จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 431

ที่นั่งที่อยู่ไม่ไกลนับ หลินหยุนจ้องมองหยูจงหยวนที่กำลังได้ใจด้วยความเย็นชา

มู่เฉิงสัมผัสได้อย่างชัดเจน เขาเองก็หันไปมองหยูจงหยวน แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “เฮิง ไอ้เจ้าหยูจงหยวนช่างเป็นคนที่จิตใจต่ำช้าสักจริงๆ แถมยังเป็นคนที่ไม่สำนึกบุญคุณ ขอแค่ให้ผลดีกับเขา ขายได้แม้กระทั่งพ่อแท้ๆของตัวเอง!”

พอเห็นว่าหลินหยุนไม่พูดอะไร หันกลับไปดื่มชาของตัวเองต่อ มู่เฉิงก็ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย ไม่เข้าใจความคิดของหลินหยุนเอาสักเลย

จากนั้นหยูจงหยวน ก็เดินไปพูดคุยกับคนรับผิดชอบของแต่ละหมู่บ้านทั้งหมดจนครบ ยกเว้นหลินตงหัว

แต่ว่า ในเวลานี้เอง จู่ๆเจียงซ่างหมิงก็เดินจากข้างเวทีจนมาถึงกลางเวที แล้วหันไปคุยกับทุกคนที่อยู่รอบๆว่า “ทุกท่าน ขอบคุณที่ให้กับสนับสนุนการทำงานของกระผม การทำงานต่อจากนี้ กระผมก็ยังหวังว่าทุกคนจะให้การสนับสนุนผมต่อไป！”

“กระผม ขอสวัสดีปีใหม่กับทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้!”

มู่เฉิงรีบพูดอธิบายว่า “ส่วนใหญ่แล้วเจียงซ่างหมิงจะออกมาเป็นคนสุดท้าย หลังจากเขาออกมา งานเลี้ยงสังสรรค์ก็จะจบลง”

หลินหยุนถาม “งานเลี้ยงสังสรรค์แบบนี้ ตัวของเจียงซ่างหมิงก็เข้าร่วมด้วยเหรอ?”

มู่เฉิงพูดว่า “ใช่แล้ว เขาไม่เพียงแค่เข้าร่วม ทุกครั้งเขาก็จะออกมาเป็นคนสุดท้ายเพื่อกดรัศมีของคนอื่น! เขาเป็นผู้รับผิดชอบสูงสุดของอำเภอจีหมิง เขามั่นใจว่าสามารถกดรัศมีของผู้รับชอบแต่ละหมู่บ้านได้อย่างแน่นอน!”

“หึๆ โอกาสที่จะได้แสดงเป็นตัวเด่นแบบนี้ ไอ้เจ้าเจียงซ่างหมิงจะยอมปล่อยไปได้ยังไง?”

เป็นอย่างที่ว่าไว้ หลังจากที่เสียงของเจียงซ่างหมิงสิ้นสุดลง ก็มีคนลุกขึ้นมาในทันที “จ้าวฉี ขออวยพรปีใหม่กับพี่เจียง! ขออวยพรให้พี่เจียงในปีนี้ มีตำแหน่งที่สูงยิ่งกว่าที่แล้วๆมา!”

“หลิวฉองหลี่ขออวยพรปีใหม่กับคุณเจียง!” ผู้อาวุโสผมขาวคนหนึ่ง ผู้อาวุโสที่มีอายุมากกว่าหกสิบ เขาเองก็ลุกขึ้นมาพูดเอาใจเจียงซ่างหมิง

คนรอบๆต่างก็ลุกขึ้นมา อวยพรปีใหม่กับเจียงซ่างหมิง นักธุรกิจที่อยู่ในงานส่วนใหญ่ ยกเว้นซี่ไห่กับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ล้วนมาเลียขาของเจียงซ่างหมิง

ยังไงซะเจียงซ่างหมิงก็เป็นผู้รับชอบสูงสุดของอำเภอจีหมิง นักธุรกิจพวกนี้ต่อให้มีธุรกิจที่ใหญ่โตแค่ไหน ก็ยังมีบางเวลาที่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากเจียงซ่างหมิง

ในเวลานี้เอง ก็จะเห็นความพิเศษของบริษัทซี่ไห่กรุ๊ปกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป

มีเพียงแค่หวางซี่ไห่และมู่ชิงซานสองคนนี้ ที่ไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นมา เพื่อแสดงความภักดีต่อเจียงซ่างหมิง

หลินหยุนถามด้วยความสนใจเล็กน้อย “พวกนายไม่ต้องไปอวยพรปีใหม่ให้กับเขาเหรอ?”

มู่เฉิงยิ้มฮิๆแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็น ถึงแม้อำนาจของเจียงซ่างหมิงจะใหญ่โต แต่ว่าอำนาจตระกูลมู่ของพวกเรากับอำนาจของบริษัทซี่ไห่กรุ๊ป เพียงพอที่จะนั่งในฐานะเดียวกับเขา เจียงซ่างหมิงไม่กล้าแตะต้องพวกเรากับตระกูลหวางยกเว้นเขาจะได้รับการสนับสนุนจากผู้มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่อย่างท่านเจี่ยง ไม่งั้นถ้าเกิดเขากล้าแตะต้องพวกเรา เศรษฐกิจทั้งอำเภอจีหมิงจะต้องหยุดชะงักอย่างแน่นอน”

ถึงแม้ว่าบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปกับบริษัทซี่ไห่กรุ๊ป จะไม่ได้ลุกขึ้นมาสนับสนุนเจียงซ่างหมิง แต่ว่านักธุรกิจส่วนใหญ่ที่อยู่ในงาน ล้วนออกมาสนับสนุน ฉากดูยิ่งใหญ่ เมื่อเทียบกับพวกที่มาสนับสนุนผู้รับชอบของแต่ละหมู่บ้าน!

“ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณทุกท่าน ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนกระผม!” เจียงซ่างหมิงหัวเราะด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ

พอพวกที่ลุกขึ้นมาสนับสนุนต่างก็ค่อยๆกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง เจียงซ่างหมิงก็พูดออกมาว่า “เอาล่ะ เวลาป่านนี้แล้ว ตอนนี้ได้เวลาเริ่มงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ!”

“รอก่อน ท่านเจียง! หลินตงหัวจากหมู่บ้านเปากู่ของพวกเรา ยังไม่ได้ออกมารายงานผลการทำงานเลย?” จู่ๆหยูจงหยวนก็ลุกขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้มเย็นชาพร้อมกับใบหน้าที่ไม่หวังดี

พอคำนี้ถูกพูดออกมา จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาทันที

“หลินตงหัว? นั่นมันโลนเรนเจอร์ไม่ใช่เหรอ? เขาจะรายงานหรือไม่รายงานก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

“รีบเริ่มงานเลี้ยงเถอะ อย่าปล่อยให้เสียเวลาเลย!”

“ถ้าเกิดเมื่อไหร่ที่หลินตงหัวมีผู้สนับสนุนสักคนหนึ่ง งั้นฉันก็จะขอใช้นามสกุลหลินเหมือนกับเขา!”

“ฮ่าๆ......งั้นความหวังของแกบางทีคงไม่มีวันสมหวังแล้ว คนอย่างหลินตงหัว ชาตินี้ทั้งชาติก็คงไม่มีทางมีผู้สนับสนุนแม้แต่คนเดียวหรอก”

“อีกอย่าง มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่อยากจะไปสนับสนุนเขา!”

หยูจงหยวนยิ้มด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย เขาไม่ได้ต้องการให้หลินตงหัวขึ้นไปจริงๆหรอก เขารู้ดีว่างานเลี้ยงสังสรรค์ของทุกปีหลินตงหัวก็มักจะเป็นตัวตลกของทุกคน ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน เขาก็แค่ต้องการให้หลินตงหัวขายขี้หน้าต่อหน้าทุกคน

เจียงซ่างหมิงจ้องมองหลินตงหัวที่ก้มหน้าไม่พูดอะไรด้วยสายตาเหยียบหยาด แล้วส่งเสียงเฮิงออกมา “เขาจะออกมารายงานหรือไม่รายงานก็เหมือนกัน ไม่มีใครอยากจะสนับสนุนเขาหรอก!”

“ปีใหม่ทั้งที ก็ไม่อย่าให้เขาต้องขายขี้หน้า ทุกคนมาเริ่มงานเลี้ยงกันเถอะ!”