จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 677

หลินโร่สุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใครบอกว่าหลินหยุนไม่ใช่คนของตระกูลหลิน คุณป้าหวางของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปก็ได้รับเขาเป็นลูกบุญธรรมแล้ว ต่อไปเขาก็เป็นส่วนหนึ่งในตระกูลหลินพวกเราแล้ว”

หลินเชี่ยนพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ฮื่อ คิดจะอาศัยเส้นสายเข้าประจบบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปเพื่อจะมาเกี่ยวดองกับตระกูลหลินพวกเรา ฝันไปเถอะ!”

“ถูกต้อง ตระกูลหลินพวกเราไม่ใช่ว่าขยะอะไรที่ไหนก็รับไว้นะ!” หลินเห้าพูดเยาะเย้ยด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

หลินโร่สุ่ยพูดด้วยความโมโหว่า “พวกคุณอย่าทำเกินไปนะ! ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ คุณป้าหวางก็รับหลินหยุนไว้แล้ว อีกทั้งยังได้แจ้งข่าวให้กับเจ้าบ้านแล้วด้วย!”

“หลินหยุนจะได้เป็นคนของตระกูลหลินหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำพูดของพวกคุณเลย!”

หลินโร่หลันพูดตะคอกว่า “แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลย! แกยังไม่มีสิทธิ์มาพูดจาอะไรที่นี่ได้!”

หลินโร่หลันเป็นฝ่ายครอบงำเสมอมา เมื่อก่อนหลินโร่สุ่ยอยู่ต่อหน้าเธอ ก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับทุกอย่างมาโดยตลอด

ตอนนี้เมื่อเห็นหลินโร่สุ่ยเพื่อคนนอกคนหนึ่งแล้ว ถึงกับอาละวาดใส่กลุ่มคนตระกูลหลิน หลินโร่หลันจะไม่โกรธได้อย่างไร!

แต่ว่า ตอนนี้หลินโร่สุ่ยก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว โดยเฉพาะคำพูดที่ว่าหลินโร่หลันย่อมไม่เคยพ่ายแพ้นั้น ไม่กี่วันที่แล้วก็ได้ถูกเธอทำลายไปแล้ว

หลินโร่สุ่ยกล้าที่จะต่อต้านแรงกดดันของหลินโร่หลันได้แล้ว

“ในเมื่อพวกคุณไม่ต้อนรับฉัน หลินหยุน พวกเราไปกันเถอะ!” หลินโร่สุ่ยทำเสียงฮื่อใส่ ลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินจากไป

หลินโล่เฉินที่ยืนดูอยู่เงียบๆมาโดยตลอด ในที่สุดก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “พอแล้ว หยุดพูดกันได้แล้ว!”

“โร่สุ่ย นั่งลงสิ!”

“คนตระกูลหลิน ห้ามทะเลาะกันเอง!” น้ำเสียงของหลินโล่เฉินเยือกเย็นเล็กน้อย

ทันใดนั้น ผู้คนทั้งหมดก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย แม้แต่หลินโร่หลัน ก็ยังนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

แต่ว่า ทุกสายตาของคนตระกูลหลินที่มองหลินหยุนนั้น ก็ยังคงเต็มไปด้วยความดูถูกเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าหลินโร่สุ่ยจะไม่ค่อยชอบหน้าคนตระกูลหลินพวกนี้เท่าไรนัก แต่ว่า สำหรับหลินโล่เฉินซึ่งเป็นอัจฉริยะที่หนึ่งในตระกูลหลินนั้น ในใจก็ยังรู้สึกเคารพนับถืออยู่บ้าง

หลินโร่สุ่ยจึงลากหลินหยุนไปนั่งอยู่ตรงริมด้านข้าง และไม่ไปสนใจพวกคนตระกูลหลินอีกเลย

“พี่โล่เฉิน นานแล้วไม่ได้เจอกันเลย!” ชายหนุ่มในชุดเสื้อหนังสีแดงคนหนึ่ง มือถือแก้วเหล้าเดินเข้ามา แล้วยิ้มทักทายกับหลินโล่เฉิน

ชายหนุ่มคนนี้ แต่งตัวแลดูเย้ายวนบ้างเล็กน้อย

“น้องเมิ่ง หลังจากจากกันคราวที่แล้ว ก็นานแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้ากันเลย ดูหน้าตาน้องเมิ่งสดใสราศีเร่งประกาย ช่วงนี้น่าจะไม่เลวเลยสินะ!” หลินโล่เฉินพูดพลางหัวเราะ

หลินเห้าตะโกนเสียงดังตกใจว่า “นี่คือเมิ่งจื่อหยู่แห่งตระกูลเมิ่ง”

“ตระกูลเมิ่งอยู่เจียงหนาน นับว่าติดหนึ่งในห้าอันดับแรกของตระกูลใหญ่เลยทีเดียว!”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น หลินเห้าจงใจที่มองไปยังหลินหยุน ราวกับว่ากำลังอวดโชว์ให้หลินหยุนได้เห็น

หลินโร่สุ่ยก็อดไม่ได้ที่แตกตื่นเล็กน้อย “พี่โล่เฉินร้ายกาจจริงๆ แม้แต่คุณชายใหญ่ของตระกูลเมิ่งแห่งเจียงหนานก็ยังรู้จักเลย!”

หลินหยุนถามอย่างเรียบๆว่า “แล้วตระกูลเมิ่งเมื่อเทียบกับตระกูลอีล่ะ จะเป็นยังไง?”

หลินโร่สุ่ยยิ้มแล้วพูดว่า “นั่นย่อมไม่มีทางจะเทียบกันได้อยู่แล้ว ตระกูลอีเป็นเจ้าพ่อมีอิทธิพลในเจียงหนาน ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลหลินพวกเราเยอะเลย แต่อำนาจอิทธิพลของตระกูลเมิ่งยังเป็นรองพวกเราตระกูลหลินเล็กน้อย”

“อ๋อ รู้แล้วล่ะ” หลินหยุนรู้สึกหมดสนุกทันที

หลินโร่หลันสีหน้าชื่นชม เธอได้แต่อาศัยหวางเหวินหย่วน จึงจะสามารถรู้จักกับลูกหลานตระกูลใหญ่พวกนี้ได้

ส่วนหลินโล่เฉินนั้น อาศัยแต่เสน่ห์ของตัวเองเพียงอย่างเดียว ก็สามารถรู้จักกับเมิ่งจื่อหยู่คุณชายใหญ่เช่นนี้ได้แล้ว

เมื่อเทียบกับความสามารถของหลินโล่เฉินแล้ว หลินโร่หลันก็ยังรู้ตัวดีว่าสู้เขาไม่ได้

หลังจากเมิ่งจื่อหยู่แล้ว ก็ยังมีอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายหลินโล่เฉิน

นี่คือชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างเซ็กซี่ โดยเฉพาะดวงตาทรงดอกท้อคู่นั้น มันเป็นอาวุธที่สามารถใช้เชือดเฉือนหัวใจหญิงสาวในทันทีทันใดได้เลย

ในขณะที่ชายหนุ่มคนนั้นเดินไปยังหลินโล่เฉินนั้น ก็ได้ดึงดูดสายตาของหญิงสาวจำนวนมากในทันที แม้แต่พวกเด็กสาวในตระกูลหลิน ก็ล้วนแต่มองตามด้วยสายตาแวววาว ใบหน้าอิ่มเอิบเหมือนดอกท้อ