จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 542

หลังผ่านไปสองชั่วโมง เครื่องบินบินผ่านก้อนเมฆ จนมาถึงสนามบินของเจียงหนาน

หลินหยุนปฏิเสธคำถามของเย่จื่อเชี่ยนอีกครั้ง เขาไม่อยากติดสนิทกับคนอื่นสักเท่าไหร่

ปู่หลานทั้งสอง จึงทำได้แค่พูดขอบคุณหลินหยุน จากนั้นก็เดินจากไป

และคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่มาถึงเมืองหลวงด้วยความยากลำบาก ได้ใช้วิชาแกะรอยอีกครั้ง แต่กลับทำให้ฝ่าบาทของเผ่าโลหิตที่สูงส่ง จ้องมองท้องฟ้าพร้อมกำหมัดแน่น “ไอ้เทพแห่งสว่างเฮงซวย แกกำลังล้อข้าเล่นอยู่ใช่ไหม!”

จากนั้น คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าก็ตามกลิ่นอายของหลินหยุน ไปที่เจียงหนาน

“ให้ตายเถอะ วิชาแกะรอยทั้งสามครั้งโดนข้าใช้จนหมดแล้ว ถ้าเกิดครั้งนี้ข้ายังหาแกไม่เจอ งั้นข้าก็คงมีแต่ต้องไปหาคนมาดูดเลือด”

คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก ใช้วิชาแกะรอยไปสามครั้งแล้ว เขาใช้พลังงานชีวิตทิ้งไปกว่าร้อยปีแล้ว

ถึงแม้เผ่าโลหิตจะมีชีวิตยืนยาว แต่สำหรับเขา ก็ยังเสียพลังงานไปเยอะอยู่ดี

อีหลิงขับรถออดี้A4สีขาว มารับหลินหยุนที่สนามบินเจียงหนานด้วยตัวเอง

ถึงแม้ด้วยฐานะทางบ้านของอีหลิง สามารถที่จะขับรถหรูหราอะไรพวกนั้นได้ แต่ว่า อีหลิงเป็นคนที่ไม่ชอบทำตัวเด่น ไม่อยากเป็นจุดสนใจขนาดนั้น

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ในตอนที่อีหลิงลงจากรถ ก็ยังคงดึงดูดสายตาคนส่วนใหญ่ที่เดินผ่านไปมาอยู่ดี

วันนี้อีหลิงสวมชุดกีฬาสีชมพู รูปร่างผอมสูง สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ผมสีดำยาวพาดหลังศีรษะ เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใส

“ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ก็มารอรับคนงั้นเหรอ? ไม่รู้ว่ามารับแฟนของตัวเองหรือเปล่า?”

มีคนอยู่ไม่น้อยที่รู้สึกเจ็บปวดกับความคิดแบบนี้

หลินหยุนเห็นเธอยืนอยู่กลางฝูงชน เห็นอีหลิงเด่นมาแต่ไกล

ส่วนอีหลิงเองก็เห็นเขาแล้ว ดันเท้าขึ้น โบกมือหาเขาด้วยความดีใจ

หลินหยุนเดินไปหาอีหลิงอย่างรวดเร็ว มองอีหลิงสักพัก ถึงแม้อีหลิงจะแต่งตัวธรรมดามาก แต่ ดูจากอกซ้ายของเธอที่มีเครื่องประดับเก๋ๆสวมอยู่ ทำให้รู้ว่า เธอเองก็ตั้งใจแต่งตัวเหมือนกัน

“ทำไมเธอถึงมาด้วยตัวเองล่ะ” หลินหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม

“นายมาทั้งที ฉันดีใจมาก จึงอยากมารับนายด้วยตัวเอง!” รอยยิ้มหวานๆของอีหลิง ใบหน้างดงามที่แดงก่ำ ดูเหมือนเพิ่งจะได้เจอหน้ากัน จึงทำให้เขินเล็กน้อย

“เธอไม่กลัวว่าจะเจอกับคนไม่ดีงั้นเหรอ?” หลินหยุนพูดจริงกับล้อเล่นอย่างละครึ่ง ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้อย่างเธอ ดึงดูดราคะของคนได้ง่ายมาก

อีหลิงหยิบจี้หยกอันนั้น ออกมาจากอกเสื้อ แล้วแกร่วให้หลินหยุนดู “ไม่กลัว ฉันมีสิ่งนี้”

หลินหยุนยิ้ม แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ!”

“อืม”

พอเห็นอีหลิงพาหลินหยุนออกไปด้วยความดีใจ เหล่าชายหนุ่มรอบๆพวกนั้นแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

มีคนมากมายต่างก็ส่ายหัวด้วยความเสียดาย “ดอกไม้ที่งดงามขนาดนี้ ทำไมถึงไปเสียบอยู่กับคนแบบนี้กันนะ?”

“เจ้าหนุ่มคนนั้นไม่ว่าจะดูยังไงก็เหมือนพวกขี้แพ้ เสื้อผ้าที่ใส่ก็เป็นของพื้นๆ แต่กลับมีสิทธิ์สนิทใกล้ชิดกับนางฟ้าคนนั้นได้ยังไง?”

หลินหยุนเข้าไปนั่งที่นั่งหลังรถ ส่วนอีหลิงเป็นคนขับรถ

ระหว่างทางกลับไปยังบ้านตระกูลอี อีหลิงทำท่าอึดอัดเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

“มีเรื่องอึดอัดอะไรที่พูดกับฉันไม่ได้งั้นเหรอ?” หลินหยุนถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ใช่ คือฉันไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดี!” ใบหน้าที่งดงามของอีหลิง เผยความลำบากใจออกมา

“ใช่เรื่องที่เรียกฉันมาที่เจียงหนานครั้งนี้ ไม่ใช่ความคิดของเธอหรือเปล่า?” หลินหยุนถามด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนรอยยิ้ม

อีหลิงส่งเสียงตกใจออกมา “เอ๊ะ นายรู้ได้ยังไง!”

พอพูดจบ ก็มองหลินหยุนผ่านกระจกหน้า ถามด้วยความกังวลว่า “นายคงไม่โกรธฉันใช่ไหม?”

หลินหยุนพูดด้วยเสียงจริงจัง “เธอบอกฉันมาได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่โกรธเธอหรอก”

“นายอย่าโกรธนะ ความจริงคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากนายคือพ่อฉันเอง แต่ว่า เขากลัวว่านายจะไม่มา จึงขอให้ฉันขอร้องแทน” อีหลิงก้มหน้าแล้วพูดออกมา เหมือนกับเด็กสาวที่กำลังรอโดนลงโทษเพราะทำผิด

หลินหยุนพอจะเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว การเชิญมาเจียงหนานในครั้งนี้ ไม่ใช่ความคิดของอีหลิง