จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 323

กู้ซิวหรั่นได้เริ่มพูดขึ้น ทำให้พวกคุณชายลูกเศรษฐีเหล่านั้นที่ไม่ชอบในตัวของหลินหยุนก็โวยวายขึ้นตามทันที

“ใช่สิ ไอ้หนุ่มน้อย นายเตรียมของขวัญอะไรให้กับคุณอีหลิงล่ะ? ”

“ไม่ใช่ว่าไม่มีแม้แต่เงินที่จะซื้อของขวัญให้กับคุณอีหลิงหรอกนะ! ”

“มาเฉลิมฉลองวันเกิดให้กับคุณอีหลิง นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ของขวัญก็ยังไม่นำมามอบให้ นายเข้ามาร่วมงานเพื่อที่จะหลอกกินหลอกดื่มเท่านี้ใช่ไหม! ”

“ฮ่าฮ่า......”

ทุกคนหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยามกันยกใหญ่

หวางเสี่ยวซีสังเกตไปที่หลินหยุน พบว่าหลินหยุนมาด้วยมือเปล่า จึงพูดเหยียดหยามขึ้นทันทีว่า: “คงไม่ใช่หรอกนะหลินหยุน วันนี้เป็นวันเกิดของอีหลิง นึกไม่ถึงว่านายจะไม่ได้เตรียมของขวัญมา นายนี่มันตระหนี่ขี้เหนียวชะมัด! ”

เซี่ยหยู่เวยก็ขมวดคิ้ว และมองไปที่หลินหยุนอย่างเหยียดหยาม: “วันเกิดอีหลิง นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ของขวัญนายก็ยังไม่ได้เตรียมมา แสดงว่าในใจของนายไม่มีอีหลิงแม้แต่น้อย ฉันจะไม่ยอมให้นายหลอกลวงความรู้สึกของอีหลิงเด็ดขาด”

เดิมทีทุกคนก็แค่คาดเดา แต่เมื่อเห็นว่าหลินหยุนมาด้วยมือที่ว่างเปล่า อีกทั้งไม่มีการอธิบายแก้ตัวใด ๆ ขณะนั้น ทุกคนต่างก็คิดว่าหลินหยุนไม่ได้เตรียมของขวัญมาจริง ๆ

แม้แต่อีหลิงเอง ก็เชื่อตามนั้นด้วยเช่นกัน

อีหลิงรีบพูดแทนขึ้นว่า: “ทุกคนสามารถมาร่วมฉลองงานวันเกิดของฉันได้ ฉันก็ซาบซึ้งใจเป็นที่สุดแล้ว ส่วนที่ว่าของขวัญอะไรนั้น ฉันไม่ได้สนใจหรอก! ”

“หลินหยุนอาจจะมาร่วมงานอย่างรีบร้อน จึงลืมซื้อก็เท่านั้น ทุกคนอย่าเข้าใจผิดไป”

แม้ปากจะพูดว่าไม่สนใจ แต่อีหลิงก็แอบผิดหวังเสียใจอยู่ในใจเล็กน้อย เธอคิดว่าหลินหยุนได้เตรียมของขวัญเพื่อที่จะมอบให้กับเธอ ที่สำคัญคือเป็นของขวัญพิเศษที่ไม่เหมือนใคร

ทุกคนเห็นว่าอีหลิงได้ออกตัวเสนอหน้า พูดแทนหลินหยุนด้วยตัวเอง จิตใจก็ยิ่งจะอิจฉาริษยามากขึ้นอีก สายตาที่มองไปยังหลินหยุน ก็ยิ่งจะดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น

กู้ซิวหรั่นถอนหายใจขึ้นทันที: “คุณอีหลิงจิตใจกว้างขวาง สามารถที่จะไม่สนใจได้ แต่ในเมื่อพวกเราเป็นเพื่อนของคุณอีหลิง มาร่วมงานวันเกิดเฉลิมฉลองให้กับคุณอีหลิง จะมาด้วยมือเปล่าได้อย่างไรกันล่ะ? นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการดูถูกคุณอีหลิงหรอกเหรอ? ”

“ต่อให้ไม่มีเงิน อย่างน้อยก็เลือกซื้อของขวัญที่ราคาถูกก็ได้ ซึ่งไม่ควรที่จะมามือเปล่าแบบนี้! ”

“ทุกคนว่าจริงหรือไม่จริงล่ะ? ” กู้ซิวหรั่นตะโกนถามไปยังทุกคน

ทุกคนรีบให้ความร่วมมือตะโกนตอบรับในทันที: “ใช่ คนที่ตระหนี่ขี้เหนียวแบบนี้ แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังไม่อยากที่จะจ่าย ข้าดูถูกเหยียดหยามพวกคนแบบนี้มาก! ”

“ข้าก็ดูถูกเหยียดหยามเช่นกัน! ”

“คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณอีหลิง ควรที่จะขับไล่เขาออกไป! ”

“จริงด้วย ขับไล่ขยะสังคมแบบนี้ออกไป! ”

เห็นทุกคนมีอารมณ์ฮึกเหิมกันใหญ่ อีหลิงก็ร้อนใจ จึงรีบพูดขึ้นว่า: “ทุกคนหยุดเอะอะโวยวายได้แล้ว! ฉันพูดแล้วไงว่า ฉันไม่ได้สนใจของขวัญอะไรนั่นเลย เพียงแค่ทุกคนสามารถมาร่วมงานกันที่นี่ได้ ฉันก็ขอบคุณทุกคนมากแล้ว”

“พวกคุณอย่าได้พูดถึงเรื่องของขวัญอีก มิเช่นนั้นฉันจะโมโหแล้ว! ”

อีหลิงมีสีหน้าที่เคร่งขรึม และแอบมองไปที่หลินหยุน พบว่าหลินหยุนยังไม่มีท่าทีโกรธเคือง จึงเบาใจลงได้บ้าง

เห็นว่าอีหลิงนั้นกระวนกระวายใจแทนหลินหยุน ทำให้ความอิจฉาริษยาของทุกคนที่มีต่อหลินหยุน กลับเพิ่มมากขึ้นถึงที่สุด

เวลานี้ หลินหยุนก็หัวเราะอย่างแปลกประหลาดขึ้นกะทันหัน และทำท่าทางเหมือนกับเล่นมายากลโดยที่ได้นำเอาจี้หยกใสชิ้นหนึ่งออกมา อีกทั้งยังผูกร้อยด้วยเส้นเชือกสีแดง

“ฉันทำจี้หยกด้วยตนเองขึ้นมาชิ้นหนึ่ง เพื่อมอบให้กับคุณ! ”

อีหลิงดีอกดีใจขึ้นในทันที แล้วมองไปยังหลินหยุนพร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางเบิกบานใจว่า: “ขอบคุณ! ”

“เดี๋ยวฉันจะเป็นคนห้อยไว้ที่คอให้กับคุณเอง! ” หลินหยุนพูดขึ้น

อีหลิงก้มศีรษะลง หน้าตาแดงก่ำ และตอบตกลง

เพียงแต่เสียงที่พูดนั้นคล้ายกับเสียงของยุงฮึมฮึม: “อืม! ”

หลินหยุนเดินเข้าไป แล้วนำจี้หยกห้อยไว้ที่คอที่ขาวผ่องของอีหลิง และกำชับไว้ว่า: “ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหน ก็ห้ามถอดออกมาเด็ดขาด จำไว้แล้วหรือยัง? ”

ภาพเหตุการณ์นี้ ทุกคนที่เห็นต่างก็เกิดความอิจฉาริษยาไปตาม ๆ กัน

โดยเฉพาะป๋ายรุ่ยเหวิน กำหมัดทั้งสองข้างอย่างแน่น ถึงขนาดที่เล็บใกล้จะจิกเข้าไปในเนื้อแล้ว