จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 408

คิ้วที่อยู่ภายนอกผ้าคลุมหน้าของควีนจินได้ขมวดขึ้นอย่างมาก แต่ เธอทราบดีว่า เมื่อหลินหยุนตัดสินใจเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้ว ก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลง

ต่อให้เธอจะร้องขอหลินหยุนต่อไปอีกเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงได้ เป็นเพียงแค่การเพิ่มความยุ่งยากวุ่นวายใจให้กับตนเองมากกว่า

อีกทั้ง สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

ควีนจินโค้งคารวะทำความเคารพอีกครั้ง: “ขอบคุณคุณหลินมากสำหรับบุญคุณที่ไว้ชีวิตเขา! ”

ทุกคนโดยรอบต่างก็พากันตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง

ควีนจินออกหน้าขอร้องอ้อนวอนด้วยตัวเองแล้ว ไอ้หนุ่มนี้ก็ยังไม่ให้เกียรติกันขนาดนี้ ยังคงที่จะทำการตัดขาสองข้างของกงซื่อซวน ส่วนควีนจินกลับยังจะขอบคุณเขาอีกด้วย!

นี่มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อคาดไม่ถึงอย่างมากที่สุดเลยทีเดียว!

ทุกคนต่างพากันคาดเดาว่า ตกลงแล้วหลินหยุนเป็นใครกันแน่? เจี่ยงสงเคารพนอบน้อมต่อเขาก็ยังพอที่จะเข้าใจได้ แต่ตอนนี้ถึงขนาดควีนจินแห่งมณฑลหลิงหนานที่โด่งดังก็ยังต้องเคารพนอบน้อมต่อเขาด้วยเช่นกัน

ไม่มีทางที่ทุกคนจะไม่เกิดความแปลกใจอยากรู้อยากทราบถึงสถานะที่แท้จริงของเขา?

ความตื่นตระหนกของกงซื่อซวน มีระดับที่เหนือกว่าทุกคนในที่นี้มาก

เขามองไปที่ควีนจินอย่างไม่น่าเชื่อ พูดขึ้นว่า: “คุณป้า เขาจะตัดขาทั้งสองข้างของข้าต่อหน้าท่าน ท่านกลับยังแสดงความขอบคุณต่อเขาอีก! ”

“ท่านได้สมรู้ร่วมคิดกับไอ้หนุ่มนี้มาก่อนหน้านี้แล้วใช่หรือไม่? ท่านทำแบบนี้ไม่เท่ากับว่าเป็นการทำผิดเนรคุณต่อพ่อของข้าเหรอ? ”

“หุบปาก! ” ควีนจินจ้องมองไปที่เขาอย่างฉับพลัน: “รีบขอโทษต่อคุณหลินเดี๋ยวนี้ และร้องขอให้เขาไว้ชีวิตนาย! ”

“ทำไม! ที่นี่คือพื้นที่ดูแลของปรมาจารย์หลิน เขาเป็นเพียงเด็กน้อยที่ไม่ได้เรื่องได้ราวคนหนึ่ง ทำไมข้าถึงต้องขอร้องเขาด้วย! ” กงซื่อซวนตะโกนพูดขึ้นด้วยความโมโห

“ถ้าหากว่าข้าเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ ตระกูลกงแห่งมณฑลซีหนิงของข้าจะไม่มีวันยอมปล่อยให้นายรอดชีวิตไปได้อย่างเด็ดขาด! ”

เถียนชุ่ยชุ่ยกับเพื่อนคนอื่น ๆ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาแล้ว

ก่อนหน้านี้คือเจี่ยงสง จากนั้นคือควีนจิน ต่างก็เคารพนอบน้อมต่อหลินหยุน

นี่ถึงกับทำให้เถียนชุ่ยชุ่ยพวกเธอนั้น ตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่สนว่าเจี่ยงสงกับควีนจินจะเป็นเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม หลินหยุนในตอนนี้ได้กลายเป็นบุคคลที่พวกเธอไม่สามารถจะไปหาเรื่องสร้างความวุ่นวายกับเขาได้อีกแล้ว

จางเหมิงสีหน้าตื่นตะลึง และก็พูดขึ้นอย่างกะทันหัน: “แม้แต่เจี่ยงสงผู้มีอิทธิพลอำนาจและควีนจินต่างก็เคารพนอบน้อมต่อหลินหยุนขนาดนี้ หลินหยุนอาจจะคือปรมาจารย์หลินก็เป็นได้! ”

เหยียนเสวเหวินก็ตกใจเช่นกัน แต่เขาไม่เชื่อว่าหลินหยุนคือปรมาจารย์หลิน ถ้าหากว่าหลินหยุนคือปรมาจารย์หลินแล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนที่เขาสวมรอยแอบอ้างรับความดีความชอบของปรมาจารย์หลินนั้น หลินหยุนทำไมถึงไม่เปิดโปงเขาล่ะ?

“อย่ามาพูดสุ่มสี่สุ่มห้าไปหน่อยเลย หลินหยุนยังวัยรุ่นขนาดนี้ จะเป็นปรมาจารย์หลินได้อย่างไร กันล่ะ? ”

ควีนจินมองไปยังกงซื่อซวนที่มีสีหน้ากำเริบเสิบสาน สีหน้าภายใต้ผ้าคลุมหน้านั้นดูหม่นหมองเป็น อย่างมาก

เจี่ยงสงเบือนหน้าหนีไม่ได้สนใจ กงซื่อซวนโง่เขลามากจนหมดหนทางแก้ไขแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่เข้าใจรับทราบถึงสถานะที่แท้จริงของหลินหยุนอีก

หลินหยุนสีหน้าไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า: “วันนี้ ข้าจะตัดขาทั้งสองข้างของนาย และหากว่าตระกูลกงแห่งมณฑลซีหนิงจะมาแก้แค้น ก็ให้มาหาข้าได้เลย”

พูดจบ หลินหยุนก็ชูมือข้างหนึ่งขึ้น

กงซื่อซวนตกใจจนหน้าตาขาวซีด อุทานขึ้นว่า: “ที่นี่คืองานเลี้ยงฉลองของปรมาจารย์หลิน ปรมาจารย์หลินท่านอยู่ที่ไหน? มีคนจะลงมือทำร้ายฆ่าคนในงานเลี้ยงฉลองของท่าน หรือว่าท่านจะไม่สนใจอย่างนั้นเหรอ? หากข่าวแพร่กระจายออกไปแล้วต่อไปในอนาคตปรมาจารย์หลินจะมีเกียรติมีหน้ามีตาอีกได้อย่างไรกัน! ”

มือของหลินหยุนได้ทำการชี้ออกไป แสงพลังทิพย์สองเส้นได้ทะลุผ่านหัวเข่าของกงซื่อซวน โดยกระดูกสะบ้าหัวเข่าได้แตกหักละเอียดเป็นผุยผงจนไม่สามารถกลับคืนสู่รูปร่างเดิมได้

โอ๊ย!

กงซื่อซวนส่งเสียงร้องโอดครวญอย่างน่าสงสาร โดยที่ขาสองข้างไม่มีสิ่งค้ำยัน จึงล้มลงไปกองที่พื้นอย่างกระเซอะกระเซิง

“ไอ้หนุ่มน้อย ข้าจะฆ่าแกให้ได้! ตระกูลกงแห่งมณฑลซีหนิงของข้าจะไม่มีวันปล่อยแกไปอย่างเด็ดขาด แกเตรียมตัวรอไว้ได้เลย ข้าจะทำให้แกตายทั้งเป็น! ” กงซื่อซวนตะโกนดุด่าด้วยท่าทางที่โหดเหี้ยม

“ยังไม่หุบปากอีก! ” ควีนจินตะโกนพูดขึ้น

ถ้าหากกงซื่อซวนยังคงไม่ยอมที่จะหยุดพูด หากหลินหยุนเปลี่ยนแปลงความคิดเมื่อไหร่ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีใครสามารถที่จะรักษาปกป้องชีวิตของกงซื่อซวนเอาไว้ได้อีกแล้ว

กงซื่อซวนที่เป็นคุณชายลูกผู้ดีแบบนี้ จะเคยถูกการทำร้ายเอาเปรียบแบบนี้ที่ไหน ในเวลานี้ความคิดที่จะแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งได้พุ่งเข้าสู่ในสมองของเขาแล้ว

กงซื่อซวนตะโกนกลับใส่ควีนจิน: “คุณต่างหากที่ต้องหุบปาก! ”

“คุณคือคุณป้าของข้า แล้วยังจะยืนดูให้ไอ้หนุ่มน้อยนั่นตัดขาทั้งสองข้างของข้าทิ้งอีก น่าเสียดายที่เป็นถึงผู้มีอำนาจแห่งมณฑลหลิงหนาน คุณก็แค่ไอ้คนขี้ขลาดตาขาวเท่านั้นเอง! ”

“พ่อของข้าพูดเอาไว้ได้อย่างถูกต้อง ผู้หญิง ไม่สามารถรับภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงได้จริง ๆ! ”