จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 304

ได้ยินพี่ดาวหักหลังเย่เทียนเหา ในที่สุดชายหนุ่มคนนั้นก็เข้าใจแล้ว

ไม่รอให้หลินหยุนถาม ก็แย่งตอบทันที “คุณหลิน เป็นเย่เทียนเหาให้ผมแกล้งป่วย เพื่อมาหาเรื่องคุณ จริงๆแล้วไม่ว่าคุณจะรักษาหรือไม่รักษาผม ผมก็จะหาข้ออ้างในการทำให้คุณลำบาก”

“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณเหมือนมีตาทิพย์ เพียงแวบแรกก็มองออกว่าผมนั้นแกล้งป่วย ดังนั้นผมก็แสดงต่อไปไม่ได้ ทำได้เพียงให้พี่ดาวมาช่วยผม”

สายตาของหลินหยุนกวาดมองไปที่ชายหนุ่มหนึ่งรอบ สุดท้ายไปหยุดอยู่บนร่างของพี่ดาว

พี่ดาวพยักหน้า “คุณหลิน เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตามผมสาบานได้เลย ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนที่เขาจะให้มาจัดการก็คือคุณ!”

หลินหยุนมองไปทางเย่เทียนเหา กล่าวด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “นายทำเป็นใจดีเลี้ยงข้าวขอโทษ จริงๆแล้วก็เพื่อจะหาคนมาจัดการฉันนอกมหาวิทยาลัยใช่มั้ย?”

ตอนนี้เวลานี้ เย่เทียนเหารู้ว่าตัวเองนั้นไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้เลย ทำได้เพียงยืดอกยอมรับ

“ใช่ เรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนวางแผน ฉันแค่ต้องการสั่งสอนนาย!”

“วันนี้ช่วงเช้านายกล้าที่จะพูดต่อหน้าคนตั้งมากมาย ว่าฉันไตพร่อง หากฉันไม่จัดการนาย ต่อไปหน้าของเย่เทียนเหาจะเอาไปไว้ที่ไหน!”

ได้ยินกับหูว่าเรื่องทั้งหมดเป็นการวางแผนของเย่เทียนเหา เหล่านักศึกษาก็เสียใจกับการกระทำในตอนแรกทันที

ที่แท้การขอโทษทั้งหมด ล้วนเป็นเรื่องไม่จริง เป็นการกระทำที่เย่เทียนเหา ทำเพื่อให้หลินหยวนดูแปลกแยก

ต่อให้หลินหยุนขอโทษชายหนุ่มคนนั้น เย่เทียนเหากับชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่มีทางปล่อยหลินหยุน

หลินหยุนต้องมองจุดนี้ออกอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงได้แสดงพฤติกรรมที่เผด็จการแบบนี้

แค่คิดถึงเมื่อกี้ พวกเขาที่คิดว่าหลินหยุนเผด็จการ ถึงขนาดตำหนิหลินหยุน นักศึกษาทุกคนต่างรู้สึกละอายใจ อายจนไม่รู้ว่าควรจะไปซ่อนตัวที่ไหน

“เย่เทียนเหา นายมันคนชั้นต่ำ เมื่อกี้เสียแรงที่ฉันเข้าใจว่านายนั้นขอโทษอย่างจริงใจ ที่แท้นายเพียงต้องการใส่ร้ายอาจารย์หลิน!” นักศึกษาชายคนหนึ่งกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ใช่ เย่เทียนเหา คนชั้นต่ำ!” นักศึกษาคนอื่นๆก็ตะโกนตำหนิเย่เทียนเหา ระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างใจ

เย่เทียนเหามองดูทุกคนด้วยใบหน้าที่ดูแคลน หัวเราะอย่างเย็นชา “พวกแกมันโง่ ไปฉี่แล้วมองส่องดูเงาของตัวเอง คนอย่างพวกแกคู่ควรให้ฉันขอโทษด้วยเหรอ? อย่าฝันอีกเลย!”

ทันใดนั้นเหล่านักศึกษาต่างโกรธมาก

“แกพูดอะไรนะ!”

อย่านึกว่าแกเป็นคนที่มาจากเมืองหลวง พวกเราก็จะทำอะไรแกไม่ได้ วันนี้หากแกไม่ขอโทษพวกเรา แกอยากคิดไปจากที่นี่เลย!

เหล่านักศึกษาใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เย่เทียนเหาเห็นพวกเขาเป็นตัวตลกก็ช่าง ตอนนี้ยังมาเหยียบหยามพวกเขา

เรื่องแบบนี้ยังทนได้ ก็ไม่มีอะไรที่จะทนไม่ได้อีกแล้ว!

อย่างไรก็ตาม เมื่อกี้เหล่านักศึกษาก็ได้ยินกันทั่วแล้ว เย่เทียนเหาเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเย่แห่งเมืองเจียงหนาน พวกเขาไม่กล้าที่จะล่วงเกิน!

“ผู้อำนวยการซู คุณก็เห็นแล้ว เหล่าอัจฉริยะที่มาจากเมืองหลวงทำตัวเกินไปแล้ว!”

“คุณต้องช่วยพวกเรา ทวงความยุติธรรมให้พวกเราด้วย!”

ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเย่เทียนเหา ทำได้เพียงให้ซูชิงเหยียนออกหน้า

ซูชิงเหยียนแอบขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะเป็นผู้อำนวยการ แต่เย่เทียนเหาเป็นคนของมหาวิทยาลัยการแพทย์กรุงปักกิ่ง ไม่ได้อยู่ในความดูแลของเขาเสียหน่อย!

ซูชิงเหยียนทำได้เพียงมองไปทางหลินหยุน หวังว่าหลินหยุนจะมีวิธี

หลินหยุนเหลือบมองใบหน้าที่เย่อหยิ่งของเย่เทียนเหาไปหนึ่งที ก็ได้นำสายตามอยู่หยุดอยู่บนร่างของพี่ดาว แล้วถาม “เขาเตรียมการให้นายทำยังไงกับฉัน?”

พี่ดาวก้มหน้า มีความกลัวเล็กน้อย พูดอ่ำๆอึ้งๆ “เขาให้ผมทำร้ายคุณจนกว่าคุณจะคุกเข่าอยู่บนพื้น อีกทั้ง.........”

พูดถึงตรงนี้ พี่ดาวไม่กล้าที่จะพูดต่อแล้ว

“อีกทั้งอะไร?” หลินหยุนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย่เทียนเหาหัวเราะเยาะ แล้วพูดต่อ “อีกทั้งจะให้นายยอมรับกับทุกคนว่าไตพร่อง

“เสี่ยวดาว ฉันไม่เข้าใจจริงๆ คนที่เป็นลูกน้องคนสนิทของท่านเจี่ยง นายกลับกลัวคนที่ไม่มีตัวตนและชื่อเสียงทางสังคมคนนี้!”

“ฉันผิดหวังในตัวท่านเจี่ยงจริงๆ!”

ด้วยฐานะคุณชายใหญ่ตระกูลเย่แห่งเจียงหนาน ฐานะทางสังคมของเย่เทียนเหานั้นสูงกว่าเจี่ยงสง มีสิทธิ์ที่จะทระนงตัว