จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 636

หลินหยุนมองดูภูเขาทั้งเจ็ดที่บินมาอย่างรวดเร็ว เขาถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ตัวเล็กราวกับมดตัวหนึ่ง

สามารถมองข้ามไปได้ เพราะยอดเขาทั้งเจ็ดยอด ทุกยอดสูงหลายพันเมตร

หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งวิเศษตราฟานเทียนที่มีค่าที่สุดในตำนานของจีน

ตามตำนานเล่าว่า สมบัตินี้เป็นของก่วงเฉิงจื่อแห่งเซียนสิบสององค์สำนักฉ่าน และได้รับการหลอมมาจากภูเขาปู้โจวครึ่งลูก

ภูเขาปู้โจวรู้จักในนามเสาที่รองรับท้องฟ้า น้ำป่าทะลักกระแทกใส่ภูเขาปู้โจว ทำให้เกิดดินถล่มทลาย เทพเจ้าหนี่วาซ่อมฟ้า

จะเห็นได้ว่า ภูเขาปู้โจวสูงแค่ไหน และภูเขาปู้โจวครึ่งลูกนั้น สูงกว่ายอดเขาทั้งเจ็ดยอดหลายร้อยพันเท่า

“ค่ายกลแผ่นดินหมื่นลี้ คล้ายกับวิธีโจมตีของตราฟานเทียน”

นำภูเขาลูกหนึ่ง หลอมให้เป็นอาวุธวิเศษ เมื่อกระแทกตรานี้ออกไป แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่สามารถขวางมันได้

ค่ายกลแผ่นดินหมื่นลี้ ยังใช้ยอดเขาเพื่อโจมตีผู้คน

เพียงแต่ว่า ความแข็งแกร่งของยอดภูเขาลูกนี้ ย่อมเล็กกว่าภูเขาปู้โจวครึ่งลูกนั้นมาก

หากหลินหยุนใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ก็สามารถทำลายยอดเขาทั้งเจ็ดนี้ได้ ท้ายที่สุด สิ่งนี้สร้างขึ้นจากค่ายกลเท่านั้น ไม่ใช่ภูเขาจริง

หากเป็นภูเขาสูงพันเมตร ด้วยความแข็งแกร่งของหลินหยุนในขณะนี้ แม้ว่าเขาจะใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ก็ไม่สามารถทำลายได้

เพียงแต่ว่า หากทำลายยอดเขาทั้งเจ็ดจนละเอียด ถ้างั้นผู้คนบนยอดเขาเหล่านั้นก็ไม่รอดแน่นอน

นี่คือปัญหาที่หนัก

หลินหยุนต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของผู้คนที่อยู่บนยอดเขาไม่ให้มีอันตรายถึงชีวิต เพื่อทำลายค่ายกลแผ่นดินหมื่นลี้

ดูเหมือนว่านักพรตจื่อหยางจะคาดเดาได้ชัดเจน ดังนั้น ทุกครั้งที่เขาโจมตี ก็จะให้หลินหยุนตัดสินใจเลือก

เมื่อมองไปที่ยอดเขาทั้งเจ็ดที่กระแทกใส่หลินหยุน นักพรตจื่อหยางก็เย้ยหยันอย่างมีชัย “ไอ้หนุ่มความมีจิตใตเมตตากรุณาเหมือนผู้หญิงจะทำให้ตายได้ ในฐานะที่เป็นผู้ฝึกฝน !ทำไมต้องสนใจชีวิตของมนุษย์พวกนี้ด้วย?”

“พวกมัน เป็นแค่มดกลุ่มหนึ่ง!”

เมื่อได้ยินคำพูดของนักพรตจื่อหยาง ทุกคนก็โกรธมาก

แม้แต่นักบู๊ที่ไม่เคยเห็นคนธรรมดามีค่า ก็ยังรู้สึกโกรธ

ชายและหญิงคู่นั้นมองไปที่หลินหยุน และชายคนนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย “ที่แท้เมื่อสักครู่ที่เขาไม่ได้ตอบโต้ เพื่อต้องการปกป้องผู้คนที่อยู่บนยอดเขา”

สายตาของผู้หญิงคนนั้นที่มองหลินหยุน ในที่สุดก็ไม่ได้ดูแคลน แต่เต็มไปด้วยความเคารพ

“เขายอมให้ตัวเองบาดเจ็บ แต่ก็ยังจะช่วยรักษาชีวิตคนธรรมดาเหล่านั้น ข้อมูลที่ท่านหงให้พวกเรา บอกว่าไอ้หนุ่มคนนี้ไม่แยแสและไม่เห็นอกเห็นใจ และไม่สนใจกับชีวิตคนธรรมดา ดูเหมือนว่าจะเข้าใจผิด”

ชายคนนั้นพูดว่า “บางที ความรู้สึกของท่านหง อาจมีอคติต่อเขามาโดยตลอด!”

ใบหน้าของหลินหยุนเรียบเฉย “แกคิดว่านี่จะทำให้ฉันลำบากเหรอ?”

“คนที่วิสัยทัศน์ไม่กว้างอย่างแก จะรู้ได้ยังไงว่าท้องฟ้ากว้างใหญ่แค่ไหน!”

“แค่ค่ายกลโบราณกาลเล็กๆ ก็ทำให้ตัวเองรู้สึกว่าในโลกไม่มีใครสามารถเอาชนะตัวเองได้”

“แกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการฝึกฝนที่แท้จริงคืออะไร”

“วิชาฟ่าเซี่ยงเทียงตี้!”

เสียงเรียบเฉย ดูเหมือนจะข้ามมาจากสมัยโบราณ

ชั่วขณะที่ยอดเขาทั้งเจ็ดกำลังจะกระแทกใส่หลินหยุน ทันใดนั้นร่างของหลินหยุนก็โตขึ้น

ทันใดนั้น ก็กลายเป็นร่างใหญ่มหึมา

ร่างใหญ่ที่สูงแค่ไหน ยอดเขาทั้งเจ็ดที่อยู่ข้างหน้าเขา เหมือนลูกบาสเก็ตบอลเจ็ดลูก

หลินหยุนเหยียดมือออกไป ยอดเขาทั้งเจ็ดถูกเขาจับไว้อย่างมั่นคง แล้ววางลงบนพื้น

ทุกคนมองไปที่ร่างใหญ่มหึมาที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา ตกใจจนอ้าปากค้าง

“นี่ ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า”

“นี่มันเวทมนตร์อะไรเนี่ย!”

“ที่แท้ปรมาจารย์หลินไม่ใชนักบู๊ แต่เป็นปรมาจารย์เวทมนตร์!”

ผู้คนไม่เคยเห็นหลินหยุนแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์มาก่อน และคิดว่าคงเหมือนเวทมนตร์ค่ายกลแผ่นดินหมื่นลี้ของนักพรตจื่อหยาง

ชายคนนั้นตกใจและพูดว่า “ดูเหมือนว่า ข้อมูลของท่านหงจะผิดพลาดอย่างมาก!ความแข็งแกร่งของเขา เกรงว่าจะเข้าสู่แดนในตำนาน!”

หญิงสาวแสดงสีหน้าประหลาดใจ “ทักษะบู๊ในตำนานในวัยยี่สิบต้นๆ เป็นไปได้อย่างไร! แม้แต่ตาเฒ่าเหล่านั้นในโลกบู๊โบราณ ก็ไม่สามารถฝึกลูกศิษย์ที่เก่งกาจเช่นนี้ได้!”

นักพรตจื่อหยางมองไปที่ร่างยักษ์ที่อยู่ข้างหน้า ด้วยความตะลึง

“เป็นไปได้ยังไง! นี่มันเวทมนตร์อะไรเนี่ย?”