จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 665

หวางซูเฟินสูญเสียลูกไปตั้งแต่อายุยังน้อย ทุกข์ทรมานใจสุดๆ

เป็นเวลาหลายปี ไม่เคยละทิ้งความพยายามในการค้นหา อย่างไรก็ตาม ย้อนกลับไปในตอนนั้นหวางจิงหลงทำได้โหดเหี้ยมมาก โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้ให้เธอเลย

หวางซูเฟินและหลินตงหัวถูกอำนาจและการขัดขวางของหวางจิงหลง ก็เลยไม่กล้าที่จะมีบุตรอีกเลย

อย่างไรก็ตาม แม้จะถูกหวางจิงหลงข่มขู่ ก็ไม่สามารถขัดขวางความรู้สึกของแม่ที่คิดถึงลูกได้

ความคิดถึงที่สะสมมาหลายปี ทำให้หวางซูเฟินทรมานใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะธุรกิจที่ประคับประคองเธอ คิดว่าเธอคงเจ็บปวดกับความคิดถึงที่บีบคั้นหัวใจเช่นนี้ ทรมานจนบ้าคลั่งไปนานแล้ว

และประโยคที่หลินหยุนเรียกแม่บุญธรรม ทำให้ความรักของมารดาที่หวางซูเฟินไม่เคยปล่อยวาง ได้จุดประกายออกมาอีกครั้ง

“เธอพูดจริงเหรอ? เธออยากให้ฉันเป็นแม่บุญธรรมจริงเหรอ?” เสียงของหวางซูเฟิน สั่นเล็กน้อย

หลินหยุนรีบพยักหน้าทันที “จริงจังมาก ถ้าท่านไม่รังเกียจ ผมขอก้มกราบท่านเดี๋ยวนี้!”

หลินหยุนมีแผนในใจ ขอให้เป็นแม่บุญธรรมก่อน เป็นการเตือนหวางซูเฟินเตรียมใจ เผื่อว่าในอนาคตถ้ารู้ความจริง หวางซูเฟินจะได้ไม่ตกใจเกินไป

ยิ่งกว่านั้น หลังจากที่รับเป็นแม่บุญธรรมแล้ว หลินหยุนช่วยบริษัทของแม่บุญธรรม เช่นนี้จึงไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลใดๆแล้ว

อย่างไรก็ตามมีความสะดวกมากขึ้น และประโยชน์มากมาย

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากผ่านไปหลายร้อยปี ได้พบแม่ของตัวเองอีกครั้ง หลินหยุนอยากเรียกคำว่าแม่มานานแล้ว

อยากทดแทนบุญคุณของบิดามารดา แต่ท่านก็ได้จากไปแล้ว

ในชาติที่แล้ว หวางซูเฟินเสียชีวิตในวัยหนุ่มสาว ซึ่งกลายเป็นความเสียใจที่หลินหยุนไม่สามารถแก้ไขได้

ในชาตินี้ หลินหยุนจะต้องกตัญญูต่อหวางซูเฟิน เพื่อชดเชยความเสียใจในชาติที่แล้ว

หวางซูเฟินมีน้ำตาเอ่อ พยักหน้าตลอด “ดี ดี ดี ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้ลูกบุญธรรมที่ดีเช่นนี้แก่ฉัน!”

หวางซูเฟินเก็บความรู้สึก มองหลินหยุนอย่างจริงจัง และพูดอย่างเคร่งขรึม “หลินหยุน รินชาให้ฉันสักแก้ว!”

“โอเคครับ!” หลินหยุนเดินไป หยิบแก้วชา รินชาให้หวางซูเฟิน ระงับความตื่นเต้นในใจไว้ แล้วพูดว่า “แม่บุญธรรม!”

“ดี ดี ดี!” หวางซูเฟินพูดสามคำติดต่อกันด้วยความตื่นเต้น

“จากนี้ไป เธอก็จะเป็นลูกบุญธรรมของฉัน!”

“รีบนั่งลง และให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย!”

“จริงสิ เธอบอกว่าไม่เคยเจอหน้าพ่อแม่ และถูกคนอื่นรับไปเลี้ยง ดังนั้นชีวิตคงต้องลำบากแน่!”

“แต่เธอไม่ต้องห่วง ต่อไปฉันก็เป็นคนในครอบครัวของเธอ!”

หวางซูเฟินเปรียบเสมือนแม่ที่ได้พบลูกชายที่สูญหายไปหลายปี ดึงหลินหยุนมาถามโน้นถามนี่

และยังลืมเกี่ยวกับความสามารถที่แข็งแกร่งของหลินหยุน และเรื่องที่นำเงินออกมาหกหมื่นล้านอย่างง่ายดายเพื่อช่วยบริษัทตงหวางกรุ๊ป

หลินหยุนไม่พูด แต่เพลิดเพลินกับความรู้สึกนี้เต็มหัวใจ ความโดดเดี่ยวตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีที่บำเพ็ญเซียน ความอบอุ่นนี้ที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ข้างๆ ฉินหลันดูฉากนี้อย่างตะลึง เธอไม่คาดคิดว่า หลินหยุนจะกลายเป็นลูกบุญธรรมของท่านประธาน!

นอกจากนี้ สิ่งดีๆที่หวางซูเฟินทำให้หลินหยุน ทำให้ฉินหลันรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

ฉินหลันก็เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน

และก็โหยหาความรักของพ่อแม่เหมือนกัน

หวางซูเฟินมองไปที่หลินหยุน ยิ่งมองยิ่งชอบ ความรู้สึกทางสายเลือดสามารถกล่าวได้ว่าอัศจรรย์จนหาที่เปรียบมิได้

“หลินหยุน อันที่จริง ฉันเคยมีลูกมาก่อน แต่ว่า เขาหายตัวไป ถึงตอนนี้ยังหาไม่เจอ”

“ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ คิดว่าคงจะอายุเท่าเธอ”

หวางซูเฟินรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

ในขณะนี้ หลินหยุนแทบจะทนไม่ไหว อยากที่จะยอมรับตัวตนของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม เขาก็อดไว้

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา อดทนไว้ อย่างน้อยเขาจะต้องรอจนกว่าเขาจะสร้างตัวอ่อนยาทองเสร็จ ถึงจะยอมเปิดเผยความสัมพันธ์กับหวางซูฟิน

หลินหยุนในเวลานั้น ความแข็งแกร่งคงจะสูงขึ้นอีกระดับ

หลินหยุนยิ้ม และหันหลังเดินจากไป

กลับไปถึงบ้านเช่าของซูจื่อเหลียง หลินหยุนได้ช่วยแก้ปัญหาบางอย่างในการฝึกฝนให้กับซูจื่อเหลียง ตอนนี้ซูจื่อเหลียงอยู่ในขั้นปรมาจารย์แดนสูงสุด แต่การฝึกฝนของเขาดูเหมือนมีอุปสรรค และพัฒนาได้เชื่องช้า

อาจเป็นไปได้ว่าฐานการบำเพ็ญของซูจื่อเหลียงในช่วงแรกดุเดือดเกินไป ดังนั้นในระยะหลังๆจึงต้องฝึกฝน มิฉะนั้นมันจะเป็นเรื่องยากที่จะเข้าสู่แดนสูงสุด

วางแผนงานให้ซูจื่อเหลียงดูแลบริษัทตงหวางกรุ๊ปต่อไป หลินหยุนกำลังจะกลับไปที่คฤหาสน์เย่หยาหู เพื่อสร้างตัวอ่อนยาทอง

นี่เป็นกระบวนการที่ยาวนาน หากช้า อาจใช้เวลาหลายปี อย่างเร็วก็ต้องจะใช้เวลาหลายเดือน

ดังนั้น หลินหยุนจะต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน ถึงจะฝึกฝนได้อย่างสบายใจ

แต่น่าเสียดาย ก่อนที่หลินหยุนจะกลับมา ในเวลากลางคืน หวางซูเฟินก็โทรศัพท์มา

เพื่อต้องการให้หลินหยุนกลับไปที่บ้านตระกูลหลินพร้อมเธอ เข้าร่วมงานประจำปีของอูซุตระกูลหลิน และแนะนำหลินหยุนให้รู้จักกับญาติของเธออย่างเป็นทางการ

เมื่อพูดถึงงานประจำปีของตระกูลหลิน หลินหยุนก็มีสีหน้าเย็นชา

จากความทรงจำในชาติก่อน เขาจำได้ว่าคืองานประจำปีของปีนี้ ที่ทำให้หวางซูเฟินโมโหจนต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งเดือนเต็มๆ

แน่นอนว่า ในเวลานี้ในชาติที่แล้ว หลินหยุนยังไม่รู้จักหวางซูเฟิน ซึ่งหลินหยุนมาได้ยินเรื่องนี้ในภายหลัง

อีกไม่นานก็ถึงวันวันตรุษจีนแล้ว และแผนการสร้างตัวอ่อนยาทอง ก็คงต้องระงับไว้ชั่วคราวเท่านั้น

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลินหยุนไม่สามารถปล่อยให้แม่ของเขาต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งเดือนได้

หลินหยุนตอบตกลงทันที และรองานประจำปีของตระกูลหลินในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

เวลาหนึ่งเดือนนี้ ไม่เพียงพอที่หลินหยุนจะสร้างตัวอ่อนยาทอง

เพียงแต่ว่า หลินหยุนไม่ต้องการเสียเวลา ก็ยังคงกลับไปฝึกฝนที่ทะเลสาบเยว่หยา

ระหว่างนั้น หลินหยุนกะจะไปที่บ้านตระกูลเจี่ยงในเกาะหนัน คนของตระกูลเจี่ยง น่าจะจัดการและเตรียมพร้อมได้พอสมควร

เขากำลังจะไปยึดครองตระกูลเจี่ยง