จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 388

เซี่ยเจี้ยนโก๋ตื่นเต้นจนตัวสั่นไปทั้งตัว

ผ่านมานานขนาดนี้ เขาเฝ้ารอวันนี้มาโดยตลอด ในที่สุดก็ถึงวันนี้สักที

เขายังจำได้ ตอนนั้นพวกผู้อาวุโสของตระกูล ขับไล่เขาออกจากตระกูลด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เขายังจำได้ว่าแม่ของเขาคุกเข่าขอร้องอยู่บนพื้น......

ผ่านมานานขนาดนี้ เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็จำไม่ค่อยได้แล้ว

แต่ว่าเรื่องพวกนี้ไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุด......เขากำลังกลับไปแล้ว

เขาอยากจะถามว่า ทำไมตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนจะต้องเขียนกฎปัญญาอ่อนแบบนั้นด้วย เขาก็แค่ไม่สามารถฝึกบู๊ได้ก็เท่านั้นเอง ทำไมต้องขับไล่เขาออกจากตระกูลด้วย

โจวเฟินกุมมือของเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยความเป็นห่วง แววตาเต็มไปด้วยกำลังใจ

เซี่ยเจี้ยนโก๋มองไปยังโจวเฟิน ภรรยาที่อยู่กับเขามาหลายสิบปี และก็เป็นเธอ ที่ค่อยสนับสนุนตัวเองจากข้างหลังอยู่เสมอ ตัวเขาถึงมีวันนี้ได้

“คงลำบากมากสินะ！” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ

จู่ๆโจวเฟินก็ก้มหน้าลงไป ผ่านมานานขนาดนี้ ลืมไปแล้วว่าความลำบากมันคืออะไร

แต่ว่า ก็ยังหวังว่าเมื่อเวลามาถึง มันจะคุ้นค่านะ

“ไปกันเถอะ！” โจวเฟินพูดด้วยใบหน้าที่ให้กำลังใจ

“อืม” เซี่ยเจี้ยนโก๋พยักหน้า จากนั้น ก็มองไปยังเซี่ยหมิงเห้า

ท่าทางของเซี่ยเจี้ยนโก๋ดูเคร่งขรึมมาก ราวกับผู้คลั่งไคล้ในศาสนาคนหนึ่ง ที่กำลังจะไปพบศาสดาที่เขาชื่นชมมากที่สุด

“ให้ข้ากลับเข้าตระกูล”

ราวกับใช้เรี่ยวแรงไปทั้งหมด เพื่อพูดคำนี้ออกมา

เซี่ยหมิงเห้ามองไปยังเซี่ยเจี้ยนโก๋ แล้วมองไปยังหลินหยุนอีกที ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ราวกับมีบางอย่างที่ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

“นี่ก็คือข้อเสนอของเจ้า” เซี่ยหมิงเห้าหันไปถามหลินหยุน

“ใช่แล้ว” หลินหยุนตอบด้วยเสียงเรียบๆ

เซี่ยหมิงเห้ายิ้มอย่างขมขื่น “ก็จริง ในสายตาของคนอื่น วิชาการฝังเข็มอันล้ำค่าของตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีน หรือวิชาการกลั่นยา ในสายตาของเจ้าก็คงจะไม่มีค่าอะไร”

“ข้อเสนอที่เจ้าบอกมา ก็สมเหตุสมผล บางที ที่เจ้ามาเข้าร่วมการแข่งขันราชาการแพทย์ในครั้งนี้ ก็คงเป็นเพราะลุงสามของข้าถูกไหม！”

เซี่ยหมิงเห้าในตอนนี้ เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด

ราวกับเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้

ก็จริง การที่สามารถเป็นคนเฝ้าประตูของตระกูลเซี่ยได้ เซี่ยหมิงเห้าจะเป็นแค่คุณชายเจ้าสำราญที่หยิ่งยโสได้ยังไงกัน?

บางทีก่อนหน้านี้เขาแค่แกล้งทำไปอย่างนั้น เพื่อหลอกศัตรู

เซี่ยหมิงเห้าหันไปโค้งตัวทำความเคารพต่อเซี่ยเจี้ยนโก๋ “หลานชายคนนี้ขอคารวะลุงสาม！”

เมื่อเจอการเปลี่ยนแปลงของเซี่ยหมิงเห้า ดูเหมือนว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋จะยังตั้งตัวไม่ทัน

แต่ พอเซี่ยหมิงเห้าพูดคำว่าลุงสามออกมา เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ยังทนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่หยุด

“ดี ดี！”

เซี่ยหมิงเห้าพูดด้วยเสียงจริงจังว่า “ลุงสาม ตอนนี้ท่านจะกลับเข้าตระกูลไปพร้อมกับข้า หรือว่าอยากจะกลับไปเตรียมตัวก่อน?”

เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

จู่ๆเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ราวกับตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน

“ข้ากลับไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า ไปพบท่านเจ้าบ้านในสภาพแบบนี้ มันคงไม่เหมาะเท่าไร” เซี่ยเจี้ยนโก๋ดูร้อนรนเล็กน้อย

“ก็ได้” เซี่ยหมิงเห้าพยักหน้า

จากนั้น เซี่ยหมิงเห้าก็มองไปยังหลินหยุน โค้งคำนับแล้วพูดว่า “วิชาการกลั่นยาของท่าน อัศจรรย์จนไม่สามารถเทียบได้ ถ้าหากมีโอกาส หวังว่าข้ายังสามารถได้เห็นมันอีกครั้ง！”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร เซี่ยหมิงเห้าคนนี้เป็นคนเจ้าเล่ห์ เขาไม่ชอบ

พอไม่ได้รับการตอบรับจากหลินหยุน เซี่ยหมิงเห้าก็ไม่ได้โกรธอะไร หันไปทำความเคารพต่อท่านหลิวและคนอื่นๆ “ทุกท่าน เมื่อสักครู่ข้าเสียมารยาทเป็นอย่างมาก ต้องขออภัยด้วย！ขอตัวก่อน！”

“ที่แท้เมื่อกี้เขาแกล้งทำมาโดยตลอด”

“คนของตระกูลใหญ่การแพทย์ ร้ายกาจจริงๆ！ชายคนนี้อายุยังน้อยขนาดนี้ แต่กลับสามารถปั้นหัวคนแก่อย่างพวกเราสักอยู่หมัด”

“ฮ่าๆ ช่างเป็นรุ่นหลานที่มีฝีมือจริงๆ！”