จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 666

พักอยู่กับซูจื่อเหลียงหนึ่งวัน วันรุ่งขึ้น หลินหยุนไปที่บ้านตระกูลเจี่ยงในเกาะหนัน

เพียงแต่ว่า ในครั้งนี้หลังจากที่ก้าวเข้าสู่อาณาเขตอิทธิพลของตระกูลเจี่ยง หลินหยุนก็รู้สึกว่าผู้คนจำนวนมากกำลังสะกดรอยตาม

หลินหยุนไม่แสดงสีหน้าใดๆ ราวกับว่ามองไม่เห็นมัน

“ดูเหมือนว่า คนของตระกูลเจี่ยงยังไม่ยอมแพ้!”

ร่างกายหลินหยุน ระเบิดความพิฆาตออกมา และอุณหภูมิภายในระยะสามเมตรรอบตัวเขาลดลงหลายองศา และผู้สัญจรที่เดินผ่านหลินหยุน อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

หลินหยุนเดินตรงไปที่บ้านพักของตระกูลเจี่ยงบนเกาะหนัน

แต่ว่า เมื่อไปถึงทางแยกในบ้านของตระกูลเจี่ยง หลินหยุนก็หยุดเดิน

เขาเห็นใต้สัญญาณไฟจราจรตรงทางแยก มีร่างผู้หญิงที่ทรงผมยุ่งเหยิงกำลังคุกเข่า ร่างกายสกปรกมอมแมม เสื้อผ้าก็ขาดมีรูสองสามจุด อย่างไรก็ตาม ผิวที่เผยออกมานั้น ขาวเนียนมาก

หลินหยุนเดินเข้าไป เธอก้มหน้า อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ขอนะ ขอนะ……”

เธอพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีเพียงประโยคนี้เท่านั้น เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ใช่ขอทานมืออาชีพ

“ทำไมเธอกลายเป็นแบบนี้?” หลินหยุนถามด้วยความสับสน

เมื่อได้ยินเสียงของหลินหยุน ร่างกายของเธอก็สั่น และรีบเงยหน้าขึ้น

ชั่วขณะ น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

เมื่อมองไปที่โครงหน้าของเธอ ก็พบว่า ที่แท้ขอทานคนนี้ คือเจี่ยงหลินหลินคุณหนูใหญ่ตระกูลเจี่ยง

แน่นอนว่า รูปลักษณ์เช่นนี้ หลินหยุนจำไม่ได้ แต่หลินหยุนคุ้นเคยกับออร่าของเธอ ดังนั้นแค่เห็นแวบแรกก็รู้ว่าเป็นเธอ

เจี่ยงหลินหลินมองไปที่หลินหยุน ราวกับเห็นผู้ช่วย

“ปรมาจารย์หลิน ในที่สุดท่านก็มา!” น้ำเสียงของเจี่ยงหลินหลิน รู้สึกเหมือนโล่งอก

ยิ่งไปกว่านั้น การแสดงออกของเธอนั้น ตื่นเต้นดีใจมาก

เจี่ยงหลินหลินควรจะเกลียดที่เห็นหลินหยุนไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้น? ถึงทำให้เจี่ยงหลินหลินมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้

หลินหยุนไร้อารมณ์ และพูดอย่างเฉยชา “เพียงไม่กี่วันที่ไม่เจอกัน ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้”

เจี่ยงหลินหลินอดทนกับความเจ็บปวด ใบหน้าบูดบึ้ง และยิ้มอย่างเศร้าโศก “หลังจากที่นายจากไป พ่อของฉันได้เคลียร์บัญชีทรัพย์สินของตระกูลเจี่ยงเสร็จ และจะรอให้นายมารับ”

“แต่ว่า คืนนั้น พ่อของฉันก็เสียชีวิตกะทันหัน”

หลินหยุนขมวดคิ้ว “เจี่ยงจิงเทียนตายแล้วเหรอ?”

เจี่ยงหลินหลินพูดอย่างเคร่งขรึม “ใช่ เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจเฉียบพลัน”

หลินหยุนเงียบไม่พูด เขาเคยสังเกตเจี่ยงจิงเทียน และไม่มีปัญหาเกี่ยวกับโรคหัวใจ

ดูเหมือนว่า มีคนเสียดายทรัพย์สินของตระกูลเจี่ยง เลยคิดร้ายเจี่ยงจิงเทียน！

เจี่ยงหลินหลินหัวเราะเยาะ “มันตลกมากใช่มั้ย! พ่อของฉันมีสุขภาพแข็งแรง และไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีโรคหัวใจ แต่ว่า ในที่สุดก็เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจเฉียบพลัน”

หลินหยุนไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีก การตายของเจี่ยงจิงเทียน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา เขาและเจี่ยงจิงเทียน คงจะถือว่าเป็นศัตรูกัน

“แล้วทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้?” หลินหยุนถาม

เจี่ยงหลินหลินหัวเราะแล้วพูด รอยยิ้มเหมือนผีร้าย “พ่อของฉันเสียชีวิตแล้วตระกูลเจี่ยงก็ตกอยู่ในมือของปู่สาม พวกเขาบอกว่าฉันเป็นคนยั่วยุนาย บอกว่าฉันเป็นคนทำให้ท่านปู่และพ่อต้องตาย บอกว่าฉันเป็นตัวกาลกิณี”

“พวกเขาบังคับให้ฉันมอบกุญแจห้องลับ ในห้องนั้นได้เก็บเอกสารที่สำคัญของตระกูลเจี่ยง อย่างไรก็ตามมีเพียงเจ้าบ้านเท่านั้นที่มีสิทธิ์ควบคุมดูแล ตอนที่พ่อของฉันเสียชีวิต ท่านได้มอบกุญแจห้องลับนั้นให้ฉัน”

“แน่นอน ฉันจะไม่ยอมมอบกุญแจนั้นให้แก่ฆาตกร พวกเขาก็ทรมานฉัน หลานชายของปู่สาม และญาติห่างๆของตระกูลเจี่ยงหลายคน พวกเขาก็ข่มเหงย่ำยีฉัน”

และยังให้ฉันเป็นขอทาน ภายใต้การควบคุมของพวกเขาให้เป็นขอทานไปตลอดชีวิต จนกว่าฉันจะเอากุญแจห้องลับออกมา”

“ช่วงเวลานี้ ฉันตั้งตารอคอยนาย ทำไมนายถึงพึ่งมาตอนนี้!”

เมื่อมองเจี่ยงหลินหลินซึ่งเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น หลินหยุนก็ถอนหายใจ ชะตากรรมนี่คาดเดายากจริงๆ ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ชีวิตของเจี่ยงหลินหลินได้รับความหายนะขนาดนี้

ดังนั้นตอนนี้หลินหยุนซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจ จึงกลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของเจี่ยงหลินหลิน

“ไปกับฉัน!” หลินหยุนพูดเบาๆ เอามือไขว้หลัง แล้วเดินไปยังทิศทางบ้านตระกูลเจี่ยง

เจี่ยงหลินหลินพูดตามหลัง “พวกเขาเชิญยอดฝีมือมา นายต้องระวังตัวให้ดีๆ!”

เจี่ยงจงเชฺวพูดเยาะเย้ย “ปรมาจารย์ อย่าคิดว่ามีพลังเล็กน้อยนั้น ก็รู้สึกว่าสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการ คราวนี้ ฉันเชิญคนมาจัดการกับแกเป็นพิเศษ!”

“ปรมาจารย์ชิง ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้มอบให้ท่านจัดการ!” เจี่ยงจงเชฺวตะโกนใส่ฝูงชนที่อยู่ข้างๆเขา

“ตกลง!”

ชายชราหัวล้าน ค่อยๆเดินออกมา และยืนอยู่ข้างหน้าหลินหยุน

ปรมาจารย์ชิงมองหลินหยุนแล้วครุ่นคิด และถามด้วยความสงสัย “คุณเจี่ยง คุณให้ฉันมา เพื่อจัดการกับคนธรรมดาแบบนี้เหรอ?”

“คุณนี่ใช้คนแข็งแกร่งมาจัดการคนอ่อนแอนี่!”

เจี่ยงจงเชฺวเตือน “ปรมาจารย์ชิงคุณอย่าไปดูถูกเขา ฉันได้ยินมาว่านักพรตจื่อหยางก็ยังพ่ายแพ้ให้กับเขา!”

ปรมาจารย์ชิงทำสีหน้าดูถูกแล้วหัวเราะ “คุณเจี่ยง อย่าเชื่อข่าวลือเหล่านั้น ยอดฝีมือในระดับนักพรตจื่อหยาง ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้จะเทียบได้อย่างไร!

ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเจี่ยงจงเชฺว มีรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วชี้ไปที่เจี่ยงหลินหลินที่อยู่ข้างหลังหลินหยุนและตะโกนว่า “เจี่ยงหลินหลินนางแพศยา ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ!”

“เชื่อหรือไม่คราวนี้ฉันจะโยนเธอเข้าไปในแหล่งขอทาน ให้เธอเพลิดเพลินไปกับรสชาติของขอทานเหล่านั้น!”

เจี่ยงหลินหลินมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น ในแววตาเหมือนอยากกินเนื้อคนทันที “สัตว์เดรัจฉานคนนี้แหละ คนที่ย่ำยีฉันก่อน!”

“แม้แต่ญาติของตัวเองก็ไม่ละเว้น แกสมควรตาย!” หลินหยุนพูดอย่างเย็นชา และชี้นิ้วออกไป

พลังทิพย์อันทรงพลัง แทงทะลุหัวใจของชายหนุ่มโดยตรง

ชายหนุ่มมองลงไปที่หน้าอกที่มีเลือดไหลออกมาอย่างเหลือเชื่อ และค่อยๆ ล้มลง ราวกับว่าแม้ตายก็ไม่อยากเชื่อ หลินหยุนกล้าลงมือฆ่าคนจริงๆ

คนตระกูลเจี่ยงที่เหลือ ตะโกนด้วยความตกใจ ถอยห่างด้วยความตื่นตระหนก มองหลินหยุนอย่างสยองขวัญ

“ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว!”

เจี่ยงจงเชฺวดูตกใจ และรีบตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ตื่นตระหนกทำไม! เงียบๆหน่อย!”

“ปรมาจารย์ชิงอยู่ที่นี่ กลัวเขาทำไม!”

ทุกคนเริ่มสงบ จ้องมองหลินหยุนอย่างตื่นเต้น เพราะกลัวว่าคนต่อไปที่ตายจะเป็นตัวเอง