จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 664

หวางซูเฟินมองไปที่หลินหยุน ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “เธอช่วยเหลือบริษัทตงหวางกรุ๊ปอีกครั้ง โดยปกติแล้ว ฉันควรจะพูดขอบคุณ แต่ว่า ฉันอยากรู้ว่าคุณหลินหยุนเป็นใครกันแน่?”

“ทรัพย์สินหกหมื่นล้าน คุณหลินสามารถหามาได้ในเวลาหนึ่งชั่วโมง เมื่อดูจากคนในประเทศจีนทั้งหมด มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถทำได้”

“บริษัทตงหวางกรุ๊ปในระดับนี้ สำหรับคุณหลิน คงไม่ได้อยู่ในสายตาเลย!”

“ถ้างั้นฉันอยากจะถามว่า ทำไมหลายครั้งหลายคราวที่คุณหลินต้องช่วยบริษัทตงหวางกรุ๊ปของเรา มีแผนร้ายอะไรหรือเปล่า?”

ฉินหลันตกตะลึง มองไปที่หวางซูเฟินด้วยความประหลาดใจ เธอต้องการพูดแทนหลินหยุน เพราะยังไงหลินหยุนได้ช่วยให้บริษัทตงหวางกรุ๊ปพ้นวิกฤตมาหลายครั้ง ยังไงคงไม่ใช่คนเลว!

แต่ว่า จากการวิเคราะห์ตัดสินใจของหวางซูเฟิน ฉินหลันชื่นชมมาตลอด นอกจากนี้ฉินหลันได้สงสัยในแรงจูงใจของหลินหยุนมานานแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของหลินหยุน และทรัพย์สินทางการเงินที่แสดงออกมาในวันนี้ ต้องไม่ใช่ลูกเศรษฐีธรรมดาอย่างแน่นอน เบื้องหลังของเขา คงจะมีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่มาก

สุดท้ายฉินหลันก็ไม่ได้พูดอะไร มองหลินหยุนอย่างเงียบๆ รอคำตอบของเขา

หลินหยุนแอบถอนหายใจ เขารู้มานานแล้วสักวันจะต้องมีวันนี้ ด้วยความระมัดระวังของคุณแม่ ไม่ช้าหรือเร็วจะต้องสงสัยในตัวตนของเขาอย่างแน่นอน

ดูเหมือนว่า นำเงินหกหมื่นล้านออกมาในคราวเดียว ซึ่งทำให้คุณแม่ตกใจมาก

หลินหยุนมองหวางซูเฟิน ยิ้มและพูดว่า “ท่านประธาน ผมไม่เคยคิดร้ายกับท่าน ตรงจุดนี้ ท่านวางใจได้!”

“ไม่ว่าผมจะมาจากไหน ผมไม่เคยคิดร้ายกับท่านเลย”

หวางซูเฟินส่ายหัว “ฉันอยู่ในวงการธุรกิจนี้มาหลายสิบปีแล้ว และคุ้นเคยกับการวางกลอุบาย ดังนั้นสิ่งที่ฉันไม่เคยเชื่อก็คือคำพูดที่ไม่มีหลักฐาน”

“ถ้าเธอไม่ได้คิดร้ายกับบริษัทตงหวางกรุ๊ปจริงๆ ถ้างั้นก็บอกตัวตนที่แท้จริง และ ทำไมถึงต้องการช่วยพวกเรา?”

หลินหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “ฉันมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ อำนาจนั้นใหญ่กว่าตระกูลหวางมาก สำหรับอำนาจนั้นมาจากที่ใดนั้น ผมบอกคุณไม่ได้ โปรดให้อภัยด้วย!”

หวางซูเฟินพยักหน้า “อันนี้ฉันเข้าใจ”

แม้ว่าตระกูลหวางจะแข็งแกร่ง แต่ว่า ในโลกนี้ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าตระกูลหวาง คงมีมากมาย

ยิ่งกว่านั้น อำนาจเหล่านี้เป็นความลับ หลินหยุนไม่พูด เมื่อดูเหตุผลแล้วก็สมควรให้อภัย

“และมาฟังคำถามต่อไปของฉัน? ทำไมเธอถึงช่วยพวกเราหลายครั้ง โดยไม่ขออะไรตอบแทน?” หวางซูเฟินจ้องไปที่หลินหยุน ราวกับว่าต้องการมองทะลุผ่านหัวใจของหลินหยุน

อันที่จริง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะหลินหยุนแสดงทรัพย์สินทางการเงินออกมามากเกินไป เธอก็ไม่ต้องการที่จะเจาะจงหาเรื่องคนที่มีพระคุณต่อตัวเอง

เพียงแต่ว่า ในฐานะนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ การระมัดระวังไม่ประมาทเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

ในโลกนี้มีแต่คนที่สนิทและคุ้นเคยเท่านั้น ที่จะทำให้เจ็บปวดใจมากที่สุด

หลินหยุนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย คำถามแรก เขาสามารถแก้ตัวให้ผ่านๆไปได้

นอกจากนี้ เขาก็ไม่ได้หลอกลวงหวางซูเฟิน แต่เดิมสำนักต้าเต๋าก็เป็นมหาอำนาจ ตระกูลหวางอยู่ต่อหน้าสำนักต้าเต๋า แม้แต่มดก็เทียบไม่ได้

และแม้ว่าหลินหยุนจะบอกหวางซูเฟิน เธอก็ไม่เข้าใจ

เพียงแต่ว่า หวางซูเฟินถามว่าทำไมเขาต้องช่วยเหลือบริษัทตงหวางกรุ๊ป อันนี้มันยากสำหรับหลินหยุน

ข้อแก้ตัวอื่นๆ อาจจะหลอกไม่ผ่านแน่นอน

หรือแม้แต่ตัวเองจะบอกว่าเขาชอบฉินหลัน ก็เลยช่วยบริษัทตงหวางกรุ๊ป คิดว่าคุณแม่ก็คงไม่เชื่อแน่นอน

นี่ไม่ใช่นิยายความรัก ในฐานะคุณชายที่ร่ำรวย เบื้องหลังไม่เคยขาดผู้หญิง

ยิ่งไปกว่านั้น เศรษฐีหนุ่มทั่วไป คงจะไม่มีวันเหมือนในนิยายความรัก หมกมุ่นและจริงใจอยู่กับผู้หญิงคนเดียว รักจนต้องตายไปข้างหนึ่ง

พวกเขาจะมีความสุขกับการเอาชนะ

ดังนั้น เหตุผลนี้ จึงคาดว่าน่าจะไม่ผ่าน

แต่ว่า ควรใช้ข้อแก้ตัวอะไร? หรือว่าต้องบอกความจริงออกมา?

ลูกชายช่วยเหลือแม่แท้ๆของตัวเอง นี่ไม่มีอะไรผิดปกติ

แต่ปัญหาคือว่า แม้ว่าหลินหยุนจะพูดออกมาในตอนนี้ หวางซูเฟินก็คงจะไม่เชื่อ และจะยิ่งสงสัยในแรงจูงใจของหลินหยุนมากยิ่งขึ้นไปอีก

เพราะตอนที่หลินหยุนและหวางซูเฟินแยกจากกันนั้น ก็ไม่เคยเห็นหน้าหวางซูเฟินเลย

คงไม่สามารถบอกแม่ของตัวเองว่าได้ อันที่จริงฉันเป็นผู้บำเพ็ญเซียน และฉันเป็นกษัตริย์เซียนมาเกิดใหม่ ดังนั้น ฉันจึงสามารถรู้อดีตและอนาคตได้

ถ้าเป็นเช่นนี้คาดว่าหวางซูเฟินจะต้องส่งเขาไปที่โรงพยาบาลจิตเวชทันที

อันที่จริง เขาก็ไม่รู้ว่า ก่อนที่เขาจะรู้จักและยอมรับหวางซูเฟิน พูดคำนี้เธอได้พูดบ่อยหรือไม่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นการแสดงออกที่ประหลาดใจของหวางซูเฟิน หลินหยุนรู้ว่า เขาเดาถูกแล้ว

แน่นอนว่า ความเคยชินของคนๆหนึ่ง มันจะมีตั้งแต่เด็กไปถึงวัยชรา

หวางซูเฟินมองหลินหยุนด้วยความแปลกใจ และถามว่า “เธอได้ยินประโยคนี้มาจากที่ไหน?”

หลินหยุนส่ายหัวและพูดว่า “ผมก็จำไม่ได้ ตอนนั้นผมอายุแค่หกขวบ และตอนนี้ ในใจผมมีแต่คำพูดประโยคนี้ที่ยังจำได้”

“เพราะฉะนั้น ผมจึงชอบแหงนหน้ามองอยู่เสมอ เช่นนั้น มันจะทำให้ผมอยู่สูงกว่าและไปไกลกว่าคนอื่นๆ”

ใบหน้าหวางซูเฟินผ่อนคลายลงอย่างมาก และก็ถอนหายใจ “เอาล่ะ เธอผ่านด่านแล้ว”

“ฉันถือว่าเธอมาเพื่อตอบแทนบุญคุณ”

เพียงแต่ว่า นั่นเป็นเพียงคำพูดธรรมดาๆที่ฉันพูดไปในตอนนั้น แต่เธอได้ช่วยฉันหลายครั้งแล้ว ตอนนี้ บุญคุณได้ตอบแทนไปหมดแล้ว และฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอ”

“แม้ว่าฉันจะรู้ว่า บริษัทตงหวางกรุ๊ปอยู่ในสายตาเธอมันไม่มีความสำคัญอะไร แต่ว่า ถ้าเธอมีความต้องการใดๆ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือ”

หลินหยุนขยับสายตาเล็กน้อย และยิ้ม “ท่านประธาน อันที่จริงแต่เล็กจนโตผมไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ ผมถูกคนอื่นรับไปเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่เมื่อผมเห็นคุณ ผมก็รู้สึกมีความสนิทสนมมาก ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมอยากให้คุณเป็นแม่บุญธรรมของผม”

“คุณคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม?”

หวางซูเฟินอ้าปากเล็กน้อย และใช้เวลาไม่กี่วินาที ก่อนที่จะตั้งสติได้

“เธอพูดจริงเหรอ? แม่บุญธรรมอย่างฉัน คงช่วยอะไรเธอไม่ได้!”

อันที่จริง เมื่อกี้ที่หลินหยุนเรียกคำว่าแม่บุญธรรม หัวใจของหวางซูเฟินก็สั่นหวั่นไหว

ตอนที่เธอเห็นหลินหยุนครั้งแรก ก็มีความรู้สึกพิเศษเช่นกัน

เพียงแต่ว่า เธอบังคับตัวเองให้ละทิ้งความรู้สึกนี้ออกไป และกลับไปใช้เหตุผล

แต่ตอนนี้คำว่าแม่บุญธรรมที่หลินหยุนเรียก ได้ทำลายเหตุผลของหวางซูเฟินอย่างสมบูรณ์