จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 667

เจี่ยงจงเชฺวตะโกนว่าอย่าตื่นตระหน แต่จริงๆแล้วในใจรู้สึกกลัวมาก

เขาไม่เคยเห็นการต่อสู้ระหว่างหลินหยุนกับนักพรตจื่อหยาง และไม่เคยเห็น หลินหยุนฆ่าคน

เขาคิดว่าข่าวลือเกี่ยวกับหลินหยุนนั้น เป็นแค่ข่าวลือ

เพื่อที่จะใช้โอกาสยืดครองตระกูลเจี่ยงไว้ในกำมือ เขาจึงวางแผนฆ่าเจี่ยงจิงเทียน จากนั้นเรียกญาติห่างๆของตระกูลเจี่ยงกลับมา เพื่อขับไล่เจี่ยงหลินหลินซึ่งเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจี่ยง และยึดครองอำนาจตระกูลเจี่ยง

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เห็นหลินหยุนฆ่าผู้คนโดยไม่คำนึงถึงอะไร เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

แม้ว่าผลประโยชน์ของตระกูลเจี่ยงนี้มันน่าดึงดูดใจ แต่เมื่อมีชีวิตไขว่คว้ามา ก็ต้องมีชีวิตเพลิดเพลินกับมัน!

อย่างไรก็ตามเจี่ยงจงเชฺวไม่ใช่คนบ้าระห่ำ แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อว่าหลินหยุนจะมีความเก่งกาจตามข่าวลือจริงๆ แต่ว่า เขายังคงเตรียมคนไว้

เขาใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อเชิญปรมาจารย์ชิงมา ปรมาจารย์ชิงท่านนี้เป็นถึงนักบู๊พรสวรรค์ขั้นสูงสุด อยู่ในโลกบู๊ท้องถิ่น เป็นบุคคลระดับปรมาจารย์ และผู้คนนับไม่ถ้วนนับถือเขา

เมื่อนึกถึงปรมาจารย์ชิง เจี่ยงจงเชฺวก็มองไปที่ปรมาจารย์ชิงและพูดอย่างกังวล “ปรมาจารย์ชิง เขาถึงกับฆ่าคนต่อหน้าฝูงชน คุณรีบฆ่าเขาซะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปรมาจารย์ชิงก็ไม่ขยับ แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมสายตาที่มองหลินหยุนนั้น เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ

“ระเบิดกำลังหว้า คุณคือ ปรมาจารย์ขั้นสูงสุด!”

ปรมาจารย์ชิงไม่เคยคาดฝัน ว่าชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้นๆ จะกลายเป็นปรมาจารย์บู๊!

และความรู้สึกที่หลินหยุนมีต่อปรมาจารย์ชิงไม่มีอารมณ์ที่จะลงมือเลย นักบู๊พรสวรรค์สูงสุด สำหรับเขานั้น มันอ่อนเกินไป

หลินหยุนมองไปที่ปรมาจารย์ชิงและถามอย่างเฉยชา “คุณต้องการสู้กับฉันหรือไม่?”

ปรมาจารย์ชิงตกใจ และรีบโบกมือไปมา “ไม่ๆๆ รุ่นน้องจะกล้าสู้กับปรมาจารย์ได้อย่างไร! เมื่อครู่นี้รุ่นน้องมีตาแต่หามีแวว ล่วงเกินท่านอาวุโส และหวังว่าท่านอาวุโสจะยกโทษให้!”

หลังจากพูดจบ ปรมาจารย์ชิงก็คุกเข่าต่อหน้าหลินหยุนทันที

ปรมาจารย์ชิงคนนี้ช่างไร้ค่าจริงๆ เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ แม้แต่ศักดิ์ศรีของนักบู๊ก็ไม่เอาแล้ว

เมื่อเห็นฉากนี้ เจี่ยงจงเชฺวนิ่งอึ้งทันที

ในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่า ข่าวลือเกี่ยวกับหลินหยุนนั้น มันไม่ใช่ข่าวลือ แต่เป็นข้อเท็จจริง

สมองของเจี่ยงจงเชฺวก็ไวเหมือนกัน หลังจากตั้งสติขึ้นมาได้ ก็รีบคุกเข่าตามปรมาจารย์ชิงทันที ก้มกราบและพูดว่า “ปรมาจารย์หลิน ฉันถูกคนพวกนี้สะกดจิต ทำให้ปรมาจารย์หลินขุ่นเคือง ขอให้ปรมาจารย์หลินยกโทษให้ด้วย!”

“ตอนนี้ฉันจะมอบตระกูลเจี่ยงให้กับปรมาจารย์หลิน ปรมาจารย์มั่นใจได้ว่า ฉันไม่ได้แตะต้องทรัพย์สินของตระกูลเจี่ยงแม้แต่นิดเดียว”

เจี่ยงหลินหลินยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “แกอยากแตะต้อง แต่แกมีกุญแจไหม?”

ในดวงตาของเจี่ยงจงเชฺวมีแววความชั่วร้ายแวบเข้ามา แต่ต่อหน้าหลินหยุน เขาไม่กล้าโจมตี

พฤติกรรมของเจี่ยงจงเชฺว ทำให้คนของตระกูลเจี่ยงทุกคนตกตะลึง

ปรมาจารย์ชิงแค่ขอโทษและยอมรับผิด แต่เจี่ยงจงเชฺวนี่ตัวดี โยนความรับผิดชอบให้พวกเขาโดยตรง

นี่ต้องการให้ปรมาจารย์หลินฆ่าพวกเขาเหรอ!

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลเจี่ยงไม่ยอมแล้ว

“เจี่ยงจงเชฺวแกหมายความว่าอย่างไร? ใครไปสะกดจิตแก!”

“ใช่แล้ว เห็นได้ชัดว่าแกสะกดให้พวกเราช่วยกันแบ่งแย่งทรัพย์สินตระกูลเจี่ยง แต่ตอนนี้กลับโยนความผิดให้ แกมันเป็นคนที่ต่ำช้าน่ารังเกียจ!”

ทุกคนต่างพูดตำหนิเจี่ยงจงเชฺว

หลินยุนเหลือบมองเจี่ยงจงเชฺวอย่างย็นชา “แกคิดว่าจะสามารถหลอกฉันได้หรือ?”

“แกมันสมควรตาย”

หลังจากพูด หลินหยุนยื่นมือออกและชี้ พลังทิพย์ก็แทงทะลุระหว่างคิ้วของเจี่ยงจงเชฺว เจี่ยงจงเชฺวเสียชีวิต

“อ๊ะ!”

คนตระกูลเจี่ยงที่เหลือ ตกใจจนหน้าซีดเซียว

วิธีการฆ่าของหลินหยุนนั้นเด็ดขาด ทำให้คนของตระกูลเจี่ยงทุกคนตกตะลึง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ฆ่ามั่วๆ หันกลับมามองเจี่ยงหลินหลินแล้วถามว่า “ใครเป็นคนย่ำยีเธอ?”

เจี่ยงหลินหลินผงะ สายตาที่มองหลินหยุน เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

จากนั้น เจี่ยงหลินหลินมองไปที่ฝูงชน ก็ชี้ไปที่คนสองสามคน

“เขา ยังมีเขา... คนพวกนี้ ผลัดกันย่ำยีฉัน!”

หลินหยุนเหลือบมองคนสองสามคนอย่างนิ่งเฉย “แม้แต่ญาติของตัวเองก็ไม่ละเว้น พวกแกสมควรตาย”

หลินหยุนยื่นมือออกแล้วชี้ไปสองสามครั้ง และทุกคนที่เจี่ยงหลินหลินชี้ให้ดู ก็ถูกฆ่าจนหมด

ต่อหน้าพลังที่แข็งแกร่งของหลินหยุน แม้แต่จะหลบหนีพวกเขาก็ไม่สามารถทำได้

คนตระกูลเจี่ยงที่เหลือ รีบคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตกใจ ขอร้องอ้อนวอนเสียงดัง “ปรมาจารย์หลิน พวกเราไม่เคยคิดที่จะยักยอกทรัพย์สินของตระกูลเจี่ยง! และพวกเราไม่เคยย่ำยีคุณหนูใหญ่ ขอความเมตตาจากปรมาจารย์หลินด้วย!”