จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 579

ที่ประตูมหาวิทยาลัยการแพทย์หลินโจว ชายหนุ่มในชุดสีดำคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นสนที่ข้างทางโดยไม่ไปไหนมาหลายชั่วโมงแล้ว

ชายหนุ่มนั้นหน้าตาดี แต่มีท่าทางที่เคร่งขรึม ลักษณะเหมือนจะเย็นชาเล็กน้อย

พวกนักเรียนที่เดินผ่านต่างก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเขาบ้าง ไม่ใช่เพราะว่าเขาหล่อเหลา และก็ไม่ใช่ว่าเขาเย็นชา แต่เป็นเพราะช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้ เขาเป็นแบบนี้แทบทุกวัน ยืนอยู่ใต้ต้นสนนั้นเพื่อรอคนคนหนึ่งโดยไม่เว้นแม้ว่าจะฝนตกหรือแดดออก

จุดโคมไฟขึ้น ฟังเสียงขลุ่ยโบราณทั้งคืน รอคอยคนคนหนึ่ง ที่รอมาเป็นเวลานาน

เหมือนกับเนื้อเพลงตามเพลงนั้นเลย ชายหนุ่มคนนั้นไม่รู้ว่ารอคอยมาเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว

หลังจากที่จงเฟยหยู่เลิกเรียน ส่วนใหญ่ก็จะก้มศีรษะแล้วเดิน จากนั้นก็ไปที่ป้ายรถประจำทางที่อยู่ไกลออกไประยะห้าสิบเมตร เพื่อรอรถประจำทางกลับบ้าน

แต่ว่า ตั้งแต่ที่เธอได้เคยช่วยชีวิตคนคนหนึ่งเอาไว้ หลังจากที่คนนั้นหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว การดำเนินชีวิตประจำวันของเธอที่สงบและเป็นระเบียบนั้น ก็ได้ถูกทำลายลงไปโดยสิ้นเชิง

คนผู้นี้ ก็คือซูหนันที่หายสาบสูญไปเป็นเวลานานแล้วนั่นเอง

ตั้งแต่ที่ได้รับการช่วยชีวิตจากจงเฟยหยู่แล้ว ซูหนันก็ไม่ได้กลับไป เพราะเขาพบว่าในชีวิตของเขานั้น นอกจากการบำเพ็ญฝึกฝนแล้ว ยังมีสิ่งหนึ่งที่สำคัญมากได้เพิ่มเติมเข้ามา ถึงขนาดที่ว่ามีความสำคัญมากกว่าชีวิตของเขาเองอีกด้วย

ไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นสิ่งของ เพราะสิ่งนั้นคือคนที่มีชีวิต

วันนี้ จงเฟยหยู่สวมใส่เสื้อกันลมยาวสีแดงมะรูน รวบผมยาวมัดเป็นแบบหางม้า มองดูแล้วมีท่าทางคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงมากขึ้น เสน่ห์ความน่าหลงใหลลดลงเล็กน้อย

แต่ว่า ยังคงสวยงดงามกว่าคนทั่วไปเหมือนเช่นเคย

ซูหนันที่อยู่ใต้ต้นสนหน้าประตูมหาวิทยาลัย เหมือนกับว่ารับรู้สัมผัสได้ จึงหมุนตัวหันมองไปที่ประตูมหาวิทยาลัย

ทันใดนั้น คิ้วและดวงตาที่จริงจังของซูหนันก็ได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว

ส่วนจงเฟยหยู่ก็เป็นความเคยชินแล้ว เคยชินที่จะต้องหันหน้า เคยชินที่จะต้องมองไปที่ใต้ต้นสนนั้นที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะฝนตกลมแรง หรือว่าลูกเห็บหิมะตกก็ตาม

ราวกับว่าชายหนุ่มคนนั้น ยังคงอยู่ที่เดิมไม่เคยเปลี่ยน

วันนี้ ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น!

จงเฟยหยู่ทำได้เพียงปรับเปลี่ยนทิศทางอย่างจำใจ แล้วเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่อยู่ใต้ต้นไม้นั้น

หญิงสาวงดงามใจกว้าง สดชื่นกระฉับกระเฉง ชายหนุ่มสูงใหญ่หน้าตาดี มาดเข้มเย็นชา

เป็นคู่ที่เหมาะสมกันทีเดียว

จงเฟยหยู่เดินมาถึงใต้ต้นไม้ แล้วหยุดยืนอยู่ที่ระยะห่างสองเมตรก่อนที่จะถึงชายหนุ่มคนนั้น และมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้นอย่างจำใจ: “ไม่ใช่บอกนายไปแล้วเหรอว่า ต่อไปไม่ต้องมารับฉันอีกแล้ว”

จะพูดกันจริง ก็ต้องโทษตำหนิไอ้พวกคนอันธพาลเหล่านั้น ถ้าหากไม่ใช่พวกเขาที่คิดจะพูดจา แทะโลมหยอกเย้าจงเฟยหยู่แล้ว ซูหนันก็คงจะไม่ต้องมาที่นี่ทุกวันเพื่อรอคอยเธอเลิกเรียน

อันที่จริงตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงพวกอันธพาลแล้ว แม้แต่พวกเพื่อนนักเรียนชายของจงเฟยหยู่เองต่างก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้จงเฟยหยู่ในระยะสองสามเมตรแล้ว

ก่อนหน้านี้มีชายคนหนึ่ง แอบชอบจงเฟยหยู่มาโดยตลอด มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เรียนวิชาพละที่สนามกีฬา ชายคนนั้นต้องการที่จะช่วยหยิบเศษหญ้าแห้งที่ติดอยู่บนศีรษะของจงเฟยหยู่ออก

แต่ผลก็คือไม่รู้ว่าซูหนันพลันพุ่งพรวดออกมาจากที่ไหน ใช้มือข้างหนึ่งยกตัวของชายคนนั้นขึ้น แล้วโยนทิ้งลงไปในถังขยะที่อยู่ด้านข้าง

ตอนนั้นเพื่อนนักเรียนทุกคนรวมถึงคุณครูต่างก็ตกใจกันไปหมด

ชายคนนั้น ได้ยินว่าทั้งครึ่งเดือนเต็ม ๆ ถึงได้หยุดฝันร้ายจากเรื่องนั้น

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จึงไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้จงเฟยหยู่อีก

ทุกคนต่างทราบดีว่า ด้านหลังของจงเฟยหยู่ มีบอดี้การ์ดเย็นชาที่น่ากลัวผู้หนึ่งแอบซ่อนอยู่

จงเฟยหยู่มองไปที่ซูหนัน โดยที่ไม่ได้คิดจะตำหนิอะไร เพียงแค่ว่าไม่ต้องการที่จะรบกวน หรือว่าไม่ต้องการที่จะเป็นหนี้บุญคุณต่อซูหนัน

ซูหนันมองไปที่ใบหน้าอันงดงามและขาวสะอาดของเธอ พร้อมกับพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า: “ฉันเต็มใจ”

จงเฟยหยู่หมดหนทาง เพราะทุกครั้งเขาก็พูดคำนี้ขึ้น

“นายทำเพื่อฉันมากขนาดนี้ ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนนายอย่างไร” มีบางคำ ที่จงเฟยหยู่ไม่อยากจะพูดออกไป เพียงแค่หวังว่าจะใช้วิธีอื่น เตือนสติเขา

ซูหนันพูดว่า: “ฉันไม่ต้องการอะไรตอบแทน”

“......”

จงเฟยหยู่พูดว่า: “ฉันไม่อยากที่จะเป็นหนี้บุญคุณนายมากเกินไป”

ซูหนันพูดอย่างจริงจังว่า: “คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้ บุญคุณนี้ตลอดชีวิตฉันก็ตอบแทนไม่หมด”

จงเฟยหยู่มีอารมณ์โกรธขึ้นบ้างแล้ว พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า: “ตอนนี้ที่นายทำแบบนี้ มันรบกวนการใช้ชีวิตของฉันแล้ว”

ซูหนันไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย: “แล้วจะทำไมเหรอ”