จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 612

หลินหยุนก็หยิบแหวนหยกขาววงนั้นสวมไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง คู่กับแหวนเก็บของวงนั้นพอดี ดูแล้วก็รู้สึกมีความสมดุลดีทีเดียว

“ถ้าให้คนอื่นเก็บแหวนวงนี้ไปได้ แล้วสามารถถอนเงินออกจากบัตรใบนี้ได้หรือเปล่า?” หลินหยุนถาม

เจี่ยงสงพูดว่า “ได้ครับ แหวนวงนี้เป็นของพิเศษอย่างหนึ่ง จะต้องรักษาไว้ให้ดี แหวนวงนี้สามารถใช้แสดงสิทธิประโยชน์ของท่านได้ทุกอย่าง รวมทั้งถอนเงินออกมาได้ด้วย”

“ดังนั้น ผมจึงขอเตือนท่านว่าจะต้องรักษาไว้ให้ดี”

“ความจริงแล้ว ลูกค้าทั่วไป มักจะไม่มีแหวนแบบนี้ทั้งนั้น มีเพียงแต่ลูกค้าระดับชั้นพิเศษ VIP เท่านั้น จึงจะมีสิทธิที่ได้รับของแสดงตัวตนแบบนี้ ก็เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับลูกค้าที่ไม่สะดวกในการเปิดเผยตัวเอง ถ้าเวลาอยากจะถอนเงินละก็ เพียงแค่เอาแหวนให้คนอื่นไปก็ได้แล้ว”

หลินหยุนพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

“ยังมีเรื่องอื่นอีกเหรอเหล่า?”

เจี่ยงสงพูดว่า “ไม่มีแล้วครับ ธุรกิจการขายน้ำแห่งชีวิตไปได้ราบรื่นมาก ถึงแม้ท่านกำหนดราคาที่ต่ำมากก็จริง แต่ว่า ก็ยังคงเป็นธุรกิจที่ทำกำไรได้อย่างดีเลยทีเดียว”

“เพราะว่าน้ำชี่ทิพย์พวกนั้น ดูเหมือนว่าไม่มีวันที่จะเหือดแห้ง ใช้ไม่มีวันหมดสิ้น การค้าขายของพวกเราก็เหมือนไม่ต้องลงทุนอะไรเลย”

“ตอนนี้ มีนักธุรกิจชาวต่างชาติจำนวนมาก อยากจะเป็นตัวแทนจำหน่ายน้ำแห่งชีวิตแล้ว พวกเขายอมที่จะจ่ายค่าตัวแทนที่สูงลิ่วเลยทีเดียว”

“ท่านคิดว่าเมื่อไหร่สามารถที่จะขยายตลาดไปยังต่างประเทศได้บ้างไหม?”

หลินหยุนพูดว่า “น้ำแห่งชีวิตมีจุดประสงค์ต้องการสร้างความสุขให้กับประชาชนชาวจีนนับหมื่นนับแสนเท่านั้น นี่คือคำมั่นสัญญาที่ฉันให้ไว้กับวีรบุรุษท่านนั้น สำหรับคนพวกนั้นที่นอกเหนือจากชาวจีนแล้ว ฉันยังไม่มีความคิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย”

“งั้นก็น่าเสียดายมากจริงๆ” ในใจของเจี่ยงสงแอบถอนหายใจ ถ้าหากน้ำแห่งชีวิตสามารถขยายกิจการไปยังตลาดต่างประเทศแล้ว ถึงเวลานั้นผลกำไรที่เกิดขึ้น ก็น่าจะสูงกว่าตอนนี้เป็นร้อยเท่าเลยทีเดียว

เพราะว่า หลินหยุนควบคุมราคาจำหน่ายภายในประเทศที่ต่ำมาโดยตลอด เป็นเพราะว่าเขาไม่คิดหวังผลกำไร หวังเพียงแต่ว่าสามารถช่วยลดความทุกข์ทรมานจากอาการเจ็บปวดของโรคร้ายให้กับประชาชนชาวจีนทั้งหลายเท่านั้นเอง

แต่ว่า สำหรับต่างประเทศแล้ว งั้นก็กำหนดผลประโยชน์ง่ายๆขึ้นมา ถึงเวลานั้นราคาจำหน่ายของน้ำแห่งชีวิต ก็ย่อมสูงกว่าภายในประเทศจีนเป็นร้อยเท่าอย่างแน่นอน

อีกอย่าง ถึงแม้ราคาจะสูงขึ้นเป็นร้อยเท่าก็ตาม ราคานี้ก็ยังนับว่าไม่แพงจนเกินไป

ก็เหมือนกับยาที่ใช้รักษาโรคเม็ดเลือดขาวเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว นักธุรกิจชาวต่างชาติพวกนั้น ปั่นราคาในประเทศจีนจนสูงลิบลิ่ว

ทำให้คนป่วยในประเทศจีนจำนวนมาก ต้องล้มละลายเพราะกินยาชนิดนี้

ถ้าสามารถส่งออกไปจำหน่ายในต่างประเทศได้ เจี่ยงสงก็มีความมั่นใจว่า ภายในระยะเวลาหนึ่งปี ก็จะสามารถทำให้หลินหยุนกลายเป็นมหาเศรษฐีระดับต้นๆของโลกได้

หลินหยุนลุกขึ้นยืน “ฉันไปก่อนแล้วนะ”

“ผมจะไปส่งท่านครับ!” เจี่ยงสงพูด

ในวันนั้นเอง หลินหยุนก็นั่งรถไฟฟ้าไปยังมณฑลฝูเจี้ยน

มาถึงสถานีรถไฟฟ้าในเวลากลางคืนสามทุ่มกว่า หลินหยุนก็ยังไม่หยุดพัก เหมารถยนต์ในราคาที่สูงคันหนึ่ง แล้วเดินทางต่อไป จนถึงบ้านของหยางเทียนโย่วในเวลารุ่งสางตีหนึ่ง

หลินหยุนโทรศัพท์ไปหาหยางเทียนโย่ว หยางเทียนโย่วก็ลงมารอรับหลินหยุนตรงหน้าปากทางเข้าอพาร์ทเม้นท์

เมื่อเห็นขอบตาทั้งสองข้างของหยางเทียนโย่วที่ดำคล้ำเหมือนตาหมีแพนด้าแล้ว คาดเดาว่าเขาคงไม่ได้นอนเลย

“ถึงเร็วขนาดนี้เชียว! ฉันนึกว่าแกยังไงก็ต้องมาถึงวันพรุ่งนี้แล้ว” เมื่อเห็นหลินหยุนแล้ว หยางเทียนโย่วก็พูดด้วยความดีใจ

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร มองดูรูปร่างที่ซูบผอมลงไปมากของหยางเทียนโย่วแล้ว สีหน้าก็รู้สึกเคร่งเครียดเล็กน้อย

เมื่อเห็นท่าทีของหยางเทียนโย่วแล้ว แสดงให้เห็นชัดว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา ได้ประสบกับความทุกข์ทรมานที่แสนสาหัส ไม่เช่นนั้นแล้ว ด้วยนิสัยที่ยอมทุกอย่างเพื่อขอให้เรื่องผ่านไปด้วยดีของเขา จะไม่อิดโรยได้ถึงเพียงนี้อย่างแน่นอน

หลินหยุนเดินตามหยางเทียนโย่วขึ้นลิฟต์ไป แล้วเข้าไปยังบ้านของหยางเทียนโย่ว

เป็นบ้านพักอาศัยที่มีสามห้องนอนแบบธรรมดามาก ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ก็เหมือนกับครอบครัวชาวจีนทั่วๆไป

“เชิญนั่งตามสบายเลย ที่บ้านไม่มีใคร ก็มีแต่ฉันคนเดียวที่อยู่บ้าน” หยางเทียนโย่วพูดพลางริมน้ำชาให้กับหลินหยุน

หลินหยุนนั่งลงตรงโซฟา แล้วถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

“เรื่องนี้ พูดมาแล้วมันยาว ต้องเริ่มพูดจากอาชีพของบรรพบุรุษตระกูลพวกฉันก่อน”