฐานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มีทั้งหมดแล้ว

แต่ว่า ความจริงกับความปรารถนานั้นสวนทางกัน คนที่ชายหนุ่มชี้ก็คือหลินหยุน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ลำพองใจ “พี่ดาว ก็คือมัน!”

พี่ดาวหลับตาลงทันที หัวใจหลุดลงไปถึงตาตุ่ม คนทั้งคนรู้สึกไม่ดีอย่างมาก

เย่เทียนเหามองพี่ดาวไปแวบหนึ่ง แล้วก็ขยิบตาให้กับฉู่หมิงเฉิงกับซ่างกวงชิงฉัน พร้อมกับใบหน้าที่สะใจ

เซี่ยหยู่เวยมองไปที่พี่ดาว ยิ้มเยาะอยู่ในใจ “ลูกน้องของท่านเจี่ยง เห่อๆ ฉันรู้ว่าหลินหยุนกับเจี่ยงสงนั้นมีไมตรีต่อกัน เพียงแต่ครั้งนี้ฉันจะดูว่านายจะเลือกตระกูลเย่แห่งเจียงหนาน หรือเลือกหลินหยุน”

จางเหยียนตกใจทันที กล่าวด้วยสีหน้าที่หนักใจ “ไม่ดีแล้ว คนนี้เป็นลูกน้องคนสนิทของท่านเจี่ยง ท่านดาว!”

“ชายหนุ่มคนนี้เป็นลูกน้องของท่านดาว!”

ฐานะของพี่ดาว แม้ว่าตอนที่อยู่ต่อหน้าเจี่ยงสงจะเป็นแค่ลูกน้องคนหนึ่ง แต่เมื่ออยู่ข้างนอก คนอื่นต่างเคารพเรียกเขาว่าท่านดาว

ลูกน้องของพี่ดาว ยังมีลูกน้องของลูกน้องของลูกน้อง ดังนั้น ฐานะทางสังคมของพี่ดาว สูงมากทีเดียว

ชาติตระกูลของจางเหยียนไม่เลว โชคดีที่เคยเจอเจี่ยงสงพร้อมกับพ่อของเขาครั้งหนึ่ง ก็เลยจำพี่ดาวได้

เพื่อนนักศึกษาข้างกายของจางเหยียน เมื่อได้ยินชื่อของเจี่ยงสง ทันใดนั้นใบหน้าก็ซีดขาว “ไม่ใช่มั้ง เขาก็คือลูกน้องของท่านเจี่ยงที่ชื่อท่านดาว!”

“อาจารย์หลินนั้นกลับไปล่วงเกินพี่ดาว ตอนนี้จะทำยังไง?”

เพียงครู่เดียว ฐานะของพี่ดาวก็ถูกกระจายไปในหมู่นักศึกษาทั้งหมด

ตกใจ โกรธ เสียใจ เขียนอยู่บนใบหน้าของเหล่านักศึกษา

“เมื่อกี้บอกให้อาจารย์หลินขอโทษ เขายังจะให้คนเขาไสหัวไป ตอนนี้ดูสิว่าเขาจะทำยังไง?”