จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 491

สรุปบท บทที่ 491 ถามหาความผิด: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์

ตอน บทที่ 491 ถามหาความผิด จาก จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 491 ถามหาความผิด คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายใช้ชีวิต จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ ที่เขียนโดย จูผาซู่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

หลินหยุนพวกเขาทั้งสามคนเดินกลับไปในห้อง

ถึงแม้ว่าจะไล่ให้กงเห้าและสองพี่น้องโห้จินผิงกลับไปหมดแล้ว แต่ว่าสีหน้าของโห้ซือหนันกลับยังไม่ดีขึ้นเลย

ทั้งสามคนนั่งลงบนโซฟาด้วยจิตใจที่เอ้อระเหย

โห้ซือหนันหันไปมองหลินหยุน: “หลินหยุน นายก็ลงมือหนักเกินไปหน่อยนะ แค่ไล่เขาไปก็พอแล้วไม่เห็นต้องทำร้ายเขาให้บาดเจ็บเลย”

“หลังจากนี้ตระกูลกงจะต้องทำแก้แค้นอย่างสาสมแน่”

อันซินเองก็คิดว่าหลินหยุนลงมือหนักเกินไปเหมือนกัน อีกอย่างผู้หญิงอย่างพวกเธอสองคนก็ใช้ชีวิตในสังคมที่มีสันติภาพมาโดยตลอด ไม่เหมือนกับหลินหยุนที่คุ้นชินกับการเจออุปสรรคมรสุมอะไรแบบนั้น

แต่ถึงอย่างนั้น อันซินเป็นคนที่เชิญหลินหยุนมา เธอจึงไม่สามารถที่จะไปตำหนิอะไรหลินหยุนได้

ใบหน้าของหลินหยุนไร้ความรู้สึก สายตาทอดยาวไปด้านนอกหน้าต่าง: “ไม่ต้องกังวลใจหรอก ถ้าพวกเขาจะมาแก้แค้น งั้นฉันจะช่วยคุณจัดการเขาทิ้งซะ”

โห้ซือหนันคิดว่าคำพูดของหลินหยุนนั้นโอหังเกินไป เพราะนั่นเป็นถึงตระกูลกงแห่งมณฑลซีหนิงเชียวนะ!เจ้าพ่อท้องถิ่นที่ควบคุมทั้งมณฑลซีหนิง แม้แต่ตระกูลโห้อย่างพวกเธอยังไม่กล้าที่จะไปท้าทายเลย หลินหยุนอาจจะมีการมีทักษะการต่อสู้ที่ค่อนข้างดี แต่เขากล้าดียังไงถึงได้พูดจาอวดดีแบบนี้!

แต่จะว่าไป เพื่อที่จะช่วยเหลือเธอแล้วหลินหยุนถึงได้ยอมใช้กำลัง อีกอย่างโห้ซือหนันก็ไม่ใช่ผู้หญิงใจดำแบบนั้นด้วย ถึงแม้หลินหยุนจะกำลังพูดจาโอ้อวด เธอก็ไม่ได้คิดจะเสียดสีกับคำพูดขี้โม้นั้นของหลินหยุน

“อันซิน พวกเธอกลับไปเถอะ!ออกเดินทางคืนนี้เลย แล้วก็พาหลินหยุนกลับไปมณฑลหลิงหนานพร้อมกันด้วยเลย !” โห้ซือหนันลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน แล้วมองอันซินด้วยความจริงจัง

อันซินชะงักนิ่ง แต่เพียงชั่ววินาทีก็สามารถเข้าใจความหมายของโห้ซือหนัน

“แต่ว่าถ้าหากพวกเราไปแล้ว เธอจะทำยังไงล่ะ ?”

โห้ซือหนันตอบกลับ: “พวกเธอวางใจเถอะ ยังไงซะฉันก็เป็นถึงลูกสาวของเจ้าบ้านตระกูลโห้ ต่อให้เขาจะไม่พอใจในตัวฉัน อย่างมากก็แค่กล่าวทำโทษฉันสักยกเท่านั้น”

“อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็ต้องแต่งงานกับตาเฒ่าหัวงูกงเฉิงยู่แล้วด้วย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะกล้าทำอะไรฉัน”

หลินหยุนแย้งขึ้นมา: “ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอย่างนี้เลย ฉันบอกแล้วนี่ว่าฉันจะช่วยเธออธิบายให้กับตระกูลกงเอง”

โห้ซือหนันขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองหลินหยุนด้วยความตำหนิ จนไม่สามารถอัดอั้นความรู้สึกในใจได้อีก จึงถามกลับไป : “หลินหยุน นายรู้หรือเปล่าว่าอำนาจของตระกูลกงในมณฑลซีหนิงนี้มีความน่ากลัวแค่ไหน ?ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นายจะมาอวดดี เชื่อที่ฉันพูดเถอะ แล้วรีบหนีไปซะ !”

“พวกเธอคือแขกของฉัน และอันซินก็ยิ่งเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของฉันด้วย ฉันไม่อยากพาพวกเธอต้องลำบากไปด้วย !”

หลินหยุนเอนหลังพิงไปกับเบาะโซฟา สีหน้าเรียบนิ่ง แววตาเปล่งประกายดุจดวงดาว ถ้อยคำของเขานั้นเชื่องช้าอย่างมาก แต่กลับชัดเจนเอามากๆ

“บางทีตระกูลกงในสายตาของเธออาจจะสูงส่งยากจะแตะต้องได้ แต่ในสายตาของฉันแล้ว สามารถทำลายได้เลยเพียงแค่กระดิกนิ้วเดียว เธอรู้จักแค่อำนาจของตระกูลกง แต่ไม่รู้ถึงฝีมือของฉัน”

“ฉัมขอให้คำมั่นกับเธอเลยว่า นับจากพรุ่งนี้ไป บนโลกนี้จะไม่มีตระกูลกงอีก!”

โห้ซือหนันได้แต่มองหลินหยุนด้วยความอึ้งตะลึง ถ้าหากไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่เหมือนว่าบนร่างของหลินหยุนมีออร่าบางอย่างที่ทำให้คนเกิดความเชื่อมั่นอย่างเลี่ยงไม่ได้นั้น โห้ซือหนันจะต้องมั่นใจแล้วว่าหลินหยุนเป็นคนสติฟั่นเฟือนที่แสนเย่อหยิ่งแน่นอน!

ตระกูลกงแห่งมณฑลซีหนิง เมื่อเทียบกับทั้งประเทศจีนแล้ว นับว่าเป็นตระกูลมหาอำนาจที่ติดอยู่ในยี่สิบอันดับต้นๆ เลยก็ว่าได้ ทว่ากลับถูกหลินหยุนบอกว่าสามารถทำลายได้เพียงกระดิกนิ้วเดียวเท่านั้นซะอย่างนั้น ?

น่าขำเกินไปแล้ว!

แต่เมื่อมองดูท่าทีที่สงบจิตสงบใจนั้นของหลินหยุนแล้ว โห้ซือหนันจึงทำใจไม่ให้เชื่อในคำพูดของหลินหยุน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธอะไรได้

อันซินมองไปยังหลินหยุน แววตาเต็มไปด้วยความเชิดชู

ในช่วงเวลาวิกฤต เขาคนนั้นที่ได้เข้ามาช่วยชีวิตเธอเอาไว้อย่างหลินหยุน ได้กลับมาอีกครั้งแล้ว

“ซือหนัน เธอก็ลองเชื่อหลินหยุนหน่อยเถอะ !” อันซินพูดโน้มน้าว

โห้ซือหนันเหลียวหันไปมองอันซิน พร้อมคำถาม: “เธอเชื่อเขางั้นหรอ?”

“อืม” อันซินพยักหน้าอย่างหนัก

“ก็ได้ ฉันจะลองเชื่อเขาสักครั้งแล้วกัน !แต่ว่าถ้าหากวันนี้ไม่ไป พรุ่งนี้ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ” โห้ซือหนันจ้องหลินหยุน ราวกับกำลังยื่นคำขาดสุดท้ายให้เขา

หลินหยุนลุกขึ้นยืน แล้วถาม: “ห้องของฉันอยู่ทางไหน?”

“……” โห้ซือหนันถึงกับหมดคำพูด เขาคนนี้ไม่ใช่คนเย่อหยิ่งธรรมดาทั่วไปจริงๆ

“เป็นห้องที่อยู่ด้านในสุดนั้นเลย พวกเครื่องนอนและชุดนอนต่างๆ ล้วนเป็นของใหม่หมดเลย แล้วก็ด้านในมีห้องน้ำและห้องอาบน้ำภายในตัวด้วย”

โห้ซือหนันตอบกลับ

“อืม” หลินหยุนเดินตรงเข้าไปด้านใน

ด้านนอกประตู มีชายสวมชุดสูทสีดำคนหนึ่ง เป็นชายอายุราวๆ หกสิบปี พร้อมกับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง กำลังยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าที่โกรธเคืองอย่างมาก

ด้านหลังของเขา ยังมีโห้จินผิงและโห้จินเย่นสองพี่น้องที่กำลังยิ้มเยาะด้วยใบหน้าที่มีความสุขเมื่อได้เห็นโห้ซือหนันกำลังเดือดร้อน

โห้ซือหนันเปิดประตู พร้อมก้มหน้าเรียก : “พ่อ!”

โห้หมิงตะคอกอย่างดุดัน: “อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ ในสายตาของเธอยังมีฉันคนนี้เป็นพ่ออยู่อีกงั้นหรอ ?คนตระกูลกงเธอยังกล้าไปท้าทาย ยังเห็นฉันคนนี้อยู่ในสายตาอยู่หรือเปล่า ?”

โห้ซือหนันนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงใดๆ แล้วยืนอยู่กับที่อย่างนั้น พร้อมใบหน้าที่หม่นหมอง

โห้จินเย่นที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มเยาะออกมา: “ไม่ใช่ท้าทาย แต่คือการตอน ตอนไข่ของกงเห้าต่างหาก คาดว่านายท่านกงเฉินยู่คงจะไร้ผู้สืบสกุลแล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนี้สีหน้าของโห้หมิงยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น ที่ตัวเขานั้นต้องการจะเอาใจกงเฉิงยู่ ก็เพื่อให้เขาไม่ขัดขวางตระกูลโห้ในการขายน้ำแห่งชีวิต ดังนั้นเขาถึงได้ยอมส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนให้แต่งงานกับตาเฒ่าอายุหกสิบกว่าปีคนนั้น

แต่ตอนนี้ ลูกสาวของตัวเองดันไปตัดตอนลูกชายของกงเฉิงยู่เสียอย่างนั้น !

แล้วจากนี้ควรทำอย่างไรถึงจะดี?

โห้หมิงจ้องโห้ซือหนันเขม็ง พร้อมพูดด้วยเสียงเข้ม : “เธอไปแต่งตัวซะ แล้วไปรับผิดกับนายท่านกงพร้อมกับฉัน!”

“จะเป็นหรือจะตายก็ขึ้นอยู่กับชะตาของเธอแล้ว”

โห้ซือหนันตอบรับอย่างเศร้าหมอง: “ค่ะ”

อันซินไม่สามารถมองดูอีกต่อไปได้แล้ว ก่อนที่จะเดินลงมา ถึงเธอจะได้ยินแล้วว่าคุณพ่อของโห้ซือหนันคนนี้มีลักษณะนิสัยเป็นอย่างไร แต่ตอนแรกเธอกลับยังแอบหวังอยู่เล็กๆ ว่าบางทีโห้ซือหนันอาจจะเข้าใจพ่อของตัวเองผิดไปหรือเปล่า?

แต่ว่า หลังจากที่อันซินได้เห็นกับตาตัวเอง ในที่สุดเธอก็เข้าใจความสิ้นหวังอันล้ำลึกนั้นของโห้ซือหนัน ว่ามันมาได้อย่างไรทันที

“เดี๋ยวก่อนค่ะ มีสิทธิ์อะไรต้องให้ซือหนันเป็นคนรับผิดด้วยคะ!”

“ขอถามหน่อยค่ะ ว่าซือหนันทำผิดตรงไหนคะ?เป็นเพราะไอ้คนเลวตระกูลกงคนนั้นที่เข้ามาหาเรื่องซื่อหนันถึงที่ก่อนต่างหาก ลูกสาวสองคนนี้ของคุณนอกจากจะไม่ช่วยห้ามแล้ว ยังจะมีหน้ามาเป็นคนสมรู้ร่วมคิดแดกดันเธออีก คุณไม่ไปกล่าวโทษพวกเขา แต่กลับวิ่งมาตำหนิซือหนันตั้งแต่เช้าแบบนี้แทน แล้วยังจะให้ซือหนันไปยอมรับผิดกับไอ้คนสารเวลานั่นอีก !”

“ฉันอยากจะถามคุณสักคำ นี่ซือหนันไม่ใช่ลูกสาวของคุณหรือไงคะ ?”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์