จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 337

เซลล์ในร่างกายของอีเฉินเย่ารู้สึกถูกกดด้วยแรงมหาศาล แม้ว่าหลินหยุนจะอยู่ห่างจากเขาสิบเมตร แต่ส่วนลึกในใจรู้สึกหวาดกลัวมาก

ดูเหมือนว่าหลินหยุนแค่ผลักเบาๆ ก็ไม่สามารถต้านทานได้เลย

“หนี!

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาบนเส้นทางความตายจากภาวะวิกฤตอีเฉินเย่าได้ฝึกฝนด้วยสติ เหนือกว่านักบู๊หลายๆคน แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงปรมาจารย์ระดับเล็กขั้นสูงสุด แต่สติในภาวะวิกฤตแบบนี้แข็งแกร่งกว่าปรมาจารย์ขั้นสูงสุด

ดังนั้น ตอนที่หลินหยุนเพิ่งลงมือ เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตราย

อีเฉินเย่าประหยัดเวลาที่จะต้องหันหลังกลับ วิ่งถอยหลังทันที ความเร็วนั้นว่องไวมาก

หลินหยุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สติภาวะวิกฤตที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ไม่ควรปรากฏในนักบู๊ระดับนี้

ฝ่ามือที่หลินหยุนกระแทกออกไปนั้น ถูกดึงกลับมาทันที และแรงดันมหาศาลนั้นก็สลายไปทันที อีกครั้ง ที่หลินได้ลบล้างความรู้ความเข้าใจเดิมๆของนักบู๊ที่มีต่อโลกมนุษย์

หลินหยุนเอามือกอดอก และพูดอย่างแผ่วเบา “ท่าที่สามของสิบแปดท่าต้าเต๋า ค้อนดาวร่วง!”

อีเฉินเย่าซึ่งเพิ่งหลบหนีไปได้ไม่กี่เมตร จู่ๆก็หยุดกะทันหัน โดยมีแสงสีแดงล้อมรอบตัว ยกสองมือไปกลางอากาศ กระแทกฝ่ามือออกไปสิบกว่าครั้ง

บูม!

อีเฉินเย่าดูเหมือนถูกภูเขาที่มองไม่เห็นกระแทก เลือดสดๆพุ่งออกจากปาก ขาทั้งสองข้างถูกทับจนหัก ตัวเตี้ยลง และพื้นไม้ใต้เท้าเละตุ้มเป๊ะ สถานที่แย่มากจนทนดูไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของอีเฉินเย่านั้นไม่ธรรมดาจริงๆ สาหัสขนาดนี้แล้วยังไม่ตาย

ร่างกายของอีเฉินเย่าก็ขยับอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้วิ่งหนี แต่รีบวิ่งไปหา อีหลิงที่อยู่ไม่ไกล

“ฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่ม นายแคร์ผู้หญิงที่น่ารักคนนี้มากไม่ใช่หรือ? นายทำลายเรื่องดีๆของฉัน ครั้งนี้แม้ว่าฉันต้องตายก็จะให้นายได้ชดใช้!”

เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งของอีเฉินเย่าก้องอยู่ในห้องโถง

เดิมทีอีหยุ่นเห็นชัยชนะของหลินหยุน รู้สึกตื่นเต้นดีใจ แต่เมื่อเห็นอีเฉินเย่าที่จนตรอกแล้วพุ่งไปทางอีหลิง ชั่วขณะอีหยุ่นก็ตะโกนด้วยความหวาดกลัว “รีบขวางเขาไว้ ช่วยอีหลิง!”

น่าเสียดายที่อีเฉินเย่าอยู่ใกล้อีหลิงมาก ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร ความห่างนี้แม้แต่หลินหยุนก็ไม่สามารถขวางได้

ทุกคนได้แต่ดูอีเฉินเย่าลากร่างที่ขาหักของเขา มือข้างหนึ่งอยู่เหนือหัวของอีหลิง

“ขาทั้งสองข้างของเขาหักแล้ว แต่ความเร็วนั้นว่องไวมาก!”

“นี่มันไร้เหตุผล!”

คนธรรมดาเหล่านั้นตกตะลึงอีกครั้ง

หลินหยุนมองไปที่อีเฉินเย่าด้วยสายตาที่เคร่งขรึม ครั้งนี้แม้แต่ตัวเองก็ยังชื่นชมเขาเล็กน้อย

ตอนที่ฉันโจมตีครั้งที่สอง เขาก็รู้สึกได้ว่าไม่สามารถต้านทานได้ และเลือกที่จะหลบหนีอย่างเด็ดเดี่ยว ดังนั้นเมื่อฉันเปลี่ยนกระบวนท่ากะทันหัน และขัดขวางการหลบหนีของเขา เขาก็เลือกที่จะจับตัวประกันทันที บางทีจากจุดเริ่มต้นที่เขาวางแผนหลบหนี ขณะนั้นก็จงใจถอยหนีไปทางที่อีหลิงอยู่”

“ตั้งแต่ตอนที่ฉันโจมตีครั้งที่สองกับเวลาที่เขาจับตัวประกัน ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาได้คำนวณเวลาความเป็นไปได้ไว้ทั้งหมด และในช่วงเวลาสั้น ๆเช่นนี้เขาก็พบวิธีที่ถูกต้องที่สุด บุคคลนี้ เป็นคนที่มีพรสวรรค์”

อีเฉินเย่าหัวเราะอย่างชั่วร้าย “ไอ้หนุ่ม เป็นอย่างไรบ้าง? ฉันยอมรับว่าแกแข็งแกร่งมาก และคิดว่าความแข็งแกร่งของแกอยู่ในระดับขั้นสูงสุดของปรมาจารย์ระดับใหญ่ แล้วเป็นไงล่ะ? แม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเองชอบยังปกป้องไม่ได้ แกมันก็เหมือนไอ้เศษสวะ! ฮ่าๆ……”

อีหลิงยืนอยู่ที่นั่น ไม่ขยับ แต่ว่า เธอไม่ต้องการเป็นภาระของหลินหยุน “หลินหยุน นายไม่ต้องสนใจฉัน ฆ่าคนบ้าคนนี้เลย!”

อีหยุ่นตะโกนด้วยความเจ็บปวดใจ “อีเฉินเย่า ปล่อยอีหลิงไป ถ้าจะฆ่าฉันเลย!”

อีเฉินเย่ายิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล อีหยุ่น ฉันจะต้องกลับมาอีกและถึงตอนนั้น ไม่มีใครสามารถช่วยตระกูลอีของแกได้!”

หลังจากพูดจบ อีเฉินเย่ามองไปที่หลินหยุนด้วยท่าทางที่พอใจ “ไอ้หนุ่ม นายจะเลือกให้ฉันตายพร้อมกับเธอ หรือปล่อยฉันไป นายเลือกมาอย่างใดอย่างหนึ่ง!”

อีหยุ่นมองไปที่หลินหยุนอย่างอ้อนวอน และพูดอย่างกังวลว่า “หลินหยุน ปล่อยเขาไป! ฉันสัญญาว่าจะให้เงินค่าตอบแทนแก่นาย! ไม่มีขาด! ไม่ว่าในกรณีใด ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของอีหลิง!”

หวางเสี่ยวซีก็ตะโกนว่า “หลินหยุน ปล่อยเขาไปเถอะ อย่าปล่อยให้เขาทำร้ายอีหลิง!”

“ไม่ได้ ฆ่ามัน ปล่อยเสือเข้าป่าไม่ได้เด็ดขาด!” ผู้อาวุโสท่านหนึ่งของตระกูลอีพูดเสียงดัง

“ใช่ ฆ่ามัน ถ้าปล่อยมันไปคราวนี้ จะเกิดปัญหาไม่รู้จบในอนาคต!”

“ตายหนึ่งคนมันเป็นเรื่องเล็กน้อย การปกป้องตระกูลอีทั้งหมดของเราเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ต้องฆ่ามัน!” ผู้อาวุโสระดับสูงท่านหนึ่งในตระกูลอีตะโกน