จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 581

วิ่งไล่ตามไปครึ่งชั่วโมง ซูหนันก็ยังคงวิ่งไล่ไม่ทันคนนั้น

ทว่า กลับกลายเป็นระยะทางที่ไกลออกมาอย่างมากจากคณะสำรวจ

ซูหนันกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีหลุมพราง แต่ว่า จงเฟยหยู่อยู่ในมือพวกเขา ต่อให้ทราบว่ามี หลุมพราง เขาก็ยังคงต้องเผชิญหน้าเข้าใส่

ทะลุผ่านป่าไม้แห่งนั้นไป เป็นไปตามที่คิดไว้เลย ด้านหน้ามีผู้อาวุโสสี่คนพลันกระโดดออกมา

ผู้อาวุโสสองคนอยู่ในชุดนักพรตยาวสีเทา บริเวณหน้าอกมีภาพของไทเกก ซึ่งก็คือผู้อาวุโสสองคนแห่งสำนักบู๊แท้

ส่วนอีกสองคนนั้น ก็คือปรมาจารย์ที่หวางเจ๋อเป็นคนพามา

ทั้งสี่คนนี้ ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ต่างก็เป็นยอดฝีมือระดับขั้นปรมาจารย์ อีกทั้งยังเป็นปรมาจารย์ระดับใหญ่ โดยหนึ่งคนในนั้น ครึ่งเท้าได้ก้าวเข้าไปสู่ระดับขั้นปรมาจารย์สูงสุดแล้วด้วย

ซูหนันไม่พูดพร่ำทำเพลง ชกหมัดเข้าใส่นักบู๊ที่อยู่ใกล้ที่สุดคนหนึ่งในทันที

“ฮึ ไอ้หนุ่มน้อย ตกหลุมพรางแล้วแท้ ๆ ยังจะกำเริบเสิบสานอีก! ”

ผู้อาวุโสสำนักบู๊แท้พูดตะโกนใส่อย่างเย็นชา

“เขาร้อนใจที่คนรักของเขาถูกจับเป็นตัวประกัน คิดที่จะรีบไปช่วยชีวิตเธอ” ผู้อาวุโสสำนักบู๊แท้อีกคนหนึ่งพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ

“คิดที่จะช่วยชีวิตสาวน้อยคนนั้น ต้องผ่านด่านพวกเรานี้ให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยมาว่ากัน”

“แต่ว่า สาวน้อยคนนั้นมีหน้าตาที่สวยงามจริง ๆ เห็นแล้วข้าเองก็ยังจิตใจหวั่นไหว” ผู้อาวุโสคนนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ลมหายใจในร่างของซูหนัน พลันบ้าคลั่งขึ้นมาไม่น้อย

ปรมาจารย์คนนั้นที่ซูหนันโจมตี ก็คือปรมาจารย์แห่งตระกูลหวางผู้ที่ใกล้จะเข้าสู่ระดับขั้นสูงสุดนั้น ซึ่งมีพลังความสามารถสูงที่สุดในจำนวนทั้งสี่คน

เพราะความเป็นห่วงจึงทำให้ซูหนันสับสนอลหม่าน ซึ่งทำให้พลังความสามารถลดไปกว่าครึ่งหนึ่ง

เพิ่งจะปะทะต่อสู้กัน ก็ตกอยู่ในอันตรายอย่างต่อเนื่อง

“ไอ้หนุ่มนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเก่งกาจสักเท่าไหร่ ถึงกับต้องให้พวกเราทั้งสี่คนลงมือพร้อมกันเลยเหรอ? มันเหมือนเป็นการทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า? ” ผู้อาวุโสสำนักบู๊แท้คนนั้นบ่นพึมพำ

“อย่าได้พูดพร่ำให้เสียเวลาเลย ลงมือพร้อมกัน จัดการไอ้หนุ่มน้อยนี้ซะ แล้วจะได้กลับไปรายงานผล! ”

“ตกลง! ”

ทั้งสามคนที่เหลือก็ได้ลงมือพร้อมกัน ร่วมโจมตีเข้าใส่ซูหนัน

ถ้าหากเผชิญหน้ากับนักบู๊คนนั้น ซูหนันใช้วิชาพินาศไม่สิ้นสูญ ยังสามารถที่จะเอาชนะได้

แต่ว่า ถ้าหากมีปรมาจารย์ระดับใหญ่อีกสามคนร่วมลงมือด้วย ซูหนันจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

การโจมตีครั้งแรก ซูหนันก็ถูกชกจนร่างกายกระเด็นลอยออกไปไกล กระอักเลือดออกมา ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

“ฆ่าเขาทิ้งซะ! ”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งตะโกนขึ้น

การโจมตีของทั้งสี่คน ได้พุ่งเข้าใส่ซูหนันอีกครั้ง

ซูหนันไม่พูดอะไร หันหลังแล้วก็วิ่งหนีทันที

เขาคิดที่จะเอาชนะการรวมพลังกันของปรมาจารย์ทั้งสี่คน ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

ดังนั้น ก็ไม่ต้องคิดถึงการที่จะไปช่วยชีวิตจงเฟยหยู่แล้ว

เวลานี้ทำได้เพียงหลบหนีเอาชีวิตรอดไปก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธีการอื่น

“ไล่ตามไป! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้! ” ผู้แข็งแกร่งทั้งสี่ตะโกนอยู่ด้านหลัง

ซูหนันวิ่งเผ่นอย่างสุดชีวิต โดยที่ไม่ได้สนใจเส้นทาง แต่ว่า ทุกครั้งที่มาถึงสี่แยกหรือว่าทางแยก มักจะเหมือนว่ามีคนคอยตั้งใจที่จะชี้นำทาง ซึ่งทำให้ค้นพบเส้นทางการหลบหนีที่ปลอดภัยได้

แบบนี้ จึงทำให้ซูหนันหลบหนีออกมาจากภูเขาเย่นต้านได้อย่างหวุดหวิดแต่ก็ไม่เป็นอันตราย

ไม่ทันที่จะคิดอย่างละเอียด ซูหนันก็รีบกลับไปยังหลินโจว ไปหาหลินหยุนให้มาช่วยชีวิตจงเฟยหยู่

มองเห็นซูหนันจากไป ปรมาจารย์ทั้งสี่ก็มีรอยยิ้มขึ้น

“ไปกันเถอะ พวกเรากลับไปรายงานผล! ”

“ขั้นตอนต่อไป ก็รอดูค่ายกลจิ่วเจ๋สำนักบู๊แท้ของพวกนายกัน! ”

“วางใจเถอะ นั่นคือค่ายกลโบราณกาลที่หลงเหลือไว้ตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถัง อาศัยพลังจากฟ้าและดิน ต่อให้ปรมาจารย์หลินนั้นจะเข้าสู่ระดับขั้นแดนตามที่ตำนานบู๊ได้ร่ำลือกันจริง ๆ ซึ่งหากเพียงแค่เขาเข้าไปในค่ายกลจิ่วเจ๋แล้ว ก็จะต้องพบกับความตายสถานเดียว! ”

“ตกลง! พวกข้าจะกลับไปรายงานให้กับคุณชายรับทราบ ขอลาก่อน! ”

ผู้อาวุโสทั้งสี่คนแยกย้ายกันไปคนละทาง

ซูหนันเร่งรีบตลอดทาง โดยนั่งเครื่องบินไฟต์ที่เร็วที่สุดกลับไปยังหลินโจว จากนั้นก็ตรงไปยังทะเลสาบเยว่หยา

แต่ว่า ขณะที่หลินหยุนกับซูหนันกำลังไม่รู้ว่าจะไปค้นหาจงเฟยหยู่ที่ไหนดี ก็มีชายหนุ่มในชุดนักพรต บริเวณทรวงอกมีภาพไทเกก เหาะพุ่งตรงเข้ามาหาหลินหยุนพวกเขาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

“ขอถามหน่อยว่าคือปรมาจารย์หลินแห่งหลิงหนานใช่ไหม? ” ชายหนุ่มคนนั้นถามขึ้นอย่างสุภาพ

“ใช่” หลินหยุนตอบ

ชายหนุ่มพูดว่า: “ถ้าหากต้องการจะช่วยชีวิตสาวน้อยคนนั้น ก็ตามข้ามาได้เลย”

ซูหนันพลันพุ่งออกไป กระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มนั้น

ชายหนุ่มนั้นไม่ได้ต่อต้านขัดขืน ปล่อยให้ซูหนันบีบคอของเขา

“บอกมานะ เพื่อนของข้าอยู่ที่ไหน? ”

ชายหนุ่มนั้นมีสีหน้าท่าทางเยือกเย็น: “ข้าพูดไปแล้ว หากต้องการจะช่วยสาวน้อยคนนั้น ก็ตามไปกับข้า! ”

“แกเชื่อไม่เชื่อว่าข้าจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้! ” ซูหนันพูดข่มขู่ใส่

ชายหนุ่มนั้นหันหน้าออกไปอีกทาง แล้วแสดงท่าทางที่เหยียดหยาม

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ปล่อยเขา”

ซูหนันจำใจ ต้องปล่อยมือออกด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่ค่อยเต็มใจ

“นำทางไปสิ! ” หลินหยุนพูดขึ้น

ซูหนันมองไปยังหลินหยุนด้วยความกังวลใจเล็กน้อย: “ฉันกังวลว่าจะมีหลุมพราง”

หลินหยุนมีสีหน้าท่าทางที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก: “เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่นายกับจงเฟยหยู่ แต่คือตัวข้าต่างหาก”

ซูหนันตกใจเล็กน้อย สีหน้าตื่นตระหนก: “คุณพูดว่าที่พวกเขาจับตัวเสี่ยวหยู่ไปเป็นตัวประกัน และยังจงใจที่จะปล่อยให้ฉันกลับไปแจ้งเรื่อง ก็เป็นเพราะพวกเขามั่นใจว่า ฉันจะไปหาคุณเพื่อให้มาช่วยชีวิตเสี่ยวหยู่! ”

“กลอุบายของคนพวกนี้ ช่างล้ำลึกอย่างมาก” ซูหนันตื่นตระหนกเล็กน้อย หากทราบก่อนก็คงจะไม่กลับไปเชิญให้หลินหยุนออกมาแล้ว

เขารู้ว่า เมื่อนำเรื่องนี้บอกกับหลินหยุนแล้ว ตามนิสัยของหลินหยุน ต่อให้ทราบว่าด้านหน้าเป็น กับดักหลุมพราง เขาก็ยังคงจะกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเลใจ

หลินหยุนพูดว่า: “ไม่ต้องกังวล ต่อให้พวกเขามีหลุมพราง ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก”

“ตามข้ามา”