จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 615

ทำอย่างนี้ก็ได้เหรอ?

หลินหยุนใช้เวทมนตร์สะกดวิญญาณยังไม่สามารถเชิญวิญญาณทหารเหล่านี้กลับไปได้เลย หงซานเหอถึงขนาดออกคำสั่งให้พวกเขาทำตาม พวกเขาจะได้ยินไหม?

หลินหยุนรับรู้ได้จากดวงจิตเทพว่า วิญญาณทหารนับหมื่นเหล่านั้น ดูเหมือนกับว่ากำลังโห่ร้องเสียงดังกึกก้องด้วยความดีใจ

ความรู้สึกยินดีปรีดาเช่นนั้น ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน ในดวงจิตเทพของหลินหยุนก็เหมือนกับได้เข้าไปอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปีติยินดี

บริเวณรอบๆ ล้วนมีแต่น้ำทะเลแห่งความปีติห้อมล้อมอยู่

หลินหยุนรู้สึกตกตะลึงมาก คิดไม่ถึงว่า เขาใช้เวทมนตร์สะกดวิญญาณก็ยังไม่สำเร็จ หงซานเหอถึงกับใช้แค่คำสั่งเพียงคำเดียว ก็สามารถแก้ไขปัญหาได้สำเร็จแล้ว

“จะให้ฉันช่วยหาสถานที่พักพิงให้พวกเขาอยู่ชั่วคราวหรือเปล่าครับ?” หลินหยุนมองไปยังหงซานเหอ

“ไม่ต้องแล้ว” หงซานเหอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“แล้วคุณจะพาพวกเขากลับไปได้ยังไงล่ะ?” หลินหยุนไม่เข้าใจ

หงซานเหอยกมือขึ้นแล้วชี้ไปบนท้องฟ้าตรงข้างหน้า “คุณดูสิ!”

ในดวงจิตเทพของหลินหยุนสัมผัสได้ว่า ดวงวิญญาณทหารเหล่านั้นถึงกับค่อยๆสลายตัวหายไป วิญญาณทหารนับหมื่นดวง ก็หายไปในชั่วพริบตาจนไม่หลงเหลือเลย

บริเวณรอบเขาร่วงสือ ก็กลับสู่ความมืดมิดตามสภาพเดิม

หงซานเหอพูดว่า “พลังจิตอันมุ่งมั่นของพวกเขา ไม่ใช่อยากจะกลับสู่กองทัพต้นสังกัดเดิม และก็ไม่ใช่อยากจะได้เกียรติยศชื่อเสียงด้วย”

“พวกเขาเพียงแต่ยังไม่ได้รับคำสั่งให้ถอยทัพกลับไปเท่านั้นเอง”

“ตอนพวกเขายังมีชีวิตอยู่ได้ต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าหลายสิบเท่า เสียสละเลือดเนื้อสู้รบเป็นเวลานานถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน หลังจากพลีชีพแล้ว ก็ยังเฝ้าปกปักรักษาอยู่ที่นี่นานถึงแปดสิบสองปี!”

“วันนี้ ฉันบอกพวกเขาว่า ฐานที่มั่นได้รักษาเอาไว้ได้แล้ว ภารกิจได้เสร็จสิ้นแล้ว สงครามได้รับชัยชนะแล้ว”

“ดังนั้น พวกเขาจึงวางใจที่จะจากไปได้แล้ว ในที่สุดก็กลับไปสู่ฟ้าดิน”

วินาทีนี้เอง ในใจของหลินหยุนก็รู้สึกช็อกมาก

วินาทีนี้เอง ในที่สุดหลินหยุนก็เข้าใจถึงความหมายของคำว่า......คำสั่งทหารดุจดั่งขุนเขา!

วินาทีนี้เอง ในที่สุดหลินหยุนก็เข้าใจว่า ช่วงเวลาที่ยากลำบากแสนเข็ญนั้น พวกทหารจีนใช้อะไรในการต่อสู้กับการรุกรานของทหารญี่ปุ่นกันแน่!

“พวกเขารอนานถึงแปดสิบสองปี ไม่ใช่รอกองกำลังทหารมาช่วย และก็ไม่ใช่รอกองทัพทหารมารับช่วงจากพวกเขา ยิ่งไม่ได้รอคำสั่งให้ถอยทัพกลับเลย”

“ดังนั้น ถึงแม้ฉันจะใช้เวทมนตร์สะกดวิญญาณ พวกเขาก็ยังไม่ยอมที่จะจากที่นี่ไปเช่นเดิม เป็นเพราะว่าพวกเขาเป็นทหาร พวกเขายังไม่ได้รับคำสั่งจากเบื้องบนเลย”

“ที่แท้ สิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ใช่กลับสู่กองทัพต้นสังกัดเดิม และไม่ใช่เกียรติยศชื่อเสียงด้วย แต่ต้องการเพียงแค่คำสั่งเดียวเท่านั้น”

“เพียงเพราะว่ารอคำสั่งคำเดียว หลังจากที่พวกเขาพลีชีพไปแล้ว ก็ยังคงเฝ้ารออยู่ที่นี่นานถึงแปดสิบสองปี”

หงซานเหอพูดอย่างสะเทือนใจว่า “หลังจากที่ได้ก่อตั้งประเทศใหม่แล้ว ก็ได้เริ่ม รวบรวมเหล่าทหารผู้กล้าที่เสียสละชีวิตเหล่านั้น ส่วนใหญ่ก็สามารถหาจนพบแล้ว และได้จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ว่า ยังคงมีกองทัพทหารหลายหน่วยที่ยังหาไม่พบ กองพลที่74 กองทัพที่ 9 ก็เป็นกองทัพที่ใหญ่ที่สุดในบรรดากองทัพทั้งหมด”

“ตอนนั้น ศัตรูเข้ามารุกราน กองพลที่ 74ได้รับคำสั่งให้อยู่รั้งท้ายเพื่อต่อต้านศัตรู ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเฝ้ารักษาเขาชิงสือไว้”

“เสียดายที่ว่า หลังจากเจ็ดวันผ่านไป ศัตรูก็สามารถตีฝ่าด่านของเขาชิงสือไปได้ ส่วนกองพลที่ 74 กลับไม่มีข่าวคราวอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว มิหนำซ้ำตอนนั้นมีพี่น้องกองทัพทหารขณะที่เข้าไปรับศพ ก็หาศพไม่พบเลยแม้แต่ศพเดียว”

“มีคนจำนวนมากสงสัยว่า กองพลที่ 74 จะทรยศหักหลังแล้ว หรือไม่ก็หนีทัพไปแล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่า พวกเขาทุกคนต่างล้วนพลีชีพจนหมดเลย ศัตรูได้นำศพพวกเขาฝังไว้ในฐานที่มั่นแห่งนี้”

“ตอนนี้ ถึงเวลาแล้วที่ควรจะคืนชื่อเสียงเกียรติยศให้กับพวกเขาได้แล้ว”

หลินหยุนมองดูท้องฟ้าที่มืดมิด แล้วถามว่า “แล้วโครงกระดูกที่อยู่ใต้ดินนี้จะทำยังไงดีล่ะ?”

หงซานเหอพูดว่า “ที่ดินผืนนี้ห้ามแตะต้องเด็ดขาด ฉันจะให้คนมาสร้างอนุสาวรีย์รำลึกวีรชนผู้กล้าไว้ที่นี่”

“ทำเช่นนี้ดีที่สุดแล้ว” หลินหยุนพูด

หงซานเหอพูดว่า “เอาล่ะ ช่วยส่งฉันกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะโทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดี เพื่อรายงานเรื่องราวที่จะก่อสร้างอนุสาวรีย์รำลึกวีรชนผู้กล้า”

“พวกคุณก็ไปถ่วงเวลาคนของบริษัท เจียเฉิง พร็อพเพอร์ตี้ จำกัดเอาไว้ก่อน อย่าให้พวกเขาลงมือขุดดินเด็ดขาด”

หลินหยุนพูดว่า “ได้ครับ”

หลังจากที่ส่งหงซานเหอกลับไปแล้ว ฟ้าก็สว่างแล้ว

หงซานเหอโทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดีด้วยตัวเอง แค่คิดก็รู้แล้วว่าประสิทธิภาพในการทำงานของเขาดีเพียงใด

ช่วงเช้าวันนั้น บริเวณเขาร่วงสือทั้งหมดก็ถูกปิดกั้นเป็นเขตหวงห้าม ที่ดินผืนนั้นก็ถูกทางการเวนคืนไปแล้ว

หยางเทียนโย่วก็รู้สึกตกใจ ขมวดคิ้วแล้วตะโกนว่า “พวกแกคิดจะทำอะไร?”

หลินหยุนมองหน้าพวกนั้น สีหน้าแสดงออกถึงความเหยียดหยาม

ท่านหม่าเดินแหวกลูกน้องออกมาอยู่ตรงข้างหน้า แล้วลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งลง จากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งม้วน ลูกน้องที่ช่างประจบก็รีบมาจุดบุหรี่ให้เขาทันที

ท่านหม่ามองไปยังหยางเทียนโย่วและหลินหยุนด้วยสีหน้าที่ยโสโอหัง แล้วพูดด้วย น้ำเสียงเย้ยหยันว่า “ไอ้เด็กเวรพวกแกสองคนแน่มากนะ! ถึงกับให้ทางการมาเวนคืนที่ดินแปลงนั้นกลับไปได้”

“คิดไม่ถึงจริงๆว่า พวกแกถึงกับมีอำนาจบารมียิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้”

หยางเทียนโย่วก็รีบตอบโต้ขึ้นมาทันที ตะโกนพูดว่า “พวกแกเสียที่ดินแปลงนั้นไปดังนั้น จึงมาโยนความผิดให้กับพวกฉัน!”

ท่านหม่าหัวเราะเยาะ “แกก็นับว่ายังไม่โง่เสียทีเดียวนะ”

หยางเทียนโย่วรู้สึกเหมือนถูกปรักปรำ พูดแก้ตัวว่า “แต่ว่า ที่ดินแปลงนั้นทางการเวนคืนกลับไปแล้ว ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย! พวกแกจะมาโยนความผิดให้กับพวกฉันได้ยังไงกัน?”

ท่านหม่าแสยะยิ้ม “ไอ้เด็กเวร แกข่มขู่ใครเหรอ? ถ้าไม่ใช่พวกแกสองคนเล่นตุกติกละก็ ทางการไม่มีทางที่จะมาสร้างอนุสาวรีย์รำลึกวีรชนอะไรบนที่แปลงนั้นได้หรอก!”

“ที่ดินแปลงนั้นก็ว่างร้างมาตั้งหลายปีแล้ว ก็ไม่เห็นมีวี่แววว่าจะสร้างเมื่อไรเลย แต่ทำไมพอให้พวกแกสองคนมาแล้วถึงคิดจะสร้างล่ะ!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแกสองคนทำลายแผนการของเจ้านายฉัน แล้วยังจะมีใครอีกล่ะ?”

หยางเทียนโย่วพูดว่า “ดังนั้น พวกแกสู้กับทางการไม่ได้ จึงมาระบายอารมณ์กับพวกเราใช่ไหม?”

ท่านหม่าหัวเราะแล้วพูดว่า “ถูกต้อง วันนี้ฉันจะให้พวกแกทั้งสองคนที่ชอบแส่หาเรื่อง ต้องชดใช้อย่างสาสม!”

หยางเทียนโย่วพูดว่า “แต่ว่าต่อให้ทางการเวนคืนที่ดินแปลงนั้นกลับไปแล้ว ก็ต้องคืนเงินให้กับพวกแกอยู่ด้วยนี่น่า พวกแกก็ไม่ขาดทุนอะไร ไปหาที่แปลงใหม่ที่อื่นก็ได้แล้วทำไมจะต้องมาระบายอารมณ์กับพวกฉันด้วย?”

ท่านหม่าถุยน้ำลายใส่ “ไอ้เด็กเวร แกจะไปรู้อะไร! แกนึกว่ากว่าจะได้ที่ดินแปลงนี้มามัน ง่ายนักเหรอ ดูภายนอกก็เห็นว่าได้รับเงินคืนก็จริง แต่ว่าแล้วค่าใช้จ่ายที่เสียไปกับการจัดงานเชิญแขกทั้งหลายล่ะ? หรือว่าแกจะเอาคืนมาได้งั้นเหรอ?!”

หยางเทียนโย่วไม่พูดอะไรอีก สรุปแล้วก็คือ บริษัท เจียเฉิง พร็อพเพอร์ตี้ จำกัดต้อง ขาดทุนเสียเงินก้อนโตไปอย่างแน่นอน

“พูดแบบนี้ พวกแกก็คงไม่คิดจะปล่อยพ่อฉันแล้วใช่ไหม?” หยางเทียนโย่วถามด้วยเสียงหนักแน่น

ท่านหม่ายิ้มอย่างเยือกเย็น “รอไปก่อนเถอะ ดูว่าวันไหนเจ้านายของฉันอารมณ์ดีแล้ว อาจไม่แน่ จะปล่อยตาแก่ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนั้นก็ได้”

“แกอย่ามาพูดว่าพ่อฉันอย่างนี้นะ!” หยางเทียนโย่วตะคอกด้วยความโมโห