จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 432

หลินตงหัวจ้องมองหวางซูเฟินด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจความหมายที่หวางซูเฟินพูดออกมา

แต่ว่า ไม่มีเวลาให้เขาคิดต่อแล้ว ตอนนี้เขาจำเป็นต้องขึ้นเวทีเพื่อรายงานผลการทำงาน

หลินตงหัวเดินก้มหน้า ค่อยๆเดินขึ้นเวทีอย่างช้าๆ ราวกับคนชราที่ตายได้ตลอดเวลา

ข้างล่าง เหล่าผู้รับผิดชอบของแต่ละหมู่บ้านต่างก็เผยรอยยิ้มเย็นชาที่ได้เห็นคนอื่นขายขี้หน้า

“ฉันรู้สึกว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ไม่ได้อยากจะคืนความเป็นธรรมให้กับหลินตงหัว แต่กลับมีความแค้นกับหลินตงหัว! เขาจงใจให้หลินตงหัวขึ้นไปขายขี้หน้า!”

“ฮ่าๆ ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้น!ถ้าเกิดหลินตงหัวไม่ขึ้นไป อย่างมากทุกคนก็แค่หัวเราะเขาแป๊บเดียว แต่ถ้าเกิดขึ้นเวที แล้วเกิดคนที่อยู่ข้างล่างไม่มีใครออกมาสนับสนุน งั้นมันก็จะกลายเป็นตัวตลกที่ทำให้ทุกคนหัวเราะจนฟันร่วงหมดปากไม่ใช่รึไง?”

หลินตงหัวที่ยืนอยู่บนเวที จ้องมองหลินหยุนอย่างช่วยไม่ได้ แววตานั้นดูเรียบสงบ ไม่ได้ถือโทษเขา เขาเข้าใจจุดประสงค์ของหลินหยุนดี

เจียงซ่างหมิงที่ยืนอยู่ข้างๆพูดด้วยเสียงหัวเราะที่เย็นชา “หลินตงหัว เริ่มกันเถอะ!”

“ได้!”

หลินตงหัวพยักหน้าให้กับเจียงซ่างหมิง ด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อ “ผมเป็นรองผู้รับชอบของหมู่บ้านเปากู่ หวังว่าทุกคนจะให้การสนับสนุนผม ขอบคุณ!”

นี่ก็คือการรายงานผลการทำงานของหลินตงหัว

ข้างล่างเวที ฉินหลันถามด้วยความสงสัย “ท่านประธาน หนูไม่เข้าใจ พวกคนเมื่อกี้ แค่ช่วยชาวบ้านจับไก่ก็ยังประกาศออกมา ทั้งๆที่ลุงหลินช่วยชาวบ้านทำเรื่องตั้งมากมาย ทำไมเขาถึงไม่ยอมพูดออกมาแม้แต่อย่างเดียว?”

หวางซูเฟินแอบมองหลินตงหัวที่ยืนอยู่บนเวทีเงียบๆ ท่าทางดูโดดเดี่ยว ถอนหายใจแล้วพูดว่า “คนที่ทำงานจริงๆ ไม่เคยพูดผลงานของตัวเอง เขาก็คือคนดื้อรั้นจนซื่อบื้อคนหนึ่ง”

เจียงซ่างหมิงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หลินตงหัว นี่ก็คือการรายงานผลการทำงานของแกเหรอ? หรือว่าปีที่แล้วแกจะไม่ได้ทำอะไรเลย? เอาแต่ทำตัวครองตำแหน่งไว้รับผลประโยชน์โดยไม่ทำอะไรเลยหรือยังไง?”

หลินตงหัวจ้องมองเจียงซ่างหมิง แล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆว่า “ในเมื่อผมอยู่ในตำแหน่งนี้ สิ่งที่ผมทำล้วนทำตามหน้าที่ มันเป็นสิ่งที่ผมควรกระทำ แล้วจะให้รายงานผลการทำงานอะไรอีก?”

ข้างล่างเวที ผู้รับชอบคนแรกของหมู่บ้านเปากู่หยูจงหยวนตะโกนด้วยเสียงเย็นชา “หลินตงหัว! ความหมายของแกก็คือกำลังปฏิเสธผลงานของพวกเราทุกคนใช่ไหม? หรือจะบอกว่าสิ่งที่พวกเราพูดล้วนเป็นคำโอ้อวด มีแค่แกคนเดียวที่รู้จักถ่อมตน!”

“ฉันว่าแกมันก็แค่ครองตำแหน่งไว้รับผลประโยชน์โดยไม่ทำอะไรเลย ที่ไม่มีงานชิ้นไหนที่เป็นงานของแกจริงๆ เพราะงั้นจึงจงใจเสแสร้งเป็นคนที่ไม่ยอมพูดถึงผลงานตัวเอง!”

“คนต่ำช้า!”

หม่าเจี้ยนกั๋วเองก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า “หลินตงหัว แกปฏิเสธผลงานของทุกคนที่อยู่ที่นี่ แล้วบอกว่าสิ่งที่แกทำเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องประกาศออกมา แกคิดว่าวิธีแบบนี้ จะมีคนหลงกลหรือไง?”

“ใช่แล้ว พวกเราไม่หลงกลหรอก! หลินตงหัวก็แค่คนต่ำช้าคนหนึ่ง!”

“คนต่ำช้า!”

ข้างล่างเวที ทุกคนต่างก็โมโหมาก ผู้รับชอบคนอื่นๆของแต่ละหมู่บ้าน ต่างก็ร้องตะโกนด่าและดูถูกหลินตงหัวไม่หยุด

มู่เฉิงจ้องมองเหล่าผู้รับชอบของแต่ละหมู่บ้านด้วยความดูถูก แล้วส่งเสียงเฮิงด้วยความเย็นชา “ไอ้พวกคนที่ไร้สาระ !”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร แค่แสดงสีหน้าที่เย็นชาออกมา

หยูจงหยวนยิ้มด้วยใบหน้าที่เย็นชา ครั้งนี้หลินตงหัวทำให้ทุกคนโกรธสักแล้ว จะต้องโดนทุกคนด่าจนตายอย่างแน่นอน

แต่ว่า แค่นี้มันยังไม่พอ ครั้งนี้เขาจะต้องทำให้หลินตงหัวขายขี้หน้าทั้งตระกูล จากนี้จะให้เขาใช้ชีวิตอยู่ในความอับอายไปชั่วชีวิต

จู่ๆหยูจงหยวนก็พูดเสียงดังว่า “ทุกท่าน โปรดอยู่ในความสงบ!”

ทุกคนต่างก็ค่อยๆใจเย็นลง ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังหยูจงหยวน ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไรอีก

“การกระทำที่ต่ำช้าของหลินตงหัว ปฏิเสธผลงานของพวกเราทุกคน บอกว่าพวกเราเป็นคนเสแสร้งไม่เหมือนคนที่ไม่หวังผลตอบแทนอย่างเขา แต่ว่า ต่อให้เขาจะพูดเก่งยังไง ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงอย่างหนึ่งได้”

“นั่นก็คือผู้สนับสนุนของพวกเราทุกคน!”

“เขาหลินตงหัวดูถูกพวกเราไม่ใช่หรือไง? งั้นก็มาดูหน่อยว่าเขามีผู้สนับสนุนกี่คน ถ้าเกิดผู้สนับสนุนของเขามีมากกว่าพวกเรา งั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก แต่ถ้าเกิดเขาไม่มีผู้สนับสนุนแม้แต่คนเดียว งั้นก็เป็นการพิสูจน์ว่าเขาพูดโกหกตั้งแต่แรกแล้ว!”