จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 344

หลินหยุนแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นคนพวกนี้ แล้วเดินหน้าต่อไป

พวกเถียนชุ่ยชุ่ยมองไปหาเขา จู่ๆ เถียนชุ่ยชุ่ยก็หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หลินหยุน เจอเพื่อนร่วมห้องทั้งที จะไม่มาทักทายกันหน่อยเหรอ มันจะไร้มารยาทเกินไปหรือเปล่า！”

หลินหยุนก็ยังคงไม่สนใจอยู่ดี เดินผ่านเถียนชุ่ยชุ่ยด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ทำเหมือนพวกเถียนชุ่ยชุ่ยเป็นอากาศธาตุ

เฮิง！

ใจของคนพวกนี้เก็บความโกรธเอาไว้ไม่หยุด

“เฮ้ย หลินหยุน ฉันกำลังถามแกอยู่น่ะ?” เถียนชุ่ยชุ่ยโกรธมาก จึงตะโกนออกไป

หลินหยุนหยุดเท้าของตัวเอง หันหน้ากลับไป แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ฉันพักอยู่ข้างบน มีปัญหารึไง?”

“อะไรน่ะ！”

ทุกคนต่างก็ตกใจ

จากนั้น คนที่สวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาว งดงามจนหัวใจสั่นไหวอย่างจางเหมิง จู่ๆก็หัวเราะด้วยความดูถูกแล้วพูดว่า “ฮ่าๆๆๆ ขำจนจะบ้าตายแล้วเนี่ย！”

“หลินหยุน ถ้าแกจะพูดโกหก ก็ใช้สมองสักนิดสิ！ ใครไม่รู้ว่าคฤหาสน์ที่อยู่ข้างบน เป็นของท่านเจี่ยงในหลินโจว แกบอกว่าแกพักอยู่ด้านบน คิดว่าแกเป็นลูกชายของท่านเจี่ยงรึไง?”

เถียนชุ่ยชุ่ยมองจางหมิงด้วยใบหน้าที่สงสัย แล้วถามว่า “จางหมิง คฤหาสน์ด้านบนนี้เป็นของท่านเจี่ยงจริงๆเหรอ?”

จางหมิงพูดด้วยสีหน้าที่มั่นใจว่า “มันแน่นอนอยู่แล้ว เรื่องพวกนี้เสวเหวินเป็นคนบอกกับฉันเอง ด้วยความสัมพันธ์ของเสวเหวินกับปรมาจารย์หลิน การที่จะรู้เรื่องของท่านเจียงมันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว”

เถียนชุ่ยชุ่ยเข้าใจได้ในทันทที “ในเมื่อปรมาจารย์หลินสามารถขอให้ท่านเจี่ยงเคลื่อนไหวได้ การที่จะรู้เรื่องของท่านเจี่ยง ก็เป็นเรื่องปรกติ”

เหยียนเสวเหวินเขินอายเล็กน้อย ความจริงเขารู้ว่าอยู่แล้วว่าคฤหาสน์ข้างบนนักพัฒนาเป็นคนมอบให้กับท่านเจี่ยง ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับปรมาจารย์หลิน

เพราะว่านักพัฒนานั่น เป็นเจ้านายคนก่อนของพ่อเขา เพราะงั้นเขาถึงรู้ประวัติความเป็นมาของคฤหาสน์ด้านบนนั้น

แต่ว่าเหยียนเสวเหวินไม่ยอมพูดออกไปอยู่แล้ว มีเรื่องให้โม้แล้ว จะไม่ให้โม้ได้ยังไง?

เหยียนเสวเหวินพยักหน้าอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “เหมิงเหมิงพูดถูกแล้ว บทที่คฤหาสน์พวกนี้เพิ่งสร้างเสร็จ นักพัฒนาก็เอาตึกว่างเยว่ด้านบนสุดมอบให้กับท่านเจี่ยง เพื่อแสดงถึงความเคารพ！”

พอได้รับการยืนยันจากเหยียนเสวเหวิน บวกกับที่เหยียนเสวเหวินรู้จักกับคนลึกลับอย่างปรมาจารย์หลินที่หาตัวจับได้ยาก พวกเถียนชุ่ยชุ่ยต้องเชื่อคำพูดของจางหมิงอยู่แล้ว

เถียนชุ่ยชุ่ยหันไปมองหลินหยุนด้วยสีหน้าที่ดูถูกทันที ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หลินหยุน ฉันรู้ว่าเพราะฉันไม่เลือกแก เพราะงั้นแกจึงโกรธแค้นฉันมาโดยตลอด อยากจะให้ฉันเสียใจที่ตอนนั้นไม่เลือกแกสินะ”

“แต่ว่า แกคิดว่าคำโกหกปัญญาอ่อนแบบนี้ จะสามารถทำให้ฉันมองแกใหม่รึไง?”

“น่าเสียดาย！ คำโกหกของแกถูกหมิงหมิงมองออกสักแล้ว น่าขายหน้าสักจริง！”

คำพูดของเถียนชุ่ยชุ่ย ทำให้เสิ่นหย่งกับพวกจางหมิงหัวเราะเยาะออกมา

สายตาที่พวกเขามองหลินหยุน เหมือนเป็นตัวตลก ก็ราวกับโจรที่ถูกเปิดเผยอย่างหมดเปลือกแต่ก็ไม่ยอมรับผิด จนทำให้โจรคนนั้นพูดอะไรไม่ออก

หลินหยุนเผยรอยยิ้มด้วยความดูถูก ไม่แม้แต่จะอธิบาย เดินเข้าไปในป่าที่ถูกครอบคลุมด้วยค่ายกล

จนถึงตอนนี้ คนพวกนี้ยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของปรมาจารย์หลินด้วยซ้ำ ตัวประกอบแบบนี้ หลินหยุนไม่อยากสนใจแม้แต่น้อย

“เขาเข้าไปแบบนี้เลยเหรอ！” เถียนชุ่ยชุ่ยพูดด้วยความตกใจ

“เฮิง ก็แค่เสแสร้งเท่านั้นแหละ！ อีกไม่นาน เขาก็จะเหมือนกับพวกเรา ที่ต้องกลับมายังจุดเดิม！” จางหมิงพูดพร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา

“งั้นพวกเราก็รอเขาอยู่ที่นี่ รอจนเขากลับมา ดูว่าเมื่อถึงตอนนั้น เขายังมีอะไรจะพูดอีก！” ใจของเถียนชุ่ยชุ่ยคิดแต่เรื่องที่จะแก้แค้นหลินหยุน อยากให้หลินหยุนอับอาย

“ก็ดี！เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันหมั่นไส้ไอ้สายตาของเขาที่ไม่เห็นหัวคนอื่นมาตั้งนานแล้ว！ เดี๋ยวตอนเขากลับมายังจุดเดิม พวกเราก็ถามเขาว่า จำทางกลับบ้านของตัวเองไม่เจอแล้วเหรอ? ฮ่าๆ แกลองคิดดูว่าเขาจะทำสีหน้ายังไง?” จางหมิงเอามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกับเฝ้ารอ ในเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

พวกเขานั่งพักอยู่บนสนามหญ้า รอการกลับมาของหลินหยุน

แต่ว่า ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลินหยุนก็ยังคงไม่กลับมา

เถียนชุ่ยชุ่ยพูดด้วยความสงสัย “พวกเราเข้าไปสามครั้ง ครั้งที่นานที่สุดก็เดินวนอยู่ข้างในราวๆยี่สิบนาทีถึงออกมาได้ หลินหยุนเดินเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก?”

พวกเขาต่างก็ไม่เข้าใจ จางหมิงพูดเดาขึ้นมาว่า “เป็นไปได้ไหมว่าจะหลงทางอยู่ข้างในนั้น?”