จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 592

“ฉันยิ้ม แล้วเขียนถึงเขา ให้เขากลับบ้านไปถามพ่อแม่เขาก่อนว่าพวกท่านเห็นด้วยไหม?”

“ฉันรู้ พ่อแม่ของเขาคงไม่เห็นด้วยแน่ๆ เขาเพรียบพร้อมขนาดนั้น จะมาเอาผู้หญิงที่หูหนวกและเป็นใบ้ได้ยังไง?”

“เขาเขียนคำว่าโอเค จากนั้นก็กลับบ้าน”

“สองวันต่อมา เขาก็ส่งข้อความมาหาฉัน แน่นอนว่า พ่อแม่ของเขาไม่เห็นด้วย”

“แต่เขาบอกว่าคราวนี้เขาจะเป็นคนคนตัดสินใจเอง จากนั้น ผ่านไปอีกหลายวัน เขาก็มาปรากฏตัวที่หน้าโรงงาน”

“ตอนนั้นฉันซาบซึ้งใจมาก แต่ฉันคิดว่า มันเป็นเพียงความคิดที่ดื้อรั้นชั่วขณะของเขา และไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับฉันจริงๆ”

“อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเขากลับมาที่โรงงานอีกครั้ง ฉันทำได้เพียงยอมตกลงคบกับเขาไปก่อน วันนั้นเขามีความสุขมากเหมือนเด็กๆ และวันนั้น ก็เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิตนี้”

“ไม่มีใครคาดคิด วันรุ่งขึ้น พ่อแม่ของเขาก็มาที่โรงงาน มาบังคับและจะพาเขากลับไป และพวกเขายังดุฉัน เรียกฉันว่านางจิ้งจอก ด่าได้หยาบคายมาก”

“เขาคอยปกป้องฉัน แม้จะต้องแลกมากับการทะเลาะและตัดขาดกับพ่อแม่ สุดท้าย พวกเราออกจากโรงงานด้วยกัน เวลาสองปี พวกเราเดินทางไปหลายที่”

“อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยแตะต้องตัวฉัน เขาบอกว่าจะรอจนกว่าเขาจะให้งานแต่งงานที่เปิดเผยและยุติธรรมกับฉัน ถึงจะแตะต้องตัวฉัน”

“ฉันรู้เรื่องที่เขาพูดว่าเปิดเผยและยุติธรรมหมายถึงอะไร เขาต้องการการยอมรับจากทุกคน”

เพียงแต่ว่า มีครั้งหนึ่งเขาขี่มอเตอร์ไซค์ล้ม กระแทกที่ศีรษะ หลังจากฟื้นขึ้นมา ก็กลายเป็นคนเลอะเลือนสับสน แม้แต่ฉันยังจำไม่ได้”

“ฉันพาเขา ไปพบแพทย์จำนวนมาก พวกเราใช้เงินที่มีจนหมด หมดหนทาง ฉันไปหาพ่อแม่ของเขา แต่ว่า พ่อแม่ของเขาเห็นเขาเป็นในสภาพแบบนี้ ก็ไม่ยอมรับเขา”

“ต่อมา ฉันได้ยินคนพูดว่าที่หุบเขาเทพยาสามารถรักษาโรคได้หลายชนิด จึงพาเขา เดินทางกว่าพันกิโล เพื่อมาที่นี่”

“แต่ว่า ฉันไม่มีเงินจริงๆ และเราไม่สามารถนำสิ่งของมาแลกกับหุบเขาเทพยา ฉันทำได้แค่คุกเข่าที่ประตูหุบเขาเทพยา หวังว่าพวกเขาจะสามารถแสดงความเมตตา และช่วยฉัน”

“ถ้าคุณสามารถช่วยชีวิตเขาได้ แม้ว่าจะต้องการชีวิตฉัน ฉันก็เต็มใจ”

หลังจากอ่านแล้ว หลินหยุนก็รู้สึกสลดใจเล็กน้อย

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่ม ดูออก แม้เขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขาจะพึ่งพิงมาก

เห็นได้ชัดว่า เขาลืมทุกอย่าง สิ่งเดียวที่ยังไม่ลืมคือความรักของพวกเขา

หลินหยุนส่งสัญญาณเสียง “อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ คุณสามารถส่งเขาไปโรงพยาบาลจิตเวชได้ ถ้าคุณมีเขาอยู่ด้วย มันจะเป็นภาระของคุณไปตลอดชีวิต”

หญิงสาวยิ้ม ด้วยรอยยิ้มอันเจ็บปวด และเขียนลงบนกระดาษว่า “เขายังไม่รังเกียจฉัน แล้วฉันจะทิ้งเขาไปได้ไง?”

“ถ้ารักษาไม่หาย ฉันจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต”

หลินหยุนเงียบ

ถ้าเขาไม่จากไป ฉันก็จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาไปตลอดชีวิต

นี่คือความรัก นี่ก็คือความรัก

“ฉันสามารถรักษาเขาให้หายได้” หลินหยุนสื่อสารผ่านการส่งสัญญาณเสียง

ทันใดนั้นหญิงสาวก็แสดงความดีใจ และมีความรู้สึกดีๆในชั่วขณะ มันน่าตื่นตาตื่นใจมาก

“จริงเหรอ? เยี่ยมมาก!” หญิงสาวเขียน

“ฉันจะขอบคุณคุณยังไง?” หญิงสาวเขียนอีกครั้ง และหลังจากเขียนประโยคนี้ ใบหน้าของเธอมีความรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

ช่วงเวลาหลายปีที่ทำการรักษา และได้พบกับแพทย์หลายคนที่ไม่มีจรรยาบรรณทางการแพทย์ หลายครั้งที่เธอตกอยู่ในอันตรายเกือบไม่รอด

เธอกังวลว่าหลินหยุนจะใช้โอกาสนี้เพื่อแบล็กเมล์เธอ

“ไม่ต้องการอะไร พรุ่งนี้ฉันจะไปที่หุบเขาเทพยาเพื่อไปเอาวัสดุยา ช่วยสามีของคุณ” หลินหยุนสื่อสารผ่านการส่งสัญญาณเสียง

หญิงสาวไม่ได้เขียนอีก แต่ต่อหน้าหลินหยุน ได้คุกเข่าลง

หลินหยุนใช้มือข้างหนึ่งพยุงเธอขึ้น และสื่อสารผ่านการส่งสัญญาณเสียง “คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน หากจะขอบคุณก็ขอบคุณตัวเอง เพราะความจริงใจของคุณ ทำให้ฉันประทับใจ”

คืนนั้น หลินหยุนได้หาโรงแรมใกล้ๆเพื่อพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินหยุนกับเสี่ยวจุย มาที่ประตูใหญ่หุบเขาเทพยาอีกครั้ง

เสี่ยวจุยเป็นชื่อของหญิงสาวคนนั้น และชายหนุ่มคนนั้นชื่อเสี่ยวเฟิง ซึ่งหลินหยุนพึ่งรู้เมื่อวานนี้

เพียงแต่ว่า หลินหยุนได้ใช้พลังทิพย์เพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเอง เพราะว่า เขามาครั้งนี้เพียงเพื่อขอยา และไม่ต้องการให้เกิดการฆาตกรรมในหุบเขาเทพยา