จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 403

“ทำไมต้องอธิบายให้แกฟังด้วย......ทำไมต้องอธิบายให้แกฟังด้วย......”

เถียนชุ่ยชุ่ยตะลึงงันอยู่กับที่ในทันที!

หู สมอง ดังก้องไปด้วยคำพูดนี้ ราวกับเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่น อึกทึกกึกก้อง!

จางเหมิงและเพื่อนคนอื่น ๆ ก็ตื่นตระหนกตกใจ พวกเขาไม่เคยเห็นหลินหยุนในท่าทางที่แข็งแกร่งดุดันแบบนี้มาก่อน!

ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็ตะลึงงันอยู่กับที่!

ด้านข้าง เว่ยเทียนหมิงก็ยิ่งกำหมัดแน่นขึ้น

ร่างกายของหลินหยุนเปล่งพลังอันแข็งแกร่งน่าเกรงขามออกมา ทำให้เงามืดในจิตใจของเขายิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น

เซี่ยหยู่เวยแสดงท่าทางที่สงสารและได้มองไปยังเถียนชุ่ยชุ่ย รู้สึกว่าเถียนชุ่ยชุ่ยกับเธอนั้นได้ประสบพบเจอกับเรื่องที่เลวร้ายในแบบเดียวกัน ถึงขนาดรู้สึกว่าเป็นหัวอกเดียวกัน

ในตอนนั้น หลินหยุนก็ปฏิบัติกับเธอแบบนี้เช่นกัน

หลังจากได้พบเห็นพลังความสามารถที่แท้จริงของหลินหยุนขณะอยู่ที่บ้านตระกูลอีแล้ว เซี่ยหยู่เวยรู้สึกเสียใจอย่างมาก แต่ว่า เธอมักจะบ่นตำหนิมากกว่า

โดยคนที่เธอบ่นตำหนินั้นก็คือหลินหยุนนั่นเอง

“หลินหยุนอ่ะหลินหยุน นายทำไมถึงยังกำเริบเสิบสาน เย่อหยิ่ง ไม่มีใครในสายตาแบบนี้ นายทำตัวเป็นเทพเจ้าที่สูงส่ง มองข้ามดูถูกพวกเราเหล่านี้ ถึงขนาดที่นายยังไม่อยากที่จะพูดอธิบายอะไรกับทุกคนบ้างเลย”

“ถ้าหากนายพูดอธิบายให้กับทุกคนฟัง พูดถึงความแกร่งกล้าสามารถของตนออกมา พวกคนเหล่านี้ยังจะมารังแกทำให้นายลำบากใจอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ? ”

“นายคิดว่านายเป็นใครทำไมมักชอบพูดว่าตนเองสูงส่งกว่าคนอื่น? ต่อให้นายแกร่งกล้าสามารถมากแค่ไหน แต่ต้องรู้เอาไว้นะว่าเหนือคนยังมียอดคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า หรือว่าความสามารถของนายจะแกร่งกล้าเกินกว่าปรมาจารย์หลินอย่างนั้นเหรอ? ”

ในที่สุดเถียนชุ่ยชุ่ยก็ตั้งสติกลับคืนมา สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความอับอายและโกรธแค้นในทันที โดยที่เป็นคำพูดแบบเดิมนี้อีก อารมณ์น้ำเสียงที่เหมือนกัน สีหน้าท่าทางที่เหมือนกัน เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ราวกับว่าตนเองเป็นเพียงแค่พวกมดพวกแมลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา!

เถียนชุ่ยชุ่ยกัดฟันแน่น ระงับไฟความโกรธแค้นในจิตใจ ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “หลินหยุน นายไม่ต้องมาใช้การพูดอธิบายอย่างเหยียดหยามเพื่อทำแบบว่าขอไปที ตอนนั้นฉันเคยหลงกลมาครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ไม่มีทางที่จะหลงกลอีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน! ”

“นายบอกว่านายไม่ใช่พนักงานของที่นี่ ถ้าอย่างนั้นนายพูดมาสิว่าใครเป็นคนเชิญนายมาร่วมงาน? ”

“แม้ว่าจะไม่ใช่ปรมาจารย์หลิน ก็คงต้องมีสักคนไม่ใช่เหรอ? พูดมาสิ ทำไมไม่พูดล่ะ? ”

เถียนชุ่ยชุ่ยตั้งใจอย่างมากที่จะต้องเปิดโปงคำโกหกหลอกลวงของหลินหยุนต่อหน้าทุกคนให้ได้ เพื่อให้หลินหยุนอับอายขายหน้า

หลินหยุนมองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ยอย่างสงบนิ่ง แม้ว่าเขาจะรังเกียจผู้หญิงคนนี้อย่างมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทุกคนก็เป็นเพื่อนนักเรียนด้วยกัน หลินหยุนไม่มีทางที่จะลงมือฆ่าเธออย่างแน่นอน

แต่ว่า เถียนชุ่ยชุ่ยรนหาความตายโดยตลอด หากว่าไม่ลงโทษเธอบ้าง เกรงว่าเธอจะยังคงพูดพร่อยไม่หยุด

เถียนชุ่ยชุ่ยมองไปที่หลินหยุนที่ไม่พูดไม่จาอะไร ยังคิดอีกว่าหลินหยุนคงจะพูดอะไรไม่ออก ซึ่งแอบกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจเป็นอย่างมาก

“น่าขันเสียจริง คิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่ฉันตกใจในตัวเขามาก ช่างน่าโมโหจริง ๆ ครั้งนี้ฉันจะต้อง เปิดโปงคำโกหกหลอกลวงของนายให้ได้อย่างแน่นอน ทำให้นายอับอายขายหน้าอย่างที่สุด! ”

หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าเฉยเมยว่า: “นี่คือสิ่งที่คุณหาเรื่องขึ้นเอง”

หลินหยุนตัดสินใจแล้วว่า จะสั่งสอนเถียนชุ่ยชุ่ยให้รู้เสียบ้าง

แต่ว่า ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้น: “ฉันเองที่เป็นคนเชิญเขามา พวกคุณมีปัญหาอะไรไหม? ”

ฉินหลันในชุดกระโปรงยาวผ้าฝ้ายสีเมล็ดข้าวสาร รวบผมยาวมัดขึ้นเป็นมวย รูปร่างสูงบาง ท่าทางสง่างาม และถือแก้วไวน์ทรงสูงอยู่ในมือที่ขาวผ่อง ได้เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

หลินหยุนขยับสายตาเล็กน้อย ลมหายใจที่เย็นชาในร่างกายได้มลายหายไปทันที

“คิดไม่ถึงว่า พี่ฉินหลันก็มาด้วย! ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ก็คงจะมาด้วยใช่หรือไม่? ” หลินหยุนเกิดความกังวลเล็กน้อยโดยได้กวาดสายตามองไปโดยรอบ แต่ก็ไม่พบเห็นเงาร่างของหวางซูเฟิน

ขณะนั้น หลินหยุนจึงเบาใจลงได้บ้าง เขาไม่ต้องการที่จะให้คุณแม่ทราบถึงสถานะของเขาก่อน

เถียนชุ่ยชุ่ยกับเพื่อนคนอื่น ๆ แม้ว่าจะไม่รู้จักฉินหลัน แต่ก็ถูกบุคลิกท่าทางของเธอสยบเอาไว้

“ผู้หญิงที่สวยงดงาม! เธอคือใครกัน? ”

เถียนชุ่ยชุ่ยมีสีหน้างุนงง เซี่ยหยู่เวยก็เผยให้เห็นถึงสีหน้าที่ไม่เข้าใจ

มองเห็นฉินหลัน แม้ว่าพวกเธอเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ต่างก็เกิดความอิจฉาริษยาอยู่บ้าง

แต่ว่า สำนักงานใหญ่ของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปอยู่ที่มณฑลจงโจว ซึ่งคนจำนวนมากในเมือง หลินโจวต่างก็ไม่รู้จักฉินหลัน

เสิ่นหย่งขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยทันที แสดงสีหน้าท่าทางที่สงสัย และถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า:

“คุณคือผู้ช่วยฉินแห่งบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปใช่ไหม? ”

ฉินหลันมองไปที่เสิ่นหย่งด้วยความแปลกใจเล็กน้อย: “คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ? ”