จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 616

เมื่อก่อนนั้น หยางเทียนโย่วยังรู้สึกว่ามาตรฐานความรู้ในการดูฮวงจุ้ยของพ่อเขายังไม่ถึงขั้น แม้แต่วิญญาณทหารเหล่านั้นก็ยังดูไม่ออกเลย

แต่ว่า หลังจากผ่านประสบการณ์เมื่อคืนนี้แล้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหวังดีของพ่อเขา

ตอนนี้ สำหรับพ่อของตัวเองแล้ว หยางเทียนโย่วเต็มไปด้วยความเคารพนับถืออย่างสูง

ท่านหม่าก็รู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย พูดหัวเราะเยาะว่า “ฮาๆ ไอ้เด็กเวร ความตายมาเยือนถึงตรงหน้าแกแล้ว ยังจะเป็นห่วงพ่อแก่เฒ่าใกล้ตายคนนั้นอีก เป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่าเถอะ!”

“พวกแกคิดจะทำยังไง?” ในที่สุดหลินหยุนก็เอ่ยปากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา พลางมองไปยังพวกท่านหม่า

ท่านหม่าหัวเราะแฮะๆ “เจ้านายพวกเราบอกว่า ให้ไว้ชีวิตพวกแกสองคน แต่ว่า จะต้องสั่งสอนให้พวกแกหลาบจำไปจนวันตายเลย!”

พูดจบ ท่านหม่าก็ใช้สายตาส่งสัญญาณให้กับลูกน้องพวกนั้น

ทันใดนั้น ลูกน้องคนที่รู้กาลเทศะที่สุด เดินออกมาด้วยสีหน้าเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กน้อย เดี๋ยวลูกพี่อย่างฉันจะทำให้แกมีความทรงจำที่ไม่รู้ลืมไปเลย!”

“พี่เล่ว ฉันลุยด้วยนะ!” ลูกน้องอีกคนก็เดินออกมา ตามหลังลูกน้องที่ชื่อพี่เล่ว แล้วจ้องมองหลินหยุนทั้งสองคนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “พวกแกขึ้นมาพร้อมกันเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

ทุกคนต่างก็ฉงนไปสักครู่ จากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะดังลั่นออกมา

พี่เล่วมีชื่อว่าหลี่เล่ว เป็นมือขวาคนสมิทที่สุดของท่านหม่า

“ไอ้หนู ความตายมาถึงตรงหน้าแล้ว แกถึงกับยังกล้าพูดจาโอหังไม่สำนึกเลย! ฉันแค่ใช้มือข้างเดียวก็บีบพวกแกทั้งสองคนให้ตายคามือได้แล้ว ยังจะให้พวกฉันลุยขึ้นไปพร้อมกัน!”

หลินหยุนขี้เกียจพูดมากกับพวกคนพวกนั้น คนพวกนี้เป็นคนธรรมดาทั่วไป หนำซ้ำยังไม่มีฝีมือในการต่อสู้ เป็นเพียงแค่จิ๊กโก๋ที่ชอบท้าตีท้าต่อยเท่านั้นเอง

หลินหยุนเดินก้าวออกมาหนึ่งก้าว ก็เกิดพลังงานอันน่าสะพรึงกลัวโหมกระหน่ำไปยังกลุ่มคนพวกนั้น

โป้ง โป้ง!

กลุ่มคนพวกนั้นก็ล้มคุกเข่าลงระเนระนาด

แม้แต่ท่านหม่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก็กลิ้งตกลงมาจากเก้าอี้ คุกเข่าลงตรงหน้าหลินหยุน เนื้อตัวสั่นไปหมด

จัดการกับคนธรรมดาพวกนี้ ด้วยพลังความสามารถที่ฝึกฝนของหลินหยุนในตอนนี้ ใช้พลังเพียงแค่เล็กน้อย ก็สามารถทำให้วิญญาณของพวกเขาสั่นสะท้านไปหมดแล้ว

หยางเทียนโย่วมองไปยังหลินหยุนด้วยสีหน้าตกตะลึง สายตาแสดงออกถึงความเคารพศรัทธา

“คิดไม่ถึงว่าไม่เห็นกันเพียงไม่กี่เดือน พลังความสามารถของหลินหยุนก็เปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งมากขึ้นอีกแล้ว”

หลินหยุนยืนอยู่ตรงหน้าท่านหม่า พูดอย่างเรียบๆว่า “พ่อของเพื่อนฉันถูกขังอยู่ที่ไหน?”

ท่านหม่าก้มหน้าลง เนื้อตัวสั่นไปหมด “ผม ผมไม่รู้ครับ!”

“อ๋อเหรอ?” หลินหยุนส่งเสียงเบาๆ ก็เพิ่มพลังกดดันมากขึ้นเล็กน้อย

ทันใดนั้น ท่านหม่ารู้สึกแต่เพียงว่าเหมือนมีภูเขาลูกใหญ่ลูกหนึ่ง ถล่มลงมาทับเขาอย่างแรง

โอ๊ก!

ท่านหม่าถึงกับกระอักเลือดสดๆออกมา

“จะบอกหรือไม่บอก?” น้ำเสียงของหลินหยุนยังคงเรียบเฉยๆ ไร้ซึ่งความรู้สึกแม้แต่นิดเดียว ราวกับว่าท่านหม่าที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงแมลงวันตัวหนึ่งที่จะตบให้ตายคามือเมื่อไรก็ได้

ในชั่วเวลาพริบตานั้นเอง ท่านหม่ามีความรู้สึกราวกับว่าได้เดินผ่านเข้าไปในขุมนรกครั้งหนึ่งมาแล้ว

“ฉันบอก ฉันบอกแล้ว พ่อของเขาถูกเจ้านายพวกเราขังไว้ ฉันก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง ทุกคำพูดเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น” ท่านหม่ารีบพูดออกมาเป็นชุดใหญ่

หลินหยุนมองดูเขาแวบหนึ่ง รู้ว่าคราวนี้เขาไม่ได้พูดโกหกแน่นอน

“เจ้านายพวกแกอยู่ที่ไหน? พาฉันไปหาเขาด้วย” หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“เจ้านายพวกเราน่าจะอยู่ที่ห้องพักผ่อนบนชั้นสูงสุด คุณไปหาเขาได้เลย ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันเถอะ!” ท่านหม่าสีหน้าเอาใจ พวกที่ใช้ชีวิตหากินอยู่ข้างนอกบ่อยครั้ง ย่อมรู้จักเอาตัวรอดไปตามสถานการณ์ได้ดีกว่าคนอื่นเป็นธรรมดา

เขารู้ว่า วันนี้ได้เตะเข้ากับแผ่นเหล็กของแข็งแล้ว หลินหยุนไม่ใช่คนที่อยู่ในโลกใบเดียวกันกับพวกเขา พวกเขาไม่กล้าที่จะไปหาเรื่องใส่ตัวเด็ดขาด!

“พาฉันไปหาเจ้านายพวกแก แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก” หลินหยุนพูดจบ ก็ยกมือขึ้นปัด เหมือนกับกำลังไล่แมลงวันไม่กี่ตัวออกไป

หลังจากนั้น พวกหลี่เล่วลูกน้องทั้งหลายเหล่านั้น ก็กระเด็นออกไปชนกับกำแพง แล้วตกลงมาบนพื้นอย่างแรง อาเจียนเป็นเลือดแล้วสลบไปทันที ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

แม้แต่ท่านหม่าที่เคยเห็นเหตุการณ์มากมายมาแล้ว เมื่อเห็นฉากนี้แล้วก็ยังอดไม่ได้ที่ตกใจท้องเกร็งจนปัสสาวะเล็ดออกมาหลายหยด

“ท่านจอมยุทธ์ ท่านจอมยุทธ์อย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉันจะพาคุณไป!” ท่านหม่ารู้ว่า วันนี้ได้พบกับยอดฝีมือในยุทธภพตามตำนานเข้าแล้ว จึงไม่กล้าที่จะขัดขืนอีก